dıj minnakların saldırısı olduğu söyleniyor.

beni tarihle yargılamalarını istiyorum, felsefe ile anlamalarını…

benim çok az takipçim var. kim olduklarını bilmesem de mutluyum. az olsun seni anlayan olsun dediğim başlıktır.

edit: aylar sonra belirtmek isterim ki takipçilerim birazcık arttı. ancak hâlâ aynı fikirdeyim.

“iki hevesim var ki vallah
ikisi de sensin.”

solcuların dahi katagorize edildiğini şahsıma öğretmiş olan başlık. bundan sonra açılan alternatif başlıklar nasıl olabilir?

(bkz: esenyurt solcusu)

(bkz: instagram solcusu)

(bkz: linkedin solcusu)

sen bana bakma,
ben senin baktığın yönde olurum.
-çiçek senfonisi

evet arkadaşlar yine harikulade bir soruyla karşınızdayım. mesele şu ki beş dakika öncesine kadar gayet normal bir hayatım vardı. bir yandan karbonatlı falım sakızlardan birini ağzıma atarken bir yandan da falı okuyordum ki aklıma o soru geldi tabi durur muyum, hemen koştum google amcama ama tatmin edici bir cevap bulamadım. bu daha da körükledi merakımı.
kim bu maniciler? neden açığa çıkmıyorlar? para alıyorlar mı? alıyorlarsa ne kadar alıyorlar?
kafamada deli sorular

toplumun hayrına olan her şey

hitler, kendi hayali ırkından başkasını sevmezdi. 2 dünya savaşı esnasında da bir çok korunması gereken denge, türkiye'nin mecburi akıllı politikasının yanısıra türklerle çıkar ilişkisi vardı. alman sanayisinin temeli çelik için kroma ihtiyacı vardı ve bunu türkiye'den alıyordu. o zamanlar dış politikada romantik ve duygusal ergen triplerine yer yoktu.

hem kendini hem söylemlerini haddinden fazla önemseyen, söylediği şeyin kendisi gibi biri tarafından söylendiği için önemsenmesi gerektiğini sadece düşünmeyip bir de dile getirmiş olan, kendini oksimoron sanan özelliksiz ve başarısız bir moronun kendini tanımlama biçimi.

hak ettiği kadar tanınmayan, 1988 yapımı fantastik türk filmi. fantastik film ve türk filmi bir araya gelince çoğu kişiye garip gelebilir bu durum. pek rastlanmaz bizde bu tür yapımlara. bu nedenle izlenmesi, tarafımdan şiddetle tavsiye edilir.

--! spoiler !--

şeytanın, insanoğlunun kötülükleri karşısında "bu kadarı benim bile aklıma gelmezdi" durumuna düşerek masum bir meleğe dönüşmesine şahit oluruz filmde. insan öyle bir noktaya gelmiştir ki kötülük konusunda, artık şeytana ihtiyaç kalmamış, hatta şeytan 200 km/s hızla sollanıp geçilmiştir bile.

bavul içerisinde bulunan ve ruhunu şeytana satmış kişileri temsil eden kukla sahnesindeki tanıdık tipler detayıyla yarmış filmdir.

--! spoiler !--

karşındakini dinlememek.

karşınızdaki kişiyi gerçekten dinliyor musunuz? yoksa konuşmak için sıranızı mı bekliyorsunuz?
-freud-

bitaraf olan bertaraf olur

mizaç gerçeğini gözardı etmeleri. oysa aynı aile ortamında büyüyen kardeşlerin bile hayata verdikleri karşılıklar o kadar farklıdır ki... onlara aynı reçeteler uygulanmamalı.

emre kongar “ babam, oğlum ve torunum, 100 yıllık öykü...” kitabında, bu mizaç farklılığına kendi ailesinden güzel bir örnek verir.
kızının liseye başlamasının ilk gününde onu okula bırakan oğlu kağan, kızkardeşine şöyle der: “kendini kimseye sevdirmek zorunda değilsin.” bunu duyduğunda çok güldüğünü ifade eden emre kongar: “sen bütün eğitimini, kızlarının toplumda reddedilmemeleri ve daha rahat yaşam sürdürmeleri için ölçülü bir uyumluluk üzerine kur, ağabeyleri bunun hiç de zorunlu olmadığı konusunda onları uyarsın! onun için diyorum ki sevgili okurlarım, çocuk eğitimini ciddiye alın, tutarlı ve sistematik olun ama çok da ciddiye almayın, çünkü onlar çoğu zaman sizin istediğiniz gibi değil, kendi istedikleri gibi büyüyorlar. “ diye yazar kitabında.
lakin çok da “ciddiye alan” başarı odaklı mükemmeliyetçi ebeveynler, kendi isteklerinin, hayallerinin gerçekleşmesi doğrultusunda çocuklarına tahakküm uyguluyor. çoğu da iyi niyetli çabalardır aslında. çünkü hiç bir kuşakta pekte sağlıklı olmamış aile yapımızın ürünleri olan anne ve babaların, bir çeşit “kendi yaralı çocukluklarını temize çekme” güdüsüyle ya da motivasyonuyla yaptıkları eylemlerdir onlar.

hangi niyetle olursa olsun ilgisi, yeteneği, yönelimleri baskılanan bu çocuklar, geleceğin mutsuzluk abideleri olarak, ya toplumla küs münzevi hayatlar sürüyorlar ya da mükemmeliyetçilik takıntılarıyla bitmeyen savaşlarda heba oluyorlar.

her ne kadar kazıkta yakılma riski filan olsa da büyücü(cadı) olmak isterdim. hem prestijli meslek gideri var yani

(bkz: hakan yavaş ciğerimi söktün) bu bakınızı nerde kullanırım diyordum, bu başlığa nasipmiş.*

hedefe odaklanmak ve hırs. ben şahsen hayranım bu tip insanlara çünki hayat akışı her zaman düzenli değildir. amacınıza giden yolda aksamalar, aksilikler ve hatta ekstra işler mutlaka karşınıza çıkıyor. hedefinize ulaşmaya çalışırken bütün zorlukları atlatabilmek büyük meziyettir. tabi burada ''her yol mübahtır'' anlayışı ile ilerlenmiyorsanız. yani etik değerleri de yok saymıyorsanız; vallahi helal olsun hırsınıza ve odaklanma yoğunluğunuza.

genellikle oyuncu, sporcu, iş insanı gibi maddi imkanları gayet iyi olan insanlardır bu tipler.

saat 01.20'de etik dinleyici ve aykut ile kaçak yayında görüşmek üzere.

kesinlikle zamanıdır.
insanın en değerli hazinesi zamanıdır.
eğer ki bir erkek size zamanından veriyor, günün yorgunluğunu sizinle atmak istiyor, sizinle her an konuşmak, her şeyi sizinle birlikte yapmak istiyorsa, hatta siz olmadığınız zamanlarda da size aklında yer veriyorsa, o erkeğin yüreğine misafir olma şerefine nail olmuşsunuz demektir.
daha ne olsundu?