dinleyeceğim yayın olacaktır. açılış şampanyanız benden.

müzik dinleme ve paylaşma platformu

yüzün alev almasını sağlayan hadise.
görünce çok eskilerden bir anı geldi aklıma.
şimdi, ortaokuldayken voleybol takımındaydım antrenmanlarda da erkek takımı ile eşleşip maç yapıyorduk sert toplara olan direncimiz artsın diye. karşı takımda da bir arkadaşım vardı. 1.90 boyunda lakabı fiziksel görünümü sebebiyle "deve" olan. gücü kuvveti yerinde olan, hücumda da iyi bir arkadaştı. attığı smaçları karşıladığımızda çoğu zaman kollarda morarmaya neden olurdu.
maç esnasında - hala oyun devam ederken- bir arkadaşımın sesi ile sağa döndüm. yüzüm de karşı takımın solunda kalıyordu. o esnada yüzüme bir şey çarptı - top diyemem, benzetme olsa olsa füzeye tekabül eder- işte o an ayaklarım yerden kesildi ve ben küt diye tırtıklı, sert zemine kafa üstü çakıldım. yüzümün sol yanı kıpkırmızı, başıma aldığım darbe ile aklım karışmış bir şekilde tüm gün oturdum. hangisi daha çok acıttı emin değilim. fiziksel acı çok olmakla birlikte tüm okulun önünde yere bir sinek gibi yapışmam yüzünden * yaşadığım ruhsal acı da çok büyüktü.

kıyafet alışverişi yaparken sadece bedenine bakan kişi net zengindir.

küçükken cami avlusunda oynuyorduk, yorulmuşum musalla taşının üstüne çıkıp uyuya kalmışım, saolsun beni çok seven abilerim bu anın fotoğrafını çekmeyi ihmal etmemişler. halâ bakıp dalga geçerler. abi kaderdir...

aşağıdaki videodan görülebilecek gorildir.
hayvanat bahçelerinin ne kadar onursuz bir yer olduğunu bir kez daha göstermiştir.

ayaklarım her zamanki deniz kenarına vardığında, kafamı kaldırdım ve boş gördüğüm banka sabitledim bakışlarımı. komut verdim: "4. boş banka doğru ileri!"
itaatkâr ayaklarımın ilerlemesiyle geride kalan gövdemi öne doğru savurdum ve yetişmeye çalıştım. normal standartlarda bir normalliğe kavuşunca banka ulaştım.
üstümü düzelttim ve oturdum. uzunca denize baktım ve sonra denizi her gördüğümde aklıma gelen küçüklüğümü düşünüp tebessüm ettim. küçükken denizdeki sınırı geçersem, boşluktan aşağı düşeceğimi sanırdım. şu an bunları düşününce komik gelse de yıllar önceki küçük olan bedenimin beyni bunu gayet normal karşılamıştı ve mantıklı bulmuştu. hayat gerçekten çok erken uyanıp uykusunu tamamen almış insanlar kadar tuhaftı.

çay kaşığıyla yerseniz hemen bitmiyo. puding gibi düşünün.

yazarlık bir meslektir . görevi yazı ortaya çıkarmaktır. dergi yazarlığı kitap yazarlığı gibi işlerde çalışırlar. yazar yazıyı icra eden kişi ister para kazanmak için icra eder ister hayrına icra eder. eskiden pek para kazanılmamasından ötürü insanlar bir mesleğin yanında yazarlık yapmışlar o yüzden böyle bir soru ortaya çıkıyor. günümüzde yazarak para kazanmak sizi rahat rahat geçindirecektir. kötü çocuk yazarı bile yazardır. evet öyledir maalesef. burda biz okuyanların yani müşterilerin haklı hak eden işe para vermesi gerekir. yetenekli yazarların para kazanmaması onları başka işlerde çalışmaya iter dolayısıyla tam konsantre yetenekli olduğu işi yapamaz dolayısıyla bir yetenek kaybolmuş olur.

“kadınlar baş tacımız, devlete güvenimiz tamdır.” oldu o zaman.
sadece soruyorum: hiç vicdanınız yok mu?

— evet hukuk bi sözleşmeyle gelmeyecek bunu anlamayacak kadar gerizekalı değiliz. ve sözleşmeyi okumayacak kadar da gerizekalı değiliz. olan biteni görmezden gelip “kadınımıza değer veriyoruz devletimize güvenimiz tam” demenin mantığını sorguluyoruz.

nakkaş matrakçı nasuh’un menâzilnâmesin’den, minyatür röprodüksiyon çalışması. 35x50 300 gram renklendirilmiş, aherlenmiş ve mührelenmiş kağıt üzerine suluboya ve akrilik minyatür çalışması.
üsküdar, 2019
(link: imgyukle.com/i/aqTwDN)

hepimiz atız mottosuna sahip, dünyasının büyük bir çoğunluğu attan ibaret olan gomercan'dan başkası olamayacak erkektir.
(bkz: at mı var arkamda)

dar pantolon

yalnızlığı çok seversek, bir gün o da çekip gider mi?

mümkünse sınavlar bana değil ben onlara girmiş olayım sadece, tek beklentim bu. ha bi de kestiğim çocukla bi iki adım daha ileriye gidebilsek her şey mükemmel olur. yemede yanında yat, miss.

yıkıcı olduğunda değil ama yapıcı eleştirilere can kurban dediğim durum.

kininizle geberin yazanı gördüm bu sitede. ayetmiş. böyle ayet mi olur? sizden olmayan birinin ölmesini istemek nasıl bir aklın ürünüdür?
söz konusu entry numarası #419796.

edit: tanımı silmiş ama yazarı tahmin etmek zor olmasa gerek.

ilgili komik hikaye/fıkrayı hatırlatmıştır:

yaşlı teyze dolmuşta şoförün arkasındaki koltuğa oturur
10 dk. geçtikten sonra yaşlı teyze şoföre bir avuç dolusu leblebi verir
şoför teşekkür ederek alır ve yemeye başlar

yine 10 dk. geçtikten sonra yaşlı teyze şoföre bir avuç dolusu daha leblebi verir
bu böyle birkaç kez tekrarlayınca şoför dayanamaz sorar:

-"teyze neden sürekli bana veriyorsun, ayrıca bu leblebiler nemli sanki?" der

yaşlı teyze :"evladım dişlerim olmadığı için yiyemiyorum, şekerini emip sana veriyorum' *