bugün doğum gününüymüş. doğum günün kutlu olsun güzel kalpli insan. nice senelere.

birkaç ay sonra basacağım yaş. az biraz sıkıntılıyım bu durumdan. 27ler kulübü demeyeceğim. öyle meşhur biri değilim sonuçta. ama 27 yaş bana ilginç geliyor açıkçası. farklı bir şey olacak, seziyorum. çünkü 20 yaşındayken de 27 yaşı düşünüyordum. garip.

bunlar bir tek bana mı göstermeklik geliyor sorusunu bugün sabah, dünyada başka hiçbir derdim yokmuş gibi, kendime sorduğum, çiftler.
bunda, böyle bir çiftin daha boşanma kararıyla ayrıldığını öğrenmenin etkisi oldu tabii.
canımlar, hayatımın anlamları, sensiz ölürüm alt yazılı, el ele dudak dudağa pozlarını dün atmışlardı halbuki.
onlar gibi en az 5 çiftin daha ayrıldığını deneyimleyince, aslında görünen ve yaşanan çok farklı olabilir tezi doğrulandı benim için.
edit: bu çiftler, öz hakiki arkadaşlarım. yani ünlü çift değiller. onları kaale alıp, düşünüp, başlık açmam zaten. hdhshhshs durduk yere ünlülere niye trip atmışım ben. çok uykusuzum bugün çook.

hep geceleri bu tanıma yolum düşüyor. çok mu dertliyim, yoksa küçük şeyleri büyütüp kendine dert edinen bir yapım mı var, bilmiyorum. acaba hangisi daha iyi? yalanlarla yaşayıp mutlu olmak mı, yoksa gerçeklerle yüzleşip acı çekmek mi? galiba ben hep gerçeklerle yaşamayı seçiyorum, yalanlar o kadar gerçekten uzak ki kandıramıyor beni.. kanamıyorum artık yalanlara.. ne kadar acı da olsa gerçekler daha cazip geliyor. gözlerim açılıyor, kanıyor, ama yalanlarla yaşayıp bir gün gerçeklerin farkına vardığımda hissettiğim hayalkırıklığı kadar acı vermiyor..

aşk demeyelim ona çünkü aşk bir kere olur. hoşlanma diyelim, sevgi diyelim.

gelelim konuya. henüz üniversiteye başlamadığım için bilemeyeceğim bir durumdur. eğer başlarsam ve olursa editlerim.

bir öğretmenin şöyle derdi : 'üniversite kantinini görmeden kimseye söz vermeyin'.

gökyüzünün zifiri karanlığa boğulduğu, bulutların arasından tek bir yıldızın gülümsemesine izin vermediği bir gecede kapadı gözlerini kadın. dışarısı buz gibiydi. üzerine aldığı şala rağmen soğuk, hafifçe teninde geziniyor; küçük dokunuşlarla diri hissetmesini sağlıyordu. fondaki müzik, hüznü içine dolduruyordu. "... gözümü sen bürüdün ama hazan gelmemişti henüz... "
açtı gözlerini tam karşısında bir yıldız parıldamaya başlamıştı. yıldızın gülümsemesi yansıdı kadının dudaklarına. kadehinden bir yudum aldı, içi ısınıverdi birden. düşündü, hayat da böyle değil miydi? hiç beklemediğimiz bir anda bulutlar birden dağılıveriyor, bir gülümseme yüzümüzü aydınlatmıyor muydu? bir gülüş, sıcak bir ses sarmalıyor, mutluluk iliklerimize dek işlemiyor muydu? sahi neydi bu hissin adı? sonra düşündü neden her şeye bir isim, herkese neden bir rol dağıtıyorduk ki? onun bir adı olmasın da gülüşü hep yanında kalsın, onun da rolü olmayıversindi.

devamsızlık haklarınızı dönem içinde kullandıysanız okulun son haftası sizi bekleyen muhtemel dostunuzdur

geleceğim, bekle dedi, gitti..
ben beklemedim, o da gelmedi.
ölüm gibi bir şey oldu..
ama kimse ölmedi.
özdemir asaf

tek renkli ışık.

tek bir dalga boyuna sahip ışınlardan oluşur.

seneye de 'afganları seviyorum' ünitesini görürüz. ali ile ayşe zaten yurtdışında artık.

uzaktir, soguktur, buz gibidir. bagimizin bu derece kopuk olmasinin nedeni de bizzat kendisidir. kendisi klasik bir turk annesidir aslinda, somut olarak her turlu ihtiyacimizi layikiyla karsilamistir. yedirmis, icirmis, giydirmistir. ama ama! . . sarilip optugu zaman hic olmamistir. hic derken hakkini yemeyeyim hafizami yokladigim zaman bir 4 yasinda beni optugunu hatirliyorum, bir de 10 yaslarinda. baska yok. bazen hafizami zorlayip ucuncu öpüşünü de araya sıkıstirayim haksizlik etmeyeyim diyorum ama yok cikmiyor sahiden öpmemis. neyse iyi olsun, keyfi yerinde olsun ama benden de uzak olsun.

bir tanede yayla gelsin o vakit.
bu gün itibariyle, barma yaylası.
bizim eller ne güzel eller.

...
vakitlerden ölüm
gökyüzü ağlamaklıdır bağdat'ta
refah seviyesi yüksek
bir kurşun saplanır alnımın ortasına
...
bu da medeniyettir
bizden ırak
tuna boyunda
ve en medeni kurşun göğsünde durur
bosnalı bir çocuğun
srebrenitsa'da
...

bir sokak hayvani hastaysa... benim için manevî değeri olan bilekliğimi satıp götürdüğümü bilirim.

tutunamayanlar kitabında "bana boş boş oturup duvar izlettiren herkese kırgınım" diyen yazarımız.