umberto eco

daha çok foucault sarkacı (bkz: il pendolo di foucault) ve gülün adı (bkz: il nome della rosa) romanlarıyla bilenen italyan entelektüel. hâlbuki "ben felsefeciyim, romanlarımı hafta sonları yazıyorum." demiştir. diğer sahip olduğu önemli sıfatlar ise tarihçi, ortaçağ uzmanı, göstergebilimci olarak sıralanabilir.

çok yönlü bir italyan entelektüelidir. come si fa una tesi di laurea (tez nasıl yazılır?, can yayınları) ismindeki kitabı herhalde akademik kariyere ilgi duyan herkes tarafından okunmuştur, okunmamışsa da okunmalıdır.

ıl nome della rosa, adlı kitabından nefret üzerine, kısa bir alıntı;

halka umut vermek için bir düşman gereklidir.

biri yurtseverliğin alçakların son sığınağı olduğunu söylemişti. ahlaksal ilkeleri olmayanlar genellikle bir bayrağa sarılırlar, soysuzlar da daima ırklarının saflığıyla övünürler. ulusal kimlik, mirastan yoksun kalanların son pınarıdır. şimdi kimliğin anlamı, nefret üzerinde temelleniyor, aynı olmayana duyulan nefret üzerine.

nefreti uygar bir tutku olarak beslemek gerekir. düşmanı, halkların dostudur. insanın kendi sefilliğine mazeret bulabilmesi için nefret edecek birine gereksinmesi vardır.

nefret insanların en kadim tutkusudur. anormal olan durum sevgidir.
isa bu nedenle öldürüldü, doğaya karşı olan bir şeyden söz ediyordu. insan birini, bütün bir ömrü boyunca sevemez, bu olanaksız umuttan zina, ana katli, dosta ihanet doğar. oysa insan ömür boyu birinden nefret edebilir. yeter ki nefretimizi körüklesin.

nefret yüreği ısıtır.

umberto eco
düşman yaratmak

umberto eco (d. 5 ocak 1932, alessandria - ö. 19 şubat 2016, milano) italyan bilim insanı, yazar, edebiyatçı, eleştirmen ve düşünür. gülün adı ve foucault sarkacı gibi inanılmaz güzellikte ve etkileyici başyapıtların yazarıdır. kendisi ortaçağ konusunda oldukça uzmanlaşmış bir yazardı.
kasım 2005 ve haziran 2008 tarihlerinde abd'den foreign policy ve ingiltere'den prospect dergilerinin internet üzerinden okuyucu anketleri ile oluşturduğu dünya'nın ilk 100 entelektüeli listelerinde, 2005 yılında 2'nci, 2008 yılında 14'üncü sırada yer almıştır. takma ismi dedalus'tur.
zamanında kendisine sorulan;
''tanışmak, konuşmak isteyebileceğiniz bir tarihi figür, yazar, devlet adamı, filozof var mı? böyle bir şans verilse kimi tercih ederdiniz?"
sorusuna
"hayran olduğum insanlarla bir araya gelmeyi hiç denemedim. onlarla tanışmayı reddediyorum. onlar hakkında kafamda oluşturduğum resmi tahrif etmelerini, yıkmalarını istemem. dolayısıyla görmeyi isteyebileceğim bir tarihi figür de yok. kitaplarında, tablolarında, bestelerinde söylediklerinden fazlasını söyleyebileceklerini de sanmıyorum. söz gelimi bach’la tanışmak için hiçbir gerekçe bulamıyorum. bana bıraktığı eserler benim için kafi. sonuçta bir pop kültür değil bach. ''
gibi güzel bir cevap vermişliği vardır.
romanları;
prag mezarlığı (ıl cimitero di praga), doğan kitap, 2011.
gülün adı,(ıl nome della rosa) can, 48. baskı : kasım
sıfır sayı (numero zero) doğan kitap, ekim 2015
foucault sarkacı ( ıl pendolo di foucault), can, 26. baskı: aralık 2019
önceki günün adası (l'isola del giorno prima) can, 9. baskı: mart 2018
kraliçe loana'nın gizemli alevi (la misteriosa fiamma della regina loana), doğan kitap,
baudolino, doğan kitap, 2003

akademik camiada sevilen italyan yazar, bilim insanı ve düşünür. ortaçağ serisi avrupa'yı anlamak için oldukça yararlıdır. güzelliğin tarihi ve çirkinliğin tarihi adlı eserleri de bir o kadar keyiflidir.

sadece yazdığı kitaplardaki sayfa altı açıklayıcı notları, alıntıları vs ayrıca kitap yapılıp satılsa best seller olacak yazar.

çok felaket bi adam çok, öyle böyle değil..

orta çağ insanından daha fazla hakim orta çağ'a. adamın beyninin içinde kim bilir neler dönüyordu.
gülün adı harika tamam da, foucalt sarkacı çok felaket. ulan allahsız o kadar hacı hocayı tekkeyi vs. dini ögeleri nasıl böyle harmanlayabiliyorsun, hayret doğrusu.
keşke daha fazla yazmış olsaydı. bazen ne demek istediğini anlamıyorum, belki de öztürkçeci kafaya sahip kişilerin çevirilerinin de payı var bunda ama anlayınca da daldın mı içinden çıkamıyorsun.. illa bi karakteri ya da öğretiyi araştırırken buluyor insan kendini.
çok felaket çok. istediğim kafa. patarenlere bakıyordum daha demin, ne alaka, bana ne değil mi?
şahsi kanaatim, biraz da bokunu çıkararak tabii, dünyadaki en nitelikli insanlardan biriydi şu son yüzyıldaki.

ne demiş rosa'dan ubertino;
mors est quies viatoris, finis est omnis laboris. "yolcunun dinlenmesidir ölüm, tüm çabaların sonudur"
r.i.p

yakın bir tarihte hayatını kaybetti, henüz yeterince zaman geçmedi ölümünün üzerinden. elli seneye kadar insanlık tarihinin en büyük zekâları, aydınları, yazarları arasında anılacak. bir insan düşünün ki hem muhteşem akademik çalışmalar yapacak ve bunlar dünyanın farklı köşelerinde üniversitelerde okutulacak hem muhteşem romanlar yazacak hem de muhteşem denemeler yazacak... o kadar az umberto eco var ki bütün bir yazım tarihinde, insan onun büyüklüğüne şaşırmadan edemiyor.

gerçek entelektüellerden biri. ama o bile kendi alanı dışında konuşunca saçmalamış zaman zaman. örnek mi, ur-fascism makalesi.

bilgi birikimine hayran olduğum italyan yazar, felsefeci ve tarihçi. kitaplarında konu aldığı dönemi o kadar iyi betimler ki okurken kendinizi o dönemin içinde hissederseniz. umuyorum ki daha fazla eserini okuma şansını elde edebilirim

kitaplarını okumayı çok sevdiğim şahane ötesi bilim insanı...
kitabindan iki sayfa okuyana kadar yüzlerce sayfa pdf okutan güzel insan. *


"ona bak. buna bak."
bilgi açlarına ziyafet gibi...*

kraliçe loana'nın gizemli alevi ile ülkemizde pik yapmış yazar.

kendisinin çok kitabı var aslında çevrilen ama hep bu eseri ile yorumlara rastlıyorum...

kardinalle olan tartışmasında mastürbasyonu da kürtajla aynı kategoride değerlendirip beni ambale eden adamdır..

umberto eco

1932/2016 yılları arasında yaşamış italyan yazar, bilim insanı ve düşünür.
gülün adı ve foucault sarkacı kitapları ile adını dünyaya duyurmuştur. göstergebilimin en bilinen isimlerinden biri kabul edilir.

ne yani;
böylesi korkunç bir dünyanın bir de cehennemi mi var.*

bilim adamı olsa zaman makinasını bulurdu. filozof olsa, felsefenin son sorusunun cevabını verirdi. senarist olsa game of thrones'a herkesin secdeye yatacağı bi son yazardı.



albert aynştayn ne kadar zekiyse, eco da benim gözümde o kadar zekidir. çalışkanlıksa çalışkanlık, araştırmaysa araştırma, kurguysa kurgu.. benim gözümde bi bilge karasu veya bi balzackadar dile hakim değildir, ama bilgi birikimi ve bunu yazıya yedirişi ve bundan oluşturduğu çıkarımlar sonucunda gelen kurgu insana kafayı yedirtir.



foucault sarkacı'nı okuyalı 9-10 yıl oluyor.. hala kitabın sonundaki o "çoktan gitmişler" travmasını hatırladığımda bugün bile içim ciddi ciddi burkulur.



ama beni asıl burkan eco'nun bunca materyali bir araya getirebilmesindeki başarı.



onu okudukça, bir deist olmama rağmen "tanrının seçilmiş çocukları olduğu"na inanasım geliyor.



"bizimkisi bir aşk hikayesi"ydi eco ile. ağzıma değil, canıma sıçtı bazen çoğu bir paragraf arasında.



ek: kitaplığımda 500'ü aşkın kitap olmasıyla hiçbir zaman övünecek bir yan bulamadım. ilahi komedya'yı daha 17 yaşımda su gibi okuyuşumla hiçbir zaman övünmedim veya kimselerin bitiremediğioblomov'dan bir best seller macera kitabı okuyormuşçasına şevke gelerek heyecanla okuduğumla övünmedim. ama ne zaman bir umberto eco kitabını elime alsam ve en hardcore okuyucu bildiğim insanların bile onun kitabını aylarca bitiremezken benim onun herhangi bir kitabını en fazla 3 gün içerisinde okuyup bitirmekten her zaman ayrı bi tatmin ve zevk ve bir seçkinlik hissi duymuşumdur. elbette marifet ne kadar kısa sürede okuduğun değil, benim anlatmak istediğim zor kabullenebilinen bir şeye kendini ne kadar ait olduğunu bulmanın hissiydi.

gülün adı: ilk 80-100 sayfayı okuyup geçebilirseniz iyi bir kitap. her kütüphanecinin okuması gereken kitaplardan biri.
filmi'de vardı.

yazmış olduğu açık yapıt adlı eseriyle yazar odaklı yapıt eleştirisi kültürünü yıkmıştır. bir yapıtın içerdiği anlamın bitimsiz olduğunu çünkü her insanın o kitaba ayrı bir anlam kattığını eserinde belirtmiştir. şu an için gayet sıradan gibi görünen umberto eco'nun bu görüşleri 1962 yılının sanat dünyasında oldukça tartışılmış ve yenilik olarak görülmüştür. edebiyat eleştirisi alanında roland barthes'ın "yazar öldü!" haykırışından sonraki en önemli olaydır bu kitap*.

ne yani demiş;

böylesine korkunç bir dünyanın bir de cehennemi mi var?