bütün filmlerde fakirlerin yanında olma teması olması

senarist, aktör yada yönetmenlerin herbirinin milyoner olması durumunda bile geçerli konsepttir.
filmlerde tematik örgü hep zayıfın, fakirin yanındadır.
çünkü dünyanın dolayısıyla izleyicilerin çok yüksek yüzdesi fakir ve zayıftır ve filmde o yavşak kötü adamın yenilip yoksul iyi adamın kazanması , filmdeki işçinin bencil, cimri, kötü patronnunun kıçını tekmelemesi onları yalandan da olsa onurlandırıp mıtlu kılacaaktır.

filmlerin işi fakirliği kabul edilebilir göstermektir. özellikle (standart) yeşilçam bu konuda en büyük propaganda makinesidir.

zengin ahlaksız, zenginin herşeyi var ama mutsuz, fakir gururlu, fakirin aile bağları var, zenginin yok... hadi len. bak kimler anasını kesiyor haberlerde.

işte bu zırvalarla "param olacağına beş kardeşimle sade bulgur yiyeyim daha iyi" avuntusunu bir güzel yazdılar topluma.

empoze edilen fikir ve duygulardan ziyade "katarsis" etkisi içindir.
gerçek hayatta olmasını istenip ama olmayan şeylerin filmlerde kullanılması izleyicinin takip ve tatmini için kullanılır. bu durum izleyicinin duygu dünyasını manipüle ederek hiç bir şey yapmamış olmanın ağırlığını alıp rahatlama yaşamasını sağlar.