çok düzgün yazan insanlarla karşılaşınca hissettiğim şey.

cümlelerin başı sonu belliyse, kelimeler yerli yerinde, anlamına uygun kullanılmışsa ve fikirler güzel ifade ediliyorsa, kadın ya da erkek olmaksızın karşımdakinin güzel ya da yakışıklı yahut da aşırı karizmatik olabileceği hissine kapılıyorum.

bunun, sözlük yazarlarında güzellik ya da yakışıklılık aramakla yahut beklemekle ilgisi yok aslında. sanırım bilinç arkasında "bu mükemmelse her şey mükemmel olmalı" gibi bir düşünceye indirgiyoruz durumu. yani bilinçli olarak düşündüğümüz bir şey değil bu. farkında olmadan aklımıza gelen bir yanılsama olduğunu düşünüyorum. derdimiz ona buna "yürümek" değilse, bu düşüncenin bir zararı da yok aslında kimseye.

kısa bir paragrafı geçmeyecek hacimde, mümkünse on cümleden az olan, senaryonun içeriğini yansıtan metinlerdir. çekim teknikleri sinopsiste yer almaz. sinopsis metni az ve öz olmalı, gereksiz ayrıntılara boğulmamalıdır.

sinopsis, söz konusu senaryonun veya reklam metninin cv'si niteliğindedir denilebilecek kadar önemlidir.

evliliğe dair:

"birlikte durun ama yapışmayın birbirinize: çünkü ayrı durur tapınağın sütunları. hem birbirinin gölgesinde büyümez meşeyle selvi." -halil cibran -

hakli yere olusturulmus soz obegidir. cumartesi gecesi erken mi yatilir? kahve esliginde kitabin icine kafa gomulur, bir film biter baska bir film izlenir. cok daha guzeli sozluge girilir mesela konudan konuya gecis yapilir, baslik acilir, yorum yazilir...

hakkında ilginç bir bilgi de inşasında çalışan işçilerden birinin yıllar sonra dünyayı kan ve gözyaşı ile kasıp kavuracak olan adolf hitler olmasıdır.

otto ritter ve helmuth cuno isimli iki alman mimar tarafından istanbul-bağdat demiryolunun başlangıç noktası olarak 1906 yılında inşasına başlanıp 1908 yılında tamamlanan gar binasıdır. üçüncü selimin paşalarından haydarpaşa'nın ismi verilmiştir.

öğrenci olduğum zamanlar eminönünden bindiğim vapurun iskelesine yanaşması ile vardığım, önündeki merdivenlerde denize karşı kahvemi yudumlayıp, kitap ve müzik eşliğinde bineceğim treni beklediğim binadır.

sağlıklı bir ruh var mıdır gerçekten? hepimiz hastayız, uygun zaman ve koşulları bekliyor ruhumuz, sahnedeki yerini almak için.

bir idam mahkumunun son günü.
-victor hugo

eğer kapalı bir mekandaysan camı açıp toprak kokusunu içine çekmektir.

elhamdülillah bugünde top olduk, bakalım yarın ne olacağız.

köy çileği namı diğer hamuçora.
from trabzon tabikine.

[bu resmi keşke çekseydim ama çekemedim. hoşuma gitti ve ss almıştım, diyeyim. :]

"ölüme dair konuşmalar

işte ben hep böyle garip mahzun,
bir şey beklermişcesine yaşıyorum.
bazan öyle günlerim oluyor ki, elâgözlüm,
ne oldu, nasıl bitti şaşıyorum..
bazı bilmem, gün nasıl başladığında,
kayıp kayıp gidiyor dünya bıkkın bakışlarımdan.
yaşıyorum, yaşıyorum da bitmiyor,
bir tutam sakız oluyor ağzımda zaman..

yaşamak ne kadar çekilmez gelse de arasıra,
bu görmek, bu sevmek, bu aziz sıcaklık tende.
bu bir nimet, bu bir nimet, elâgözlüm,
bu yaşamak bir şiir, harikulâde.

sen ki, saçından tırnağına kadar
bir hürriyete bedelsin,
bu ılık saçlar, bu gözler; fakat her şeyden önce
yaşadığın için güzelsin..

işte böyle yeşil bulutlar misali senelerce,
oradan oraya elinde kaderin.
kimbilir kaç kere üstünden geçtim,
şarkılar söyledim karşısında
bir gün bana mezar olacak yerin..

gerçi şimdi çağımız değilse de elâgözlüm,
bu bir kötü tecelli ki, nasıl diyeyim.
bir gün bir kara gölge görürsen gözlerimde
akşamsa beni uyut..
…….
bir nefis sabahsa eğer, ölümü
ellerin ellerimde bekliyeyim…"

turgut uyar

bu hafta felsefenin ne olduğunu anlatırken çocuklarla üzerine konuştuğumuz sözü iliştireyim.
''kendini bilmek, tüm bilgeliğin başlangıcıdır. '' - aristoteles

sezen aksu-tükeneceğiz.

bir şener şen ve şebnem ferah rozeti alabilir miyim? bakın anlamıyorsunuz, çok önemli bu.

yönetmenliğini uğur yücel’in yaptığı 2009 yılında çekilen 2010 yılında vizyona giren polisiye film.

uğur yücel, aynı zamanda filmin başrollerinde oynuyor. başrolde oynayan diğer oyuncular, kenan imirzalıoğlu, berrak tüzünataç, ceyda düvenci ve nejat işler.

film af yasasını sorgulayan bir film.
siyasilerin çok fazla sosyolojik araştırma yapmadan sadece oy çokluğu ile popülist olmak için aldığı bir kararın toplumda yaratabileceği infiali sorguluyor.


kenan imirzalioğlu, klasik takım elbise giyen, bıyıklı, biraz agresif, işini çok önemseyen bir polis.

berrak tüzünataç, çok güzel bir stajyer. kimi kimsesi olmayan, kendine bir bir aile arayan genç bir polis.

uğur yücel ise çoğu yabancı filmde olduğu gibi, bir ay sonra emekli olacak bir cinayet şube amiri.

nejat işler, vatani görevi esnasında kız kardeşinin tecavüze uğradığını öğreniyor. tecavüzün travmasına dayanamayan kız kardeşi, intihar ediyor. kendi, komando olarak canını dişine takıp vatanını korurken, kız kardeşini koruyamayan devletinin, görevini yerine getirememesini kaldıramıyor, kendi adaletini aramaya yemin ediyor.

işkence görerek işlenen, bol kanlı revanlı bir cinayet ile film başlıyor ve arkası geliyor.

ikinci cinayette, uğur yücel tam da filmi özetleyen bir aforizma söylüyor.
allah intikam almak istediği kulunu
bir başka kuluna cezalandırır
allah’ın ilmini bilmeyenler
bunu kulun yaptığını sanır.

hiçbir zaman kendimi tam açamıyorum. beni çok iyi tanıdığını sanan kişiler bile aslında benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorlar. güvenmiyorum, güvenemiyorum. sanki kendim mükemmelmişim gibi mükemmelliyetciyim. en küçük şeyde bile sebepsiz yere karşımdaki kişiden soğuyabiliyorum, dengesizim. sürekli melankoli içerisindeyim. say say bitmez dostlar. yalnız kalmaya ve merdumgiriz olmaya devam.