bugünün karikatürü canım, bir taneciğim robnaja'ya gelsin. kendisiyle kısacık bir sohbetten sonra ona vuruldum efendim. bendeki yerini anlatmaya cümlelerim yetmez belki ama yine de birkaç şey söylemek istiyorum.
bu kadın dünyaya yaşam koçu ya da psikolog falan olmaya gelmiş de yanlışlıkla benim meslektaşım olmuş sanki. yahu bir insan her koşulda nasıl bu kadar yakın hissettirir kendine, "bak şimdi her şey güzel olacak, bunu böyle yapalım, her şey yolunda gidecek, bir de böyle dene istersen, bak bunu ben denedim güzel sonuç aldım, sana da öneririm" cümleleriyle hep mi yüreklendirir?
öyle güzel bir kalbi var ki her konuştuğumda sırıtarak bakıyorum ekrana, siz bir de sesini duyun!*
canım robnaja bana karşı tıpkı bu karikatürde olduğu gibi gösterdiğin sonsuz sabır, yüreklendirme ve mutluluk seansları için sana çok teşekkür ederim, iyi ki varsın!!

yaşamla ölüm arasında ince bir çizgi var denirdi ya aslında öyle bir çizgi yoktur çünkü yaşamla ölüm aralarına incecik bir çizgiyi bile alamayacak kadar yakındır.

- akabinde



hihihi.

yazarın belli kriterlere göre yobaz olarak yaftalanması yazdığının doğru olduğunu değiştirmediğinden gereksiz bir hassasiyettir.

sizin gibi düşünmeyenler de size göre doğru olan şeyler yazabilir. elinizi korkak alıştırmayın. *

kendisini düğünüme davet etmek istediğim yazar. o olmadan olmazmış.*

acılar...
mutsuz geçen çocukluğum...
kelimelere dökerek içimde katran karası olan hüzünlerimi, biraz olsun sulandırmış oluyorum...
yazmak, günden güne iyileşmeme yardımcı oluyor...
benimle aynı yollardan geçenlerle duygudaşlık yapmak...
anlaşılma ihtiyacımı gidermek...
bir derdi olan yazar...
dertsiz birinin yazdığını görmedim ben...
derdini anlatmanın en güzel yoludur yazmak...
zihni berraklaştırıp karar vermeyi kolaylaştırıyor...
hayata dair yol haritası çıkartmamı sağlıyor...
kelimeler, hep en iyi dostum oldu...
önceleri sadece okurdum, hiç yazamazdım...
okuduğum yazılarda kendi duygularımı parça parça bulur,
"vay be dünya üzerinde benimle aynı şeyleri hisseden birileri varmış"
diyerek acımı az da olsa hafifletirdim...
sonra baktım ki içimdeki acılar beni dürtüyor, kelimeler teker teker dışarı çıkmak için beni dürtüyor...
akabinde, yazmaya başladım, yazdım, yazdım, durmaksızın yazdığım, gözyaşlarımın sicim gibi aktığı,
aşırı yağmurlu günlerde arabada giderken sileceklerin yağmur sularına yetişemediği gibi,
benim de gözyaşlarım o kadar çok aktı ki yazılarımın çoğu okunamaz hale geldi..
sırf gözyaşlarımdan oluşan günlüklerim oldu, o da yetmezmiş gibi annem o günlükleri bulup yaktı,
"hatırda kalmaz, satırda kalır, yazma" dedi, yazmamı engelledi...
onun yüzünden yıllarca yazmadım, küstüm kaleme kağıda... *
bir gün baktım ki içimdeki acı halen taze, ne yapsam geçmiyor...
annem kusura bakma ben yine yazmaya başladım...
açtığın yaralar ancak böyle kapanmaya başlıyor...
hep dersin ya "insanlara faydalı olalım", oluyorum işte...
yazarak faydalı oluyorum işte...
yazdığım yazıları/tercüme ettiğim makaleleri okuyup
"yüreğimde bir yerlere dokundunuz, çok teşekkürler" diyorlar...
hani hep "üzerinde ölü toprağı serpilmiş gibisin" dediğin o kızın,
artık o toprağı üzerinden atmaya başladı...
senin gibi olmamı hiç istemezdin,
ben yazarak kendim olma yolunu seçtim işte, daha ne olsun...

sözlük cansız değil ki aga,
tutturmuşsunuz öldük bittik canımız gitti diye, biz paralel evrenden mi giriyoruz bu sözlüğe anlamadım gitti.

yazarlar da bolca bulunan durum.
bir donem severek okuduğum (bkz: sezgin kaymaz) in da kitaplarının başında "ingiliz dil ve edebiyatı bölümünü türkçe dersini veremediği için son sınıfta bıraktı. yazıyordu. yani lise mezunu yazmaktansa bu daha havalı öyle değil mi ?
en son bitirdiği okulu söylemek yerine "falanca konuda eğitimini yarıda bıraktı" diyerek karizmatik bir hava katmaya çalışıyorlar.
evet, her başladığımız okulu bitirmek zorunda degiliz ama bitirdiğin okulu da söyleyip geçecek kadar da kendine güvenin olmalı diye düşündüğüm durum.

kendimi bildim bileli sıkıntısını çektiğim durum. normalden çok fazla var. beni rahatsız etmiyor, o kadar kötü göründüğünü düşünmüyorum ama insanların gözüne çarpıyor direkt ve karşılaştığım her insan neyim olduğunu öğrenmeye çalışıyor bir şey yok diyince de yalancı oluyorum*.

'ermeni tipi var namussuzda', 'ermeni dölü seni' gibi deyimlere sahip, konvoylarla korna sesleriyle masum sakinlere güvercin tedirginliği yaşatan saldırganlara sahip ülkemizin geçmişinde soykırım yapılmış olabileceği imkansız tabi(!) dedelerimizden duyduğumuz 'ermenileri öldürürseniz cennete gidersiniz dediler bize' tarzında aldıkları fetvaları da uydurma kesin(?)

vardır yoktur ya da karşılıklıdır kesin şeyler değil elbet. mesele meclise sunulan araştırma önerilerinin sürekli reddedilmesinde biraz da. açın tartışın, biz de ona göre muhakeme edelim. neyi saklıyorsunuz, neyden çekiniyorsunuz?..

2000 yılında microsoft tarafından geliştirilen bir programlama dilidir. dünya'da en çok kullanılan 4. dildir. türkiye'de de bu dili iyi öğrenirseniz yanında birkaç framework ile birlikte rahatça iş bulursunuz. c dilinden geliştirilmiştir ancak onun daha high level'ıdır yani konuşma diline daha yakındır. ben bu yazıda genel c#'tan değil 9.0 ile gelen birkaç özellikten bahsedeceğim.
1- nesne türetirken new keyword'ünden sonra tip adı yazma zorunluluğu kalkmıştır. şahsi fikrim bu yazım biçini amelelikti zaten.
otomobil otomobil= new otomobil(); bunun yerine otomobil otomobil= new(); bu ikinci yazım artık yeterlidir.
2- parametrenin null kontrolü için metot içinde parametre null mü diye if'li tekrar bir kontrol mekanizması yazıyorduk o da tek satıra indi. direkt parametre sonuna ünlem koyunca null check te yapılıyor.
3- ternary yani 3'lü sorgulama'da ? ile koşulu : ile de koşula uyarsa olacak ve olmayacak olanı ayırırız. kek==null? tip1="kek_var": tip1="kek_yok" gibi ancak dönecek değişkenler aynı tipte olma zorunluluğu vardı. şimdi farklı tipte döndürebiliyoruz.

4- c#'ta normalde class ve metot içerisinde işlemleri gerçekleştiririz. küçük çaplı uygulamalar için bu zorunluluk ta ortadan kalkmış.
public class program
{
public void main()
{
console.writeline("hello world");
}
}
üstteki boilerplate yerine direkt,
using system;
console.writeline("class'sız parametresiz");
şeklinde yazabiliyoruz*.

çok da önemsemediğim mevzu.

çünkü aslına bakarsanız tanımlarınıza gelen beğenilerden aşağı yukarı tahmin edebiliyorsunuz bunu zaten. hatta o beğeniler tüm takipçileriniz içerisindeki en sıkı takipçilerinizi gösteriyor. o nedenle beğenileri kimin yaptığını görmek, sorunun cevabının yarısı bence.

bu kalp seni unutur mu?

unutmaz

prionailurus viverrinus olarak da bilinen, kedigiller familyasından, anavatanı güney asya oln bir yaban kedisi. bengal kedisine benzerliği ile bilinir. baştan kuyruğa 110-120 cm arası uzunluğa ulaşırlar. çeşitli kuşlar, böcekler, kurbağalar ve balıklar bu kedilerin beslenmesini oluşturur. aynı zamanda adından da anlaşılacağı üzere iyi birer yüzücüdür. yine insanlar tarafından sıkça avlandıkları için nesli tükenmekle karşı karşıya olan canlılardan aynı zamanda.

ikinci dünya savaşına ilginiz varsa aşağıdaki gibi olması gereken listedir.

(bkz: heinz guderian) - bir askerin anıları
(bkz: erich von manstein) - kaybedilen zaferler
(bkz: georgiy jukov)- kitle savaşının ustası mareşal jukov
(bkz: basil liddel hart) - ikinci dünya savaşı tarihi
(bkz: basil liddel hart) - birinci dünya savaşı tarihi

napayım ben yaa ikinci dünya savaşını bana ne diyorsanız şöyle olması gereken listedir;
(bkz: john fante) - toza sor
(bkz: john steinbeck) - kaygılarımızın kışı

hala yaptığım, büyük ihtimalle yapmaktan vazgeçmeyeceğim eylemdir. şu an içinde bulunanlar yüzünden içeriğini yok saymak doğru olmaz.

beklediğim: ulan bok kaç madalyan var da konuşuyorsun ağzını yaya yaya boş beleş falan?

olan: insan hakları, fok balıkları, dünya kardeşliği.

(bkz: bahattin abi tam ölmüşmü)

bir eylemdir.
buraya yazmak ve okunmak için geldiğimizi düşünüyorum. eğer yazdıklarım okunmayacak ise karma puanım 3 milyon 750 milyar milyon olsa ne olur ki. en pahalı rozetleri de alsam mutlu olmam.*
ben gerçekten artı oy verdiysem okumuş ve begenmisimdir.* lütfen siz de bana öyle davranın sevgili yazarlar. ben de tanımlarınızı beğenirken asla karşılık beklemiyorum. fikirlerimi okuyun, bana eleştirilerde bulunun, benden mutlusu olmaz. teşekkürler..

'' sultan süleyman'a kalmadı dünya"cümlesindeki süleyman'dır.

bazı insanlar bu cümlenin kanuni sultan süleyman'a atfedildiğini düşünmektedir ancak yanlıştır.