kültür ve edebiyat dergileri

muhteviyatında kültür ve edebiyat olmasını beklediğimiz dergilerdir.

bu tanımda bahusus, yerilmiş herhangi bir dergi ismi zikretmeyeceğim; fakat hani şu çoğunlukla hayatta olmayan ünlülerin fotoğraflarını arabesk bir söz iliştirerek, illüstrasyon halinde kapak yapan, internet aramalarıyla buldukları dizeleri yalan yanlış şair isimleriyle okurlarına (müşterilerine) sunan, bırakın kültürü ve edebiyatı, dergi olup olmadıkları hususunda bile fikirtepeli bilim adamlarının yıllardır asgari müşterekte kavuşamadığı, pop şarkıcılarının başımıza yazar kesildiği, rant amaçlı dizgilenmiş renkli saman kağıtlarını satın alıp da ‘ben kültür ve edebiyat dergisi okuyorum ve allah kahretmesin ne kadar da entelektüelim’ babında böbürlenen insanlara baktığınızda çoğunlukla şiiri, şairi ve edebiyatı kitaplardan değil de sosyal medyadan gördüğü kadarıyla tanıyan ve ellerine notos, varlık, türk dili, hece, kitap-lık, türk edebiyatı, 7edi iklim gibi gerçek bir edebiyat dergisi tutuşturmaya kalksanız üçüncü sayfaya erişmeden sıkıntıdan kurdeşen dökecek denli mevzudan uzak insanlar olduklarını görmek sizi bilmem ama beni hiç şaşırtmıyor.

esasen beni artık hiçbir şey şaşırtmıyor.

(bkz: vasıfsız dergisi)

(bkz: eserekli dergi)

yeni nesil elektronik edebiyat dergilerdendir. amatör insanları da barındırıyor içinde.

haklarında başlık sahibi yazarın yazdığı her cümleye katıldığım dergilerdir.

dergi oldukları ile ilgili hiçbir şüphem yok. form olarak bazıları fanzin gibi görünse de yine de kendilerine dergi deme hakkına sahip olduklarını düşünüyorum.

ancak kültür ve edebiyat başlığını kullanma konusunda biraz fazla özgüven sergiliyor gibiler. çünkü kültürü ve edebiyatı bu kadar sabun köpüğü bir hale getirmenin hiçbir manası yok.

son dönemlerde çıkarılan kültür edebiyat dergilerinin temel mantığı doksanlar batağında çıkan gazeteler ile aynı. o dönemler bolca kupon, poster, promosyon ve çıplaklık kullanarak satış yapmaya çalışırdı gazetler. şimdiki kültür edebiyat dergileri de yine posterler, sayfa ayraçları, bardak altlıkları ile vasat okurları tavlama peşinde.

stephen zweig ya da franz kafka kitap ayracı gören okur bir de yanında nilgün marmara ya da didem madak posterini fark edince ve hatta yetmezmiş gibi bir de james joyce ya da fyodor dosteyevski bardak altlığı ile vecde erince dergiyi alması farz oluyor.

bu dergilerin içindeki çoğu yazı ise vasat bile sayılmaz. hep aynı şeyler. hep aynı sözde araştırma konuları. hep aynı listeler. derinlikli bir edebiyat okuması için başlık sahibi arkadaşın yazdığı dergiler tercih edilebilir ancak bu dergilerinin içinde resimden çok yazı olduğu için okunma oranları oldukça düşüktür.

bilemiyorum. belki edebiyat ve kültür artık bizim olduklarını düşündüğümüz şey değildir.