amin

öyle olsun anlamında onay sözüdür.

bazı yahudiler amin yerine amen derler.

gerek tevrat gerekse kur'an'da firavunlar en nefret edilen kişiler olarak tanıtılmakta iken bunun bir deyiş olarak kullanılması ne kadar ilginç değil mi?" şunu da eklemek gerekli “amin” kelimesi kuran’da bir kez olsun geçmemiştir. yahudiler bu kelimeyi bir zaman tutsak oldukları mısır'da öğrenmişler. mısır firavunu amenofis(amenhotep), yapılan her duanın sonunda kendi adının anılmasını, "amen" denilmesini emretmişti. yani "amen" kelimesi eski mısır dili olan koptça. işte yahudiler de o zamanki mısır geleneğine uyarak böyle söylemeye başladılar. anlaşıldığı kadarı ile yahudileri mısır'dan çıkaran hz. musa bu geleneğe dokunmamış ve bu gelenek yahudiliğe, hıristiyanlığa ve müslümanlığa iyice kök salmış. yani amen, amin,vb. kelimelerin kökeni antik mısır olma ihtimali bir hayli yüksek. ancak bir firavundan gelmez, bir tanrıdan gelir. amon. firavunların büyük bir bölümü isimlerini de tanrı amondan alır. amenhotep, doğum ismi,anlamı "amon hoşnuttur". amenofis, ismin yunan kaynaklarında geçen, yunancaya uyarlanmış hâlidir. "müslümanlar "amin" diyor. hıristiyanlar ise "amen" der. buradan anlaşılıyor ki yahudilerin "amen" kelimesi değişerek arapçaya "amin" olarak geçmiş.

dini bir terim olan "amin" sözcüğü, semavi dinlerde dualardan sonra tanrı'ya söylenen bir dilektir. arapça "amin" sözcüğünün ibranice orijinali "amon"dur ve kökeni taaa antik mısırdaki amon rahiplerine ve firavun amonhotep'e kadar dayanır. (bkz: amin amen amon) amon-ra, amentü falan. islamcılar; her "amin" dediğinizde allaha dua ettiğinizi sanıyorsunuz, farkında olmadan aslında amonhotep adında bir mısır firavununa dua ediyorsunuz. bunun devamı ise tek tanrıcılık ve ezanın ilk mucidi bir mısır firavunu akhenaton(4. amenhotep) da var. gerçekten de antik mısır uygarlığının, semavi dinlerin üzerinde çok derin bir etkisi vardır.
yahudiler amon, hristiyanlar amen, müslümanlar ise "amin" derler. amin'in öz türkçe karşılığı alaştır.

emin olmaktan gelir. fatiha okuduktan sonra amin/emin denilmesi "güvendim/güvenirim" manasındadır. yani bu bir "güvenme" meselesidir. söylediklerine güvendim. bu bağlamda nerede söylendiği önemlidir. ne üzerine söylendiği de. diğer yandan yazılanların hepsi "magazindir".

dua bitis sozcugu.