teknolojinin yakın dönemde hayatımızda değiştirdiği şeyler

iki tane örnek geliyor aklıma, ilk anda. elbette sayısız şey vardır.

birincisi... artık bir fotoğraf, video falan gördüğümde yapay zekayla yapılıp yapılmadığından emin olamıyorum; bir süredir, güvenilir kaynaklardan paylaşılmayan her fotoğraf ve videodan şüphe duyarım.

ikincisi ise futbolda gol sevinçleri ve üzüntüleri... var sistemi geldikten sonra, tuttuğum takım tarafından gol atıldığı anda çılgınlar gibi sevinemiyorum. yani eskiden "gol" dendiğinde o kesin goldü. artık verilen goller iptal edilebiliyor. ben de duygusal olarak kötü etkilenmemek için gol hakem tarafından tamamen onaylanana kadar "kısmi" bir sevinç duyabiliyorum. gol yediğimizde de benzer bir şey var elbette. "kesin gol yedik..." diye tümden üzülmüyorum, var onaylayana kadar; iptal edilirse de seviniyorum elbet.

ateşin icat edilmesi iyi oldu önceden neydi öyle çiğ çiğ...
bir de internet, bilgisayar, akıllı telefonların yaygınlaşması ile her şey çok hızlandı, mesafeler kısaldı. çok değil 30 yıl önce mektup yazıyorduk, jetonlu telefonlar vardı. şimdi görüntülü görüşüyoruz vs.

bluetooth sanırım...
dün tam 2 saat boyunca, 21 yıl önce aldığım 5+1 home teather sistemini tekrar kurmayla uğraştım. kablolar, kablolar, fişler, antenler, uzatma kablosu, priz, bok püsür...oysa bas power'a drilinkkkkk sesi geldi mi? tamamdır...

bilgi kirliliği.

yerini dahi bilmediğin bir köfteciden tek tıkla köfte siparişi veriyorsun 30 dakikada kapında. inanılır gibi değil.

mutluluk algısı. insanlar bir paylaşım görüyor, veya bir ilişki veya bir yaşam tarzı. daha sonrasında mutluluğu bunun üzerinden ölçütlendiriyorlar. o çift onu yaptı diye siz de onu yapınca mutlu bir ilişkiniz olacağını sanıyorsunuz örneğin. oysa herkesin parmak izi bile farklı nasıl aynı şeyleri yapınca mutlu olalım? teknolojinin hayatımıza soktuğu sosyal medya ve burdan türeyen tek tip insanlar sağ olsun günümüzde kimse dolu dolu mutluyum diyemiyor. hep eksik hissettiriyorlar. bence teknolojinin en büyük zararlarından biri de budur.

bağımlılıklar.



sanatçı: pawel kuczynski

anne babalar çocuklarına değil de, çocuklar anne babalara birşeyler öğretiyor.
bizim utana sıkıla sorduğumuz sorular yok.
aslında var da soran yok.
-(10 yaşındaki küçük kızım)anne ben nasıl oldum? nasıl doğdum?
-leylekler getirdi yavrum.
(16 yaşındaki abla) -anneeee:p

bizim zamanımızda öyle miydi?
-anne, şey birşey sorcam utanıyorum.
-söyle kızım.
-ben nasıl dünyaya geldim?
(ele terlik alınır)-püüü terbiyesiz, beey koş bizim kız edepsiz olmuş,yetişin aaa dostlaaar.

ilişkiler.

kadınlar çok değişti erkek oldular artık. böyle giderse erkekler kendi aralarında evlenecek.