titan atlas'ın ogygie adası'nda ikamet eden kızıdır. odysseia'da , gemisi kazaya uğrayan odyssesus'u yanına alır. ona aşık olduğu için 7 sene adada yanında tutar ama sonra tanrılar odyssesus 'u serbest bırakmasını emreder.

devamı için

simiti yedikten sonra ortasındaki boşluğun yok olması gibi önemini yitirir.

birgün işten dönüyorum, otobüsteyim. ter kokan mı dersin, sigarasından son fırt çekip(ölür çünkü içmese!) otobüse binen mi dersin... yani burnumun direğinin kırıldığı anlar.
o sırada çantamdan bir mandalina çıkardım, soydum ama nasıl koktu. tüm kötü kokuları baskıladı sanki. herkes dönüp dönüp bakıyor nerden geliyor bu koku diye. sanki camları açmışsın da ferahlamışsın gibi. o an için en güzel koku mandalina kokusuydu

h.p. lovecraft'tan yoğun şekilde etkilenmiş bir from software oyunu. genel olarak oldukça kasvetli bir havası bulunmakta ve karanlık mekanlarda geçmekte.
inanılmaz derin bir hikayesi olmakla birlikte bunu hiçbir zaman size direkt olarak anlatmaz. eğer anlamak istiyorsanız oyunda bulununan her notu, her eşya açıklamasını, her npc sözünü, her cutscene'de yaşananları didik didik edip aralarında bir ilişki kurarak kendiniz çözmek zorundasınız, sembolizmi çok ağır bir oyun. ya da internette bulunan sayısız anlatımdan birini de okuyabilirsiniz. ama hikayesini araştırmadan oynamayanların çok şey kaybettiğini rahatlıkla söyleyebilirim.
oynanışı çıldırtıcı düzeyde zor olabilse de, saç baş yoldurtsa da, kendisinden aldığım tadı başka hiçbir oyundan alamadım. ps4'ün en iyi exclusivelerinden biri bana göre, belki de en iyisi bile olabilir.

diploması olmayan fakat sahte diplomayla iş başvurusu yapmak isteyen kişilerin çoğalması fırsatçıları da harekete geçirdi. sahte diploma için para gönderenlere diploma yerine gazete gönderilmesi üzerine sözde mağdurlar dolandırıldıklarını öne sürerek şikayetçi oldu. kaynak
(bkz: hamza yerlikaya'nın sahte diploma kullanması)

''ağzım neredeyse hiç gülmez...ama bu beynimin içinde gülümsemediğim anlamına gelmez.''

"kusurlarımızı biz seçemeyiz, onlar bizim bir parçamız ve onlarla yaşamak zorundayız. ama neyse ki arkadaşlarımızı seçebiliyoruz. ve ben seni seçtiğim için çok memnunum."

bu kadar güzel sözler ve bu filme verilen emek.
daha iyisi olamazdı.

dünya bugün 2 kutbun arasında. birisi eskiyen pozitivizm ikincisi yeni oyuncağımız postmodernizm.

herkesi aynı vücut tipi sanan öyle görmek isteyen ruh hastalığı pozitivizm

farklı olanı olumlayacağım diye her şeye toksik olumlama yapan da postmodernizm.

kalben’e baktım gayet zayıf normal bir kadın, söylediklerinde de haklı. ancak bu işin ucunu obezite güzelleme ya da kıl güzellemeye indirip bıyık bırakmasın kimse.

şu ikisinin arasını tutturalım lan o kadar zor değil.

n ile gösterilir. yörüngenin numarasını değerini belirler.numara ne kadar fazla ise çekirdeğe o kadar uzaktır . 1,2,3,4...7 kadar değer alır.

bunları gerçekten ciddiye alıp okuyan var mı?

(bkz: ekspertiz raporu)

düşünmeden, söylediğin sözlerin o an ne anlama geldiğini bilmeden karşındaki insanı üzmektir.

helal olsun demek istediğim başlıktır.
bir üniversite daha ne yapsın yiyorsun ölmüyorsun adamlar dünyaca ses getirecek bir şey yapmışlar.
bide türkiye’de yeterli üniversite yok diyorlar.

güney afrika'da işe ilk gittiğimizde bizi işçilerle tanıştırdılar. bir çakal türk arkadaş ben şununla takıldım, bununla takıldım dedi. bende saf türk evladı olarak dedimki, kardeşim bunların iki, üç çocuğu varmış, kocası birşey demiyormu, nasıl hafta sonu seninle otele gidiyor.
sonradan öğrendik ki bu kızlar ortaokul yada lisedeki ilk boyfriendlerinden hamile kalmışlar. siyah ve melezler çocuğu "tanrının hediyesi" gördüğü için genelde kürtaja karşılar, çocuğu aldırmıyorlar. ama kızın boyfriendi "ben kimseden hediye falan istemiyorum, artık benim girlfriendim değilsin" demiş. tabi "first cut is the deepest"miş, kız üzülmüş, ağlamış, isyan etmiş ama bir zaman sonra hayat devam ediyor diyerek yeni aşklara yelken açmış.
ilk zamanlar çok güzel geçmiş, adam kıza teselli olmuş, aşkı yeniden buldum derken kız yine hamile kalmış ve yine boyfriend "runaway" olmuş. bu olay bir kaç kere daha tekrarlanmış. tanıştığımız kadın işçilerin çoğu değişik babaları olan birkaç çocuk sahibi, erkek işçilerin çoğu ise birkaç kızdan çocuğu vardı.
hatta covid 19 ilk çıktığında sokağa çıkma yasağı olunca, insanlar, 20 yıl önce ekmek almaya giden babam sonunda eve geldi, sonunda babamı gördüm diye dalga geçiyorlardı.
eğer kızın ailesi bakmazsa yada kızın psikolojisi zayıfsa teselli için içki ve uyuşturucuya bağımlı oluyor, işler daha kötüye gidiyor ve uyuşturucu parası için herşeyi yapıyor. tabi bu ortamda büyüyen çocuklar ne yazıkki erkekse genelde "çete", "gangsta" muhabbetlerine, kız ise tahmin edeceğiniz yollara gidiyor.
tabi güney afrika'da bu durumda çok kız olduğundan, erkekler, türkiye'deki gibi aman nefes alsın yeter demiyor, hemen yenisini buluyorlar. bu yüzden 35, 40 yaşındaki kadınların artık yüzüne kimse bakmıyor ve onlarda artık "kadın kadına" takılmaya başlıyor. orada lezbiyen muhabbeti yapanların çoğu hormon yada gerçekten kadınlara ilgi duymaktan değil, mecburiyetten "çakma" lezbiyenler. normal muhabbet etsen bile erkekler pislik, şerefsiz, şu, bu... diye konuşuyorlar ve bizde haklısın abla diyorduk.

janis joplin gibi gözükmek istiyorsa çok ama çok seveceğim kadındır.
bu devirde yuvarlak gözlük takan kadın yok denecek kadar az azizim.
kıymetini bilip başımızın tacı yapmamız gerekir.

iki gram sevgiye iyi söze tahammülünüz yok, ota boka yalakalık diyorsunuz. asker olacaz haşmetmahap rahatsız olmasın diye.

edmund dulac - küçük deniz kızı - 1911.