küçük iskender'den diliyorum. onunla o yaşarken tanışamadığım için.
ve atamdan. istediği bir genç olamadığım için.
en çok da kendimden özür dilerim. nedensizce.

hazır yaz da geliyorken gidip biraz çilek, vişne, kayısı, incir falan alıyım bari iş çıktı yine bana*.

istediğiniz reçel çeşitlerini söyleyin yeter, sözlüğün reçelcisi geldiii*.

nickini çook sevdiğim ceku isimli sevgili yazarımızın da hatırlatmasıyla gül reçelini ekliyorum de seçeneklere**.

çok ucuz ve bulunur olmasına rağmen acıyı,sızlamayı,kanamayı derhal kesen faydalı malzeme.

karma puanlarını kıskandığım yazar tanesi*.

tanımayan yoktur, bilirim. bir yerlerde karşılaşmış, çarpışmış yada portakallaşmış olabilrsiniz. dili tatlı, kendi nahiftir. konuşurken sözleriniz duvara çarpmaz, tutar onu alır sana geri uzatır. tartışabilirsiniz, gülebilirsiniz, sorabilirsiniz. çok gezmemiştir belki, ama çok okumuş öğrenmiş belli. iradesi güçlü, öğrendiğini yaşantı haline getiren, sözde değil özde gelişim sağlayan değerli biridir. biriyle konuşurken boş sohbet yapıyor olmak yorar beni. yormadan yorulmadan vakit geçirebildiğim, mesaj kutusunu kendi malım gibi kullanabildiğim empatik ve sempatik bir yazardır.

herkesin tanınmaya değer olduğunu düşünenlerdeniz, siz de deneyin. kendisine sevgi ve saygılarımı sunuyor, kaleminin hep iyilik ile yazmasını diliyorum.

twitter’da 8 mart dünya kadınlar gününe istinaden kadına şiddetin önüne geçilmesi için açılmış ve şu ana kadar 1.4 milyon tweet atılmış hashtag.

adaleti sosyal medya da arıyor olmamız biraz hüzünlendiriyor. hashtag altında pek çok şiddet haberini görebilirsiniz.

başka evlerden gelen kızartma, özellikle biber kızartması kokusu... evde kendim kızartma yaparken leş gibi kokarken, başkalarından gelen kızartma kokusu niye bana bu kadar güzel geliyor çözemedim.

levent yüksel'in tuana şarkısında geçen ümit verici söz. pandemi zamanında da ihtiyaç duyulan bir ümit sözü olabilmektedir.
'ne de olsa kışın sonu bahardır' dersin ama "eğer kış, 'bahar yüreğimdedir' deseydi, ona kim inanırdı." diyen halil cibran ortalığı karıştırıp son noktayı koyar bir şekilde...

sahaf olmak.. düşünsenize okumanın gerekliliğine inanan bi sahaf olmak. dostlarınız sizin gibi okuyanlardan, kitaplardan fırlamış karakterler gibi.. sonra üzerinize kitap kokusu siner belki. belki küçük notlar iliştirirsiniz kitapların arasına. mis gibi meslek ohh..

merhaba arkadaşlar.
bu akşam yine 20.30'da kafamıza göre akşamı. 8 haftadır farklı konsept ve içerikler ile sizlerle birlikte olmaya çalıştım. fakat bu 8 haftalık süre içinde geniş bir 90'lar yayını hiç yapmamıştım. bu akşam 90'lar popunun en hareketli şarkıları ile sizlerle birlikte olacağım.
sizlere maalesef magazinsel bir şeyler veremeyeceğim. aşk, dedikodu gibi ilginizi çekecek şeyler olmayacak o yüzden yayın ilginiz dahilinde olmayabilir. ama eminim benim gibi 90'lar ruhunu yaşayanlar bu yayından çok keyif alacaklar. 20.30'da görüşmek üzere.

hayatın sillesini, feleğin cilvesini, aşkın tokadını yemek anlamında kullanılabilecek nur topu gibi yeni bir kelimedir.
(bkz: şakşuka)

edit: intihal yapsak oraya bkz koyar mıyız eyyyy piyanist!*

oğuz atay tutunamayanlar romanını bu kitaptaki bir paragraftan etkilenerek yazmıştır. hatta kitabı yazdıktan sonra yusuf atılgan'a bir mektup yazmış fakat cevap alamamıştır.
bunu yusuf atılgan'ın kendi ağzından anlattığı bir söyleşisi yüklüydü youtube'da fakat bulamadım şu an, bulunca editlerim.

şayet hayatınızı bir köpek ya da kediyle paylaşmak niyetindeyseniz; cevabı, hayvanın bakımına ayırabileceğiniz süreyle doğru orantılı olan soru.

her ikisi de çok tatlı, her ikisini de çok seviyorum ancak köpek bakımı kediye nazaran bir tık daha zahmetli ve zaman isteyen bir şey. günde birkaç kez tuvalet ihtiyacını gidermesi için dışarıya çıkarmak, gezdirmek ve bunun için bazı durumlarda sağlam kollara sahip olmak * gibi şeyler gerekli. sanırım bu sebeplerden ötürü benim tercihim kedi olurdu.

kendimle alakalı en şikayetçi olduğum şeylerden birisi. aşırı ve sürekli olarak üşüyorum, nerdeyse her dışarı çıktığımda havanın ne kadar soğuk olduğuyla alakasız ellerim üşüyo hatta acımaya bile üşümekten* .

hayalini kurduğun bir şeyi gerçekleştirme eşiğini gelince oyun bitiyor ve tüm tadı kaçıyor. mümkünse gerçekleşmeyecek hayaller kurun daha zevkli ya da ben sorunluyum.

(bkz: the professor and the madman)
büyük oxford sözlüğün yazılma hikayesini anlatıyor.
* *

1908 devriminin kahramanı resneli niyazi

ülkede dinden sonra belki de en çok konuşulan alandır tarih. bilimsel metodu öğrendiğiniz bu bölümde okumak, tarih hakkında bilinen saçma bile denilemeyecek bilgileri tanımanızı sağlıyor. kah sinir bozucudur kah zevklidir tarih okumak.

bazı insanlar için zordur gerçekten ama yalnızlığı kanıksamış insanlar için normaldir.

esasında konuşacak insan vardır ama derdini anlatacağın samimiyet düzeyi yoktur. insan vardır ama o heves yoktur. öyle dönemlerden geçeriz ki; sitem etmek fayda etmiyordur, öğrenmişizdir bunu. sitem etmeyip vaziyyetleri anlatmak, iç dökmek isteriz ama bu da rahatlatmıyordur bizi. işte böyle zamanlarda kimseye dönmeyiz yüzümüzü. kimseye bir şey anlatasımız gelmez. bunun diğer ayağı da bu yalnızlaşma sürecinin getirdiği öfke haliyle yakınlarımızın sorunlarını da görmezden geliriz ve "kendi derdim bana yeter" tavrı takınırız. bu, bizi iyice yanlızlaştırır.

ancak bu yaşam, kolektif bir duruş olmadan katlanılacak bir şey değildir. bazen tanımadıklarımız, tanıdıklarımızdan daha iyi gelir insana. bazen ilacımız, birilerinin olaylar karşısındaki duruşudur. biri vardır karşımızda ve olaylara, durumlara hatta bütünüyle hayata karşı koyduğu tavır, bizim aradığımız tavırdır. o gücü buluruz kendimizde, "işte budur anasını satayım" deriz. ya da karşımızda iki lafı bir araya getiremiyordur, boşa zaman kaybetmişizdir ve yeni bir kötü deneyim yaşamış oluruz. allah bereket versin, hiçbir şey yapmamaktansa her türlü bir deneyim kazanmış oluruz. olmaması gereken bir bakış açısına maruz kalmış oluruz ve bir dahaki sefer bundan şeytan görmüş gibi kaçarız. bu birlikteliği sağlamak zorundayız. bu yaşamı çekilir kılan şeylerden biri de fayda gözetmeksizin birbirimize yardımcı olmamızdır. hepimiz bir şekilde acıların cenderesinden geçtik. deneyimlerimizi aktararak, bazen sırf birileri rahatlasın diye onları dinlemek zorundayız. bu şuur, dünyayı hiçbir fiziksel efor sarfetmeden yaşanabilir kılacaktır.

o yüzden buralardayız. anonimiz, yargılamakla işimiz olmaz. yazın, konuşuruz. çekinmeye gerek yok.

anneler oğullarına birazcık cık cık torpil geçiyor.böyle söyleyince çok kızıyor ama.*