(bkz: floransa)'daki uffizi galerisi, cosimo de' medici'nin emriyle 1560-1581 yılları arasında (bkz: giorgio vasari) tarafından inşa edilmiştir. bina önce ofis olarak kullanılmış, daha sonra medici ailesinin sanat koleksiyonunu sergilemek için kullandığı sanat galerisi haline dönüşmüştür.
tarihteki bilinen en eski sanat galerisi olarak nitelendirilebilir. medici ailesinin sanata ve sanatçıya düşkünlüğünün bir sonucu olan galeri, döneminde sadece asiller, krallar, kardinaller ve papazların ziyaretine açıktı.
benim gibi sanat meraklıları için stendhal sendromlarında yuvarlanmalık bir müzedir kendisi. medici ailesi döneminde bir çok sanatçıyı himaye altına aldığı için müzede da vinci, botticelli, michelangelo, raphael, giotto, titian, fra angelico, filippo lippi'ye ve caravaggio'ya kadar sayamadığım bir çok sanatçının bilinen eserlerini görebilirsiniz. bölümler arasında gezerken geçtiğiniz koridorlardaki heykelleri incelemek ve camdan baktığınızda arno nehri ile floransa'yı görmek bile insana ayrı bir zevk veriyor. tüm bölümlerini gezmek ve eserleri tümüyle kavrayabilmek bir kaç günü alır.

müzede bulunan en meşhur eserleri buraya iliştireyim:
botticelli-primavera (1478)
botticelli-the birth of venus (1485)
da vinci-annunciation (1472)
caravaggio-medusa (1597)
caravaggio-bacchus (1598)
michelangelo-doni tondo (1505-1506)

şahsım adına aksine yaş aralığının çoğunlukla küçük olduğunu düşünüyorum.
ayrıca kaç yaş üstü veya altı şahıslarla kaynarsa kaynasın zihin yaşı belli bir seviye ulaşmış, kendini geliştirebilen insanlar olduğu sürece on beşlik gençler olsa ne olur, kırk yıl görmüş kişiler olsa ne olur diye düşündüğüm durum.

her sabah çalıştığım kurumun önündeki simitçiden alırım zeytinli poğaçamı. yaşar amca yaşlı biri. küçük bir simit arabası var. yaz kış demeden ki buraların kışı pek sert olur, açar tezgahını. akşamlara kadar bekler oracıkta ekmek parası için. ben de bu yüzden pastaneden değil ondan alırım alacağımı.

beni görür görmez hazırlar kese kağıdını. bu sabah ona doğru yaklaşırken hiç poğaça kalmadığını fark ettim. "hay aksi, aç kaldık" derken yaşar amca kese kağıdına sardığı zeytinli poğaçayı uzattı. çok satış yapmış bu sabah, fakat tezgahın alt tarafına bir tane saklamış benim için.

her sabah minicik bir alış veriş yaptığım, adından başka bir şey bilmediğim, adımı dahi bilmeyen bir yaşar amca'nın beni düşünmesi...
öyle çocuksu bir gülümseme kapladı yüzümü.

geriz ekalı diye yazılır ama gerize kalı olarak okunur, bunu her kez bilir...

çocukluğumun, gençliğimin geçtiği bir ankara caddesi. sürekli görmekten sıkılıyorum ama bir süre görmeyince de özlüyorum.

ilk deneyimlerden...

“karmaşık, anlaşılması güç vb.” anlamlara sahip olan kelimedir.

yılan kendine zarar verilmedikçe karşıdakine zarar vermez ama
hiçbir şey yapmadan da akrabanın gözüne batabilirsin.

karanlığa mahkum olmayı seviyorum. ışığı kapatıp karanlıkta otursam bu kadar mutlu olmam.

doğurtan ebe; "maşallah" demiş.

az önce çıktım. 3 tezlik bir uğraş sarf ettiğim tezimi kovidli kovidli savundum. bakın, iddaa ediyorum, gazi osman paşa plevneyi böyle savunmamıştır.

hocam benimle gurur duydu, gördüm gözündeki parıltıyı. hatta şey dedi, "ben ona hiç yardım etmedim, o hepsini inat etti kendi yaptı. kendisini huzurlarınızda tebrik ederim."

bitti be. valla bitti.

yaşamak için birkaç yaprağının kalması yeter:

haydi canım oradan...

ada vapuru yandan çarklı.

(bkz: yarık damak)

''wendy, darling? light of my life.. i'm not gonna hurt you''
the shining.

jan hanım, sabah mahmuru.

mai trung thu (1906-1980)

en belirgin özellikleri badem bıyıklı olmaları ve lacivert takke takmaları. diyanete ve imam hatip'e karşı olduklarından camilerde değil, kendi yurtlarında kılarlar namazlarını.

ceza almamı gerektirecek hiçbir suç işlemezdim.
ben suç olacak bir şey yapmıyorsam bu ceza almaktan korkmamdan değil, iyi bir insan olmamdan kaynaklıdır.