kedilerini atan herkesi favorilemek istediğim başlıktır.

evet arkadaşlar,

jiletler hazır mı? yaklaşık 40. dakika ve sol ciğerim çoktan söndü...

eski zamanlarda ceviz kabuğu isimli programı sunarken konuklarının sürekli kendisine farklı farklı isimlerle hitap etmesi sonucu bugün yaşadığı kimlik karmaşasının kucağına düşmüş gazetecidir.

katılan bazı insanların “ sayın kabukoğlu” , bazılarının “ sayın ceviz”, bazılarının “ sayın kabuk” ve bazılarının da “ sayın ceviz kabuğu” demesi üzerine beyin hatları vapurunda zaman zaman aksamalar yaşanan gazeteci, yazar, doktor abimiz her şeyi ben bilirim havasından ise asla vaz geçmemiştir.

bir programında metroda, otobüste kitap okuyanlara üstten bakarak kitap şöyle okunur konulu bir söylev çeken abimiz, evinde oturup okuduğu kitaplar kafasını karıştırmış olacak ki kendine şu sıralar dokunmayan yılanın ömrümü uzatmak için çabalamakta.

yazık oldu süleyman efendiye!

ayrıca konuşmasını kızının resim yaptığı kağıdın arkasına yazmış olması yürekleri ısıtan türden bir harekettir. ünlü olmanın avantajlarını farkındalık için kullanan sayılı insanlardan.

cumartesi markalı şarabı pazar günü tüketmek.*

ıssız bir adada hamağın içine gömülmek isterdim.

bayram namazı sırasında hocanın bana fake atmasi ve tüm gün boyunca abimlarin benimle dalga geçmesi.

bir keresinde ayakkabılarım çalındığını sandığım için uzun bir süre egilik şekilde kaldım. oradan ayakkabıların calinmadigini görünce geri kalktım birde ne göreyim? şöyle bi 2-3 kişi de beni taklit ettiği için hemen benden sonra kalktılar.

şu ana kadar yaşadığım en sansasyonel anı bu olabilir. birde geçen sene namaza yetisemedigimiz halde eve gelince herkese namaza yetiştik demiştik. bizden biraz sonra babam gelince yalanimiz ortaya çıkmıştı. baya bı utanmıştım.

elini kesen kasap ve firar eden danalar.

batılı ülkelere kıyasla türkiye'de giderek korkutucu bir hâl almaya başlayan durumdur.örneğin norveçli bir doktor uygun bakteriyel bir enfeksiyona basit bir penisilin yazabilirken türk doktorlar maalesef aynı enfeksiyon için üçüncü kuşak sefalosporin gibi daha üst düzey etkinlikte bir antibiyotik yazmak zorunda kalır. bazı durumlar da vardır ki en geniş spektrumlu antibiyotikler dahi kâr etmez artık hastaya.enfeksiyon hastalıklarında antibiyotik direnci dersinde hoca vaka örneğinde umutsuz bir şekilde şöyle demişti: 'eğer şu antibiyotiğe de direnç geliştiğini saptarsak bu hastadaki bakteride, o zaman elimizden bir şey gelmez artık'. kaldı ki örnek verdiği vaka da tam olarak bu durumda idi.
yani yapılacak tek şeyin hastanın ölmesini beklemek olması, yıllardır onca derste hissetmediğim bir korku hissettirmişti bana.

ekleme: idrar yolu enfeksiyonunda cipro yazılamıyor artık. direnç gelişti kesin olarak yani. hatta bir iye'de hangi ilacı yazmayız diye bir soru sorulsa ilk söyleyeceğimiz antibiyotik siprofloksasin olur

kitap için yazmıyoruz canımız yazmak istediği için yazıyoruz. 800 olunca da adamlar kitap hediye etmek istediklerini söylüyor. 799 yazıp bırakayıp mı protesto edip? ne değişik insanlarsınız ya sabır...

yeni bilgiler öğrenme arzusu.

y:arkana bakma mecnun
m:kader almaya mı geldi beni benden?
y:bunu bir daha sorma mecnun
m:niye at mı arkamda?

çoğumuzun muzdarip olduğu kara humma gibi bulaşıcı olan bir hastalık.
insan başkasıyla mutlu olmaktan umudunu kesip; kendi kendine de mutluluğu keşfedince yolun sonunda aşık olacak yerleri falan ağrıyor.

ünlü bilim mercii grup vitamin'nin de belirttiği gibi;

"kader defterimin kabı yırtıldı
hayret ettim inanmadım gözüme
yüreğimin sol kapağı burkuldu
al aşkını sok, sok gözüne gözüne"

konfor alanımdan çıkamıyorum, yeni bir hobi edinemiyorum, rahatça dışarı çıkamıyorum. yaşlılardan tek farkım günde 10 ilaç içmemek. ben gençliğimi ne zaman yaşayacağım bu hayata geç kaldım.

"daha kötü ne yaşayabilirim diye düşündüğüm her an kendimi daha kötüsü şeylerin içinde buldugum için sasırmiyorum artık beee" hemen hemen hergün kurduğum cümle.

akut ve afadın gönüllüler için çok güzel eğitimleri var.

ne yere bakan yürek yakan bir yazarmış da haberimiz yokmuş dediğim yazar *
mutlu olsun diyelim ne diyelim.

kaideyi bozmayan istisnaları olmakla birlikte çocukken düşündüğümüz gibi önemli ve saygın bir yer değildir.

birkaç öğretmen tipini içinde barındırır:

1. elinde telefon sürekli borsayı takip edip yanındaki grubuyla gümüş mü yoksa altın mı alınması gerekeceğimi tartışan, mutlaka çok önemli bir yerde adını veremeyeceği biri tarafından kendisine tüyo verilmiş olan tip.

2. bir yandan sınıf defteri doldurup bir yandan öğrencileri ve sistemi eleştirirken ders saatinin geçtiğini fark etmeyi* derse geç girerek eğitime bir darbe de kendisi indiren tip.

3. öğretmenler odasındaki panoya asılan ek ders, nöbet ve ders programı gibi çizelgeleri durmadan inceleyip kimin kime haksızlık yaptığını görüp sürekli sıkıntı çıkaran tip.

4. evden haşlanmış brokoli getirip bunu tüketirken maranki’den bahseden ve herkes sağlıksız yemek yemekle suçlayan tip.

5. her öğle vakti abdestini aldıktan sonra kol düğmelerini öğretmenler odasında iliklerken sadece allah’ın değil cümle alemin takdirini kazanmaya çalışan tip.

bunun dışında kalan yani işi layıkıyla yapanlar öğretmenler odasında olmaz. ya sınıfta soru çözüyordur, ya bahçede çocuklarla top oynuyordur, ya da sigara odasındadır.