montaigne denemeler'de bahsediyor zeki olmanın zorluklarından.
özet şeklinde yazıyorum,

"günlük hayatımızda ve insanlarla olan alışverişimizde fazla parlak ve keskin bir zeka göstermek doğru değildir. derin bir anlayış bizi fazla inceliğe ve fazla meraka götürür. zekamızı olaylara ve dünya işlerine daha elverişli bir hale getirebilmek için biraz ağırlaştırmak, köreltmek, onu bu karanlık ve bayağı hayata uydurmak için karartmak ve bulandırmak lazımdır. keskin bir fikir inceliği, kabına sığmayan bir zeka çevikliği, işlerimize engel olur. her işin bütün şartlarını ve sonuçlarını arayıp hesaplayan insan karar vermekte güçlük çeker.
dünya işlerini daha hoyratça daha gelişigüzel yürütmeli ve her zaman talih'e büyük bir pay bırakmalıdır."

dahil olduğum güruhtur.

uçuyorum!

ayıptır günahtır

t: özgüvenin pekiştirildiği andır.

ilk defa 8 yaşında tek başıma yolculuk etmiştim. sanki fethe çıkmışım gibi öyle gururluydum. hem her şeyden korkuyor hemde hiçbir şeyden korkmuyordum. ama ne hissedersem hissedeyim tek düşünebildiğim şey: "ben tek başıma yolculuk ediyordum."

büyüyünce insan öğreniyor tek başına yolculuk yapmanın havalı olmadığını, hatta eksik olduğunu. ama yine de cedric'in dediği gibi: "8 yaşındaysanız hayat gerçekten çok güzel".

beni daha çok mutlu eden iltifatlardır.

ferhan şensoy'un dehasını ilmek ilmek işlediği oyun.
kişisel iletime aldığım bir bölümünü şöyle bırakayım.

sizi ancak mecidiyeköy'den mecidiyeköy viyadüğe götürür.

yaşayamadığım son cumadır. içim hâlâ buruk, ne mezuniyet yapabildik ne kutlama, farkında olmadan bitti.

kızıl nelson isyanıdır.
ama katılmadığım başlıktır.
bende renkli olmasını seviyorum ne olacak kızıl nelson ?
ilerleyen dönemlerde bunu yazara bırakacaklardır mutlaka.

herkesin hayatında sevgi adında birinin olduğunu sanmıyorum.

bir ara rıza komseri çöp kutusuna koyup patlatmışlardı yine de ölmemişti bence türkiyenin gelmiş geçmiş en fantastik dizisi.

bir hafta önce yaşadığım şeydir. düşündükçe bir sakinlik geliyor.

kamp ateşi, etraf zifiri karanlık, ağzımda pipo ve karanlık içinde yanan ateş böcekleri... bu anı hiç unutamayacağım.

değil tabikii hem olmamalı da zaten. herkesin içinde çocuk kalan bi taraf olmalı bence yaşı kaç olursa olsun ama yaş aldıkça bi şeyleri tecrübe ettikçe iyi ya da kötü anlamda değişiyoruz hem de her dakika. ben genelde bi iki senede bir yani aklıma geldikçe kişilik testi yapıyorum mesela ve son bi senede değiştiğimi fark ettim. çok da mutluyum bu durumdan hem büyümek sandığımız kadar güzel bi şey olmasa da değişmek gerçekten çok önemli bence. kendinizde nası bi değişim yaratmak istediğinize karar verip çabalamaya başlayın ama içinizdeki çocuğu sakın unutmayın ve ona siz dahil kimsenin zarar vermesine izin vermeyin.*

bahsettiğim kişilik testi içinn

sosyal fobi sebebiyle gerçekleşen durum.

geceleri uyutmayan, gündüzleri uyandırmayan sorundur. mükemmelliyetçiliğin de bir bakıma sonucu olarak düşünülebilir. fakat hayatta her şey istenildiği gibi olmuyor.

sevgi, hayat, mutluluk.

şahsen kendisini ve çalışmalarını pek beğendiğim, görüntü olarak da inanılmaz yakışıklı bulduğum hatta daniel radcliffe'e benzettiğim sayın fahrettin altun beyfendinin attığı bir tweet'i beğenen hesaplardır. hesapları bir hayırsever vatandaşımız incelemiş ve profil fotoğraflarının buyer network adlı sosyal paylaşım sitesindeki kullanıcılara ait olduğunu tespit etmiş. başkalarının profil fotoğrafıyla hesap açmak ve etkileşime girmek kul hakkına girmez mi?

twitter.com/farkob/status/1...

kimse götürmeyecek beni kırlangıçların şölenine. uçmayı hayal eden kuş, ölmek üzere...
•füruğ ferruhzad•

ikisi de çok sevimli.