isengard'ın ulu kurucusu, yüce büyücü. ak eliyle dünyayı daha güzel bir yere getirmeye çalışırken hokkabazlar tarafından haince öldürülen gerçek maia.

isengard evimiz, saruman babamız.

ismi hatırlanmayan veya söylenmek istenmeyen küçük ve önemsiz şeyi anlatmak için kullanılan sözcük.

başlığın tam hali "ahlak bekçiliği yapan aziz üstel'in iğrenç mesajları" olacakken karakter sınırından ötürü kısaltmak zorunda olduğum ve dezenformasyona uğrayan bilmem kaçıncı başlığım.



hiç sekmez. nietzsche'nin de dediği gibi "kim namus ve ahlak şövalyeliği yapıyorsa, bilin ki en namussuzu odur."

kaynak

ee hocam olsa ne, olmasa ne giderken sevapları size bırakıp bu notu mu düşmüşler yanına ?

the lighthouse (2019), yönetmen robert eggers'ın psikolojik gerilim filmidir. 1800 lü yıllarda ıssız bir adada bulunan bir deniz fenerinin bekçiliğini yapan iki adamın yalnızlığa ve izolasyona karşı sınavını anlatır.

bu filmin tonunu kısaca özetlemek gerekirse aşırı rahatsız edici derdim. filmin rahatsız edici kısmı bize gösterdiklerinden çok göstermediklerinde. karakterlerin gitgide bozulan psikolojik durumları ve çıldırma eşiğine gelmeleri de oldukça etkileyici bir biçimde gösterilmiş.

tamamı tek mekanda geçen film, ama sizi hiç sıkmıyor, bunaltmıyor. aksine bir sonraki sahnede ne olacağını hep merak etmenizi sağlıyor. bunda hem robert pattinson hem de willem dafoe' nun müthiş oyunculuğunun katkısı var. ikisi de kendi kariyerlerinin en iyi performanslarından birini sergiliyorlar. özellikle dafoe bu filminde ustalığını gözler önüne sererken niye en iyi erkek oyuncu akademi ödülüne aday olmadığı konusunu gündeme getiriyor, bence adaylık bir performans göstermiş.

oldukça folklorik ve mitolojik öğelerin de bulunduğu film imgeler ile dolu. üzerinde düşünülerek seyredilmesi gerekiyor. konuya hakim olmayan biri buraları sevmeyebilir.

psikolojik filmleri sevenlerin beğenebileceği bir film olarak nitelendirebilirim.

kimseyi yazmayıp defteri yokederdim. düzene o şekilde müdahale edemeyiz. r.i.p "l" reyiz.

kendimi bildim bileli böyle içiyorum çayı. şekeri, tatlıyı seven biri olmadım zaten ama insanları da darlamıyorum şekersiz içiyorum ya da çay şekersiz içilir diye. böyle davrananlar biraz şov yapıyor sanki.

fotoğraf atmaya yer arayan yazar. lan hatta keşke yer arasa düzeltiyorum; fotoğraf atmaya yer bile aramayan yazar. iki başlıkta bir kendisinin yüzünün sağ tarafını (çünkü tamamını atınca anonim kimliğine zarar gelecek ya) görebilirsiniz. bundan dolayı kendisini yüzünün tamamını paylaşabileceği platformlara* davet etmek istiyorum. ayrıca seni hazal kaya'ya benzeten kişi için tanıdığım iyi bir optisyen var.

4 yaşındaki yeğenime iki kere iki kaç eder diye sordum ne cevap verse beğenirsiniz '' kavram yüklem gönderimidir amcacım nesne de öznenin gönderimidir o yüzden varlık sadece kavramların yüklemi olabilir frege haklıydı amca sen bunları kant'a sor'' dedi şaka gibi..

iki yerde anlattım, değiştirerek burada da anlatayım;

korkularımızın bir kısmı bize atalarımızdan yadigâr; bir de en bariz şekilde kendini belli eder demiyoruz. çok farklı ancak yapısal olarak aynı şekilde de girebilir hayatımıza. misal bipolar bozukluğunuz varsa bu geçmişte dna diziliminiz benzerlik gösteren birinin baskılardan olan korkusunu size kadar taşıması demek. ha tabii gelmeyedebilir, bizim evde titizliğine hastalığa yakın bir şekilde dikkat eden sadece kız kardeşimdir ve ondan önce böyle olan babaannemdir. bu da korkudur; bakteri var, virüs var korkusu.

(bkz: korku koşullanması deneyi)

depp’in başrolde olduğu 1999 yılı çıkışlı ilginç bir filmdi. sanıyorum 2 veya 3 defa izledim.

polanski bazı yerlerde soru işareti bırakmış ama bazı yönetmenler bazı boşluklar bırakıp, kalanını seyircinin hayal gücüne bırakıyor. son izlediğim filmlerden kutsal geyiğin ölümü’nde de benzer bir durum vardı.

bana film, işleniş ve gizem tarzıyla dan brown’ın da vinci’nin şifresi kitabını anımsattı. çünkü bazı parçalar var ve gizemi bulmaya çalışıyor kahramanımız. sahnelerin geçişleri iyi olsa da , sonu beklenenden biraz daha vasat geldi açıkçası. ama gizem öğeleri ve özellikle resimdekilere benzer ölümler etkileyiciydi.

bazıları sarışın hatunun kim olduğu ve depp’in nasıl şeytana ulaşabildiği konusunda muallakta kalmış. çünkü depp’in karakteri öyle alıştığımız kötü adam karakteri değil. aksine boris, baştan ayağa kötü adam. peki neden boris değil de depp seçildi?

bence şeytanın başta amacı depp idi ve yapılan tüm aktiviteler, aslında depp’in şeytanı bulması içindi. demek içinde ne cevher varsa(bana göre zeka) şeytan onu seçmişti.

kadın ise bana göre şeytan değildi. nasıl melek tanrının yardımcısıysa, sarışın hatun da şeytanın yardımcısıydı. ayrıca oyunculuğunu beğenmediğim ve bana çok iyici gelen bir performansı vardı; belki de amaç buydu bilemem.

neyse efendim; 9.kapı bir şekilde açıldı. izlenir bir film. ama özümsemek için gerçekten 3/4 kere izlemek gerekiyor. izledikçe taşlar daha çok yerine oturuyor.

bir zamanlar onu çevrimiçi gördüğü zaman gözlerinin içi parlayan kişinin artık seni umursamıyorum şeklinde yaptığı göndermedir.

en iyi versiyonu;

hayalimdeki hayatı yaşayan tiptir.

nasip et yarabbi.

bir dizi gurmesi olarak kesinlikle diyebilirimki;

1-game of thrones.
2-sherlock holmes.
3-spartacus.

hülya avşar

sanayide sobalı mola.

çekene kadar güneş battı resmen..

yazarlığı 10sn önce onaylanmıştır.

(bkz: cui bono)

latince bir deyim olup "kim karlı çıktı?" veya "kimin yararına?" anlamına gelen bu söz, cicero'nun 27 yaşında genç bir hukukçu olarak önünün açıldığı ve ününün iyice yayıldığı, sextus roscius'un savunmasını üstlendiği davanın anahtar sorusudur.

her olayda bir fail ararken bu soruyu (cui bono) göz önünde bulundurarak bakmak yerinde olur.