1.
bir anton çehov öyküsüdür.
yazarın bu öyküsü 1894 yılında bir dergide yayımlanmış. felsefi, psikolojik bir öykü. bu öykü lev tolstoy abinin övgüsünü kazanan bir eser.
hakikatten övülecek bir kitap. keyifle elime aldım ve bitirdim. zaten elli sayfalık bir öykü. hemen eriyip bitiyor.
öyküye gelecek olursak kovrin isimli karakter kendisini dahi olarak görüyor. tanrının bunu seçtiğini ve özel bir kul olduğunu düşünüyor. manyağın teki esasında.
yazar bu karakter üzerinden delilik ve dahilik arasındaki ilişkiyi inceliyor.
çehov bu hikayeyi yazarken kendisinden ve gördüğü bir rüyadan esinlenmiş. çehov bir gün uyurken rüyasında tarlaların üzerinde uçan bir kara keşiş görüyor ve uyandığında bu hikayeyi yazmaya karar veriyor. kitapta zaten karakterimiz kara keşişle bol bol muhatap oluyor.
çehov zaten kendisi bir hekim olduğu için böyle hikayeleri müthiş gözlem yeteneğiyle beraber çok iyi yazıyor. ister istemez bir çehov eseri olunca hemen "altıncı koğuş" kitabıyla karşılaştırdım. bence "altıncı koğuş" kitabı daha güzeldi daha çarpıcıydı. bu eseri onun kadar olmasa bile güzel bir eser.
tavsiye ederim. kısa ve güzel bir öykü.
kitabı okurken bol bol şunu düşündüm. karakterimiz kovrin bol bol kara keşişle sohbet ediyor ve mutlu hissediyor. tamam bu normal bir şey değil hayali biriyle konuşuyor ama mutlu oluyor. sonra tedavi olduktan sonra kara keşişle karşılaşmıyor ve mutsuz bir hayat sürüyor. yazar bu ikilemi insana düşündürtüyor.
karakter sürekli bu duruma sitem ediyor. kendisine üzüldüm. yazarın bunları okuyucuya düşündürtmesi hoşuma gitti.
okuyucuya soru sorduran ve düşündürten eserleri seviyorum. çehov bunu iyi yapıyor. sağ olsun.
yazarın bu öyküsü 1894 yılında bir dergide yayımlanmış. felsefi, psikolojik bir öykü. bu öykü lev tolstoy abinin övgüsünü kazanan bir eser.
hakikatten övülecek bir kitap. keyifle elime aldım ve bitirdim. zaten elli sayfalık bir öykü. hemen eriyip bitiyor.
öyküye gelecek olursak kovrin isimli karakter kendisini dahi olarak görüyor. tanrının bunu seçtiğini ve özel bir kul olduğunu düşünüyor. manyağın teki esasında.
yazar bu karakter üzerinden delilik ve dahilik arasındaki ilişkiyi inceliyor.
çehov bu hikayeyi yazarken kendisinden ve gördüğü bir rüyadan esinlenmiş. çehov bir gün uyurken rüyasında tarlaların üzerinde uçan bir kara keşiş görüyor ve uyandığında bu hikayeyi yazmaya karar veriyor. kitapta zaten karakterimiz kara keşişle bol bol muhatap oluyor.
çehov zaten kendisi bir hekim olduğu için böyle hikayeleri müthiş gözlem yeteneğiyle beraber çok iyi yazıyor. ister istemez bir çehov eseri olunca hemen "altıncı koğuş" kitabıyla karşılaştırdım. bence "altıncı koğuş" kitabı daha güzeldi daha çarpıcıydı. bu eseri onun kadar olmasa bile güzel bir eser.
tavsiye ederim. kısa ve güzel bir öykü.
kitabı okurken bol bol şunu düşündüm. karakterimiz kovrin bol bol kara keşişle sohbet ediyor ve mutlu hissediyor. tamam bu normal bir şey değil hayali biriyle konuşuyor ama mutlu oluyor. sonra tedavi olduktan sonra kara keşişle karşılaşmıyor ve mutsuz bir hayat sürüyor. yazar bu ikilemi insana düşündürtüyor.
karakter sürekli bu duruma sitem ediyor. kendisine üzüldüm. yazarın bunları okuyucuya düşündürtmesi hoşuma gitti.
okuyucuya soru sorduran ve düşündürten eserleri seviyorum. çehov bunu iyi yapıyor. sağ olsun.
devamını gör...
2.
bir anton çehov kitabıdır.
can yayınlarının kısa klasikler dizisinde kırk yedinci kitap olan eser büyük usta anton çehov’un kısa ama vurucu bir öyküsünü barındırmaktadır. anton çehov okumak her zaman yeni bir şeyler öğrenmek, yeni bir şeylere aymak, öykünün sınırlarını görmek ve edebiyattan zevk almak demektir.
dahilik deliliğe en yakın duran özelliktir. herkes bilir ki dahiliğin bir üst basamağı deliliktir. çok fazla düşünmekten artık hiçbir şeyin düşünülmeye değer olmadığını anlamaya giden bir yoldur. saygın ve saygılı bir biliminsanı kendini yetiştiren adamın yanına gittiğinde cümle başında kullandığım iki sıfatı da hak eden bir dahidir.
bu adamın kızına aşık olduğunda da öyledir aslında. ancak bir gün kara keşişle sohbet etmeye başladığında her şey değişir. çünkü dahiler sıradan insanlar değildir. onları seçilmiştir ve dünyayı değiştirmek için bir şeyler yapmaları beklenir. onları belli kalıplara sokmak dahilikten kurtulup deliliğe kavuşmalarına neden olabilir.
bir dahinin sıradan insanların sıradan yaşamları ile yetinmesi onu hasta edebilir. edecektir. ve bunu tedavisi kara keşişten kurtulmak değildir. deha sizi hasta edebilir, delilikse tek tedavi yoludur.
can yayınlarının kısa klasikler dizisinde kırk yedinci kitap olan eser büyük usta anton çehov’un kısa ama vurucu bir öyküsünü barındırmaktadır. anton çehov okumak her zaman yeni bir şeyler öğrenmek, yeni bir şeylere aymak, öykünün sınırlarını görmek ve edebiyattan zevk almak demektir.
dahilik deliliğe en yakın duran özelliktir. herkes bilir ki dahiliğin bir üst basamağı deliliktir. çok fazla düşünmekten artık hiçbir şeyin düşünülmeye değer olmadığını anlamaya giden bir yoldur. saygın ve saygılı bir biliminsanı kendini yetiştiren adamın yanına gittiğinde cümle başında kullandığım iki sıfatı da hak eden bir dahidir.
bu adamın kızına aşık olduğunda da öyledir aslında. ancak bir gün kara keşişle sohbet etmeye başladığında her şey değişir. çünkü dahiler sıradan insanlar değildir. onları seçilmiştir ve dünyayı değiştirmek için bir şeyler yapmaları beklenir. onları belli kalıplara sokmak dahilikten kurtulup deliliğe kavuşmalarına neden olabilir.
bir dahinin sıradan insanların sıradan yaşamları ile yetinmesi onu hasta edebilir. edecektir. ve bunu tedavisi kara keşişten kurtulmak değildir. deha sizi hasta edebilir, delilikse tek tedavi yoludur.
devamını gör...
3.
anton çehov'un bu güzel öyküsünü can yayınları'ndan okudum ben. rus edebiyatı'na aşina değilim. çehov daha çok altıncı koğuş ile adını duyduğum bir yazar olsa da, iki eseri kıyasladığımda ben kara keşiş'i daha çok sevdim. benim de son zamanlarda üzerine çok sık düşündüğüm bir konuya temas ediyor: ruhsal rahatsızlıkları tedavi etmeli miyiz?
"buda, muhammed, shakespeare ne talihli kişilermiş ki, sevgili yakınları ile hekimler onları coşkuya kapıldıkları, esinlenip vecde geldikleri için tedavi etmeye kalkışmamışlar."
zeki, yetenekli ve saygı duyulan bir genç adam olan kovrin'in bir müzik duyması, akabinde uykusuzluk çekmeye başlaması ve bunu coşkulu bir ruh halinin izlemesi, nihayetinde kendisinin uydurup kendisinin inandığı efsanedeki "kara keşiş" ile konuşmaya başlaması üzerinden ilerliyor öykü. kovrin'in coşkulu ruh hali, uykusuzluk çekmesi, bu dönemlerde son derece üretken ve aktif olması, büyüklük kuruntularının olması falan bana direkt "acaba kovrin'de bipolar bozukluk mu vardı?" diye düşündürdü. biliyorsunuz, altıncı koğuş'taki hasta da şizofreniden muzdaripti. her neyse, öyküye dönelim.
kovrin, yanında tatil yaptığı ihtiyarın genç kızına sevdalanıp kızla evleniyor. hastalığı bundan sonra hararetleniyor. bir gece karısı adamı boş sandalyeyle konuşup gülüşürken yakalayınca apar topar doktora götürüyorlar. dolayısıyla kovrin'in tedavi süreci başlıyor. ancak kullandığı ilaçlar ((gbkz: bromür)) tüm üretkenliğini, neşesini elinden alıyor. bir müddet sonra evliliği bozuluyor, bedensel sağlığı da. araştırdım, dedim acaba bu bromür yüzünden mi bu adam kan tükürüp duruyor diye, yani olabilir. yüksek dozda kullanımı direkt kansere bile neden olabiliyormuş.
coşkuyla sönüklük, delilikle deha arasında kaldığınızda, hangisini seçersiniz?
delilik hangi noktaya vardığında "delilik"tir?
ve her deli tedavi edilmeli midir?
ne uğruna? korkunç bir hayat yaşayıp kendi kanında boğulması uğruna mı mesela?
işte bu sorular da biz okuyucuya ödev olsun.
"buda, muhammed, shakespeare ne talihli kişilermiş ki, sevgili yakınları ile hekimler onları coşkuya kapıldıkları, esinlenip vecde geldikleri için tedavi etmeye kalkışmamışlar."
zeki, yetenekli ve saygı duyulan bir genç adam olan kovrin'in bir müzik duyması, akabinde uykusuzluk çekmeye başlaması ve bunu coşkulu bir ruh halinin izlemesi, nihayetinde kendisinin uydurup kendisinin inandığı efsanedeki "kara keşiş" ile konuşmaya başlaması üzerinden ilerliyor öykü. kovrin'in coşkulu ruh hali, uykusuzluk çekmesi, bu dönemlerde son derece üretken ve aktif olması, büyüklük kuruntularının olması falan bana direkt "acaba kovrin'de bipolar bozukluk mu vardı?" diye düşündürdü. biliyorsunuz, altıncı koğuş'taki hasta da şizofreniden muzdaripti. her neyse, öyküye dönelim.
kovrin, yanında tatil yaptığı ihtiyarın genç kızına sevdalanıp kızla evleniyor. hastalığı bundan sonra hararetleniyor. bir gece karısı adamı boş sandalyeyle konuşup gülüşürken yakalayınca apar topar doktora götürüyorlar. dolayısıyla kovrin'in tedavi süreci başlıyor. ancak kullandığı ilaçlar ((gbkz: bromür)) tüm üretkenliğini, neşesini elinden alıyor. bir müddet sonra evliliği bozuluyor, bedensel sağlığı da. araştırdım, dedim acaba bu bromür yüzünden mi bu adam kan tükürüp duruyor diye, yani olabilir. yüksek dozda kullanımı direkt kansere bile neden olabiliyormuş.
coşkuyla sönüklük, delilikle deha arasında kaldığınızda, hangisini seçersiniz?
delilik hangi noktaya vardığında "delilik"tir?
ve her deli tedavi edilmeli midir?
ne uğruna? korkunç bir hayat yaşayıp kendi kanında boğulması uğruna mı mesela?
işte bu sorular da biz okuyucuya ödev olsun.
devamını gör...
4.
anton çehov’un kısa hikayesi. iş bankası yayınlarının modern klasikler serisinden çıkmış kısacık bir kitap.
çehov yine hikayeciliğini konuşturmuş ve kırk sayfada ne kadar ilginç bir hikaye anlatılabilirse o kadar ilginç bir hikaye anlatmış.
karakterler gerçekten çok güzel yazılmıştı. deliren ve kafadan kontak dahiler... kovrin gibi tiplerle o kadar çok karşılaştım ki okurken hep o insanları düşündüm. kendini farklı ve üstten görmeden hayatta kalamayan insanlar... öyle ki adam normalleşince kahrından ince hastalığa tutulup öldü. bromürle hastalığını tedavi edelim derken adamı öldürmüş bulundular. tüh. en çok genç kıza üzüldüm. böyle insanlar çok etkileyici olabiliyor ve genç bir kızken bunun büyüsüne kapılmak çok kolay bir şey. manyaklığını en baştan görebilmesini dilerdim. kızın babası da aynı körlüğe kapılıp ruh hastasının tekine duyduğu saygıdan kızını güle oynaya evlendirdi. belki de büyüye kapılmak için genç kız olmaya gerek olmadığını kanıtlayan bir şeydir bu da.
bilemiyorum belki de doğrusu öyle bir insan olmaktır ama sonu da kitaptakinden farklı olamaz heralde.
yarım saatte okuyup bitirebileceğiniz güzel bir hikayeydi.
çehov yine hikayeciliğini konuşturmuş ve kırk sayfada ne kadar ilginç bir hikaye anlatılabilirse o kadar ilginç bir hikaye anlatmış.
karakterler gerçekten çok güzel yazılmıştı. deliren ve kafadan kontak dahiler... kovrin gibi tiplerle o kadar çok karşılaştım ki okurken hep o insanları düşündüm. kendini farklı ve üstten görmeden hayatta kalamayan insanlar... öyle ki adam normalleşince kahrından ince hastalığa tutulup öldü. bromürle hastalığını tedavi edelim derken adamı öldürmüş bulundular. tüh. en çok genç kıza üzüldüm. böyle insanlar çok etkileyici olabiliyor ve genç bir kızken bunun büyüsüne kapılmak çok kolay bir şey. manyaklığını en baştan görebilmesini dilerdim. kızın babası da aynı körlüğe kapılıp ruh hastasının tekine duyduğu saygıdan kızını güle oynaya evlendirdi. belki de büyüye kapılmak için genç kız olmaya gerek olmadığını kanıtlayan bir şeydir bu da.
bilemiyorum belki de doğrusu öyle bir insan olmaktır ama sonu da kitaptakinden farklı olamaz heralde.
yarım saatte okuyup bitirebileceğiniz güzel bir hikayeydi.
devamını gör...