bunca zaman nickaltına yazmış olduğumu sanıyordum, fakat yazmamış olduğumu farkettim. sözlüğümüzün* en kıdemli ve en muhteşem yazarlarından.

gece 12 de, karanlıkta, mutfakta o buzdolabının yanında iki büklüm olup oturmuş camdan dışarıdaki ağaçları seyrettiğim o an... gerçekten o kadar yalnız hissettim ki kendimi, o an bana çok dokundu işte.

soft renklerin ve ahengin hakim olduğu evdir. gereksiz bir titizlik gösterilmiştir. sanki 3 5 seneye ne olacağı belli değilmişçesine.

modern sosyoloji tarihi. *

(bkz: ıvanmılınskı) diyorum net. o dururken ağır top olmak falan bize mi düşermiş peehhh.*

'ben' diyene 15 kişi aynı anda fincan fotoğrafı yollar. bakıyorsanız bile ses çıkarmayınız. ama bana haber edebilirsiniz. hissiyat kuvvetliyse yorum beklerim. üç vakte kadar diye başlayıp beş vakitte bitiririz.

uzman olarak doğmadığımız bir konu olduğunu düşünmüyorum. biz doğuştan her şeyi biliriz. bakın bilmesek de biliriz.

kırık mankenimin son hali.

ilk sevgilisiyle evleneceğini sanan yazar beyanı, inşallah diyelim. ammaa allah aşkına şu kadın kız muhabbetini bırakalım artık ilkellik kelimesi bile kifayetsiz kalıyor yetişkin erkek ve yetişkin kadınlar vardır, başka da bir ayrım yoktur. ayrıca düzeltmek isterim bir örneğe denk gelmiş yazarımızın genelleme yapmasıdır ki bu da ayrı bir yanlış.

dur kalk noktasından sonra, yeşil ışık yandığında yani kısaca kalkışlarda vitesi bire almayı unutmayın. heyecana bağlı olarak en çok yapılan hatalardan biri. sonra araba laps diye yolun ortasında söner daha çok strese girersiniz.

daha geçen hafta 4 yaşındaki yeğenimin kreşinde düzenlenen bahara merhaba partisinde bile yorulana kadar dans etmek ve kostümle gelmek şartı vardı.*

kimsenin bana ihanet edeceği kozu eline vermediğim için kafam rahat hayatıma devam ederim.

salçalı ekmek
sulugöz sakız
leblebi tozu

şeyma subaşı
demet akalın
hande erçel
demet özdemir
burcu esmersoy
alişan
ibrahim tatlıses
kerem bursin
burak özçivit

okumaya çok geç kaldığım harper lee romanı.
ırkçılık, eşitlik konularında yazılmış en nahif, en insancıl kitaplardan biri. bu konuları küçük bir kız çocuğunun gözünden anlatması bir yana anlatırken çocuk yetiştirme üzerine ipuçları vermesi ise kitabı çok başka yerlere taşıyor.

yaşlı ve hasta bir kadının morfine bağımlı olmamak için verdiği mücadeleyi anlatırken aşağıdaki ifadeyi kullanmıştır yazar.

ve günümüzün bence en büyük problemlerinden biri olan bireysel silahlanma hakkında söyledikleri ise şöyledir;

bu kitap verdiği toplumsal mesajlarla bana the life of david gale filmini hatırlattı. bazen inanmak istediğimiz gerçekler, en gerçek yalanlar oluyor ne yazık ki.

severek okuyacağınız akıcı bir kitap.

bir tarafın cümleleri uzar, öbür tarafın kelimeleri azalır.

çok iyi, sorabilirsiniz. bir kere bile onun önüne kimseyi koymadım. en önce o.

özellikle sıfırdan beraber çalışacak hevesli biri olursa mükemmel olur bu sene de ingilizcemi geliştiremezsem feriha gibi bayılacağım artık

kıvanç tatlıtuğ ne ? bisiklet mi?

trajikomik...