balkanladan gelen soğuk hava dalgasının uğrak yeridir edirne. sabah donarsın öğlen yanarsın akşam yine donarsın. kafam karışmış bu şehir'e uygun ikili mont almıştım dışı yağmurluk olan. kış aylarında şehir her an buz pisti olabilir buz dansına müsait düşmeli kalkmalı.. bir gün bir yağmur yağmıştı öyle böyle değildi selimiye cami'ye sığınmıştım.yazın ortasında meriç nehrine götürmüştüm bir arkadaşı ama ortada nehir yoktu kurumuştu, kışında tutamaz kendini bol bol taşar. evet iklimi sıkıntılı olmasa güzel şehir aslında.

"burada kazanırsak her yerde kazanırız. dünya iyi bir yer, savaşmaya değer, bende ayrılmayı hiç istemiyorum." cümlesi onun kaleminden çıkmış olmasına rağmen bir av tüfeği ile intihar etmiştir . böylece çanların kimin için çalmış olduğu da bir gizem olmaktan çıkıyor sanırım.

zenginlerin 36'lı monami pastel boya kullanıyor olması. (halen içimde kaldı)

tercih edilmiş yalnızlık ile mecburi yalnızlık arasındaki fark bu noktada ortaya çıkıyor. insanlardan nefret etmemek için onlardan uzaklaşıyorsanız o kadar delirtici olmayacaktır. bu dünyada yalnızlığı seven insanlar vardır yine de ona sonsuza kadar katlanabilecek kimse olduğunu düşünmüyorum.

her kutlamada etrafa saçma sapan ateş etmek...

dünyadaki en harika canlılardan biridir. kolonide bulunan bir arı, bulduğu kaynağı diğer arılara anlatmak için belli açılarla arı dansı denen hareketleri yapar. üstelik bu dans kaynağın mesafesi hakkında dahi bilgi verir diğer arılara.

yıllar yıllardır bildiğim, cahit sıtkı tarancı'nın yaş 35 şiirinde ki "dante gibi ortasındayız ömrün" mısrasındaki "dante"nin kendisi olduğunu 15 saniye önce öğrendiğim, italyan şair ve politikacı.
en bilinen eseri, okunmasa bile çoğu kişinin adını muhakkak duymuş olduğu, dünya edebiyat tarihinin en önemli eserlerinden birisi olan ilahi komedya'dır.

nasıl olur da, yıllarca bu dante nedir ki diye merak etmemişim ve ya adını bildiğim bu adamla nasıl eşleştirememişim?
sanırım şiirdir, olur böyle enteresan kelimeler diyip, olayın özünü anladığım için konuyu es geçmişim.

kendisi insan ömrünü ortalama 70 yıl olarak hesaplanmış ve cahit sıtkı tarancı da buna gönderme yaparak yolun yarısını 35 yaş olarak şiir haline getirmiş.
hepsi iyi hoş da, dante 56 yaşında, tarancı 46 yaşında ölmüş.
yani demek ki, yaşama çizgiler çizmek anlamsızmış.
sığ düşünüyor olmak, ve dünya edebiyatı için önemli olan bu insanı eleştirme cüretini kendimde bulduğum için, bir miktar buruk olsam da, yolun yarısı denilen noktaya neredeyse varmış bir kişi olarak, ikisinin de bu şekilde yaşama çizgi çizip, bir çok insanın bilinçaltına bu varsayımları yerleştirmiş olmalarını sevemedim.

hem başlık yukarıda kalsın hem de ihtiyaç olursa diye kendiminkini de yazayım. 0 rh- kendime yetecek kadar bile kanım yok muhtemelen ama ihtiyaç olursa diye dursun burada.

motivasyona gerek olmayan bir şekilde yaşıyorum zaten . rutin , mucizelere yer olmayan bir hayat şu an için.

değmeyecek insanlar uğruna zamanını heba etmek.

müge anlı izlemek...

(bkz: ben et yiyen bir veganım)

akp gitsin, belki o zaman biz de kanal istanbul'a evet deriz. kanal istanbul'un yandaş zengin etmek ve çalabilecekleri ne varsa çalmak için bir proje olduğunu akpliler bile biliyor.

hepinizden nefret ediyorum.

fotoğraf linki aşağıda ,sadece bir kaç saniye bakmanızı rica ediyorum. sonrası allah kerim...
yerin dibi

2008 yılında samsun kurupelit sahilinde esasından bir boğulma tehlikesi yaşadığım deniz. sonradan adının çeken (rip) akıntısı olduğunu ve her yıl onlarca can aldığını öğrendiğim bir akıntı türü, beni sanki sihirli bir elmiş gibi tutup hızlıca açığa doğru sürükledi. ben ne yaparsam yapayım kıyıya ilerleyemedim. sanki bir bataklıkta çırpındıkça batıyormuşsun gibi bir durum oldu. o sırada dev dalgalardan dolayı başımı çıkaramadığım için nefes alamaz oldum. derken, kıyıya paralel yüzmeye başlayınca akıntıdan kurtuldum. tabii bunların hepsi bir kaç saniye içerisinde oldu. maruz kaldığım akıntıyı merak edenleriniz için:

tek amacım yaşamaktı ama siz var olmama bile izin vermediniz.

burhan altıntop’un; "ben aslında yoğum!" sözleri ile aklımda yer edinen, bitene kadar da bol kahkaha ile izlediğim dizi.

sol frame'in artık çok hızlı akmaya, yetişememeye başladığım sözlük. hızı daim olsun.
(bkz: akış sizin olsun takip bizimdir)

en büyük üzüntülerimden biri, kendisine yetişemeyip hacettepe'de türkçe metin okumaları (dersin adı doğru değil, buna yakın bir ad. dersine giren bir yakınımız söylediydi.) dersi verirken öğrencisi olamamak olan çağdaş türk edebiyatı'nın en büyük yazarlarından biri.
göçmüş kediler bahçesi dil estetiği ve yaratı açısından türk edebiyatı'nın şaheserlerinden biridir. benim de en sevdiğim on kitap listemde yer alır. içerdiği 'metafor'lar açısından da edebiyat fakültelerinde ders olarak okutulması gereken bir eserdir.
bilge karasu için buncacık satırda yazacaklarım bitmez, başka bir zamana bırakmalı en iyisi. eklemek istediğim son şey, benmerkezli anlatımın da türk edebiyatındaki en başarılı isimlerinden biri olması. keşke daha uzun yaşayabilseydi ve yazabilseydi.

muhtemelen kedisi olan yazardır, benim de civcivim vardı küçükken ama hiç kedim olmadı,hüzünlendim...