leyla ile mecnun (dizi)'da osman sonant tarafından canlandırılan karakter. başlığı hırsız yavuz diye açtım ama o öyle bir insan değildir. kendisini performans sanatçısı olarak görür ve tam bir aşk adamıdır, sevdiği kadınlara şiirler kitaplar okur. ha bir de açamayacağı kapı yoktur.

dünyalara bedel insandır. olduğundan daha güzel/yakışıklı, daha zeki, daha sevilesi, daha fantastik, çok garip, bir acayip ve vazgeçilmez görünür. büyülüdür adeta. hayatınız bir hamursa, o kişinin toz olmasını ve onu hamurunuza karıştırmayı isterken bulursunuz kendinizi. evet. daha korkunç örnekler vermeden tanımı sonlandırıyorum.

bugün pekmez yaptık. hiç öyle kolay değil o kadar çok emek var ki içinde. önce armutları yıkadık, sonra armutları onları ezmek için yapılmış olan içi oyulmuş ağaç kütüğünün içine doldurup armutları tek tek yine ağaçtan yapılmış vurma işini gören bizim orada kütmek denen aşağısı kalın üst tarafı ince aletle armutları tek tek ezdik. sonra ezilmiş armutları kazanda kaynattık. kaynattıktan sonra onu sıkıp suyunu daha iyi çıkartmak için ezilip kaynamış armut parçalarını sıkma işlevini gören aletin içine koyup sıktık ve çıkan suyu geniş tavaya koyup saatlerce kaynattık ve en doğalından armut pekmezimiz olmuş oldu. zahmetli ama çok keyifliydi. armut ezerken yaptığımız saçma muhabbetler aşırı keyifliydi. pekmezin son evresinde kaynatma işi çok uzun ve çok sabır gerektiriyor. ama ordudaysanız bu sabrı zaten öğrenmiş oluyorsunuz. tek sorun gün boyunca yağmur yağmasıydı.

çok tuhaf hayvanlardır. renk değiştirmesinden tutun da gözlerini oynatışlarına kadar.

bu akşamki anonsunu dinleyen sözlük sırtlanlarının artık daha bir alıcı gözle bakmaya başlayacağı yazar:

bu kadar insan ateist olacaksa tanrı neden var oldu? gibi.
yazacak bir şeyi olmayanlar, yazılanı okurlar. oldular işte.

eğer geçim kaynağınız fındık değilse ve yazın akrabaların çoğu bir araya geldiyse keyifli bir aktivitedir. fakat geçim kaynağınız fındıksa ve birkaç ton fındığınız varsa sizi fazlasıyla zorlar. sadece toplamakla da bitmiyor zaten iş. bakımı da toplaması kadar zor.

bazı yerler düz ve zemini temiz oluyor. o tarz yerlerde yerden toplanır fındık ve ağaçtan toplamaktan daha kolay olur fakat bazı yerlerde yokuş olur ve zemin ne kadar temizlesen de düzgün olmaz. bu tarz yerlerde toplamak cidden zordur. özellikle de dökülmeye başladığında yerde fındık aramak zulüm oluyor.

bir de bu zorluklardan sonra hak ettikleri fiyatı alamıyor fındık üreticisi. umarım hak ettiklerini aldıkları günleri de görürüz.

...
pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı
yangelmişim diz boyu sulara
hepinize iyiniyetle gülümsüyorum
hiçbirinizle dövüşemem
benim bir gizli bildiğim var
sizin alınız al inandım
morunuz mor inandım
ben tam kendime göre
ben tam dünyaya göre
ama sizin adınız ne
benim dengemi bozmayınız.

turgut uyar/denge

atandığı yeni okulda yeni tanıştığı öğrencilerine "adını, soyadını ve anne-babanın ne iş yaptığını söyleyerek tanıt bize kendini canım" şeklindeki söylemiyle kendini belli eden öğretmendir. bir öğretmen öğrencisinin anne babasının mesleğini neden merak eder ki? ayrıca anne baba belki hayatta değillerdir. maalesef bazen farkında olmadan kırıcı ve öz güven zedeleyici olabiliyor böyle bir cümle.

ağlıyorum şu an
anla, tüm şiirlerim sana
yokluğun sinsi bir zehir
öldürüyor zamanla

gitmelerin, kalmaların
sözlerin, kaldırımların
sesini duymadığım her an
can çekişiyor kırgın saçlarım.

* *

hani böyle güne mutlu uyanırsın. tamam her şey geçti. dünü unuttun dersin. şarkı bile söylersin, yüzün güler. sonra çok küçük bir şey olur ve pofff...aslında her şey olduğu gibi duruyordur. mutlu falan da değilsindir. düne tekrar dönersin. bugün öyle bir gün işte.

grup 84 konseri. çoğu şarkısını ezbere bildiğim için söylemekten sesim kısılmıştı.

güney afrika cumhuriyeti'nin doğusunda, swaziland ve mozambik ile sınırları olan eyaletidir.
yüzölçümü 76.495 km²'dir.
kruger milli parkı'nın bir kısmı bu eyalettedir.
nelspruit en büyük şehridir.

çocukluğum doksanların başlarında her yerde şarkılarını duyuyorduk. o dönem fantezi müziklerle büyük çıkış yakalamıştı. dinleyen herkeste yürek sızlatan bir parçasını buraya bırakıyorum. özellikle maziye özlem duyanlar dinlesin sonra bana kızmayın. sonra ciğer bırakmıyor insanda.
buradan

alışkanlıklarımız, bağımlılıklarımız ve takıntılarımızın birinin ya da hepsinin bize verebileceği zararlardan ötürü hak ettikleri unvandır.

tüketim toplumu için söyleyebileceğim çok şey var ama özetle şunu söylemem yeterli olacaktır: consume obey die.

bu üçlemeye göre consume bize tüketmeye bağımlı olduğumuzu, obey bu bağımlılıkları sessiz bir itaatle kabullenişimizi, die ise bu bağımlılığın bizi yavaş yavaş yok etmesini anlatıyor.

bu noktada kendimden örnek vermem gerekecek. oldukça büyük bir kütüphanem ve kütüphanemde henüz okunmamış 600’e yakın kitap olmasına rağmen hala kitap almaya devam ediyorum. evet, çok okuyorum ama bu çok dediğim şey asla satın alma miktarıma yetişemiyor. dolayısıyla kitaplar biriktikçe birikip ürkütücü bir yığın haline geliyor.

benim ölümüme neden olacak ve öyle olmasından memnun olduğumu düşünsem de tuhaf bir takıntı olduğu fikrinden kurtulamadığım arpa kitaplar olmalı.

bu tanımla birlikte hastalığın kabullenme aşamasını geçmiş olduğumu düşünüyorum ancak bir arpa boyu yol almamış da olabilirim.

senin o bakmaya doyamadığım harika ela gözlerine kavuşmayı hiçbir şeye değişmeyeceğime ve bunun için her şeyi yapacağıma bir inansan..

simetri takıntım var.yamuk insanlara tahammül edemiyorum; ağzını burnunu düzeltesim geliyor.
küçük iskender

sıvı tekel ürünlerine de bu muameleyi yapıyorlar deliriyorum, inadına saydam beyaz poşete koyuyorum biraları. ne yapıyorum emenike, kul hakkı mı yiyorum? kendi paramla aldığım biralar onlar benim.

bu sabah güne öyle kötü başladım; ailevi bir durum nedeniyle aldığım bir haber içimi öyle sıktı beni öyle üzdü ki uzun zamandır bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum.

sonra kafa dağıtmak için sözlüğe bakayım dedim. mesaj kutumda paylaştığım tanımlar için yüzünü güldürdüğümü söyleyen bir yazar abimden mesaj vardı, öyle güzel iyi dileklerde bulunmuş, öyle güzel şeyler yazmış ki okurken gözlerim doldu. o kadar ihtiyacım varmış ki o an can simidi oldu bana, hiç tanımadığınız birinin sanki o an ihtiyacınız olduğunu bilirmiş gibi bu mesajı atması, sonra "ben yanındayım" demesinin verdiği his nasıl anlatılabilir ki?

sonra çok ama çok tatlı bir yazar bir girim üzerinden mesaj attı, öyle güzel bir tavrı ve kendini ifade ediş şekli vardı ki sırf böyle insanların olduğunu bilmek bile daha iyi hissettirdi.

ve en sonunda, kendimi sol akışta görmeye alışkın biri olmadığımdan birden akışta ismime denk gelip şaşırdım. neler yazıldığını merak edip okuyunca gördüm ki nickaltıma girilen tanımların ortak teması "gülümseten yazar". bütün bunları görünce öyle mutlu oldum ki, sabah ki ruh halimden eser kalmadı. içime oturan o yumru yumuşadı, yerini hafif ama çok hafif hüzünlü ama bol gülümsemeli bir buluta bıraktı.

yani demem o ki, bu sözlük çok güzel bir sözlük. kendinizi evinizde hissettiren bir sözlük.
hiç tanımadığınız yazarlarla abi, abla, kardeş olduğunuz için aile evi gibi,
her türlü şakayı yapıp, yeri geldiğinde hüznünüzü paylaşan arkadaşlarınızın olduğu üniversitedeki öğrenci evi gibi
ve son olarak ne zaman yalnız kalıp içinizi dökmek isteseniz kendi başınıza yaşadığınız bekar evi gibi.

yüzümü gülümsettiğiniz, beni günün karanlığından çıkarıp gökyüzünün maviliğine taşıdığınız için teşekkür ederim canım yazarlar, iyi ki ama iyi ki varsınız. iyi ki buraya geçerken bir uğramışım. hep olun, mutlu olun^^

kendimi anlatmaktan, haklı haksız muhabbetine girmekten çok sıkıldım. isteyen istediğini düşünebilir. iyi kötü farketmez. kimin ne dediğiyle ne düşündüğüyle zerre ilgilenmiyorum.