bir güruhun talebi.

hangi güruhun? dj akman dinlemiş güruhun, doksanlarda komik renkli şeylwr giyip arabeskten içi geçen güruhun, 80 anayasasına evet diyen güruhun, 70 kerde sokaklara dökülen sağcı solcu diye birbirimi vuran anısını sevdiğim r*mantik güruhun, 60 larda statükonun orduya sızmasına dur dememiş iki kitap okınuş cahillerin, 50 lerde nato ülkesi olup da bunu kendine layık göremeyen güruhun, 40 larda hiçbir ekonomik atılımda bulunmamış müteşebbissiz toplumdan kalan güruhun, 30 larda demokrasinin d sini tınlamamış güruhun.. devam ederim de toplum buna hazır değil.

özetle z kuşağı cs go da birbirini vuran bir kuşak. sokaklarda birbirini vurmuyorlar en azından. dahası azınlık da olsa şimdiki toplumun oranına göre çok daha araştırmacı aydın demokrat liberal bir çizgiye sahip z kuşağı mensupları da çok sayıda var.

ve son olarak önemli mi bilmiyorum ama z kuşağı değilim.

sadece şuna eminim gençliğe böyle bir ülke verdiği için özür dilenesi gereken yaşlılar yeni nesili suçluyor.

iyisini de kötüaünü de bu çocukları siz yetiştirdiniz.

2013 yapımı olmasına rağmen henüz izleme fırsatı bulduğum ve gürcü yönetmen zaza urushadze tarafından yazılıp yönetilen, estonya -gürcistan ortak yapımı bir sinema filmi.

film bir ev, bir marangozhane ve bir mandalina bahçesinde dört kişi arasında geçiyor. margus, ivo, ahmed ve nika. sade oyunculuklar, yalın diyaloglar eşliğinde ilerliyor. konu itibariyle savaş filmi olmasına rağmen patlayan bombalar veya silahlar yok. birbirini öldürmek isterken başaramayan iki düşmanın yani çeçen ahmed ve gürcü nika'nın, savaşa rağmen topraklarını terk etmeyen ve tek dertleri mandalinalarını toplamak olan margus ve ivo ile yollarının kesişmesinin ve aynı çatı altında yaşamak zorunda kalmalarının hikayesi. müziği ise tam tabiriyle can yakıcı. izlerken her duyduğunuzda sanki bir bıçak boğazınıza küçük küçük kesikler atıyor.

filmin tarihsel anlamda bazı yanlış anlatımlar içerdiği yazılıp çizilse de, bir sanat filmi olarak çekildiği düşünülünce ve vermek istediği mesaja odaklanınca benim için bunun pek bir önemi kalmıyor. ki film esas mesajını da en son sahnede ivo'nun çeçen ahmed'le girdiği diyalog ile veriyor.

öleni, öldüreni, birbirini hiç tanımadığı halde düşman olup birbiriyle savaşmak zorunda kalan insanları değil, savaşın kendisini ve bu savaşları çıkaran karanlığı sorgula!

ah ivo. keşke bu dünya senin gibi insanlarla dolu olsa.

bir türlü gelmeyen mevsimdir.

"yok öyle umutları yitirip karanlıklara savrulmak
unutma; aynı gökyüzü altında bir direniştir yaşamak."

*

kendi adıma alacağım kararı önceden almış olması çok kötü oldu. aklımda dönüp dolaşan düşünceleri* düzenli bir şekilde yansıtmış olması ise inanın bana üzerimden kalkan bir yük gibiydi.

haklı olması ise ne yazık ki kafamıza vurula vurula öğretilen bir gerçek oldu. buradan yetkililere sesleniyorum; bizler sözlüğü böyle bulmadık ve ne derler bilirsiniz; nasıl bulmak istiyorsan öyle bırak. elimizden geleni yapıyoruz* güzel bir şekilde bırakabilmek için fakat maalesef ki; bu işler sadece ayrıştırıcı başlıklara tepki göstermekle olmuyor/bitmiyor.

umarım tez zamanda geri döner. okyanus dibinde kuru kum aradığımız şu dönem gidişi hiç iyi olmadı. *

yakında sözlüğe başka bi yerlerinizi de atacakmışsınız gibi hissediyorum ama hadi hayırlısı.

bazı insan sadece yaşlanır. yaşadıklarından hiç bir şey öğrenmeyen, sadece yaşı büyük olduğu için saygı bekleyenler de var. buna katılırım. ancak burası ya da herhangi bir sözlüğü ergen yuvası zannedip, belli bir yaşa gelmiş, işlerinde uzmanlaşmış, internetin ülkemize girdiği zamandan bugüne bu tür mecraları kullanan birine "git çiçek yetiştir" demek ciddi anlamda boş özgüven sahibi olmak gerektirir. çiçek diye seni dikerler saksıya haberin olmaz.

çok nadir bir kan gurubuna sahibim allah'tan oğlum ve kardeşim benden.
birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için.

yardımlaşmayı seven, sıcakkanlı, hoşgörülü insanlardır. izmirin insanlarını az çok anlamak için izmir'in yapısına da bilmek gerekir. kuzey, güney, doğu ve merkez olmak üzere 4 bölge şeklinde izmiri değerlendirecek olursak, özellikle güney kısmında yer alan urla, seferihisar, menderes ve selçuk ilçeleri deniz turizmi açısından önemli bir bölgededir. kuzey'e gittiğimiz zaman aliağa izmir'in parlayan yıldızıdır. bergama madencilik ve hayvancılıkla ünlüdür . doğuya baktığımız zaman ödemiş, kiraz, beydağ, tire gibi ilçeler tarım ve hayvancılık konusunda muhteşem ilerlemeler kaydetmiştir. diyeceksiniz ki şimdi "bunun izmir'in insanı ile ne alakası var?" dışarıdan sadece merkez bölgeyi göstererek izmir'in köylüsü yokmuş gibi davranmak çok yanlış bir algıdır. özellikle köylük bölge deyince doğu ilçeler akla gelse de merkeze 40 kilometre olan selçuk ve torbalı'nın da nüfusunun yarısı köylerde yaşamaktadır. yine aynı şekilde merkez bölge hariç hemen hemen bütün ilçelerde kırsal nüfus vardır. izmir köylüsüyle kentlisiyle birbirini tamamlayan belki eşi benzeri nadir görülen bir şehirdir. bugün ödemiş'in herhangi bir köyüne gittiğiniz zaman bundan 30 sene 40 sene önceki fuar alanındaki konserlere ait fotoğrafları bulabilirsiniz. izmir 5 senedir 10 senedir değil 50 senedir 60 senedir sosyal bir şehirdir. bu sosyalliğin bir getirisi olarak insanları çok girişken, çok sıcakkanlı ve çok samimidir. dışarıdan aldığı göçün her geçen gün artması izmir insanının yapısını da değiştirir gibi görünse de aslında o izmirli görünenler izmirli değillerdir. gerçek izmirliler sevecenliği, sıcakkanlı ve hoşgörüsü ile kendini hemen belli eder. asla avrupai bir takıntıları yoktur. çünkü hemen hemen hepsinin bağda bahçede işleri vardır. insanlar burada zeytin ve incir zamanı köylü olurken normal zamanlarda şehirli olurlar bildiğiniz buram buram türk insanıdırlar.

kelimenin gerçek anlamından uzaklaşarak kazandığı yeni anlamdır.

türbanlıların ağzı da mı kapalı oluyor yaprak! diye sormama sebep olan başlıktır. kimden öğreniyorsunuz siz bunları mahalle abilerinizden mi. elinizde telefonlar internetler var, açın bakın türbanlı ne demek.

sizin neden, beyniniz yok ama her konuda fikriniz var, bir türlü çözemedim.

yeşil yol.. hem kitabı hem filmi o kadar çok etkiliyor ki

türk sinemasında toplumsal gerçekçilik akımının en iyi örneği olan 1960 yapımı metin erksan şaheseri.
kısaca konusuna değinecek olursak;
ait oldukları alt sınıf topluluktan kurtulmak isteyen aynı mahallede yaşayan ve farklı beklentilere sahip 7 arkadaşın ortak arzuları olan paraya ulaşmak için çete kurup giriştikleri benzin istasyonu soygununu anlatan 27 mayıs öncesi dönemde ülkenin sosyo ekonomik durumuna ve amerikan rüyası yaklaşımına bir eleştiri niteliğindedir. hepsinin farklı beklentileri ve hayalleri olmasına rağmen sonu aynıdır. kısa yoldan zengin olmak isteyen gençler, meşhur olmak isteyen müzisyenler, ezilen işçi sınıfları, zengin koca avcıları yıllardır değişmeyen yaralar yani.

film günümüzde bile izlenildiğinde değişen bir şeyin olmadığı hatta daha kötüye gittiğimizi anlamanızı sağlayacaktı kadir savun, erol taş, suphi kaner , metin ersoy , suna selen, hayati hamzaoğlu gibi gerçekten mükemmel sanatçıların rol değil de gerçekten o hayatı yaşadığına inanırsınız.

filmin müziklerine gelince bir yeşilçam filminden beklentilerinizi 5000 katı ile çarpın işte odur. hele son sahne anlatmak ile bitmez benim için yeşilçam'ın en underrated filmidir burada bile bu başlığın bu zaman açılması bunun göstergesidir.

kadir savun oyunculuğu için bu film içinde ayrı bir parantez açmak gerekir.

ödülleri:

en iyi yardımcı erkek oyuncu (türk filmleri yarışması-1961)

en iyi senaryo (türk filmleri yarışması-1961)

2.yi izlemeye başladığım ve bu yerli yapımların arasında iyi diyebileceğim kadar başarılı bir yapım.

tabi ki bir sanat sineması değil ya da bazılarınızın sözde çok profesyonel bakış açısıyla filmi berbat bulmuş olabilir.
türkiye'de bir kürt meselesi varken bunun mizahi bir açıdan da olsa anlatılmaya çalışılması ki bu rahatsız edici bir üslup değildi benim hoşuma gitti ve çoğu sahnesi beni güldürdü.
yo çok kolay kahkahalar atan biri değilim bu arada.

özellikle sermiyan midyat'ın karısı çok başarılı bir güldürü öğesiydi. uzun lafın kısası ben sevdim bir şans verin derim.

bir gezegen insanı ukdesi.

babamın ısrarlarına rağmen kabul etmeyip olmayı kaçırdığım efsane nesil. ama arkadaşlarımın anlattığına göre ustanın dayağı da efsaneymiş*.

jethro tull'ın 1972 yılı albümünde olan yaklaşık 44 dakikalık tek bir şarkıdan oluşur, lakabı “küçük milton” olan gerald bostock adındaki hayali küçük bir çocuğun hayat ve büyümenin zorlukları ile ilgili yazdığı şiir anlatılmaktadır. bu küçük velet aslında ian anderson ' ın ta kendisidir.

thick as a brick ingilizcede aynı zamanda kalın kafalı veya salak anlamına gelir.

ne kadar sığ bir başlık. bu sözlüğün mesaj algoritması kadınla erkeğin ilişki yaşaması için mi var?! ben bir hemcinsimle de iletişim kurmak için de kullanamıyor muyum? ya da karşı cins olsa bile herhangi bir konu hakkında sohbet edemez miyiz? hele birisi sadece kadına yönelik yazmış... bu düşünceye sahip olanlar belli ki ciddi bir yokluk yaşıyorlar ki sözlükteki mesaj yazma işine sadece bu yönle bakıyorlar yazık!..

okan bayülgen'in bir programında denk gelince ki; yanındaki diğer konuklar konusunun uzmanı epey aydın insanlardı birkaç videosunu izledim. hakkaten bazı insanların bu denli balon olmasına inanamıyor insan.

kötü veya yanlış bir şey söylemiyor ya da bilemiyorum bana denk gelmedi o kadar dayanamadım çünkü ama sahiden çok boş ve vakit kaybı şeyler. televizyonlarda bile kalmadı böyle insanlar. yani bir youtuber olsam ne söyler ne anlatırdım diye düşünüyorum bazen de; hakkaten bu insanlar çok özgüvenli, zamanları ve paraları çok sanırım. yukarıdakileri okuyunca insan hayret ediyor gerçekten.

gidin ingilizce çalışın ya da iki belgesel izleyin boş verin fikrimce.

resmen discord sözlüğe dönen 3 mod dışında yazarlardan bir çoğunu sallamayan yönetime sahip, maalesef gittikçe bir girdap içine çekilen ne hikmet ise bir çok kişinin pembe gözlüklerini çıkartıp gerçekleri görmediği yerdir. sizi discord değil burada yazan tanımlar kurtarır. kulüplere verdiğiniz ağırlığın 10 da 1 oranında ilgiyi buraya gösterseniz keşke.

edit: discord saçmalığına girip 2 gün sonunda bıkmış bir yazar.
edit 2: discord takımı zaten çok takmıyor sözlüğü

edit 3: batarsa batsın bana ne yönetimin burayı okumadığını biliyorum onlar takmıyorsa bana ne

distopyanın gerçek olması sorunsalı
george orwell