beni oldukça korkutan durumdur. her ne kadar cevaplarımdan emin olsam da acaba? diye düşündürür beni.

sözlere dökülmedikçe güvenilmemesi gereken anlama yollarıdır. yüce yaradan konuşma becerisi vermiştir * hep zaman kaybı.

karakterlerine yazdığı iç seslerle hayran bırakır. insanların içlerindeki çatışmaları nasıl bu kadar iyi bilebilir, yazabilir dersiniz çünkü bir tek karakter için bunu mükemmel bir biçimde yapmaz, kitaptaki tüm karakterlerin hislerine, düşüncelerine hakimdir. müthiş bir gözlemci olduğunu söylesem abartmış olmam ancak hepsinden önemlisi kendi çatışmalarını da cesurca sahiplenmiş olmalı ki bunlar üzerine düşünüp yazabilmiş. yüreğine sağlık diyebilmek isterdim ancak 2016 yılında kendisini kaybettik.

şu hayatta kime iyi niyet, güleryüz gosterdiysem, centilmence, fedakarca ve pozitif davrandiysam, er ya da geç beni pişman etmeyi başardı. çiğ, kırıcı, duyarsız davranışlar sergiledi. kendinden soğuttu. alacağınız olsun lan. daha da yüzümü goremezsiniz. tanım: insanoğlunun ve kizinin çiğ süt tükettiğinin kanıtı realite.

kelime kökünden ziyade ''bayan'' kelimesi, ''kadın'' kelimesinin kullanılmasından çekinildiği için kullanılan bir kelimedir ve bu yüzden cinsiyet belirtirken* kullanılmaması gerekir. kadın kelimesi ayıp ya da kaba değildir ki insanlar ''daha kibar olsun diye bayan diyorum'' savunmasını yapsın. ayrıca bazıları için ''kadın'' cinsiyet değil cinsellik belirtmektedir ve bu yüzden kadın demekten kaçınırlar. halbuki kadın kelimesinin cinsellikle bir alakası yoktur, cinsiyet belirtir.

dilimiz, düşünce tarzımızın ve kültürümüzün bir yansımasıdır, kullandığımız kelimeler de algımızda fazlasıyla etkilidir. bu yüzden;
''bayan değil, kadın''dır.

en kısa yolculukta bile kulaklık takmak.

amacım hedef göstermek değil asla ama kampanyayı desteklemeyen yazar nasıl bir veri analizi yapmış, merak etmemek elde değil.

1 çocuğu kurtarmak yerine 100 çocuk nasıl, ne anlamda kurtarılabilir; bu kıyaslama neye göre yapılır? evladı için dünyayı yakabilecek bir ebeveyne bu karşılaştırma nasıl açıklanır? insan denilen varlık sadece bir sayıdan ibaret midir? ateş düştüğü yeri yakarken dışarıdan izleyerek yorum yapmak neden bu kadar kolay? son olarak, evladı olmayanlar böyle üstten üstten ahkâm kesmeseler mi acaba? varsa da söyleyecek sözüm yok artık.

ne çok sınavdan geçtik ve geçiyoruzdur şu ömrümüzde. bu yolculukta başımızdan illa ki tuhaf olaylar geçmiştir. lisede deneme sınavında başıma tuhaf bir olay gelmişti. yatılı okuldayız, üst baş rezil dalmışım sınava. o esnada içeri müdür ve ekibi girdi. herkes kendini topladı falan. yatılı okullarda bilen bilir müdür ilah gibidir. benim ismim söylendi. dedim ki tam zamanıydı dayak yemenin. neyse beni aldılar müdür odasına. bir yandan üstümü düzeltiyor diğer yandan saçımı tarıyorlar. yakışıklı bir dayak atacaklar diye düşünürken ildeki şiir yarışmasında birinci olduğumu söylediler. ödülü vali verecekmiş. ben iyice şok. gittim aldım ödülümü. sınav da yalan oldu ancak benim için güzel bir anı oldu.

(bkz: kafa sözlük formatı ve kuralları)

--- alıntı ---

madde 12: tanımlar nokta ile sonlandırılmalıdır.

--- alıntı ---

(bkz: teşekkürler)

her konuda panik yapan ve bunu çevresine de fazlasıyla yansıtan insanlara söylenen söz.

ayrıca annemi en iyi tanımlayan sıfat. bi insan bu kadar panik yapabilir her konuda ya. çok neşeli ve enerjik bi insan ama olayları çok fazla abartıyor ve çok telaşlanıyor hem de her konuda. çevresini geriyor aslında böyle yaparak ama kaç kere dediysem de değişmiyor maalesef hiçbir şekilde.

iko- davut !
patagonyalı - vedat.
eylüling- seda.
hate- emre.
pavlov ' un göbeği- cengiz.
gomercan - gökhan ( he he he )
yoldaş- ali veya emre.

en buyuk hobisi daga cikmak, en buyuk hayali ülkeyi bölmek, en buyuk yetenegi magdur edebiyati yapmak, en buyuk idolu ise abdullah ocalan olan kisi olur kendileri...

sözlüğün ilk zamanlarında keşfettiğim güzel düşünceleri ve esprileriyle kendine bağımlılık yapabilecek kıymetli bir arkadaşımdır kendisi. hele ilk mahlasını okuduğumda kahkaha atmıştım. bi o kadar da ince düşüncelidir. bu aralar çok sık gelip gitmese de hep gelmesini ve buralarda sürekli görmeyi istediğim yazarımızdır.

bir feyyaz yiğit şiirdir.

ali atay’ın yönettiği ve benim için son dönemlerin en iyi komedi filmlerinden biri olan ölümlü dünya’da geçen akıllara zarar şiirdir. şiirin içinde geçen her söz tek tek insanı edebiyattan soğutacak potansiyele sahiptir. hiç bir dizesinin birbirinden ayırmamın mümkün olmadığı bu post modern şiir anlamlar yüklü bir sevda vapuru gibidir.

filmde zafer’in büyük abdestini evinden başka yerde yapamadığını öğrenip evine gidildiğinde ve begüm ve atakan dışında herkes bir bakmak işin eve girdiğinde duyarız bu mükemmel şiiri.

beklerken atakan dertlenip radyoyu açınca şöyle bir şiir duyarız:

canımsın sen bu belli
sen benim taa canlarımdan da cansın
kuşsun sen kuş
benim biricik düşlü kuşumsun sen
sen, şu bedenimde bensin
ve üstelik canımın da en canısın sen
en iç en dip en köşe
kuşkunun kuşlarıyla sevişiyorsa aşk büyüsü
gölgeler uçuşuyor, hisler tutuşuyorsa ansızın
acının avuçlarında tuzsuz gülüşlerin buharı
ve dayanç kulvarları sımsıkı yırtılan bir
tebessümle kaplıysa artık...
hasrete boyanmışsa düş davulları
hoyratsa, tutkunsa, yutkunuyorsa telaş
belki de böyle bir şeydir
aşktan gelen
aşka varan
ve aşkta duran,
kuşlara övgü

şiir atakan’ı o kadar etkiler ki bir sigara yakar ve dumanı camdan dışarı salar hüzünle ve yorgunlukla ama begüm aynı fikirde değildir. begüm allah aşkına kapat şunu diyene kadar dinleriz şiiri.

benim için en önemli söz ise dayanç kulvarlarıdır. o nasıl bir imgelem! o nasıl bir anlatım yüceliği! feyyaz yiğit üstadın önünde saygı ile eğiliyorum.

insanın içini boşluğa düşürür. etrafındaki her şey bir an için önemsizleşir ve balkondan esen rüzgar yüzüne çarpa çarpa dışarıyı seyredersin sadece. ne bir şey yapasın gelir, ne bir şeyler düşünesin. öyle bomboş bir hissiyat işte. sırf bu yüzden, oldum olası sevmem geceleri. her zaman gündüz olan bir yer olsaydı şayet, tek saniye tereddüt etmeden giderdim oraya. o derece sevmiyorum yani gece vaktini siz anlayın.

beni bi gözlesenize bişey deniycem

türk, altay ve kırgız destanlarında bahsedilen bir işkence yönteminin uygulamasıdır.

"mankurt haline getirilmek istenen kişinin başı kazınır, başına ıslak deve derisi sarılır ve böylece elleri kolları bağlı olarak güneş altında bırakılır. deve derisi kurudukça gerilir. " wikipedia'dan alıntı

cengiz aytmatov bir kitabında mankurt kavramını düşmanın kuklası haline gelen hain insanlar için kullanınca "sosyal kimlik değiştirme ve öz köküne yabancılaşma" temalarını karşılayan bir terim olarak sosyal psikoloji literatürüne girmiştir.

sosyolojide'ki asimilasyon terimiyle benzer noktaları vardır. her iki terim de "öz kültüründen uzaklaşma, sosyal kimlik değiştirme" anlamları vardır. ben bazen yazılarımda bu anlama denk olan sınıfının insanı kalıbını da kullanıyorum. bunu bsm tv isimli youtube kanalında görmüştüm. orada "sınıfının insanı" kavramı bir toplumsal kahramanı tanımlamak için kullanılıyorken ben belirli bir zümreye ait olmak, yaranmak için her türlü lafı söyleyen insanlar için kullanırım bu kalıbı.

ne güzel kadın var ne de erkek. burası sözlük. burada toplumun nispeten* daha aklı başında bireyleri var. biz köşeye atılmış patatesler olarak bir şey anlatma ihtiyacıyla buraya toplanmışız. işimiz görsellik değil ki abicim/ablacım. beğeneceksen tanımlarımı beğen.

çankırı ve muş.