asansörde kadın olduğunu görünce binmemek

hayatta güzel olan tüm inceliklere gericilik yaftası yapıştırıp toplumdan kademeli olarak ihraç edenlerin de allah belasını versin diyorum buradan..

ben mecbur biniyorum çünkü asansörde kimse yoksa binemiyorum, böyle de bir fobim var. yani asansörde insan olması benim için büyük bir mutluluk.

binilebilir. biner merhaba derim yoluma devam ederim.

izinsiz binenlere tükürüp, köşeye kıstırıp popolarını falan cimcikledikleri için binmemek gerekir.

binmemek değil de en azından binebilir miyiz diyorum.
çok korkuyorum lan bir gün manyağın tekine denk gelirimde yalandan yaygara yapıp beni linç ettirir diye.

bi ara pembe metrobüs falan çıkarmışlardı pembe asansör de yapılsın oldu olacak herkes rahatlasın.

babasının asansörü olmadığı sürece binmekte bir sorun görmediğim durum.

öcü mü var orada bin hemşehrim. sen raat ol onun zaten göz yaşartıcı spreyi vardır yanında. ani bir hareket yapma yeter

umrumda bile olmaz! bir erkekle asansöre binmeye çok korkuyorsa ben binince insin beklesin benden sonra biner.
pozitif ayrım diye diye korkak kadın topluluğu yarattık.

sorunun cevabını vermeye değil de üstteki bir entrynin cevabını vermeye geldim. eşitlik ile korkmanın alakalı olduğunu mu düşünüyorsunuz? eşit olarak kabul edilmeliyiz sosyal, hukuki vs. olarak ancak biyolojik olarak eşit değiliz. bunun farkındasınız değil mi? ayrıca ülkedeki erkeklerin ne kadar şiddete meyilli olduklarını ve her türlü manyağın bu ülkede yaşadığının da farkındasınız. o kısıtlı alanda kadın, karşısındaki ondan çok daha güçlüyse ister istemez tedirgin oluyor. sanki kadınlar tedirgin olmayı seçiyormuş gibi konuşmayın. ayrıca kadının gerilmemesi için asansöre binerken "normal" davranmanız gerekiyor. kadını tetikleyecek bir hareket yapmayıp efendi gibi asansöre binerseniz korkmaz, merak etmeyin. (siz asansöre binmeden sen binme diye bağıranlardan bahsetmiyorum tabii. böyle insanlarla nerede karşılaştınız o da merak konusu.)

(bkz: asansörde çocuk olduğunu görünce binmemek)

kanıta gerek olmaksızın sadece kadın beyanının esas olduğu bir hukuk sisteminde risk almamaktır.

bir büyüğümüzün oğlunun başına geldi. mekan asansör değil; sıkış tepiş bir minibüs. kadının bir tanesi elle taciz edildiğini iddia ederek minibüsü birbirine katmış. bu abimizin oğlu, kendisi olayın meydana geldiği zamanda nişanlı, 15 gün sonra da nikahı/düğünü var ve bu olay yüzünden üç ay hapis yattı.

kadın gerçekten taciz edilmiş olabilir. ya da birisinin çantası ya da telefonu ya da elinde olan başka bir şey ile farkında olmadan dokunulmuş olabilir. malum; dokunma duyumuz yalıtkan bir yetenek olduğu için elimizde taşıdığımız materyallere aktaramadığımızdan nereye dokunduğunu fark edemiyoruz. taciz edildiyse de fatura bu kardeşimize çıkarılmış. hani kendisi genç ya; o bakımdan. gerçekte ise alakası bile yok ve bunu o terbiyesiz de kabul etmiş zaten.

sonuçta kadın sözde şikayetini geri çekince çocuk dışarı çıkabildi ama çamur işte. yapıştıktan sonra söksen de izi kalıyor. nişan, nikah, düğün hepsi yalan oldu.

covid-19'un da hatırı sayılır bir etkisi var ama mecbur kalmadıkça asla toplu ulaşıma binmem. gerektiğinde de park yeri sorunu yüzünden 700-800 metrelik bir mesafe için binerim. zaten salgın sebebiyle birbirimizi kontrol etmek için her zaman eşimle dışarı çıkarız ve birbirimizden kesinlikle ayrılmayız. asansör konusunda da aynı hassasiyete sahibim. acelem yoksa hanımefendiye sıramı da veririm; o da sorun değil. bu benim işimin aksamasına neden olmaz.

normalde sorun olmaması gerekir, öyle bir memlekette yaşamak istenir. ancak kadınların yeterince fazla korkuları ve endişeleri vardır.

böyle bir durumda asansördeki hanfeni tedirgin olursa ya da rahatsız olma potansiyelini hissedersem binmem, binmediğim için bir şey kaybetmediğimi varsayarım. yok rahatsa direkt binerim tabi.

gereksiz görenleri anlamakla birlikte bence sorun değildir, endişesi olan hanfeniler için jesttir.

ancak benzer bir durum olan topluluk içerisinde olduğumuz otobüs vs toplu taşıma araçlarında yan yana oturmaktan rahatsız olanlar var ise ona hak vermem. başka yer yoksa acımam otururum, rahatsız olan hanfeni ayakta gidebilir. yanına oturdum diye hamile kalmazsın. dini gerekçelerle rahatsız olursan bu inancından dolayı bedel ödemesi gereken ben değilimdir, hanfeni takvasını konuşturup ayağa kalkabilir.

yıllar önce lise son zamanları. okul çıkışı minibüse binmişim, eve gidiyorum. en arka dörtlünün en solunda, cam kenarında oturuyorum. en arka dörtlünün en sağında da bir kadın oturuyor. aramızda bir buçuk metre mesafe var yani. elimde penguen dergisinin haftalık sayısı, okuya okuya gidiyoruz.

kadın bir anda "çek o elini!" diye bağırdı, resmen korkuyla yerimden zıpladım. "noluyo anuna koyım lan?!" diye hayretle bakıyorum kendisine, gözler büyümüş falan.

sonra baktı aramızda ebesinin şeyi kadar mesafe var, hiç bozmadan, sertçe "pardon!" diyerek önüne döndü.

ulan minibüs kalabalık olsa, kesinlikle derdini anlatamayacaksın, dayak yiyeceksin, hapislere düşeceksin.

o yüzden bu asansör olayından da çok çekinirim.

bindiğim asansörde bir kadın varsa en uzak köşeye geçer, çıkarır telefonumla oynarım.

allahın ruh hastasının teki yüzünden, bir iftira yüzünden hayatımın kaymasından korkuyorum. dikkatli olmaya çalışıyorum.

çok acil değilse binmiyorum valla. delinin tekine denk geliriz allah muhafaza sapık damgası yiyeceğime beş dakika daha beklerim sorun değil.

ama o beklediğim beş dakika içinde başka bir kadın daha gelirse asansörün önüne o zaman onu hiç görmemiş gibi davranıp hemen dalıyorum asansöre kusura bakmasın artık.

rahatsız oluyorsa kendi binmesin çünkü sonra geldi.

taciz felan eder hiç gerek yok.

nikin ile hareketlerin baya uyumluymus, kadinlar size napti olm bin gitsin nolcak

allah aşkına binmeyin zaten. o asansör gerginliği olmadan rahat rahat aynada şebeklik yaptıktan da sonra kamerayı fark ettiğim an utanıp ineceğim katı beklemek istiyorum.

çok isabetli ve doğru bir davranıştır.

yanlış davranıştır. ben sohbet ediyorum hatta tanımasam bile. o korkuyu aşsınlar diye. bu durumda olduğumuz için utanıyorum gerçekten. yazıklar olsun.