ilk zamanlar bir tülün arkasından izliyor gibi oluyor insan. faydasız kalabalıklar dağıldığında o tül de kalkıyor. yerin altından kaydığı bir koltukta otururken yavaş yavaş gözüne takılıyor bazı şeyler.

su içtiği bardak, damlalar hala üstünde. çoraplar, bir köşeye bırakılmış ve sanki hala şeklini korumakta. bir not kağıdı eskilerden, kurabiye tarifi yazılmış. yapabilseydi kesin çok lezzetli olurdu. hele o ayakkabılar yok mu, bir günde eskimiş sanki. her şey eskimiş aslında, her yer toz içinde. kenarda bir yerlerde toz bezleri, olsaydı kesin bu tozları hemen silerdi.

ne demiş şair:
"bıçağın ucundaydı insanların hafızası
insan unutandır ve insan unutulmaya mahkum olandır
tanrı şöyle derdi o zaman, ah!"

bir kış gecesi eğer bir yolcu adlı mükemmel ve eşine sık rastlanmayan bi tarzla yazılan eserin yazarıdır. muhtemelen en iyi kitabı da budur.

türk tiyatro tarihinin gelmiş geçmiş en büyük oyuncularındandır, kitaplarına hayran olduğum muhteşem bir yazardır, kelime hokkabazı bir oyuncudur. meddah kültürünün simgesi kavuğun rasim öztekin’den bir önceki sahibidir.

üstadım hakkında daha önce de #985822 numaralı tanımı yazmıştım. ikinci tanım bugüne kısmetmiş. gözlerim dolu dolu yazıyorum bu tanımı, ağladım ağlayacağım. kendisi ile karşı karşıya geldiğim ve nutkumun tutulduğu o an ne kadar heyecanlandıysam sabah ölüm haberini aldığımda da o kadar üzüldüm.

öğrencilerim ve arkadaşlarım yani beni iyi tanıyan herkesten mesaj gelmişti uyandığımda. hocam başınız sağolsun diye. öyle bir insandı ferhan şensoy benim için.

mesajları görüp internete göz attığımda üstadımın ölüm haberi doğrulanmış oldu ve benim aklımdan şu dize geçti “ sizin hiç babanız öldü mü?” sanki ben bu sabah kör oldum. ve sizi temin ederim gözüme bir şey kaçmadı.

her izlediğim zaman gözlerimin dolduğu ferhan şensoy’un münir özkul’a seslendiği bir sahne vardır kavukla ilgili. şimdi bu dünyaya fazla gelen ferhan şensoy aramızdan ayrıldığına göre ben de ona soracağım aynı soruyu:

şimdi biz bu kavuğu ne yapalım ferhan abi?

bir alman askeri eve döndüğünde ailesini artık orada bulamaz. frankfurt, 1946.

herkesin kendinden bir şey bulacağı, bazen çok can yakan, büyük ev ablukada şarkısı. sözleri:

karanlıkta gürlüyor şelale
bilen bile, bilemez beni
konuşmadıklarınızda gerçek değil mi
ihtimallerin heyecanına üzülüyorum, ihtimallerin..

sırtımı verdim resimlere
anılar telefonda duruyorlar
peşimi bırakmıyor yükselişlerin
her şey benimle ilgili değil ki

ihtimallerin heyecanına üzülüyorum
ihtimallerin heyecanına üzülüyorum, ihtimallerin..

kaybolmak işten değil ellerimde
zeminler kıpırdıyor yerlerinde
kendimce bi olayların içindeyim, içinizde
ve ihtimallerin heyecanına üzülüyorum
ihtimallerin heyecanına üzülüyorum


youtube

terbiyeli insan gibisi yok.

nerde, kiminle ve nasıl konuşacağını bildiği gibi susacağı zamanı da biliyor. her sohbette kalitesini belli ediyor.

bi de terbiye görmemiş kesim var, taş çatlasa 3 dakika katlanabiliyorsun.

bunların da meslek, sosyal statü, zenginlik veya fakirlikle ilgisi yok. tamamen terbiye meselesi...

radyo yayınının özel başlığı bugün için açılmamış fakat gelecek salı akşamlarında muhakkak açılacaktır.
programın isminin tam olarak beklentiyi karşılayacağına eminim. aykut ile muhabbet ederken a'dan t'ye aniden uçarsınız.
ayrıca bu programı dinlerken fiziksel özelliklerimiz bir engel yaratmayacaktır. mesela 1.37 boy ve 78 kilo olmanıza rağmen dinleyebilirsiniz.*
mahmut abi olarak, salı akşamları takipçinizim.
gomercan'ın org ile programa kattığı renk*, ilk yayının günahı olmaz.*
**** saat 21.00'de başlık açılmamıştı.

sinemalar açık tiyatrolar neden kapalı dedik onu da kapattılar.

-ılık bir bahar sabahında rüzgarın yüzünü yumuşacık okşaması
- açık hava da bulunmak doğayla olup bol oksijenli havayla ciğerlerinin bayram etmesi

insanların can sağlığını tehlikeye atan, bencil, umursamaz, ve hak ettiği cezayı asla almayacak kişidir. bu ülkede yaptığınız tüm kötülüklerden 'ben allah için yaptım' diyerek sıyrılabilirsiniz. sonuçta adam cumaya gitmiş, farz değil mi? ne yapsaydı canım, evinde oturup namazı mı kaçırsaydı?

kadın erkek demeden beğenir, yoldaşımız.

aklıma gdo karakedi filmindeki komşu kızı kardeştir ile başlayan absürd espriyi getiren olay.

bir gün allah'a ; 'n'olur al içimden bu acıyı' diye yalvarırken burada yazdıklarınızı hatırlayın.

"telefonla olmaz, yüzyüzeyken konuşuruz."

konuşamadık.

okuyup her tanımını beğendiğim bazı yazarlar var. doğal olarak bu yazarları seri olarak oyluyorum. okuyarak oyluyorum elbette. oylarken bir karşılık da beklemiyorum. zaten beni bilen biliyor. çünkü hesap benim. çünkü ben öylesini tercih ediyorum. çünkü paşa gönlüm öyle istiyor.

basit bir alet. görünüşte küçük ama insana bir beklenti yüklüyor, duygusal sorumluluk yüklüyor. kediye bakar gibi bakılıyordu bu oyuncaklara. ihmal edilirse bebek ölüyordu.

felsefeye önyargıyla bakan sıkıcı işler bunlar diyen insanlar için alın da görün felsefe de eğlenceli olabilir dedirttiren kitap.

ankara pavyonları kıskandı valla bizi sözlük. *

aşırı hoşuma gitti, kahkaha atıyorum.

yazar belki başlığına istediği ilgi gelmediğinden silme tercihini kullanabilir veya yanlış olduğunu anlayıp doğru olanı bilgi edinmiştir ve gereksiz durmasını istemediğinden silmeyi tercih etmiş olabilir. bunun için neden özür dileyip, kafa sözlük adaletine sığınma gereği duysun ki, kişisel tercih meselesidir, kimseyi ilgilendirmeyen konudur.

z kuşağı y kuşağı uçurulsun dediğinde uçamadım çünkü y kuşağı değildim.
y kuşağı x kuşağı uçurulsun dediğinde uçamadım çünkü x kuşağı değildim.
sonra benim için geldiklerinde yine uçamadım çünkü beni uçuracak kimse kalmamıştı.