ankapark.
yeni açıldığı sıra, bir komşumuz bize hediye bilet vermişti. kızım çok heves ettiği için gittik. çok harekatli bir makinaya bindik. normalde ben sadece gondola binebiliyorum o da senede bir kere.
makina hem dönüyor, hem iniyor çıkıyor, hem sağa sola hareket ediyor. uzun boynum kopacak sandım. gözlerimi kapatmakta çözümü buldum. geçmedi o beş dakika. indiğimde off olmuştum. orda bir banka uzandım. daha da tövbe dedim. ben kim ankapark kim. ne manasız bir eğlence. ahım tutmuş olabilir ankapark'ı.

2015 yılında üniversitede tanışıp toplam 3 ay boyunca yanında kalabildiğim ardından 5 yıl uzaktan sevdiğim hanımla son 5 aydır nişanlıyız. eylülde nikahımız var. mesafeler buluşmaya engeldir sevmeye değil.

çekilin ben geldim. çok felsefesik bir nick'im var ancak hiç öyle nick'im gibi ciddi takılmayı düşünmüyorum.

hikayesi şu; ibn sinan'ın bilinci açıklamak için ortaya attığı uçan adam metaforundan esinlenerek aldım bu nick'i.

yanlış bilmiyorsam şaman geleneklerimizden biridir. çocuğun gelecekte göbek bağının bulunduğu okula ya da işe gireceği düşünülerek yapılır.

bir yakınımızın kızının göbek bağını gömmem için bana verdiler. ben de gidip odtü devrim stadının karşına gömdüm. bir umut işte bekliyorum bakalım ne olacak. büyüyünce editlerim sonucu.

benim göbek bağımı gömmemişler. evde duruyor. demek ki hiç umutları yokmuş zaten benden.

sokak hayvanlarıdır.

kendini hayvansever zanneden ruh hastaları yüzünden sokağa çıkamaz olduk. sokakta kendi halinde, hiçbir canlıyı rahatsız etmeden sakince evine, işine giden insanlar saldırıya uğruyor her gün. çöp atan yaşlı bir kadın kedi saldırısına uğradı geçen gün. üstelik dikkatsiz de değildi.

ve köpek saldırılarından bahsetmiyorum bile.

okuduğum üniversitenin merkez kampüsü köpek kaynıyor. yakında staja başlayacağım hastanenin bahçesi köpek dolu. ben de görme engelli ve ufak tefek yapılı bir insanım zaten. köpek saldırısında kendimi koruyabilme gibi bir şansım yok. her allahın günü korkarak gidiyorum gideceğim yere. zamanında öğrenci bursumla mama alıp bakıp besleyip ölmemeleri için uğraştığım yavrular bile büyüdüklerinde sürü halinde saldırıyor alüminyum; benim ne günahım var şimdi?

vatandaşı taciz eder...
mültecisi tecavüz edip taşla ezer...
köpeği saldırıp parçalar...

ve sen yaşadıklarını dile getirince ırkçı hayvan düşmanı kezban olursun.

diyeceklerim bu kadar.

rica etsem tanımlarını beğenir misiniz*

bencil ebeveynlerdir. ne yaparsanız yapın mutlu olmazlar, sadece kendilerini düşünürler, en basit olaylarda bile çocuklarını suçlarlar, sürekli çocukları için kendi hayatlarından yaptıkları fedakarlıklardan bahsederler -ki asla bir fedakarlık söz konusu değildir-. sonuç olarak yetiştirdikleri birey mutsuz, kendine güveni olmayan ve agresif birisi olarak toplum hayatında var olmaya çalışır

sözlüğe işini öğretmeye çalışan başlıktır.
lütfen rica ediyorum bu adamı alın sözlük admini yapın. adam sizden iyi biliyor. siz aylarca bir platform kurmayı düşünmüşsünüz ama bunları düşünmemişsiniz. işimbu adlı arkadaş sizin yerinize düşünmüş alın bunu admin yapın.

en buyuk hobisi daga cikmak, en buyuk hayali ülkeyi bölmek, en buyuk yetenegi magdur edebiyati yapmak, en buyuk idolu ise abdullah ocalan olan kisi olur kendileri...

tehlikede değilim. tehlikenin kendisiyim.

samimi sıcak kanlı insanlar...
ege üniwersitesi ...
sıcak hawası...
denizi...
kumru, çiğdem ...
narlıdere, konak, alsancak, kordon, kemer altı , karşıyaka, , urla ws (saatlerce yorulmadan yürümek...)
akşam saatlerinde müzik eşliğinde yapılan wapur turları...
daha yazamadığım nice güzellikler...
izmir demek hayat demektir...

hiç kuşkusuz ganyan bayi. gidin görün oradaki topluluğu.

sunay akın'ın 62 tavşanı isimli şiir derlemesinden bildiğim ve beş senedir cüzdanımda duran şiir. ben biraz eski kafalıyım ondan olsa gerek cüzdanımda şiirler taşımayı seviyorum. illa ki ceketimin iç cebinden, çantamdan ve bazen kenara kaldırdığım kitapların arasından ufak bir kağıda karalanmış bir şeyler çıkar ama istisnasız beş senedir aynı yerde duran bir şiir bu. o bilindik sunay akın esintileri şiirin üstüne başına bulaşmış durumda, okuyunca anlıyor insan şiirin kime ait olduğunu. zaten bir şiirde kız kulesi varsa sunay akın muhakkak o şiirin bir yerinde yer buluyor kendine ve ben bu şiirin hep "gitme kal demeni bekliyorum ama yalnızca rüzgar çekiştiriyor atkımı" yazan yerinde, son dizesinde durup birilerinin atkımdan çekiştirmesini bekliyorum.



edit: jqenx ukdesi

şilili yazar ve şair pablo neruda'nın şiiridir.

yavaş yavaş ölürler
seyahat etmeyenler,
yavaş yavaş ölürler okumayanlar,
müzik dinlemeyenler,
vicdanlarında hoşgörmeyi barındırmayanlar.

yavaş yavaş ölürler,
izzetinefislerini yıkanlar
hiçbir zaman yardım
istemeyenler.

yavaş yavaş ölürler
alışkanlıklara esir olanlar,
her gün aynı yolları
yürüyenler,
ufuklarını genişletmeyen ve
değiştirmeyenler,
elbiselerinin rengini değiştirme riskine bile
girmeyen, veya bir yabancı
ile konuşmayanlar.

yavaş yavaş ölürler
ihtiraslardan ve verdikleri heyecanlardan kaçınanlar,
tamir edilen kırık
kalplerin gözlerindeki pırıltıyı görmek istemekten
kaçınanlar yavaş
yavaş ölürler.

yavaş yavaş ölürler
aşkta veya işte bedbaht olup istikamet
değiştirmeyenler,
rüyalarını gerçekleştirmek için risk
almayanlar,
hayatlarında bir kez dahi mantıklı tavsiyelerin dışına
çıkmamış olanlar.
yavaş yavaş ölürler.

yani orucu aç tutan dinlemez.

ben bunun neden kız versiyonuyum onu anlayamadım. rehberdeki 20 kişi dışında uyuyor hepsi.
bir keresinde böyle bir hareketim olmuştu cidden. o ise beni değil, onun yazdığı mektubu oda arkadaşlarıyla kahkaha içinde okuyan kızı tercih etmişti.

günaydın sözlük,
sabah sabah kendimi motive etmeye çalışıyorumdur. *

bakalım biz yoldaş'ı takip edecek miyiz hı?

yoldaş takibe takip, 5 tanımını da seri beğenir favlarım var mısın?
edit: takip edince haber verir misin, takipçilerimi göremiyorum da?
edit 2: iki taraf da verdiği sözleri tuttu, verimli bir anlaşma oldu bence.*

(bkz: kendi işini kendi halleden insan)