yoğun sisli bir kış sabahı, kimse ve hiçbirşey görünmüyor sesin bile ancak göz mesafesi kadar iletilebilecek kadar kasvetli endişeli bir hava vardı.
etrafına bakındı şüpheli gözlerle, sis için de bir ses yada silüet arar gibi. ve yavaş yavaş cesaretini toplayarak soğuk nemden ıslanan burnunu hızlı bir hamle ile silip, bank'a doğru yöneldi.
bir iki adım attı ve durdu! çocuklarını asla ihmal etmediğini düşündü, ama pazar günün bu saatinde bu durak'ta birinin olma ihtimalinin sıradan olmadığının da farkındaydı.
yaklaştı hafif eğildi ve endişeli kısık bir sesle *merhaba iyimisiniz*diye sordu.
bank'ta oturan şahıs ağır ve iniltiyle başını kaldırdı ve...

telefonda 2-3 dakikadan fazla konuşamıyorum, sesim hemen titremeye başlıyor. devam etsem ağlayacağımı bildiğim için kısa kesip kapatıyorum telefonu. derdi olan hiçbir arkadaşım için üzülemiyorum. hatta dertlerini anlattıktan sonra başka konuya geçtiğimizde o derdi çoktan unutmuş oluyorum. kendimi sen iyi bir insansın diye kandırıyorum ama bu iyiliği bir türlü hissedemiyorum. içimdeki tüm iyiliği ve sevgiyi yönlendirebileceğim bir karar aldım 2 gün önce. bakalım bu kararım beni eski halime çevirebilecek mi.

adı üstünde tek başına kalmaktır. tüm günün yorgunluğunu üzerinizden atıp kendinizle az da olsa baş başa kalmak için bir vakit yaratmanın tam vaktidir gece saatleri. hayaller kurun, derin düşüncelere dalın. kitaplar okuyun, şiirler dinleyin. en ama en önemlisi kendinize sorun ben en çok neyi seviyorum diye ki aşağıda yazdığım şiiri içtenlikle okuyup daha da derin düşüncelere dalabilesiniz.

''bir gece,
gecede bir uyku..
uykunun içinde ben..
uyuyorum,
uykudayım,
yanımda sen.

uykumun içinde bir rüya,
rüyamda bir gece,
gecede ben..
bir yere gidiyorum,
delice..
aklımda sen. ''

özdemir asaf

halini hatrını sorduğun kişinin iyiyim sağ ol dedikten sonra senin halini hatrını sormaması.

ben yine kaçırdım.
sürekli başlığa bakmıyorum ki. mesaj atsanız keşke...*

bir düşünce, bir din, bir ideoloji ne kadar güzel olursa olsun cahil bir grubun temsiline geçtiyse özünden kopup yozlaşmaktan başka gideceği yer yoktur.

ben kaynağından edindiğim bilgi ile özünde insanlara karşı baskıcı ve şiddet öneren bir yönü olmadığını düşünüyorum. ancak bir fikir onu taşıyan insanların kalitesi ve niyeti ile yükselir ya da alçalır.

aile baskısı olsa ne olur, oyu verirken yalnızız. verdim baba evet bastım ampule der genç kardeşlerimiz olmadı. şükür akıllı bizim çocuklar.

gereksiz ve sık kullanımı bir süre sonra vücutta direnç oluşmasına sebep oluyor, haliyle o ilacın etkisi giderek azalıyor. artık etki göstermemesiyle beraber birçok yan etkisiyle de vücuda yarardan çok zarar veriyor. vücudun dengesini bozuyor, vücudumuzda normal florada yaşayan bakterilerimize zarar veriyor, beraberinde birçok organa da etkisi var. ilaçları doktor yönlendirmesiyle doğru bir şekilde kullanmak gerekiyor, yoksa hiçbir faydası olmadığı gibi daha fazla zararıyla baş etmek zorunda kalırsınız.

ufacık bir çocuğun hayatını mahvetmiş yaratıklardır. insanda hiç mi vidan, hiç mi mide olmaz? ben gerçekten dayanamıyorum artık. keşke bir yaratıcı olsaydı da böyle şeylere izin vermeseydi demekten öteye gidemiyorum, bu mahlukların bizim adalet sistemimizde ceza alacağına inanmıyorum çünkü.
şimdi o çocuk hayatına nasıl devam edecek? bu travmayı nasıl atlatacak? bu tür durumlarda ötenazi seçeneğinin de gerekliliğine inanıyorum. kalan hayatının her gününü cehennem gibi geçirmek istemeyen bir kişi huzur içinde bu dünyadan kurtulabilmeli bence. bilmiyorum, sinirden düşüncelerim hep birbirine karışıyor

insansı kitle? tanımlanamayan yaratık demek daha doğru olur.

maske takmanın en gerekli olduğu ortamlarda bile son derece absürd olaylara neden olabilen insanlardır.

az önce, şuan bulunduğum hastanede yoğun bakım hastalarının tedavi gördüğü serviste maskeyi indirip kafasına göre yiyip içen arkadaşla güvenlik görevlisi arasındaki minik diyalog şöyleydi:
gg: beyefendi maskenizi takın.
x: ne?
gg: abi maskeni tak. ayrıca burada bir şeyler yemek yasak.
x: veriyim mi, yicen mi?
gg: yok abi. maskeyi tak diyorum. burada yiyip içmek yasak.
x: hee tamam.*

yorumsuz...

aşk, iki insanın kalben, aklen ve bedenen birbirini istemesidir. karşılıklı arzuya da dolaylı yoldan açılan bir kapıdır.

vajinadaki kasların kontrolsüz bir biçimde kasılarak cinsel ilişkinin gerçekleşmemesi durumudur.geneli psikolojik nedenlerden dolayı ortaya çıkar.aile birliği için önemli ve aşılması gereken bir sorundur.

hâlâ olayın nedenini anlamayanların olması sinirlerimi bozuyor. *

tanıyan tanıyor, bilen biliyor nasıl bir insan olduğumu. nasıl biri olmadığımı ise burada kanıtlamakla uğraşmayacağım. meja her zamanki meja. oyna, devam!

umre hatırası

şimdi üzülerek okuduğum son dakika haberiydi.
bunun da “misli ile karşılığı” var mı acaba?

güzel güzel yazmış ya herkes, ben bir şok ben bir mutlu. daha yeni kendime geldim inanır mısın sözlük?*

bu düşünceleri boşa çıkartmamaya çalışacağımdan kimsenin şüphesi olmasın.*