ecce homo (kitap)

nietzsche'nin son eseri. yazar bu eseri fikirlerinin saptırılması, amacından farklı lanse edilmesi, ve tersine olarak da kendisinin bir ahlak timsali misali peygamber yüceliğinde sunulmasına tedbir olarak yazmış; önemli eserlerinin konusu ve içinde barındırdığı temel düşünceleri, ayrıca hangi durumlarda yazıldığı ve başka birine dair kitap yazarken bile (schopenhauer, wagner gibi) birnevi kendini eserine yansıttığını açıklamış.

daha detaylı bir yoruma ihtiyaç duyuyor ancak şimdilik yeterli birikimim yok, tanımları takip ediyor olacağım.

nietzsche, ecce homo'da, kendini, değişim süreçlerini, neleri sevdiğine dair düşüncelerini, edebiyata, sanata dair düşüncelerini ve eserlerinin ortaya nasıl çıktığını, nelerin etkilediğini anlatıyor.ayrıca "üst insan" kavramına örnek olarak kendisini tanımlar.

nietzsche'nin kendi hayatından da kesitler bulunan eseridir. hastalık dönemlerinden bahsederken bu bağlamda iklim ve beslenme konularına girer. hastayken bazı eserlerini nasıl bir anda yazıverdiğini anlatır. eserde sık sık zerdüşt'ten alıntılar vardır. olağanüstü şiirsel dilini takip etmek bazen zor olsa da genel olarak keyiflidir. ecce homo'nun bence en önemli taraflarından biri binlerce yıllık yalanlar olarak tanımladığı ideallere olan saldırısıdır. idealler yani yalanlar, der, nietzsche. hıristiyanlıkla olan meselesi de tam olarak budur aslında. ideallerin hakikati gizlemek için uydurulduğunu söyler. insanları hakikatten uzak tutabilmek için yapılmış girişimlerdir onun derdi. hıristiyanlık ise bunun en büyük sebebidir nietzsche açısından. hıristiyan ahlakı âdeta onun midesini bulandırır. insan bedenini hiçe sayan, dünyasal olan her şeye karşı olan, uydurduğu ideallerle insanları olmayan bir öteki dünyaya hazırlayan bir anlayıştır bu nietzsche için. ayrıca merhamet gibi duygular insanı zayıflattıkları için saldırıya uğrar. nietzsche kendisini "ilk ahlak karşıtı" olarak tanımlar. özellikle zerdüşt'ünde gördüğümüz o tanrısal/ilahi dil burda da karşımıza çıkar. konuşan âdeta bir tanrı veya peygamber gibidir, nietzsche her ne kadar zerdüşt(yani kendisi) bir peygamber değildir dese de. muhteşem bir kibir metnin başından sonuna hâkimdir. bunun yakıştığı başka bir insan ben henüz okumadım, çünkü nietzsche dehâ ve delilik sınırları arasında yaşamış ve sonunda delilik tarafına geçmiş bir insandır. kitapta nietzsche'nin polonya kökenlerine duyduğu kıvanç vardır. bunun yanında alman olan her şeyden(wagner hâriç) duyduğu nefret görülür. açıkçası ben nietzsche okurken ne zaman wagner meselesi karşıma çıksa acayip sıkılırım. wagner aşağı wagner yukarı patlayacak gibi olurum. ama ecce homo'da aslında ona yönelik alaycı saldırılar var. almanlara olan nefreti kuşkusuz hastalıklı bir şeydi. müthiş bir alman kültürü, sanatı, felsefesi(burası kimilerine göre hâlâ tartışmalı olsa da) , edebiyatı vardı nietzsche yaşarken. kendisinden önce de vardı o yaşarken de vardı. ama o bunun böyle olmadığını ve hatta bir alman'a dokunduğunda ellerini yıkadığı söyler. nietzsche aslında wagner veya schopenhauer'dan bahsederken bile kendisinden bahsettiğini söylemektedir. veya onlarda kendisini gördüğünü, tabii ki onlara üstün bir konumda onları temâşa ettiğini imâ eder. aslında ecce homo'nun yapısıyla da uyumlu bir bakış açısıdır bu. çünkü nietzsche kendisinden bahseder zaten, her şey bir yönüyle nietzsche'dir. kitabın kısımları "neden bir yazgıyım ben", "neden böyle iyi kitaplar yazıyorum ben" gibi başlıklardan oluşur. nietzsche insanın öfkeden, kızgınlıktan, intikam hırsından arınması gerektiğini söyler. bunları da aslında bir bakıma put olarak görür. tıpkı idealler gibi. yıkılması gereken putlardır bunlar.

friedrich nietzsche nin insan nasıl kendisi olur tarifini anlatan kitabıdır. ayrıca (bkz: binyilinkitaplari) bu kitabın diğerlerinden farkı bizzat kendisinin anlatımı olmasıdır. bir nevi düşünsel otobiyografi de denebilir.

nietzsche'nin derin bir kinizm içeren eseridir.nietzsche gibi topluma karsi herhangi bir tepkisi bulunmayan ve toplumla ilgilenmeyen biri icin olağan bir tavirdir bu.kinizmin kendisine baktiginizdaysa zamanın uygarlık değerlerine yönelik aldırmaz tavırları ve eleştirel yaklaşımları tarafından kinizmin cercevesi şekillenir. onların temel etik ilkesi erdemdir ve bundan anladıkları da, insanın özgürlüğü ve kendi iç bağımsızlığı ile yaşamını sürdürmesidir.nietzsche de toplumsal erdemleri vs.yi bir anlamda hor görür ama bir cıkış yolu gösterir insanlara.kisinin kendi ahlakini insasi , insanin bizzat kendi kurtulusudur.bu kitapta nietzsche insani isaret eder.zaten latince bir deyis olan 'ecce homo'nun anlami da 'iste insan' demektir.toplumun göstermelik merhametini ve düzenini elestirir.merhamet ne sekilde kendini gösterirse göstersin ikiyüzlülüktür. artik kirilmis olan maskeyi cikarip kenara koymayi önerir ve herseye rağmen olmasi gerekeni yapar , toplumu elestirme cesaretini gösterir.

ınsanin cesur olmasini öğütler.toplum tarafindan yadirganmayi ve dışlanmayı, garipsenmeleri önemsemez.yalniz olanin daha güçlü olduğunu, irade sahibi olduğunu anlatır ve savunur.üst insan savunusu ile ve güç istenci adli eserinde anlatilanlarla bir köprü kurmaya calisir.nietzsche tutarli bir felsefecidir.ve kendi felsefi sistemini kurabilen nadir felsefecilerdendir.varolusculuk ve nihilizmle eklemlendigi soylense de onu bu iki akimla sinirlamak sanirim haksizlik olacaktir.en nihayetinde biz aciklayabildiklerimizden sorumluyuz ve gerek nihilizmde gerekse varolusculukta aciklanmasi gereken ve önem arzeden cok sayida baslik var.nietzsche bir yandan bunlara bilinçli ya da bilinçsiz ışık tutmaya çalışırken , bir yandan yukarida belirtildiği gibi kendi düşün sistemini inşa etmiştir.