etkileyici bir yasmin levy şarkısı.

bana vicdansız bir medya verin, size bilinçsiz bir halk sunayım.

joseph goebbels

ben kalender meşrebim güzel çirkin aramam şarkısını aklıma getiren yazarımız.

demek adı pembe panter sendromuymuş. mağaza, market vs bir yere girdiğinde yardım gerektiğinde bir kişi bulamazsın . tablet alırsın eline model ,fiyat soracaksın kimse yok. ihtiyacın olmadığında ,öylesine baktığında peşinde gezip kendini hırsız gibi hissettirirler.

kişniş. bazılarına deterjan tadı verir bazıları çok sever.

ele ayaga dusmeden once inanilmaz anlamli, simdilerde “nassin,eyisin” gibi otomatik cevap niteligine donusmus cumle.*

biz gencken bu cumleyi duydugumuzda gercekten kendimizi bir sey sanirdik, biz büyüdük ve kirlendi dünya.*

sakasi bir yana; ikili iliski icinde -sevgililik olmasi sart degil, arkadas ve aile ortami da dahil- soyleyen kisi duyan icin ozel bir konumdaysa, duyan kiside bulutlara kurulmus salincakta sallaniyor hissi uyandirir.

soyleyin olm etrafinizda olmasindan mutluluk duydugunuz insanlara, eksilmezsiniz valla bak. icten soyleyin ama laf olsun diye degil.

ben mi? minik bi’ gecmis taramasi yaptim da, en son yilbasinda duymusum, simdi animsayinca uzdu lan.*

burada nasıl anlattığın karşı tarafa bir duyguyu, düşünceyi nasıl ilettiğin önemli. çünkü anlam çıkarmak çoğu zaman o kişinin hal ve hareketlerinin tuhaflığından kaynaklanır. buluttan nem kapanları ayırıyorum. onlar için denilecek pek bir şey yoktur.

olur biter,
geçer gider.
ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var.
olup bitmeyen,
geçip gitmeyen.
zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama...
çok da takılmıyorum artık bu uyku konusuna,
uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana.

cahit sıtkı tarancı

bir mutluluk reklamından ibaretti gülüşleri.

kendimi yaşıyor saymıyorum. üretmiyor, araştırmıyorum artık. kimselerle görüşmüyorum, eskisi gibi gülmüyorum. kimsenin uğramadığı bi ev gibi hissediyorum. varken yok. orda ayakta ama hayat yok, içinde bir soluk, sıcaklık yok. çabalamaktan ve hep olmamasından hem sıkıldım hem yoruldum. başkasının yükünü taşımaktan, onlar yerine de düşünmek zorunda olmaktan yıldım. benim hayatım varsa sadece ben yaşamak istiyorum. söz sahibi ben olayım. düşüncelerini ifade edebilen, -mış gibi yapmayan ben olmak istiyorum. şimdilerde ben hiç ben gibi değil. tanımadığım birine dönüştüm. tuhaf, garip ve oldukça yabancıyım..

offf yazara bak tepkisini vereceğiniz yazardır. çok güzel tanımlar giriyor. bilgileniyorsunuz. bir geceni ayırıp profilinde sabahlayacaksın. yapılacaklar listesine alındı.

insan pudra şekeri ile yaşar
insan ne ile yaşar- tolstoy

dinleyenin yüzde 90'ının yahu, benim sesim böyle miymiş diye söylendiğine eminim.

olumlu geri dönüş alınmadığında olabilecek histir.

aşk olarak düşünürsek bunu, karşılık görme ihtimalimiz varken ve sonucunda ellerimiz boş da dönmüyorsak bu durumdan, neden pişman olalım ki? bunu anlamak ve belirsizliği de ortadan kaldırmak için duyguları açık etmekte sıkıntı görmüyorum ben.

ayrıca keşke deyip pişman olmaktansa, varsın açık ettiğimiz için pişman olalım. o kaybeder.*

hakedene özür dilemekten ve teşekkür etmekten büyük haz alan bir yazar. ama hakedene! diğerlerine, kendi, gelişmemiş, sığ kelime dağarcıklı hayatlarında, bir gün gelişmelerini dilemekten başka, zamanını harcamamayı hayatına şiar edinmiş bir kişidir aynı zamanda.

keşke her şey kelin kadar parlak olsa dedirtmiştir.

pandeminin en dip noktasında tanıştığım sözlüğün birinci yılı gelmiş, iyi ki gelmiş. kendimi hiçbir şekilde ifade edemediğim bir zaman diliminde tanıştım normal sözlük ile. yaşadığım şehirden başka bir yerdeydim, etrafımda beni anlayabilecek biri yoktu, pandeminin nereye gideceği belirsizdi, her gün aynı mutsuzluk ile geçiyordu... bu süreci daha az sancıyla atlatmama vesile oldu sözlük. sonrasında ise daha çok sevdim tabii. arkadaşlar edindim, keyifli sohbetler ettim, güzel bilgiler edindim. sözlüğün getirisi çok fazla oldu bana. bu nedenle daha iyi yerlere gelmesi için elimi taşın altına her zaman koymaya hazırım. duygusallaşmadan bitirelim entryi. kutlu olsun!!!

unutulacak dünler. neden bilmiyorum nasıl bilmiyorum, henüz twitterda o akım başlayıp da popüler olmadan bir arkadaşın watsap durumunda şu cümleyi gördüm: “kazanmak kirlidir kaybedelim insan kalırız” sordum nerden bu diye malum şarkıyı söyledi. birkaç ay sonra kalbimi dağlayan tatsız bir mevzu. arkadaşın evindeyim, ne yana dönsem uyunmuyor. salona geçtim, bir sigara yaktım, youtube açtım, popüler olmuş en üstte bu şarkı. açtım, sonrasını hatırlamıyorum. ciğerime kaç sigarayı yağmaladım, bu şarkıyı kaç kez dinledim. üç saat belki dört, öyle bomboş gözlerle, karşımda kocaman bir pencere, çakmak, sigara, bu şarkı. o gece ne düşündüm ne hissettim halen hatırlamıyorum.
biraz fazla melankoli biraz fazla edebiyat evet, sizin için belki zerre anlamı olmaz ancak bir tavsiye diyelim. akarsa ne güzel akmazsa beni de yad edersiniz hayırla :)

marifet değildir. eldekilerin getirisinden ibarettir. ne kadar rahatsan o kadar açık ve net konuşursun. durumdan rahatsız olup ağzından kaçırdığın da olur, isyan edip eteğindeki taşları döktüğün de ama bir karakter özelliği olarak açık ve net konuşan kimseler ya pek çok şeyi kazandıkları için ya da kaybettikleri için rahattırlar.