günümüz insanlarının morfinidir.

(bkz: sosyal medya)

yara izlerinin benzer olması bu şeylerin en etkili olanıdır.

her dinlediğimde beni alıp başka alemlere götüren.

büyük bir zevkle okuduğum şeker portakalı kitabının çocuk kahramanı. bana hep insan kalmayı hatırlatır.

tabi herkes kendisi bilir ama yazılan tanımların sonuna emoji koymak çok itici görünüyor, ilkokul defteri gibi.

kendi biraderiminde içinde olduğu kuşaktır. çok hızlı ve hareketliler ayriyeten her konuda yorumları var..aralarından çok parlak geleceği olanlarda çıkacak ah buda niye olmuş dediklerimizde..ama her açıdan gümbür gümbür geliyorlar popüler kültürün etkisiyle..

resmedilenin, bursa yeşil camii'nin üst katında olduğunu çoğu bursa'lının dahi bilmediği tablodur.

aklıma bir dolmuş muhabbeti geldi. bir gün dolmuşta giderken yolculardan biri(önümdeki) , sokakta yürüyen bir kadın için: 'cık cık cık şu bağyana bak.nasıl giyinmiş?!ailesi nasıl izin veriyor böyle çıkmasına....' (söylenirken kafası namazda selam verir gibi kadını süzüyordu biz arabayla giderken) neyse sonra adam indi. yanımdaki adam başladı 'ulan (ibonun yıldız tilbeyi elinden aldığı kişilerin tekil hali) senin gözlerin sevişiyor (sokak diliyle) . kadını gözlerinle sevdin! burda. hayvan adama bak. bir de nutuk çekmeye çalışıyor. ' (bu da böyle bir anımdır )

beş yaşındaki kardeşime "gözlerin ne renk?" diye sorduğumda "kahverengi ve beyaz" cevabını alıyorum her seferinde.

bir bardağı 237 kalori olan, diyet yaparken öğün olarak kullandığım, hem tok tutan hem şeker ihtiyacımı karşılayan içecek.

düşünmemeye çalışmak ve zamanı geçirmek için bir şeyler yapmak işe yarar diye düşünüyorum.

o kadar uygulama içinde bip kullanacak kişinin bilgileri bırakın herkesle paylaşılsın. çevremde aklı selim hiçbir arkadaşım bu uygulamayı telefonuna dahi indirmedi.

ne yapmak istedigini bilmemek kadar aci verici bir şey daha yoktur. ne istedigini bilememek insana verilmiş en yırtıcı işkence türlerindendir...
kinyas ve kayra

yüce yiyecek. son anların kurtarıcısı. bir sosla dünyanın en güzel yemeği oluyorsun. iyi ki varsın bebeğim. seni çok seviyoruz.

bir dönem ciddi ciddi yaşadığım fobi..

hiç unutulmamıştım oysa ki.

10 dakika mola verildiyse eğer, telefonumu tam 7.5 dakika sonraya kurar otobüsten öyle inerdim.

çoğunlukla acaip yerler dinlenme tesisleri, insan çekinmiyor değil hani.

çok sevdiğim ve kaybetmekten çok korktuğum insanları hissetmeyi severim. bedenlerini, ruhlarını, saç tellerinden dudak kıvrımlarına kadar. sadece dokunmaya cesaret edebileceğim insanlara dokunurum. elleri, yüzleri ve saçlarıyla oynar hafızama sonsuz kez kaydetmek isterim. küçüklükten gelen bir alışkanlık bu. mesela sevdiğim biriyle uyurken yanağını tutarım hep, gitmesinden korktugum için midir? bilinmez.

hayatımda en değer verdiğim insan, ailem dediğim kişi, bana aile olan biri. saçları yumuşacık. çok seviyorum onlarla oynamayı. elleri incecik. burnu hafif kemerli, dudakları ince, kirpikleri gür. parka gidiyoruz birlikte, kucağıma yatıyor. ben onun yüzü ve saçlarıyla oynuyorum o bana saatlerce büyük bir hevesle bir şeyler anlatıyor. ıkimiz de küçüğüz ama yaşlıyız.

üzerinden aylar geçiyor. gitmek zorunda kalıyorum. sadece bedenlerimiz ayrılıyor. hala her gün konuşuyoruz. yine günlerin birinde arıyorum, açan yok. bir hafta ulaşamıyorum ona. her gün defalarca arıyorum pes etmeden. bir hafta sonra arıyor beni. hastanedeyim diyor. hastaymışım
"neymiş" diyorum, "hastalığın neymiş?"
biz de bilmiyoruz ki diyor. daha bulamadılar hastalığımı.
1 ay yatıyor hastanede. hala tanı koyulamıyor. bir denek misali her gün farklı bir ilaç deneniyorlar üzerinde. bir ay sonra görmeye gidiyorum onu...

o sevmeye kıyamadığım saçları var ya. dökülmüş hepsi. o incecik zarif elleri delik deşik olmuş iğne izleriyle. o kirpikleri yok artik. zayıf olan bedeni daha da zayıflamış yok olmak ister gibi. gülümsüyorum sadece. konuşamıyorum. konuşursam....

3 yıl gözlerimin önünde eriyor, elimden hiçbir şey gelmeden yok oluşunu izliyorum. ıçimden küfürler savuruyorum hayata. dinmek bilmiyor nefretim.

çaresizlik... bir kor gibi yakıyor içimi

ne benim küçük vücudum, ne de onun bitmiş ruhu dayanıyor bu acıya. gözlerimin önünde yalvarıyor bana. "nolur" diyor. "öleyim artık, bitsin, dinsin bu acılar "

"şşstt geçecek canımın içi, geçecek. hayallerimizi gerçeklestirecegiz, deme öyle"

gözlerime öyle bir acıyla ve çaresizlikle bakıyor ki. ölmek istiyorum, yok olmak. hiç var olmamış olmak o öyle baktıkça ben bir yaş daha yaşlanıyorum. onun gözünden göz yaşları aktıkça nefret ediyorum ağlamaktan.

neyse fazla uzattım lafı yine. ilk sigaramı onun gidişine yakıyorum. ondan geriye bir battaniye ve bir fotoğraf kalıyor bana. yavaş yavaş sesini unutmaya başlıyorum önce. daha sonra rüyalarıma da uğramaz oluyor. en son ne zaman geldi rüyalarıma, hatırlamıyorum...

bu gece saat 5 e dogru. parmak uçlarımda hissediyorum onu. saçlarının her telini, olmayan kirpiklerini, dudaklarını, yüzünün her bir zerresini. hissediyorum gülümsüyor. ağlıyorum, deliler gibi ağlıyorum. gitme diyorum yalvarırım gitme. yine bir başıma bırakma beni şu dünyada, yalvarırım...

o gidiyor, ben uyanıyorum, tekrar uyumak istiyorum, uyuyamayacak kadar bitkinim. yastığım sırılsıklam. ağzımın içi bok gibi. canım acıyor, ruhumun her zerresi...

carpe diem.