"takipçileri gör" özelliğini kullandığım için göremediğim bildirim.
bana direkt şu yazar sizi takip etmeye başladı diye geliyor bildirimler. arada keşke almasaymışım da diyorum. böyle hiç heyecanı falan da yok ya.
bir yazar sizi takip etmeye başladı bildirimini görünce "allah allah kim ki acaba" triplerine girerdim eskiden.
bir de şu an fark ettim, neyim varmış ki gitmişim hemen bir hevesle 1500 karmaya kıymışım. daha bissürü rozet alacaktım.

(bkz: cahildim dünyanın rengine kandım)

sanırsın ki sevenim çok, arkadaşım çok, dostum çok. sonra kötü bir şey olur, dönüp bir bakarsın ki arkanda gölgenden başka hiçkimse yok.*

kırıcı olmaktan korkmayın sebebi kırılmış olmanın nasıl hissettirdiğini biliyor oluşudur.

selamlar sözlük ahalisi. bu akşamdan başlayarak önümüzdeki haftaların pazartesi akşamları sizlerle bu yeni isim ve bu yeni konsept, hmm şey yeni radyo programıyla buluşacağım. her hafta farklı bir konuk alarak, konukların gitmek istedikleri rotalara seyredeceğimiz programda yolda rastladığımız otostopçuları da kısa mesafeye götürebiliriz.

yayındaki sohbete anlık katılmak isteyen dostlarımız discord.gg/T93JbmN4Sg adresinden discord'a gelebilirler. haftanın konuğu olmak için sözlükten yahut discord üzerinden bana ulaşabilirsiniz.

veee. tabii ki bu hafta kim var yanımda? sevgili robnaja. radyoda ilk yolculuğuma onunla çıktım, bu yeni isimde de ön koltuğa elbette ilk olarak o oturacak. bakalım bu akşam ne konuşacağız?

türkiye saatiyle 21:00'da yayındayız, şimdiden hoşgeldiniz.

aslında her kadın biraz virginia woolf.

spor yapmak,
makale yazmak,
kitap okumak.

aa yalnız süper fikir!
calvin klein gibi lastiklerinde çepeçevre kafasözlük kafasözlük kafasözlük yazmalı.
ortamlarda saçmaladığınızda ya da fazla entel kaldığınızda size yöneltilen "bu neyin kafası?", sorusuna karşın pantolonun kenarını başparmakla aşağı itip, lastikteki kafasözlük kafasözlük yazısını gösterebilirsiniz.

en büyük rakibi ekşi sözlük tarafından taklit edilemeyecek bir alan. düşünsene iç çamaşırında "ekşi ekşi ekşi" yazıyor, ı ıh.

"kadının adı yok" filmi de olan bir kitaptır efendim. türkiye'nin ilk feminist kadın yazarı duygu asena tarafından yazılmıştır. 1987 de yayınlanmış 1988 de yasaklanmıştır. sonrasında atıf yılmaz tarafından filmi çekilmiştir.

(bkz: ne salak salak başlıklar bunlar ya)

bende artık bi alışkanlık haline gelmiş durumdur. artık alarmlara da direnmiyorum. alarm çalarken uyumaya da alıştık..

ensonhaber

erkek çoğuğunun babasına bakışı ile kız çocuğunun bakışı arasındaki farkı da görebileceğiniz film. kız çocuklarının babaya çok düşkün olduğunu çok duymuştum. bu ilişki bilim - kurgu filmi olmasına rağmen aile filmlerinden çok daha iyi işlenmiş.

bilim üzerinden eleştrilmesine anlam veremiyorum. sonuçta belgesel değil bu. bilim-kurgu filmlerinin neredeyse hepsi için aynı eleştiri yapılabilir. kanımca filmin çok popüler olması sebebi ile tatmin sağlamak adına yapılan bir şey.

hiç kimseye onun izin verdiğinden daha fazla yardım edemezsin.

aşırı fedakar iyilik meleği pozlarında olan insanlardan hep korkmuşumdur.. çünkü o fedakarlıklar hiçbir zaman boşuna değildir. birini kontrol etmenin en kolay yolu, onun yapabileceği işleri bile hallederek ona bir konfor alanı oluşturmaktır, böylece o alan için kalmasını sağlayarak çizdiği sınırların dışına çıkamayacak kadar onu kendine bağımlı hale getirir. aşırı fedakarlık, egonun oyunlarından biridir. aşırı fedakar insan, belli bir süre sonra aşırı talepkar birine dönüşecektir. ettiği fedaların kârının beklentisi içine girecek ve beklentisi karşılanmadıkça karşısındaki kişiye hayatı zindan edecektir. zaten onun beklentisini karşılamak da mümkün değildir, çünkü yara çok derinlerdedir ve karşısındakinden asla yapması mümkün olmayan bir şeyi *istemektedir. hayatınızda böyle biri varsa, kendi yapabileceğiniz işleri onun yapmasına izin vermeyin, adım adım kendi işlerinizi yapmayı öğrenin, "dur ben yaparım" demesine bile müsaade etmeden kendi sorumluluklarınızı üstlenmeyi öğrenin. kendi hayatının kontrolünü/sorumluluğunu üstlenmeyenler, maalesef ki aşırı fedakar biri kılığındaki bu talepkarların elinde oyuncak oluyor... yani her şey dönüp dolaşıp kendi sorumluğunu üstlenmeye geliyor...

bir de efsane yazıyorsa "resmen harcanıyor" diyeceğim kişi olur kendisi. keşfetmenin haklı gururunu yaşarım sayesinde.

inşallah vardır öyle biri de ilk bana denk gelir. *

minik mavi gezegenimizdeki en güzel yazarlardan biridir. işbu çiçeği burnunda sözlüğe bir başlık açacaksam eğer, ilk olarak onun adına açmak boynumun borcudur. zira şu hayatta yalnızca birkaç insanı kendisinden daha çok severim. hayatla baş etmeme yardım eden yazarlardan biri oldu. bu hayatın hem yumuşak yanlarını hem gülünç yanlarını, hem çok güzel hem de bir o kadar saçma olan şeyleri, mutlak surette her şeye bulaşan hüzünleri ve daha bir sürü küçük şeyi anlatır durur kitaplarında. arkadaşım olmasını çok isterdim. fakat aynı zamanda kendisiyle tanışmayı asla istemeyeceğim bir kaç insandan biri. kendisine bir güzellik yapmak isteyen bir barış bıçakçı kitabı okusun derim. mesela veciz sözler'i. mesela sinek ısırıklarının müellifi'ni. mesela bizim büyük çaresizliğimiz'i.

insanın istemeden okuduğu tüm bölümler.

aile baskısıyla ev idaresi bile okusanız, bunalımdan saçınız dökülür. meslek seçimi önemlidir.

ben turizm okurken bunaldığım kadar uzay bilimlerinde bunalmadım çünkü ilki biraz zorunluluktan ve şartlar gereği olmuşken ikincisi kendi isteğimle olmuştu.

2006 yılında 8 ay ömür biçilmiş bir adam olarak yazayım.

en sevdiğim çocukluk arkadaşımın yanına gidip, cem bana 8 ay ömür biçtiler demiştim. aklımda ise anne babaya bunu nasıl söyleyeceğim endişesi vardı.
söylemedim.
sonrasında sevgilimle paylaştım, o gün terk etti.
uzun süre yükü üzerimde taşıdım. işi bıraktım, birkaç farklı doktor görüşü aldım, ciddi para harcadım. en son bulgaristan göçmeni devlet hastanesinde bir hekim, olm sen ms hastası olamazsın, ms'in bir tipolojisi var ve sen o tipolojiye uygun değilsin dedikten sonra bıraktım peşini.
geçen yıllara rağmen ms plağı zannedilen plaklar çoğalmadı, teşhis yalan oldu.
ilk teşhis konulduğunda, korkudan çok bir sükunet ve kabulleniş vardı ama aileme nasıl söylerim kısmı gerçekten yıkıcıydı.
özellikle annemin sürekli gelip, oğlum kötü bir şeyin yok değil mi diye tekrar tekrar sorması ve her seferinde yalan söyleyip, ya ben iyiyim, birşeyim yok demek ama her gün eve bel mr'ı boyun mr'ı beyin mr'ı vb bir yığın hastane evrakıyla gelmek onları endişelendiriyordu.

sonu pişmanlıktır.