lorenzo’s oil

1992 yapımı, başrollerinde susan sarandon ve nick nolte’nin olduğu ve george miller’ın yönettiği dram ve gerçek hayattan uyarlanan film.

öncelikle efendim, bu film gerçekten çok değerli bir filmdir. dram filmlerinden çok haz etmesem de(çünkü hüngür hüngür ağlıyorum), bu filmi bambaşka bir yere koyacağım. en başta oyunculuklar harika, hele sarandon gerçekten karakteri yaşamış; bundan da önemlisi gerçek hayat hikayesi’ne dayanıyor.

michaela ve augusto , lorenzo adlı bir oğulları olan sıradan bir çifttir ama lorenzo’nun sıradan bir rahatsızlığı yoktur. ald adlı bir rahatsızlıkla savaşan lorenzo için tıp çaresizdir. şimdi hastalık şöyle seyrediyor; felçlik, körlük ve konuşma yetisinin kaybedilmesi ve sonunda kaçınılmaz son olan ölüm.




gerçek hayat hikayelerini seven bir izleyiciyseniz, alanında en iyilerindendir bu film. ama bir kutu selpak da yanınızda bulunsun izlerken.

bu arada kendi ukdemdi; doldu. iyi seyirler.

film künye kaynak: tr.m.wikipedia.org/wiki/Lor...

ismini duyduğum ama konusunu bilmediğim bir filmdi dün karanlıktakimum yazarımızın yazısı üzerine merak edip izleyeyim dedim. genel itibariyle 90lı yıllar amerikan filmlerinin atmosferini sevdiğim için bu filmde içine çekti beni. konusu genetik bir hastalığa sahip (hastalık sadece geni anneden geçiyor kadın taşıyıcı olurken erkek çocuklar hasta olarak doğuyor) bir çocuğun ebeveynlerinin bu hastalığa karşı mücadelesini anlatıyor. çok sulu gözlü biri olmam hatta konuyu içselleştirebilecek potansiyele sahip olmama rağmen hiç ağlamadım. film kötü müydü? asla, oyunculuklar özellikle anne rolündeki susan sarandon, kız kardeşini canlandıran oyuncu ve babayı canlandıran efsaneydi. gerçek hayattan uyarlanması etkileyiciliğini arttırıyor. anne ve babanın mücadelesi çocuğu hayata döndürme çabası bakış açısına göre değişebilecek şekilde yansıyor. iyi mi yapıyorlar kötü mü yapıyorlar filmin sonuna kadar bir türlü karar veremiyorsunuz. filmin belki tek eksisi arka tarafta sürekli dönen noel, paskalya, isa geyikleridir. bu da klasik bir amerikan filmi olmasını tescillendiriyor. bu konuyu alıp başka bir ülke yapsa eminim çok daha etkileyici olurdu. kısa bir film değil biraz da biyografik özelliği taşıması sebebiyle herkes sonuna kadar sabredemeyebilir. ben covid pozitifliğimde bol vaktim olduğu ve dram filmlerini sevdiğimden keyifle izledim. bu tarz dram filmleriyle ilgilenenler bir şans verebilir.

şu an bu yazıyı okumaya başladıysanız kendinize bir söz verin ve bu filmi mutlaka izleyin. bu biyografik özellikler taşıyan film beni mahvetti. neye ağlayacağımı şaşırdım. sulugözler dikkat, bu filmde çok ağlayacaksınız.

lorenzo sağlıklı bir çocukken yedi yaşında ani öfke nöbetleri geçirmeye, vücudunda morluklar çoğalmaya ve kan tükürmeye başlıyor. teşhis konulduğunda anne ve babası ölümcül bir genetik hastalıkla karşı karşıya kalıyorlar. ald. ald ise kısaca bazı yağ hücrelerinin dışarı atılamaması sonucu beyindeki koruyucu bir etkeni ortadan kaldırması ve bunun sonucunda hasarlar meydana gelmesidir. önce konuşma bozukluğu, sonra yürüyememe, yutkunamama, son olarak da ölüm. lorenzo için teşhis konulduğunda hastalığın bir tedavisi yoktu. 1800'lü yıllardı ve hastalığın adı koyulalı daha on yıl olmuştu. araştırmalar çok yeniydi ve bilimin zamana ihtiyacı vardı. lorenzo'nun vakti ise hızla tükeniyordu. çünkü teşhis koyulan hastalar en fazla iki yıl yaşıyordu. anne ve baba mucizeyi gerçekleştirmek için işe kendileri el attı.

filmin en etkileyici kısmı annenin oğlundan asla vazgeçmeyişi, babanın tedavi için doktorlardan daha çok çalışması ve eşiyle araştırmalar yapması. bu iki ebeveynin filmdeki bazı anne babalara nazaran çocuklarından hiç umudunu kesmemeleri insanı çok etkiliyor. en üzücü kısım ise lorenzo'nun çektiği acılar. bir de sinir krizi geçirmenize neden olacak bir şey var ki o da bilimin bazen hastaların iyiliğinden önce başka şeylere öncelik vermeleri.

muhakkak izleyin. oyunculukları da çok başarılı buldum.