erkeğini bir anne şefkatiyle kucaklayabilen kadın güzelliği

erkeğine gerektiği zaman anaç duygularla yaklaşabilen, erkeğinden şefkatini esirgemeyen kadın güzelliğidir.

nasıl olabilir böyle bir şey! diyerek tepki gösterenleri samimiyetsiz bulmaktayım. sanki sevgililerine, kocalarına hiç anaç yaklaşmıyorlar. canım deyip öpmüyorlar.
ama böyle başlıkların altında fırsattan istifade terör estiriyorlar. kendine anne arıyorsa gitsin anası sevsin! gibi iddialı cümleler kuruyorlar.

merhamet yoksunu musunuz o kadar. ayıp be size. ayıp ayıp.. *

annesine saygı duyulan bir eş olması yeterli. yoksa annesiyle yaşamaya devam etmeli. türk milleti olarak her şeyin mokunu çıkarttığımızdan, bir zahmet herkes yerini ve duruşunu bilsin...

şefkat, sevgi, his, temas içinden gelerek yapılmalı. annesinden gördüğünü yansitacak şekliyle olmamalı. yoksa ilişkide 1 adım yol alamazsınız.

herkese güzel gelmez. bazıları ne şefkatten ne sarılmaktan, sarmalanmaktan anlamıyor. hayatımı boşa harcadığım bi dönem oldu bu yüzden.

(bkz: istemezük)

yağlı kadın pardon yağcı kadın istemezük.

abi şimdi daimi bir anne şefkati olursa o ilişkiye ikinci bi kadın girer, diye laf vardı sanki. yoksa da şimdi diyorum. o yüzden o kadar da değil yani. şefkat tamam da, hatun olarak verecek o şefkati. makas alabilir ama bak.

değmez.

erkek bir süre sonra annesiyle özdeşleştirir ise, eşiyle ya da sevgilisiyle, kademe kademe azalan bir cinsel yaşamı olur. tecrübeyle sabit.

ünlü bir düşünürün dediği gibi;

(bkz: ain’t your mama)

*

niye annesi gibi davransın ki, eş olmaları gerek miyor muydu :dd bence sıkıntılı bir bakış açısı.

şefkat güçlünün güçsüze yönelik koruyucu kolllayıcı tutumu olduğu için bir tarafın güçlü oluş durumunun sürekliliği ilişkinin dengesini bozar. zaten dengeli ilişki tarafların çoğu zaman eşit olduğu durumlarda olur. iki yüz yıldır beceremediğimiz bir şey var: eşitlik.

şimdi birlikte tekrar ediyoruz: "sevgiliniz sizin anneniz değildir." rica ediyorum artık erkek çocuklarını bu şekilde yetiştirmeyin. bu çarpık ve yetişkin olmayı önleyici bir kötülükten ötesi değildir. kadınlar erkeklere gurbannn olsunlar diye var olmadıkları gibi onlar da bir annenin evlatları.

sırf böyle yetiştirildiği için her durumda affedilmeyi bekleyen bir tanıdığım vardı. kadına ihanet ediyor, psikolojik ve ekonomik şiddet uyguluyor sonra da şımarıkça annem gibi değilsin diyordu. bir insanı yalnızca annesi sınırsız bir şefkat ve affedicilikle sever. bu annenin biyolojik bağından gelen bir içgüdüdür. kadınlar partnerlerine annelik yapmak zorunda değildir.

bunu bekleyen erkek birey varsa gitsin testosteron testi yaptırsın. düşük çıkacağına yemin edebilirim ama ispatlayamam.

anne şefkati ile kıyaslanan kadın-erkek ilişkileri o kadar sağlıksız ve korkunç geliyor ki anlatamam.

sevgilinizden yaşam koçu , beleş psikolog ya da psikoterapist, anne, baba olmasını beklemeyin artık.
sevgililik ilişkileri böyle işlemiyor.

güdümlü terlik fırlatın ona.

seni pamuklara sarmalar sararım diyoruz, sonra da sen benim hayatımdan gittin oğlum diye ağlıyoruz.

şımartmasanıza şunları.

eşimin beni şefkatiyle sarmasını isterim ama sevgili şefkati olsun.

anne ayri sevgili ayri
anne sefkati degil sevgili sehveti goster daha mutlu olsun

çok tehlikeli bir konsept.

hararetli bir tartışmada “sen s.k.b..…ğin bi anne arıyosun!” tarzı, seneler boyunca unutmayacağınız, üzerinize daracık örülmüş yünlü bi kazak gibi oturan laflar işitebilirsiniz.

bence bir ebeveyn şefkatindense (karakter gelişimini sekteye uğratma ihtimali yüksek çünkü), sevecen delikanlılık daha değerli bir partner özelliği.


bir de “erkeği” lafı bir tek benim mi suratımı ekşitti?

olmayan güzelliktir.
partnerine şefkat vermekle derdim yok ama "anne şefkati"?
abi adamla sevişiyoruz ya. adamla öpüşüyoruz. adamla romantik hayallerimiz var. niçin annesine benzer bir yanım olsun?

birinin kişilik olarak annesine benzemek bile tedirgin ediyor beni. "anneme benziyorsun sen ha" dedikleri anda sırtımdan bir kova buz dökmüşler gibi oluyorum. zaten salt bu cümle bir toksik ilişki işaretidir. ebeveynimize benzettiğimiz partnerden hayır gelmez

yazıyı yazan beyefendiye karşı herhangi bir tavrım mevcut değil fakat kendisi fazlasıyla yanılıyor. ya kendisini yanlış ifade ediyor ya da psikolojik olarak yeterli bilgiye sahip değil.

eş'in görevi "anaç duygular ile yaklaşmak" değildir çünkü eş, eş olmak adına seçilir. annenizden görmek istediğiniz yaklaşımı eşinize yüklerseniz, belirli bir süre sonra psikolojik olarak annenizi- eşinizde aramaya başlayabilirsiniz ve bu ilişkinizi zora sokar. dolayısıyla, bu talep sağlıklı bir dinamik değildir. hayatımızda her insanın kendisine ait bir sıfatı ve görevi zaten vardır. anne ayrıdır, eş ayrıdır. nasıl bir kadının eşinden "babalık vazifesi" beklemesi hasarlı bir tutum ise, bir erkeğinde eşinden "annelik güdüsü" beklemesi hasarlıdır. bunları karşılamak adına zaten ebeveynlerimiz mevcuttur. mevcut değilse dahi, anılarımıza ve mutlu anlarımıza sığınarak, partnerlerimiz ile "sadece partner olduklarının bilincinde olarak" iletişim kurmaya devam etmemiz gerekir.

şimdi ilk giriş cümlemde bahsettiğim yanlış ifade etme durumu ise şuradan türemektedir; eşinizden şefkat ve sevgi beklemeniz en doğal hakkınızdır. zaten duygusallığın temeli nedir? hepimiz, sevdiğimiz kişiden "sevgi/ ilgi / şefkat / liyakat\ sadakat görmek" istediğimiz için ilişkilere- evliliklere giriyoruz. bunda hata yoktur fakat sevgilinin/ eş'in verdiği sevgi/ ilgi, "anasal/ babasal" değildir. olamaz, oluyorsa bence terapi gerekir çünkü bunu sizden talep eden tarafın ebeveynlik - özel hayat ile konseptsel sorunları var demektir. böyle insanlarla, bu durum çözülene kadar, çocuk yapılmaması gerektiği taraftarıyım. kendi iç karışıklığı, ebeveyn rolünü iyi üstlenememesine sebep olabilir.

kısaca:

eş- eştir,
anne ve baba ise, anne ve babadır. konseptler ayrıdır.

evleneceğiniz kişide kendi anne ve babanızı arıyorsanız, bence evliliği seçmeniz sağlıklı değildir. karşınızdaki kişinin hayatını suistimal edip, yok yere harcayabilirsiniz. kimsenin, ebeveynini kendisinde yaşatmak isteyen bir partnere sıcak ve normal bakacağını düşünmüyorum.