karşı kıyıdan görülendir.

istanbulu ilk kez kuşatan türk devletidir. toplamda 2 kere kuşatmışlardır ancak başarılı olamamışlardır.

ayrıca hristiyanlığı benimseyen ilk türk devletidirler.

hollanda'lı ressam'dır. resimlerinin tümünde bir iç dramın ipuçları sezilmektedir. en ünlü tablosu gece devriyesi'dir.buradan

(bkz: nef'i)

bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız?

evrensel ozanımız, fütürist şair.

'yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine'

kınadiğin yerden sınanırsin unutma...

tanımları yazarlara değil içeriklere bakarak beğendiğim için pek de umrumda olmayan durumdur.

gıcık ve tuhaf bir tiptir. eminem o kadar hızlı okuyamaz fatihayı.

mistik bir yolculuğa çıkmak istiyorum sarı papatyamla.

yettimgari.

(bkz: beşiktaş)

danimarka, isveç, izlanda, estonya ve norveç'te kullanılan para birimi. estonya daha sonra euro kullanmaya başladı.

bu yayın tam kafama göre. oblomovreis sen işi biliyorsun. 90 ları bırakma tutunduk oraya.. 80 lerede varız ama.. selamlar, hürmetler keyifle dinlemeler...
gözümde canlanır koskoca mazi..ah barbie bebeklerim ah çilekli max dondurmalarım...*dilek taşı ağlıyor şu an...

her kadında farklı şekilde seyreden bir süreç. kimisi prensesler gibi bir hamilelik geçirirken, kimisi yataktan çıkamıyor. bedenin, ruh halin, ilgi alanların gibi bir çok şey değişiyor hayatında.

gerçek hayatta öyle instamom tayfanın anlattığı gibi olmuyor bazı şeyler. 'bebeğimi kucağıma aldığım o an anneliğin muhteşem bir duygu olduğunu anladım' yazmış birisi. o an nasıl anlayabilmiş o duyguyu bana mantıklı gelmiyor. benim o an hissettiklerim korku, heyecan, bir yandan canın yanıyor, yeni bir sürece başlamanın getirdiği belirsizlik vs. bence 'anneliğin muhteşem bir duygu olduğunu' anlamak zamanla olan bir şey. bebek büyüdükçe, iletişim kurdukça o bağ daha da kuvvetleniyor ve o zaman hissedebiliyorsun o duyguyu.

bir de 'bir gülüşüyle tüm yorgunluğum geçiyor' diyenler var. yok öyle bir şey. tamam bebek gülüşü güzel ama yorgunluk baki, geçmiyor. instamomların hamileleri kandırmasına son!

aşık olmak.

ölüm gibi bir şey oldu. ama kimse ölmedi.

italyan oyun ve öykü yazarı luigi pirandello tarafından 1909 yılnda yazmaya başladığı ancak 1926 yılında tamamlayıp yayımladığı felsefi ve mizahi bir roman. kitabın ana kahramanı vitangelo moscarda' nın bir gün aynada yüzünü incelerken karısının ona burnunun sağa doğru yamuk olduğunu söylemesi ile hayatı altüst oluyor ve içsel bir buhranın başlangıcı oluyor. 28 yıl boyunca hiç bu eğriliği fark etmeyen moscarda insanın varoluşundan bu yana kendine bakış açısı ile diğer insanların bakış açısının ve gördüğü şeylerin birbirinden farklı olduğunu anlıyor. sorgulamaya başlıyor ve her insan için farklı bir moscardo olduğunun ama aslında asıl moscardo'nun kim olduğunun bilincine varıyor. oldukça ilginç ama bir o kadar da akıcı olan bu kitapta bu sorgulamaya ve buhrana şahit oluyor ve ara ara okuyucuya da kendini ve benlik kavramını sorgulatıyor.*benlikler arasında kaybolan delirmiş bir moscardoyu okuyoruz ve yazar bize moscardo ile şu soruyu sorgulatıyor:
"insan bir midir. hiç midir, yoksa binlerce midir?"

ihanet can yakar, kırar, kanatır. ama sevdiğin ve güvendiğin biri tarafından ihanete uğramak öldürür. inanmak istemezsin, yapmaz dersin ama kendini kandırman gerçekleri değiştirmez. eninde sonunda kabul edersin sırtındaki bıçağı. ihanetin paslı demir kokusunu öğrenin. bir daha yaşamak istemiyorsanız öğrenin. ve herkese güvenmeyin. ihanet güvenden sonra ortaya çıkar.