güne bir şiir bırak

bir çiçek sergicisi der ki
bin dokuzyüz on iki miydi, bin dokuz yüz elli iki miydi
günesli bir öğle miydi, çiçekler gölgesiz miydi
ellerim kirli miydi
neydi
çiçeklere su mu serpiyordum, bir karanfil çok mu uzaklardan gelmisti
bilmem ki
benim bütün yasamımda hep karanfiller olmustur
her zaman hatırlarım
sanki bir karanfilden sürekli doğmusumdur
bin dokuz yüz on iki doğumlu bir karanfili
karım göğsüme takmıstı. simdi ben çok yaslıyım
simdi ben nedense çok yaslıyım
herkesi ayrı ayrı tanımam
ruhi bey'i đçerenköy'den tanırım
đçerenköy'ü iyi bilirim de ondan
kaç yıl önceydi, simdi unuttum
babasını da tanırım
kaç yıl önceydi, bilemem
üryani eriği gibi gözleri vardı
çizmeleri, kamçısı
ruhi bey, benden çiçek alırdı
o zamanlar sokak sokak dolasırdım
çiçek alanları iyi bilirdim
ruhi bey de çiçek alırdı
nedense benden alırdı. çünkü ben çiçekleri çok biçimli tutarım
kuskonmazları sevmem, kullanmam
çiçeklerin aralıklarına bakarım
sanki ben onları hep yeniden yaratırım, yontarım
bin dokuz yüz kırk üçde biri öldü
boynu değil, bir karanfilin sapıydı, yana düstü
düsünce öldü
bir ölülük sindi ellerime
bir ölülük bana sindi
ona sergimde her zaman bir yer ayırırım
kimseler bilmez
ben iste gizli gizli onu sularım
karanlık bir karanfilliği
yoklukta bir karanfilliği
o gün bugündür bütün çiçekler
karanfildir benim için.
bir gün de bir demet karanfilim yandı
bir demet karanfilin penceresi, kapısı
nedense yandı
önce giyinik bir ev görünümündeydi, öyleydi
takındı kırmızılarını sonra
süslendi
bir bosluk edindi orda kendine
hemen oracıkta bir bosluk
açtı semsiyesini ve gitti.
ben simdi oğlumun yanında kalırım
onun kırmızı yapraklardan yapılmıs
bir zamandısılığı vardır
beni anlamaz
anlamaz, niye anlasın
anlasılmak -değil mi ama- sanki kimsenin olamaz
ben kendime bir karanfil mezarı satın aldım
beni oraya gömecekler
ruhi bey cenazeme gelecek
ama hangi ruhi bey
doğrusu biraz sasırdım
đçerenköy'deki ruhi bey gelmez
o sadece karanfil satın alır
ölümü pek beğenmez
simdiki ruhi bey ölüme daha yatkındır
yasamaya da
ölümle yasam arasında bunalır bunalır
ben bu kadarını anlarım
o gelir beni kaldırır
bir karanfil kalabalığına arrtık katılır
geçen gün gördüm
acımayı unuttum
sevinmeyi unuttum
ben her seyi artık unutuyorum
ama ogeçerken ne yalan söyleyeyim suramda bir ağrı duydum
ağrı da değildi belki, hani, nasıl
gövdemi yeniden buldum
acılar acılara eklenince ağırlasıyor
gövdem de ağırlasıyor
ruhi beyle kocaman bir demet karanfil oluyoruz
su üstümdeki bosluk kadar
bir demet
yok artık pek konusmuyoruz
benim sözlerim eskidi
onunki de eskidi
zaten kelimeler sonludur
öyle değil mi
donuk donuk bakısıyoruz
ben ölüme iyice yakın
o yasamaktan uzak
öyle bir gök içinde durmus gibiyiz
karanfiller ölürken
karanfillerden bir deniz.
*edip cansever

sıran geldi! deseler günün birinde savaşa itseler beni,vurulsam; kan değil adın fışkırır yırtık dudaklarımdan

mayakovski

sormak istersen bayım;
ben sizden değilim, diğerlerinden de..
ben, ölüme dair yemin etmeyenlerden,
tehdit savurmayanlardan,
dinini ve ırkını aklının yerine koymayanlardanım.
ben, hâlâ şiir okuyanlardanım.

sinirimden gülüyorum doktor,
çünkü sinirlerim artık gülmek için,
kafamın neşelenmesini beklemiyor

hep ama hep başkalarının yazdıklarını silmeye çalıştım.
mürekkeple yazmışlar, oysa ben kurşun kalem silgisiydim.
azaldığımla kaldım...

ibrahim
içimdeki putları devir
elindeki baltayla
kırılan putların yerine
yenilerini koyan kim

güneş buzdan evimi yıktı
koca buzlar düştü
putların boyunları kırıldı
ibrahim
güneşi evime sokan kim

asma bahçelerinde dolaşan güzelleri
buhtunnasır put yaptı
ben ki zamansız bahçeleri kucakladım
güzeller bende kaldı
ibrahim
gönlümü put sanıp kıran kim

‘mendil melankolikse kurumasını beklemek aptallıktır’ dedi, adam.
gözyaşı akar yatağını bulur.
mevzuubahis değildir her gecenin şeb-i yelda olması; zira hiçbir geçmiş yeterince geçmemiştir.
saman alevi gibi sevip, saman alevi gibi terk edenleri,
saman alevi gibi unutarak cezalandırmayı;
zaman alevinden öğrendi.aşk, ateşin oksijene olan tutkusudur.
aşk, oksijenin yanma korkusudur.belki de bu yüzden soluk almak muhteşem,
son nefesi veriyor olmak zor
ve ölüm,
en büyük elveda olmuştur.

karşı
gerin, bedenim, gerin;
doğan güne karşı.
duyur duyurabilirsen,
elinin, kolunun gücünü,
ele güne karşı.

bak! dünya renkler içinde!
bu güzel dünya içinde
sevin sevinebilirsen,
insanlığın haline karşı.

durmadan işleyen saatlerde
dişli dişliye karşı;
dişlilerin arasında,
güçsüz güçlüye karşı.
herkes bir şeye karşı.
küçük hanım, yatağında, uykuda,
rüyalarına karşı.

gerin, bedenim, gerin,
doğan güne karşı.

dünyayı sığdırırdın avuçlarına.
oysa ellerin,
bildiğimiz kadardı.
bazen şaşırırdım.
"nasıl beceriyorsun?"
diye takıldığım çok
olmuştu.
"gönlün genişse, her şey sığar!"
demiştin.
insanca, bilgeceydi...