herkesi kendin gibi sanma. güvenme. herkese her şeyini anlatma.

gerçekleştirmemiz gereken bir eylemi yapmaya başlamamız için beş saniyelik bir süremizin olduğunu iddia eden bir kural. beynimiz beş saniyeden sonra bu eylemi gerçekleştirmemizi engelliyor. bu yüzden erken harekete geçmekte fayda var.

bu kuralı ortaya atan mel robbins şöyle diyor" bir şeyi yapmak istediğinizde bunu beş saniye içerisinde yapmazsanız zihninizin fren mekanizması devreye girer. fikri öldürmüş olursunuz. sorun fikirler değil. sorun harekete geçmemek. ve bunu bir başkası değil kendiniz yapıyorsunuz. yapmayın!"

çok haklı bir açıklama olduğunu düşünüyorum. çoğu insandaki erteleme hastalığını bu kuralla halledebiliriz. biz yapmaya başlamadıkça, harekete geçmedikçe yapacağımız iş gözümüzde büyüyor ve bize ağır gelmeye başlıyor. ağırlaşmasına izin vermeden harekete geçersek hayatımızın kolaylaşacağına inanıyorum.

günlerden çarşambaysa akşama bay impoş sayesinde bir sanatçımızı enine boyuna öğreneceğiz, şarkılarını dinleyeceğiz demektir. hattaaaa, belkiiii, biziii biiir dee sürpriz bekliyordur? bilemeyiz.* sabırsızlıkla beklemedeyiz efenim.
o arada şuraya bir anı bırakalım:
hayli küçük bir tıfılken ezbere söylediğimi hatırladığım ilk şarkı, küpeli abiden dinlediğim akdeniz akşamları şarkısıdır. evimiz bahçe içinde müstakil bir evdi. bahçenin bir kısmında yerden yüksek, bazen havuz bazen su depolama amaçlı kullandığımız bi kısım vardı. kendi kendime oynadığım zamanlarda o havuzun kenarına çıkıp suya bacaklarımı sallandırıp “akdeniiiizzz akşamlarııı” şeklinde, o cırtlak sesimle şarkı söylemeyi çok severdim. normal zamanda da severdim şarkı söylemeyi, ama özellikle akdeniz akşamlarını o havuz kenarında söylemeyi daha çok severdim. bir iç anadolu bebesi olarak, yazın gittiğimiz tatillerden mütevellit akdenizi havuzla bağdaştırmam çok da garip değil sanki *.
bir de, en başta dediğim küpeli abi mevzusu var. isim hafızam tıfılken de pek fena olmalıymış ki, haluk levent’i dinlemek istediğimde “bana küpeli abiyi açar mısınız?” dermişim evde büyüklerime. o yüzden, biri bana sorsa ki haluk levent senin için ne demek? derim ona ki*, haluk levent demek küpeli abi demek.

esas o kondisyon gerektirdiği için "bile" kelimesinin fazlalık olduğu cümle.

ne bekliyordunuz ki? yoksa kadınları suçlarken aslında boş boş yatıp tavana bakan siz misiniz?

burda en çok yapılan şeydir. oysaki hepimiz kardeşiz bu öfke ne diye

kendimi bir balkondan aşağı daha rahat bırakabilirim, bir insana bırakmaktansa. öyle çok korkuyorum insandan.

sabahattin ali

karşı olduğum başlıklar. bütün yazar arkadaşlarım bir şeyler yazıyor ve mutlaka ilgisini çekenleri, sevenleri vardır. her şeyin en 'leri lütfen burada olmasın. kalpler kırılmasın buranın maksadı kendimizi sevdirmek veya en iyi olmak olmasa gerek.

genelde insanlar referans ile işe girmiş birisine ne uzatıyon işe torpil ile işe girmişsin diye sorabiliyor. bence referans torpil değildir çünkü zamanında oluşturdugunuz network ile birlikte oluşan bir şey referans öyle herkes kolay kolay referans olmaz. güvendiği birisine referans olur ve o güveni sağlamak içinde zamanında çok uğraşmışsınız bence bu da meziyet ister. öğrencilik yıllarında çoğumuz staj yaparız veya bulmayabiliyoruzda yaptığımız stajdan sonra işe giriyoruz genelde ve çalıştığımız yerden birisi o işe başvururken bu kişi daha önce bizde staj yapmıştı gerçekten işini çok iyi yapıyor diyerekten sizi işe alabiliyor bence bu torpil değil.

insan ne denli derin düşünebiliyorsa sevgisi o denli derindir. o denli doyumsuzdur. ve acısı da o denli büyük .
tezer özlü
yaşamın ucuna yolculuk

yine bir çizimimin fotoğrafını bırakacağım

yoldaşın üç kulhü bi elhamına bakar.

bundan seneler seneler evvel unlu bir psikoloğun bir radyo yayinindaki konusmasina denk geldim. hiç unutamadiğim bir cumle kurdu; "hayattaki en buyuk imtihan ne yokluk, ne aclik, ne susuzluktur. hicbir sey huzursuz bir ailede yasamak kadar zor degildir" demisti. herkesin yasadigi kendine zordur ama saniyorum hakli, hem de cok hakli. hicbir sikinti huzursuz olduğun yerde bulunmak kadar insanin ruhunu öldurmuyor-muş.

"çoğrafya kaderdir" sözünü hayatının her evresinde yaşamak zorunda bırakılmış ve yaşadığı ülkede, 20. nci yüzyılın öncü kadınlarından biri olarak kendisine dayatılan onca zorluğa rağmen,
1935 - 1968 kısacık ömründe
şiirleri ve hayat tarzı ile şaha ve katı dini kurallar ve tabulara karşı duruş sergileyerek kafa tutmayı başarmış şair..

özenle hazırlandığını bildiğimiz bir program daha. içerik ne acaba? bize bile söylemedi. * beklemedeyiz son istasyonu!

(bkz: mükemmeliyetçilik)

elinden gelenin en iyisini yaptığını bilen insan mutlu mesut yoluna devam ederken, mükemmeliyetçi birisi için aynı şeyi söylemek çok zor. bu duruma bağlı stres, başarı kaygısı ve onaylanma ihtiyacı insanın mutluluğunu azaltan çok önemli faktörler.

ercüment ve oytun'u sahneye davet ediyoruz...

seninle gezmediğim bir sokak var içimde
seninle gitmediğim bir yolculuk var daha
seninle geçirmediğim gece ve gündüzler var
seninle paylaşmadığım aşkım var daha

mohammad gholipour / şehrazad

inciller çıkana kadar kalsaydın bari...

tavlada beni yeneceğini iddia eden yazahhhahahahahhahahahaahhahaha.... bi saniye, baştan alıyorum özür dilerim...

tavlada beni yeneceğiahahhahahahahahhhahahaha

yok valla olmuyor, beceremedim.

ama iyi yazar.

(bkz: oksimoron)
(bkz: paradoks)

"aşkım da değişebilir gerçeklerim de,
pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı
yan gelmişim diz boyu sulara
hepinize iyi niyetle gülümsüyorum.
hiçbirinizle dövüşemem
siz ne derseniz deyin,
benim bir gizli bildiğim var.
sizin alınız al inandım,
sizin morunuz mor inandım,
ben tam dünyaya göre
ben tam kendime göre
ama sizin adınız ne?
benim dengemi bozmayınız. "