yeşilçam filmlerinde hapishane olgusu

hepsinde olmasa da sıklıkla benim dikkatimi çeken olgudur, çeşitli suçlar işleyerek ceza çekmek için girenlerin bulunduğu hapishanede yeşilçam filmleri genelde bir ya da birkaç zorba dışında hapishanedekileri garibanlar olarak gösterir gibidir, hapisteki diğer mahkumlara eziyet eden bir ağa, ağaya yalakalık yapan birkaç işçi dışında hapishanede bulunan hükümlüler sanki oraya öylesine düşmüş garibanlar gibi algılanmaktadır oysa hiçbir suçu olmadan hapse giren olsa bile bu nadirdir, bir yeşilçam filminde esas olan hapse girdiğinde hapishane ağasını döver ve hapishanedeki diğer suçluların sevgisini kazanır dolayısıyla yeşilçam filmlerinde cezaevine bakış açısı birkaç kötü dışında herkesin kendi halinde ve iyi insanlar gibi gözüktüğü bir yer gibi algılanmakta en azından ben öyle algıladım

genellikle hapishanenin ismi geçmez kapıda hep ceza ve tevkif evi filan yazar.

(bkz: gel dedin geldim abdurrahman çavuş)*