bir jorge luis borges kitabıdır.

bazen düşünüyorum dünya üzerinde yaşadığımız; zaman mefhumu ile lanetlendiğimiz bu kısa ve sancılı, can yakan dönem boyunca ne kadar şey öğrenebilirim gerçekten.

cevabım uzun süre borges okumadığım dönemlerde gayet olumlu oluyor. kendi kendime yeterince kitap okuduğum, filmler izlediğim, yazılar yazdığım, insanlarla etkileşimde bulunduğum ve yıllar önce kendime verdiğim her gün bir şeyler öğrenme sözünü tuttuğum için yeterli olduğunu söylüyorum.

ama borges okuduğum zamanlarda durum bu kadar iç açıcı olmuyor maalesef. böyle zamanlarda kendimi o kadar cahil hissediyorum ki. sanki borges kadar bilgi sahibi olmak için garavel ustanın bana günlük olarak yükleme yapması gerekecekmiş gibi hissediyorum.

borges bu kitabında öyküleri ile beynimin ayarları ile oynaması yetmiyormuş gibi denemeleri ile cehalet bilincime ince bir kat daha sürüyor. dünya edebiyatını yakından takip etmeme rağmen her denemede tanımadığım bir yazar, adını hiç duymadığım bir kitap, varlığından haberdar bile olmadığım bir kavram çıkıyor karşıma kitap boyunca.

bu denemeler ile anladım ki;

borges okumak cehaletinin farkına varmaktır.
borges okumak zamanın ne kadar yetersiz olduğunu anlamaktır.
borges okumak kütüphane suretinde bir cenneti hayal etme yeteneğini kazanmaktır.

tanıdığım yazar bile yok. bir de hoslanacak miyim? daha neler.

tüh be sırtlanlara yazık oldu.

şimdi hangi cıbıra gidip seri artı bombardımanı yapacaklar. ama bir yerde işlerine geldi.

beğenemediklerinde hemen mesaja çöker bunlar beğenecektim de beğenemedim çok güzel yazmışsın diye.

sizin kadar güzel değil diye de devam eder bunlar sonra, iyi olur.

biz neciyiz burda ayıp ayıpp! dediğim serzeniş.

şimdi denk geldim bir tanımına sonra diğerlerine okudukça merak ettim daha da okumak istedim. bazen böyle yazarlar karşıma çıkıyor ve bir yerlere dokunuyor işte. mahlasının da hakkını vermiş. çok beğendim yazdıklarını. tüm varoluşsal sancıların kurbanlarına gelsin yazdıkların ne diyeyim. biraz yorucu duygulardan boğulan kederli birazda empatik sonrasında umudun peşinden gidenlerken yakalıyor yaşam enerjisini.

antik çağ coğrafyacısı strabon'un "geographika" eserinde bölgedeki sönmüş lav kalıntıları nedeniyle "yanık ülke - katakekaumene” olarak tanımlanmış yerdir. manisa'da binlerce yıl önce patlayan volkanların sönmüş lav kalıntılarıyla ilginç coğrafi oluşumları bulunan katakekaumene (kula-salihli volkanik jeoparkı kuladokya) 2013 yılında unesco kültürel jeopark ağı’na dahil edilmiştir.

"baba hangi kanal bu? "

"o" la la land sahnesi

(bkz: iko)

(bkz: bize bir sıçış hikayeni anlatırmısın bebiş)

büyük marmara depremi olmuştur.

demet akalın

yine çok şey söylenip hiçbir şey söylenmemiştir. alıştık artık bu geçiştirmelere.

latincesi: et tu, brute?

düşünce özgürlüğü falan ayaklarını bir geçelim. kimse sizin terbiyesizce küfürlerinizi duymak zorunda değil.
normal olan şeyleri saçmalık olarak adlandırmaktan vazgeçtiğimiz zaman o ilkellikten biraz da olsa çıkabileceğiz galiba.

tipik işçi lojmanlarıdır. küçüktürler; genelde bir oda bir salon. sovyetlerden ve yugoslavya'dan ayrılan bütün ülkelerde vardır. binalar mutlaka yeşil alanla çevrilidir. çocukların oyun oynamaları, spor yapmaları düşünülmüştür. birbirine çok yakın değildir. ankara'da örnek mahallesindeki eski toplu konutlara benzerler.
yazlık ya da tatil evi gibi olanlar da vardır. deniz kenarında ya da orman içinde dağlarda bulunurlar. onlar da gösterişsiz ve küçüktür.
bu ülkelerdeki konutlar hala küçüktür. 40 metrekare ev normaldir.