hint inciri

çoğaltımı bir yaprağının koparılıp toprağa bırakılmasıyla gerçekleştirilebilecek kaktüs bitkisi. dikenleri nedeniyle meyvelerinin çıplak el yerine eldivenle toplanması önerilir. soyma işlemi de kabuğa temas edilmeden yapılırsa acısız ve tatlı bir sonuç ortaya çıkar. yemeden önce dolapta bekletmek lezzetini arttırır.

dikenli incir de denilen meyve veren bir kaktüs türüdür. çukurova'da ona papuç inciri de denilmektedir.
en az 14 yıl oluyordur ki tadına erişemiyorum. çocukluğumun en acı veren lezzetlerindendi. daha çocukken umarsız küçük ellerimle iş bilmez bir şekilde dopdolu tanelerini yolar, kusana kadar yerdim. birkaç saatin ardından tombik ellerimin her santimetre karesine saplanmış onlarca kılcal diken ihtiyacı olan nemi karşılamadığı için kupkuru olur, ellerimi kımıldatmama engel olan ince sızılar doldururdu saplandıkları yerlerde. bütün parmaklarıma kramp girene kadar aralık tutardım onları. eve gelince de ağlamaya başlar, annemin cımbızla saatlerce beni bu musibetten kurtarmasını izlerdim. sonraki gün mü?
-ah oğlum, kaç defa söyleyeceğim sana. bu dikenlerin nedeni o leziz bulduğun incirler. daha da yeme, olur mu?
-olur anne, diye yalan söylerdim.

kaynana dili, hint inciri, dikenli incir de diyorlar.
meyveleri yeniyor. meyveleri bir kaç gün olgunlaştırinca daha güzel. meksika da o dikenli yapraklarını da yiyorlar. belgeselde gördüm.

meyveleri olgunlaşınca eldivenle toplanır bıçakla kesilir içi yenir. çok dikenli olduğu için dikenler ele batıyor çok küçük dikenleri var.
hem susuzluğa dayanıklı hem çiçek açıyor hem meyve veriyor.
dalından çoğaltmak kolay ama üç dört yıl sonra meyve veriyor ancak.

kışın çok sulu yerde olmamalı çok suyu sevmiyor. yazında iyi güneş alan yerde olmalı ve çok az sulanmalıdır.
akdeniz ege ve karadeniz'in bir kısmında kendiliğinden yetişiyor.

bizdeki adı dikenli incirdir... şu an rakıma eşlik ediyor yok böyle bir tattttttttttttt

babası soyar, servis eder, o da afiyetle yer... benim gibi hiç tadını bile bilmeyen birini de hor görür: "çok şey kaybetmişsin"

bir kaktüs, mikro dikenleri var üzerinde. yemesem de olur. çok estetik, hem armonik hem şekli şahane. tadını bilemedim, az mayhoş olsa iyiydi.

kaktüs inciri, frenk yemişi gibi isimleri de varmış.

şuraya yakışıklı bir pozunu koyayım. çok güzel görünüyor.

yemeyenlerin çok şey kaybettiği meyve. yıllar yıllar önce mersin’de yemiştim. orada ‘kaktüs inciri’ olarak anılır. tadı inciri andırmakta. bazılarında çekirdekler daha iri oluyor. akdeniz ve aşağı ege’de karşılaşabilirsiniz.

olsada yesek dediğim bayıla bayıla yediğim bi mersinli olarak dikenli incir olarak bildiğim çekirdekleri sert olsada tadı başka hiç birseyde olmayan meyve.
bir çeşit kaktüsün meyvesi olduğu için üzerinde ince ve sayısız dikeni olan meyveyi toplamasida soyup temizlemesi de maharetli ve zordur.

gözlerime inanamadım, bu nasıl bir güzellik!

temmuz ağustos gibi kıpkırmızı olacaklar onlar piko. herhangi bir şey kullanma toplarken, elinle avuçla avuçla çek en kolay yolu budur, soymadan da yiyebilirsin direkt kopardığın gibi at ağzına, o zaman fitamini daha iyi gelir.

bir cesaret gittim, birini kopardım, soydum, tabakladım... yerim herhalde ama önce renginin güzelliğine doymam gerek.

buzluğa at guzu...sıcak tadı olmaz.

sadece dalından kendim kopardığımda sevdiğim meyve. istanbul'dan güneye doğru kampa gittiğimizde, yol üzerinde görünce ganimet bulmuş gibi seviniyoruz. geçen sene hata edip bodrum'da bir amcadan satın almıştım. soymamış ama dikenlerini çıkarmış bir şekilde paketlemişti. yok bu halini sevmedim ben, illa ki dikenleri elime batacak, biraz acı, biraz zevk bir arada olacak.*

açtı yine güzelim çiçeklerini sarı sarı. meyveye duracaklar, olgunlaşıp kızaracaklar, yumuşayacaklar, " aman ha, oyuna gelme, bu sefer eldivenle kopar bizi" diyecekler.