refik durbaş - çaylar şirketten

kambersiz dugun, eylulingsiz gece tanimi olmaz*.

kafa sözlüğün demirbaş yazarlarından ve aynı zamanda yürüyen bir ansiklopedi kendisi. tüm bunlara ek olarak çok hoşsohbet, sevecen ve arkadaş canlısı. seviyor ve takip ediyorum, uzun yıllar yazmasını diliyorum..*

bebeğim yaa

''hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar? hangi kuş “farklı ötünce” diğerine yasak koyar? derisinden, dilinden ötürü öldürülüyor insanlar. ah insanlar! her şeyi bulup kendini bulamayanlar.'' demiş.

sonrada, ''boşuna değildi insanların tanrılara sığınması. dayanılır gibi değildi yoksa.'' diyerek pekiştirmiş kişidir kendileri.

(bkz: taşı gediğine koymak)

alışması biraz zor ama alıştıktan sonra şekerli kahvenin tadı kahve gibi gelmemeye başladı bana. şekersiz içince kahvenin tadı, aroması, kokusu, her şeyi değişik ve daha güzel geliyor sanki.

adam olmak ne ki, demek istediğim bir başlıktır. toplumun koyduğu kurallara göre düzenli bir işe sahip olmak, belli bir yaşa gelince aileye uygun evlenip düğün yapmak, sonrasında çocuk dünyaya getirmek mi? bunlardan farklı yaşıyor, yaşamak istiyor diye mi bu lafı yiyor kişi. insanın kendi düşüncelerinin bir değeri yok mu? illa herkes toplumun istediği gibi yaşayarak düşünceleri, hayalleri topluma kurban edilmek zorunda mı? insan bu muameleyi babasından görüyorsa çok daha üzen bir durumdur. herhalde baba böyle yaparak çocuğunun kendisinin istediği gibi hayat süreceğini falan zannediyor. çok yazık.

evde şenliklerle kutlanmaya başlandı.önce cadılar bayramı gibi çılgın,ürkütücü ve gotik objelerimizi kapılarımızın bahçelerimizin önüne koyacağız sonra kendimize özgü danslarla bayramımızı taçlandıracağız.

the bell jar isimli romanında mükemmel bir tanımlaması vardır. okuyun okutun.

kendimi ağacın altında oturup, sırf hangi inciri seçmeye karar veremediğim için açlıktan ölürken gördüm. incirlerin her birini istiyordum ama birini seçmek geri kalanının tamamını kaybetmek anlamına geliyordu ve ben orada karar veremeden oturdukça, incirler birer birer buruşmaya ve kararmaya başladı ve tek tek her biri ayaklarımın dibine düştü.

orjinali: tık

tamamen ortadan kaldırmak belki mümkün değil ancak azaltmanın imkanı olduğunu düşünüyorum. öncelikle biranda çözülebilecek bir sorun değil bunu akıldan çıkarmamak lazım. yavaş yavaş ama fazlaca ertelemeden, sorunların üzerine giderek çözüm mümkün. kendimden örnek verecek olursam. her alanda sosyal fobi yaşayan birisi değilim ancak topluluk önünde konuşma konusunda ciddi anlamda sıkıntı yaşıyordum. bunun için bana fırsat yaratacak bir konuşma kulübünün olup olmadığını araştırdım. araştırmalarım sonucu toastmasters kulübünü keşfettim. asıl kuruluş amacı ingilizce konuşma kulübü olmasına rağmen. bazı şehirlerde türkçe olarakta toplantılar düzenlendiğini gördüm. çekincelerle katıldığım toplantılar sonucunda, kendimi hazır hissettiğim de katılımcılar önünde konuşmaya başladım. (kulüp üyeleri nasıl bir konuşma yapılabilir konusunda sizleri yönlendiriyor.)bu sayede topluluk önünde konuşma konusunda ilerleme kaydedebildim. kendim sorunun üzerine sabırla giderek aşama kaydedebildim. tavsiyem, sorun yaşadığınız konuyu nasıl aşacağınızı ve çözüm yollarını iyice düşünün. ilk etapta çok zorlanacağınızı, tam sorunun üstesinden geldim dediğinizde tekrar ortaya çıkacağını aklınızdan çıkarmayın. bir aşamaya geldiğinde ne kadar ilerlediğinizi fark edeceksiniz. mükemmeliyetçiliği bırakarak sadece deneyin. kişisel gelişim kitabı cümlesi gibi oldu ama başka türlü anlatmak zor.

dönerken beni de götürür müsünüz?

ben halâ koronovirüse yakalanmadım, yakalananı da görmedim.*

(bkz: tüfek mikrop ve çelik)
(bkz: 100 objede dünya tarihi)

çalışırken çekmiştim.. eylül ayı idi.

amerika'da garsonların geçim kaynağı bahşişlerdir.
ne kadar kaliteli hizmet sunarsanız o kadar mükefatını alırsınız mantığı da denilebilir, bir kural haline gelmiştir. yani vermezseniz gerçekten para kazanamazlar, verdiği o emeğe yazık olur, yakışmaz.
adabı çoğunlukla hesabın yüzde 18'i şeklindedir.
daha fazlası hizmete göre müşteriye bağlıdır.

gelelim türkiye'ye eğer güzel bir restorana gidiliyorsa ve hizmet güzelse verilmesi kanaatindeyim, sonuç olarak bu insanlarda çok fazla para kazanan insanlar değil.
tabiki sık gittiğiniz bir yerse ve bahşiş veriyorsanız ister istemez size gösterilen hürmet de bir başka olacak, onlar için saygı duyulan bir insan olacaksınız ki bence bu da güzel bir hissiyat.
özet olarak vereceğiniz küçük rakamlarla ne zengin olursunuz ne fakir, hizmet güzelse neden olmasın?

aşk ile sevgi arasında ki farkı gösteren ve sevginin aşkı yendiği, kalbimize taht kurmuş, unutulmayan yeşil çam klasiklerinden.
“sahi neydi sevgi? sevgi iyilikti, dostluktu, emekti.”

çoğunlukla katıldığım bir cümle. az önce ablamla balkonda bu güzel havada buna da değindik. gerçekten de pandemi insanları yalnızlaştırdı. eskiden her gün konuştuğum eğlendiğim arkadaşlarımla artık hiç konuşamaz oldum, resmen yalnızlaştım. artık insanlar internetten tanışır, konuşur oldu. ki malum bunun da ne kadar güvenli olduğu şüpheli. yalnızlığı severim ama tüm gün yalnız olmak bir zaman sonra üzüyor insanı. sabahları birçok uğraşım oluyor o sorun değil de akşamları kendimi yalnız hissetmeye başladım. ama bunu da değerlendirip eğleniyorum bir şekilde. yine de böyle konuşup, gülüştüğümüz bazen de hararetli bir şekilde tartıştığımız o zamanları ben de özledim. yalnızlık konusunda çok sevdiğim ve bu aralar beni anlatan cümleyle bitireyim o halde:
"içimin sesi de olmasa ölürüm yalnızlıktan."
-oğuz atay

ulu önder: mustafa kemal atatürk,
ümmet lideri: hz. muhammed (s.a.v)'dır.

"benim liderim o değil bu" diyip aptal aptal hareketler yapmayın. ayrıştırıcı olmayı bırakın.

arkadaşın merakını hemen giderelim. zamanında tinercilik yapmış olsak daa... dermişim. yok abicim ya gayette kaliteli tatlı insanlarız yani. evet ama lisede bazı ufak vukuatlarimiz olmuştur seviyesiz tartışmalar falan. ama bakıldığında tartışan taraftan biri bensem öbürü karşı takım olduğundan, aynı seviyesizligi beşiktaşlı olmayan kişi de göstermiş sayılır.

sayısal olunca üçgenin iç açılarını mı hesaplıcan?