ay geldim geldim, azıcık rötar yaptım ama olsun.
4. kez geçtik radyonun başına bay impoş'un yayını için.
gökyüzünde ne çok yıldız var...
evet var, bakın*:


her hafta gibi bu hafta da uyarlama şarkımızı aldık, teşekkürler sayın yayıncımıza.

bu hafta anlatacak anım yok ama benim için lezzetli bi bilgiyi sizinle paylaşmak isterim. grubun ismi olan pinhani, gizli anlamına gelen pinhan kelimesinden geliyormuş. ve bu kelime ise, pinhani'nin vokalisti olan sinan kaynakçı'nın dedesinin mahlası imiş zamanında*. böyle ince düşünceleri seviyorum.

kaynak için şuraya bir yere tıklayıverin efenim.

herkes bıçakla açma yöntemini söylemiş ancak en nihayetinde bıçak bu, şakaya gelmez dostlar.

peki bıçak yerine neyle açacağız?

1. mutfağa gidiyorsunuz ve çekmeceden bir adet sapı tercihen yassı olan tatlı kaşığı veya çay kaşığı alıyosunuz,*
ardından kullandığınız kaşığın sap kısmını inatçı kapağın cam ile arasında kalan herhangi bir kısmına dikine bir şekilde, takoz sıkıştırır gibi azıcık bir baskı ile kavanozla kapak arasına bastırıyorsunuz. vee voila! kapağınız gazı alınmış bir şekilde açmaya hazır.

2. kapağınız daha da ketum çıkarsa azıcık su kaynatıp, tas gibi bir yere kaynak suyu dökün ve açılmayan kapağı sıcak suyun bulunduğu tasa, kapağın yüzeyini tam kaplayacak ancak camla sıcak suyu çok da çok da temas ettirmeyecek şekilde batırın. kapak yeterince ısındıktan sonra durulayarak veya el havlusunu eldiven gibi kullanarak açmayı deneyin. muhtemelen sizi bu kadar yorduğu için mahçup hissedecek ve daha da yorulmanıza müsade etmeden açılacaktır.

ciddi ortamlarda başa gelen kötü bir durumdur. toplantı olabilir namaz olabilir kavga olabilir mahkeme salonu olabilir aniden böyle durumlarda gülme isteği gelir ve kendinizi tutmaya çalışırsınız. çok zor bir durumdur.

ben de "tarifi zor şeyler" yazacağıma otomatik klavye yüzünden "tarihi zor şeyler" yazdığım için linç yemiştim. sonrasında pavlov'dan düzeltmesi için yardım istedim. o da düzeltti sağolsun.

kırmızı kapüşonlu kaşe kaban. babam söz vermesine rağmen almamıştı. aklıma geldikçe üzülürüm.

etli yaprak sarması..

türkçe meali ölümcül, öldürücü olan ingilizce sözcük.

kadının ablası 9 kere şikayette bulunduk ama nafile sonuç ortada demiş. görüntüler twitter'a düşünce hemen gözaltı. çok şükür bugün de adaleti sosyal medyadan sağladık. hem de kadınlar gününe 1 gün kalmış iken ! hem de küçücük bir çocuğun gözleri önünde çığlık çığlığa anne diye haykırırken! . kadın yer de yatarken 3,5 kişi çıkıp da onu bu hale getiren allahin belasını bir güzel dövmüşler. keşke hemen müdahale edilseydi de kadin orda çocuğunun gözleri önünde bunları yaşamasaydı. keşke bunları hiç yaşamasaydı. 9 kere şikayette bulunmasaydı çünkü ilk sikayetinde hapse girseydi o pislik. keşke hiç bunlar yaşanmamış olsaydı. keşke ve yine keşke.
son 65 günde 67 kadın öldürülmüş. 1 kişiyi koruyamiyorsak hiçbirimiz güvende değiliz demektir.
evet yine her yerden kadına şiddete hayır etiketleri ile 1,2 gün gündemde kalacağız peki ya sonra?
dün yavrulari yanan bi köpeğin gözlerine bakamadık bugün de yine yavrusunun yanında dayak yiyen bir anneyi gördü bu gözler. cidden nefret ettim ben her şeyden. bu son olsun artık cidden bu son olsun.

tanımlarını severek okuduğum ve beğenileriyle mutlu eden yazarımızdır kendisi.
tanımlarında her çeşit bilgiye ulaşabilirsiniz. severek takip ediyoruz efendim, kaleminiz kuvvetli, bu güzel tanımlarınız daim olsun

sahip çıkamadığınız her değere,başka biri sahip çıktığında; yalayın diye yaratıldı avuç içleri.

küçük iskender

otizmli gibi davranmak.

yıllar yıllar önce tek nefeste sönüverecek bir çiçek olarak yaşarken onu gördüm. eski eniştenizi. ondan bir önceki ilişkimde adam bana neden 73 gündür aramıyorsun diye sormuştu. bilmiyordum aramam gerektiğini. ilişki süreci henüz kafamda oturmamıştı. aramak, mesaj göndermek ve bir şeyleri paylaşmak lazım kısmında eksik kalıyordum.

hâl böyle üğken eski enişteniz ile ilişkim benim yıl içinde 5 gün ortalara çıkmam ile yaşanıyordu. bir gidiyordum 5 ay yokum. o 5 aylık dönemde kendimi eve kapatmıştım ergen hikayesi yazıyordum mesela. 8 ay yoksam çalışıyordum. ılk başlarda yokladı, çözmeye çalıştı, şöyle bir tutup çekmeye çalıştı ama olmadı. ben o zamanlar durumu yine böyle algılamıyordum. her şey normal geliyordu. 3-4 sene önce başka bakmaya başladım bu sürece. şimdi daha başka anlıyorum. olgunlaşıyorum. 55 yaşına gelince ergenlikten çıkacağım sanırım.

ona her dönüşümde beni gülümseyerek karşıladı. hiç hesap sormadı ve suçlamadı. sanki daha dün görüşmüş gibi sıcacık şekilde karşıladı.

yirmilerin başı. üzüldüğüm an göz temasını anında keserdim ve ortamdan uzaklaşmaya çalışırdım. ilk seferinde bu durumla karşılaşınca sanırım oturup uzun haftalar bu yaşanan şeyi düşünmüş. ondan sonra yine yaşandı bu. göz temasını kesip ortamdan uzaklaşınca peşimden gelirdi gizlice, arkamdan takip ederdi. bilirdim. taksiyle eve dönerken o da arabayla takip ederdi. bir kez bile sen neden böyle yapıyorsun demedi. bu durumun isteğim dışında olduğunu anlamıştı. süreç sırasında güvende olduğumdan emin olmaya çalışmasını çok asil bir davranış olarak görürüm hep. başkası olsa bu davranışı şımarıklık olarak görür. o bunu şımarıklıktan yapmadığımı bir şekilde fark etmişti.

bana sağımı solumu öğretmek için sürekli alıştırmalar yapardı. sağ ve sol oyunu oynardı. sağ eller havaya diye aynı anda ellerimizi kaldırırdık. öğrenemedim ama. olsun.

surekli göz teması kuramadığımı fark ettikten sonra yine bu durumla ilgili bir şey söylemedi. gözlerini kaçırarak konuşurdu. başka bir yere baktığım zamanlar çok dikkatli bakardı, ona döndüğüm zaman aniden çevirirdi kafasını. kendisiyle göz göze gelmek zordu çünkü psikolojik olarak rahat etmemi isterdi. bir süre sonra ( sanıyorum 5- 6 sene) dakikalarca gözlerine bakabilmeye başlamıştım. sanırım bunu sağlamak için yavaş yavaş alıştırdı gözlerine.

sesleri çok iyi duyduğum ve bu durum korkuya neden olduğu için hep kalabalığa uzak mekanlara götürürdü. herkese arkam dönük olacak uzak bir masa bulurdu. yemek öncesi bir rutinim vardı, onu yapmamı beklemeden yemek yemeğe başlamazdı. yolculuk boyunca araba motoru çok ses çıkarmasın diye hızını sabitlerdi. çayımı hangi bardakta içtiğimi ya da ne zaman üşüyeceğimi bilirdi. bunların hiçbirini ben söylememiştim. görüyordu, alışıyordu, saygı duyuyordu.

sakar olduğumu anladıktan sonra kendisi sağ olsun fazladan elim kolum olmuştu. sakarlık yapmamı engelleyecek kadar dikkatli davranmaya başlamıştı.

meslek hayatının en mutlu gününde, başarısı kalabalıklar tarafından bilinirken o benim girdiğim kıytırık işi kutlamak için yemeğe götürmüştü. başarısından bahsetmedi, hep benim kıytırık iş üzerine konuştu ve benim adıma çok mutluydu. ayrıca çoğu girdiğim yere beni cesaretlendirmek için gelir, iste bu sefer en iyi işi bulduğumu söylerdi. bir süre sonra işten çıktığım zaman yine destek olmaya başlardı var gücüyle.

duygusal cümlelerden hiç anlamazdı. pek iyi şey söylemezdi de. özledim bile diyemezdi. ancak görüştüğümüz onca yıl boyunca sen şöylesin, bunu bile yapamıyorsun, yap, bak işte böyle yapman gerekiyor gibi cümleler ile karşıma geçmek yerine otizmli gibi davranarak daha sağlıklı iletişim kurma çabası gütmesi hep içimin sıcacık olmasına neden olur. sanırım bundan daha güzel seni seviyorum diyemez kimse.

insanların birbirinden çok kolay vazgeçtiği ve hep daha iyisinin olduğunu düşündüğü bu acayip dönemin içinde belki doya doya izlemek isterken sırf rahatsız olmayayım diye yüzüme bakmaması. ah ah.

rasyonalizm akımının temsilcilerinden biri olan tümdengelim yöntemi ile matığın kurucusu, filozof.
sokrates ve platon'dan farklı olarak gözlemsel çalışmalar yapmış ve "akıl bilgi taşıyıcısı değil üreticisidir" diyerek bilginin hazır halde gelmediğini söylemiştir.
insanın doğuştan bilgi üretme potansiyeline sahip olduğunu söyler.
var olan şey ile ilgili gerçek bilgiye ulaşmak için onun varlığa gelişini sağlayan dört nedeni bikmek gerekir bunlar:
1 maddi neden (neden yapıldığı)
2 formel neden (varlığın özü)
3 faili neden (varlığa getiren neden)
4 ereksel neden (varlığa geliş amacı)

ayrıca biyolojideki ilk sınıflandırmayı yapması, yere bırakılan cisimlerin neden yere düştüğünü sorarak yerçekimi yasasının bulunmasını sağlayan çalışmaları başlatması bakımından önemli girişimleri olmuştur.

çok beğendiğim bir dizi. geleceğin ne getireceği çok açık. teknoloji ve yenilikler ilk zamanlardan beri iyiye kullanıldığında iyi şeyler oldu. kötüye kullanıldığında kaos oldu. bu dizi bunu çok iyi yansıtmış bir ayna.

sabahın 5'inde kalkıp kendi düğün hazırlığına giden kız arkadaşım vardı şok olmuştum. ''beni vur beni onlara verme'' diye ağlardım sanırım müstakbel eşim bireye. kusura bakmayın da en özel günlerimizden birinde uykumuzu almış olalım, keyfine bakalım eziyetine değil. halay çekmek için çılgın atan teyzeler sebebiyle uykumu feda edemem.

hayatınızda belki de hiç görmediğiniz ve gelip burun bükecek akrabalarınız için o strese, yorgunluğa, zaman kaybına neden katlandığınızı anlayamadığım aktivite. bir de üstüne para veriyorsunuz şu rezalet organizasyonlar için. pandemiye rağmen düğün yapmakta ısrar edenler ise incelenmesi gereken özel vakalar. "biz istimiyiriz dı ıililir ısrır idiyır" lafının tamamen yalan olduğunu da pandemi ile öğrenmiş olduk. milletimiz düğün vb her aktivite için ölüyor ölüyor.

not: şu an için evliliğe yakın olmadığımdan mütevellit rahatça eleştiriyorum. he yıllar sonra beni düğünümde görürseniz lütfen evlenmeme izin vermeyin, büyük ihtimalle tehdit ediliyor ve orada zorla tutuluyorumdur. tam o malum anda "itirazım varrrr memur bey" diye atlayıp beni kurtarmayan bizden değildir. hadi bakalım.
not 2: bütün bu tantanayı sırf uykum bölünmesin diye çıkarmış olmam. * uyku önemli çocuklar.

2016 yılının sonu ila 2017 yılının başı arasındaki o dönem, bir arkadaşım kendini asmıştı. bir gün evvel çantama bıraktığı o not;
••
"intihar eden insan aslında ölüme anlam yükler ve hayattan kopar hale gelirmiş. bugün size hayata ne denli anlam yüklenebileceğini öğreteceğim; ben, öylece yanından çekip gittiğiniz kız, bugün hayata olan asıl anlamı göstereceğim. ölmeme belki on belki de yirmi saat kaldı. yazının uzunluğuna bağlı olarak çünkü zaman sadece başka bir şeyle ilgilenince akıyor bende. bu zaman diliminde bir insanın "anlam yüklemek" bazından çığır açmasına şahit edeceğim sizi.

başarısızlıklarım günden güne artıyor. baskılar, "hadi, durma, devam" kelimeleri etrafımda dönüp dönüyor. aklım hayli karışık, boğuluyorum. ne yaparsam yapayım içerime yerleşen kırıklığı atamıyorum. tek bir çarem kaldı. şimdi de onu deneyeceğim. ölüm hayata verilecek en büyük cezaymış. bu nedenle ölürken ölüm değil, yaşam anlam kazanırmış. son birkaç saatimde bunları öğrendim. insan ancak ölürken yaşamın değerini anlarmış. o an -yaşam kendisine uzaktan göz kırparken-
"demek aslolan bu" dermiş.

yarın ipi boynuma geçirmeden önce sevdiğim birkaç insana, birkaç şey demek istiyorum; ne olur siz çok sevin hayatı ben yerime, güzel değerlendirin, kaldıramayacağınız yükün altına girmeyin ve sevginin neler yapabileceğini unutmayın. annem beni affetsin, babamın canı cehenneme."
••

ben ise notu o gittikten çok sonra buldum.

kişinin kendi kendine konuşması durumudur.
uzmanlar, kendi kendine kaldığında, kendisiyle yüksek sesle konuşmaya yatkın olanların duygusal olarak daha sabit, daha mantıklı kararlar alabilen, daha etkili olma potansiyeline sahip kişiler olduğunu belirtiyor. bazı araştırmalar, kendi kendine konuşmanın beyni düzenleyici ve özellikle hatırlanması gereken şeyleri daha kolay hafızada tutmayı sağlayıcı bir etkisi olduğunu ortaya koymuş. burada komedyen ve yazar franklin p. jones'un sözünü hatırlatmak gerekirse:
"kendi kendinize konuşmanın bir faydası, en azından birilerinin sizi dinliyor olduğunu bilmektir."
prof. dr. nevzat tarhan'a göre ise; ''kisi eğer kendi kendine konuştuğunun farkındaysa sorun yoktur; hatta faydası dahi vardır der, kisi kendisi ile konuşarak rahatlar, fakat kisi, kendi kendisiyle konuştuğunun farkında değilse; hatta bu durumu inkar ediyorsa bu ciddi bir durumdur'' der.

benim cenerasyondan olup, anası bundan yetiştiremeyen yoktur.
evde benden kıymetli idi valla.

sağda solda sataşan yazarları bile kibar kibar sataşıyor. daha ne olsun?

"eğer iki kişi arasında kalıyorsanız; ikinciyi seçin. çünkü birinciyi gerçekten sevseydiniz, ikincisi olmazdı".

(bkz: charles bukowski)