hapishanede yatmak

insanların nasıl bir psikolojide olduğunu ve nasıl katlandığını merak ettiğim pek çok yakınımın orda uzun seneler geçirdiği yer, hiç biride çıktıktan sonra tek kelime orayla ilgili konuşmak istemedi, allah sabır versin düşürmesin kimseyi diyorum.

özellikle tek kişilik hücrede kalanların hayatlarını nasıl devam ettirdikleri hakkında o kadar çok soru var ki..

kafa dinlemek için, geçmiş ve geleceği en ince detayına kadar düşünüp sıfırdan hesaplar yapabilmek için zorunlu mola. 3,5 ay tek kişilik hücrede yatmışlığım vardır. benim için tek faydası dışarda bin yıl kalsam yüzüne bakmayacağım kitapları tek tek devirmem oldu.

dostoyevski ölü evinden anılar kitabında hapishane hayatının bir portresini çiziyor. oldukça başarılı. tabi kitabı yayınlandığı döneme ve rusya (sibirya) şartlarına göre düşünmeli. hapis, resmi yollarla cezalandırma yöntemi olduğu için doğal olarak güzel ve keyifli değildir. kimsenin toplum düzenini ve güvenliğini bozacak suçlar işlemesini ve bu başlığı tecrübe etmesini istemem.

sırası ile, ağrı askeri cezaevi, izmir buca yeni bölüm 7.koğuş, nazilli ve burdur cezaevlerinde / parçalı olarak / 3 buçuk sene civarı yaptığım şey.
utanılacak birşey yapmadığım için içim rahat, alnım ak.

ve bu kadar süre yattığım halde sabıkalı değilim, tüm davalarımdan beraat ettim ama hükümlü ve tutuklu kavramlarının bu kadar karışık olduğu bir ülkede buna bile şükrediyorum

ha bir de; cezaevinde beleşe yatmazsınız, çıktıktan sonra devlet sizden içerde yediğiniz yemeğin parasını ister.* şimdi hala böyle midir bilmiyorum ama benim yattığım zaman böyleydi.

hapishanede uyuma eylemi.

edit: diyerekten espri yaptığım başlık.

babamın 2 yıl 6 ay 21 gün gerçekleştirdiği eylem.
zor günlerdi.

hepimiz, tüm insanlar, dünya hapishanesinin hayat koğuşunda yatıyoruz.

allah düşürmesin.

dün gece uyurken vuku bulan olay. cumhuriyet gazetesinde yazdığım bir yazıdan dolayı sabaha karşı evimi basıyorlar. aslında uzun zamandır zemin yokluyorlardı zaten, çevirdiğim bir kitaptan dolayı tehditler alıyordum.içişleri bakanı dinsiz adam aklını başına al yoksa fena olur diye tweet attıktan sonra twitter'da linç furyası başlamıştı.bir gece aniden uyandığımda yatağımda kesik at başı görmem de hedef gösterilmemden hemen sonra olmuştu. neyse uzun lafın kısası silivri'ye attılar beni ve gerçekten çok soğuktu.tam bir buçuk sene iddianame bile hazırlamadılar ve ben silivri'de duvarlara çizik attım.sonra uluslararası baskı artınca beni bırakmak zorunda kaldılar ve cezaevi kapısından çıkarken müthiş bir kalabalıkla karşılaştım.slogan atıyorlardı, beni desteklemek için anadolu'nun dört bir yanından insanlar gelmişti. bana doğru uzanan mikrofonlara yaklaştım, gözlerim dolmuştu insan seli karşısında sesimi ayarladım kalp atışlarımın dinmesini bekledim ve zâlimlerden korkmuyorum, yazmaya devam edeceğim diye haykırdım.

bunun bir de yabancı ülkede olanı var.
güzel günlerdi.

zor diyorlar. ışıklar 24 saat açık olurmuş.. hassas biriyseniz dayanamayıp bir kaç aya revire gidersiniz. iştahtan kesilir, hastaneye kaldırılırsınız... dayım yurt dışında 1 ay hapis yatmıştı, çok boktan bir sebepten dolayı adamı bir gördük üzüntüden ipince olmuş...

gerçi ben bir ay yatsam o kadar kafaya takmam ama hassas insanları bir ay değil bir günü bile çok etkiler...

hapishanede yatmanın kırk türlü meşakkati var, üzüntüsü var, sıkıntısı var.

bir gün fabrikada işçiler toplanmış sohbet ediyorlar.
aralarında genç ve hapisten yeni çıkmış biriside var.

sohbet konusu...
anal birleşmede kayganlaştırıcı olarak ne kullanılmalı.
kimisi krem, kimisi vazelin, kimisi şu veya bu diyor.
işçilerin bir tanesi, 'sıvı sabun' dedi.

hapisten yeni çıkan birden tepki verdi.
'sabun acıtıyo yaaaa'

bunu söyleyen işçi o gün işi bıraktı.

allah kimseyi düşürmesin. inşallah. amin.

günler sarmal bir yay gibi
bunu unutma
bahar annemizin yemenisindeki solgun çiçektir
bunu unutma
seni ben her yerinden öperim
beni unutma

kadere inansaydım
sana inanırdım
düşürmem sigaramın ucundaki külü ben

arkadaş z. özger