yurtdışında yaşayıp oranın dilini öğrenmeyen insan

cidden çok garibime giden insan türleridir. başlıktan da anlaşılacağı üzere bizdeki temsilcileri alamancı, gurbetçi tayfadır.

yıllar boyunca yabancı bir ülkede yaşayıp oranın diline öğrenmeye tenezzül etmemek, o ülkenin esas vatandaşı olan biriyle arkadaş olamamak, o ülkede konuşulan hiçbir şeyi anlamamak deveye hendek atlatmaktan daha zor olsa gerek. bunu nasıl başarıyorlar anlamış değilim biz burada yabancı dilimizi geliştirelim diye, belki bir ümit önümüze fırsat çıkar diye ezik ezik çalışırken bu insanlar önlerindeki en büyük avantajı ellerinin tersiyle bile isteye itiyorlar.

çok şaşılası bir durum.

yaşadığın çevreye uyum sağlayamamanın en üst noktası. sağlamaya da gayret göstermedikleri aşikar

yurt dışına nasıl gitti acaba.

akraba evliliği ile gittiyse çok normaldir.

hayret ettiğim insanlardır. nasıl tutunuyorlar o ülkede inanılır gibi değil.
mesela yirmi sene önce almanya’ya gitmiş adam hala iki kelimeden fazla almanca bilmiyor. ne kadar türk mahallesinde yaşarsan yaşa tanıdıkların ne kadar türk olursa olsun hiç mi yaşadığın ülkenin dilini kullanmak istediğin bir durum olmadı yani. zorunda kalmak da değil bakın insan bir süre sonra o hayata katılmak ister. etrafında konuşulan olan biteni anlayabilmek ister.

ben yurtdışına çıkınca türkçem iptal oluyor. bazen istemsizce türklerle de ingilizce konuşuyorum çünkü hayat ingilizce akıyor o esnada. en son yurtdışına çıktığımda iki ay kadar kaldım. yanımdaki arkadaşım da böyle dili öğrenmeye hiç niyeti olmayan üstelik de orda yaşayan biriydi. tüm konuşulanları bilmek istiyor ama dili öğrenmemekte ısrar ediyordu *dolayısıyla sürekli ona tercümanlık yapıyordum. döndüğümde türkçem a1’e düşmüştü.

adaptasyon, oryantasyon sorunu olduğu kesin;
insan dili şakır şakın konuşmayı geçtim, ufak tefek alışveriş yapacak kadar, yol yada yer soracak kadar, kendini tanıtacak kadar, yani teknik tabiri ile "a2" seviyesi ingilizce veya "a1.2" seviyesi almanca bilebilmeli; örneğin sayıları öğrenmeli, örneğin gün ay ısimlerini öğrenmeli,

ama maalesef ilk öğrenilen kelime ve cümle öbeğinin "küfür" kelimesi olması. neden öğrendiğine de verilecek cevabı şu; kendisine sövüldüğünü bilecekmiş. diyelim ki sana küfredildiğini anladın, ne yapacaksın "deplasman" da adamlarla kavga mi edeceksin??? yoksa bana küfrettiler diye şikayetçi mi olacaksın.
üniversite zamanında, kazakistan, türkmenistan gibi ülkelerden gelen öğrencilerin ilk öğrenmeye çalıştıkları şey de "türkçe küfürlerdi",
örneğin elâzığ a gittin, iki kişi yerel dil olan "zazaca" konuştular yanında (ki konuşuyorlar) seninle ilgili küfür ettiler senin bunu anlamı imkânın var mı? cevap; tabiki yok; bu nedenle yabancı ülkede kendisine küfür edilme ihtimalini düşünmek çok ileri derece paranoyaklıktır.
sonuç olarak dil eğitimi önemli;