samimi ve içten bir moderatör. kendisine ayrı bir hayranlığım var.

popomuz kalkmasın diye. tanrı erkekti, öyle değil mi ? erkeklerin genel tavrıdır.
cinsiyetçi bir tanım ama kesinlikle feminizm değil! gerçek feminizm bu değil!

benim için avril lavigne nin en sevdiğim şarkılarındandır

"elalem değil elli âlem de konuşsa, ben kendimden eminsem, el alkışlar, âlem izler."
sevgili mortaks'ın bir tanımında okumuştum. çok haklı.

bugün "kağıttan hayatlar" adlı filmi izledim. selda bağcan "ağlama anne" diyene kadar ağlamamıştım. ama bu ses ve bu şarkıya dayanabilecek yürek yoktur fikrimce.

günümüz dünyasında insanı kendisine çeken o kadar çok konu var ki her birisi ayrı bir dünya, belki tam anlamı ile öğrenebilmek için aylarınızı harcayabileceğiniz şeyler. bir noktada insanın odağının dağılmasına sebep oluyor ve hiçbirisini yapamaz oluyorsunuz.

"you take the blue pill, the story ends, you wake up in your bed and believe whatever you want to believe. you take the red pill, you stay in wonderland, and i show you how deep the rabbit hole goes." *

modlardan ricam bu gibi başlıkları ve bu tarz paylaşımları bir şekilde engellesin çünkü sözlük git gide insitgrama dönüyor. yakında hikaye de atar bu ilgi budalaları hiç şaşırmam. lan sözlük bura sözlük! bilgi alacan yorum yapacan bilgi verecen hatta gerekirse arada sohbet makara da olur ama kardeşim kendi fotoğrafını, gözünü, ağzını, burnunu niye paylaşırsın ki? moderasyon gereğini yapar umarım ortam iyice tanışma sitesine dönmeden.

bu gidişle inanacağım durumdur.

yahu siz troll değil misiniz. bu ne ciddiyet. başıboşlar sekmesi açıldı. başladınız ağlamaya.
vay efendim bizi kimse göremeyecek, yazdıklarımızı kimse okuyamayacak!
biz sözlüğü eğlendiriyorduk, eğlencemizi elimizden aldınız. böyle iş mi olur.
hem neye göre başıboş kime göre başıboş?
entel başlıklarda sıkılmadınız mı. ühü ühü.

oorda bir başıbooş vaar uuzaaktaa
ooo başıbooş biziim başıboşumuuzdur
girmeseek te okumasaak ta
oo başıbooş bizim başıboşumuuzdur.

uçan adam sabri geliyor benim aklıma. buyrun:

yeni bir şehirde yepyeni bir insanla yeni bir hayata başlamak.

o günü asla unutmam. televizyonun sesi evi ele geçirmiş gibiydi. annemi ve babamı o güne kadar hiç öyle görmemiştim. sanki başka bir boyuttaydılar.

alışık olmadığım kadar ilgisizler bana. etraflarında dolaşıyorum ama sanki beni görmüyorlar bile. televizyonda sürekli görüntüler dönüyor. işin aslında çok fazla bir şey anlamıyorum. sadece birinin öldüğünün farkındaydım.

babamın ve annemin durumunu düşününce, her halde bir yakınımız öldü diyorum içimden. babam anneme bir şeyler söylüyor. fısıldar gibi. gürdür aslında babamın sesi. alışık değilim o kadar boğuk çıkmasına.

''kıydılar sonunda adama'' diyor.

annem sessizce başını sallıyor.

kendimi göstermem lazım. annemin yanına sokuluyorum. nazikçe kavrıyor beni, sarılıyor. ama alışık olduğum sevgi sözlerini duyamıyorum. ikisi de televizyona kilitlenmiş durumdalar. ne yapsam ilgilerini çekemiyorum.

bir ara babamın sesi yeniden gürleşiyor. ''görüyor musun süpürüyorlar! '' neyi süpürüyorlar, niye süpürüyorlar bilmiyorum. sormaya da çekiniyorum. sonra öğreniyoruz tabi neyin süpürüldüğünü...

babamın gözleri dolmuş, yaşlar hafifçe yanaklarına doğru süzülüyor. babalar öyle çok ağlamaz. ağlasalar da pek görmezsiniz. onların gözüne sadece çöp batar.

aniden fırlıyor yerinden, balkona doğru gidiyor. sigara yakıyor. fırsat bu fırsat diyorum.

anneme soruyorum; '' tanıdığımız biri mi öldü anne ?'' ''evet oğlum, diyor.'' ses tonu devamını getirme der gibi. mesajı alıyorum. bende onlar gibi sessizleşiyorum.

ertesi gün oluyor. uyandığımda babam evde yok. benim uyanmamdan biraz sonra eve geliyor. elinde bir gazete var. mutfağa giriyor. yüzü yine asık. yüzünün asık olmasına da pek alışkın değilim. gazeteyi masaya koyuyor. gazetenin üzerinde kocaman puntolarla ''susturamayacaklar'' yazılmış. altında ton ton yanaklı bir amcanın resmi var. ölen akrabamız bu herhalde diyorum.

sonrasında yine annemle babamın konuşmaları. pek çoğu hayal meyal kafamın içerisinde. ''saat kaçta?'' ''ne zaman gideceğiz?'' gibi konuşmalar...

aradan yanılmıyorsam bir iki gün geçiyor. çok net hatırlamıyorum o kısımları. güzelce giyinip çıkıyoruz evden. cenazeye gittiğimizi biliyorum. annem en güzel kıyafetlerimi, çıkarmış hazırlamış.

sonra hayatımda gördüğüm en büyük insan kalabalığının içerisinde buluyorum kendimi. mahşeri bir kalabalık var. annemin elini sıkı sıkı tutuyorum. korkuyorum bir nebze. bir sürü insanın elinde, babamın bir kaç gün önce eve getirdiği gazete var. havaya kaldırmışlar. o görüntüyü de hiç unutmam. asıl unutmadığımsa babamın o gür sesinin onca insan arasından sıyrılıp, yükselmesi. yumruğunu büyük bir hınçla sıkıp, sürekli havaya kaldırması. öfkeli sanki babam. daha önce onu bu kadar öfkeli de görmemiştim...

neyse çok uzatmayacağım, ben uğur mumcu ile babamın bir kaç damla gözyaşı ve haykırışları, annemin o derin suskunluğu ile tanıştım. akrabamız değildi, yakınımız değildi ama ölümü/öldürülüşü evimizde böyle bir etki doğurmuştu. türkiye'nin aydınlık yarınlarına inanan pek çok insanın evinde de, haberin bu şekilde karşılandığını düşünüyorum.

bu hazin tanışma sonrası, ilerleyen süreçte, uğur mumcu'nun tüm köşe yazılarını, kitaplarını okudum. babamın ve annemin verdiği tepkileri yerli yerine oturtmak ondan sonra kolay oldu. yıllar sonra babam da, ceketini alıp gitti bu haksızlıklarla dolu dünyadan. o gazete halen bende. ikisinin de yadigarıdır.

uğurlar olsun... devirleri daim olsun...

1940 kuşağı - acılı kuşak* veya fedailer mangası*- toplumcu şairlerinden hasan izzettin dinamo'nun kavga şiirleri isimli şiir derlemesinin oldukça güzel bir şiiri. onun talihsiz yaşamına biraz göz atmak yetecektir şüphesiz bu şiiri daha net kavrayabilmek için ama daha kötüsü dönüp insanlara bakmak da yeterli olacaktır. ne yazık, ne yazarlığının ne şairliğinin kıymeti pek bilinmiştir zaten. şiirlerinde nazım'ın, mayakovski'nin, shelley'nin ve hatta bazen vergilius maro'nun bile izlerine rastlamak mümkün. ben hasan izzettin dinamo'yu kurtuluş savaşı yıllarını büyük bir ustalıkla anlattığı ve toplamda 15 cilt olan( kutsal isyan 8, kutsal barış 7 ciltten oluşmaktadır ki günümüzde 5-4 olarak 9 cilt halinde de yeni baskısını bulmak mümkün) kutsal isyan ve kutsal barış ile tanıdım, sonrası çorap söküğü gibi geldi zaten bu yüzden şaşırıyorum sanırım kıymetinin bilinmemesine çünkü bu dili bilmesem onu okumak için şüphesiz öğrenirdim. türk edebiyatı'nın unutulmuş bahtsız şairi insanın kahpesi şiirinde şöyle buyuruyor:

bugün açlıktan ölen insan sayısı 3.555
bugün içilen sigara sayısı 6.714.151.345
dünyada aşırı kilolu insan sayısı 1.702.340.257
içecek suya erişimi olmayan insan sayısı 796.035.103
kömürün bitmesine kalan gün sayısı 148.653
bu yıl olan intihar sayısı 972.488

buradan hemen çıkıp ders çalışın!

ben diyecek bir şey bulamıyorum. halka 1 tl verince bile gözlerine sokan kişiler 100 milyon liraya saray yaptırıyor.
(bkz: deli olacağım hüsnü)

ahanda burada

an itibariyla 8 il 21 ilcede devam etmekte olan yanginlar. ne buyuk tesaduf ki durdu durdu 8 ilde 21 ilcede birden yanginlar basladi. hadi yanginlar hakkinda varsayimlar yapalim; bir bolgede rant oldugunu soyleyelim, bir bolgede havaii fisek gosterisinden cikmis diyelim*, bir bolgede vatandasin biri mangaldan yangin cikarsin*, ha birde oyun oynayan cocuklar yangin cikarmis onu da sayalim*. bunlarin hepsini soyleyelim ama kalles bir teror orgutu tarafindan (bkz: pkk) kundaklama yapildigini dile getirmeyelim. niye cunku bunu dile getirirsek alimallah fasist, irkci falan olunur ne luzumu var?

dusmanligin bile bir haysiyeti bir onuru var diye biliriz biz, yahu orman yakmak ne demek? icindeki canlilardan, agaclardan ne ister insan? ya evleri is yerleri kül olanlar? nasil bir serefsizlik, nasil bir nankorluk...

ustteki gorsel marmaris'te vatandasin birinin cektigi video'dan eklenti. dai.ly/x831awh (bu da linki). adam yangini cekerken tesadufi bir sekilde iki ayri noktada da alevlerin de yukseldigini goruyor. videoyu izlerseniz goreceksiniz, yangin alanindan olabildigince bagimsiz iki nokta. birileri tarafindan o alevlerin cikarildigi, o ormanin yakildigi asikar*. simdi devlet bunu arastira dursun, birileri de inkar etmeye. bu yanginlari cikaranlar kimse, bunlari destekleyenler, bunlari besleyenler, yardim ve yataklik yapanlar, kallesliklerinde bogulur umarim. giden her bir canin hesabini can cekiserek verirler.

geceye kıyamıyor insan diyordum. gün artığı bir zaman dilimi için... fotoğraflardaki dinginliğe bakarsan, sessizliğe duyduğumuz heyecan biraz çocuk, biraz da kadın olduğumuzu çiziyor ama öyle değil dedim, sözcükler yere düşene kadar hafifliyor sadece. yoksa huzur'un bizimle ne işi olur?

"o büyük ölüm ve bizden ağır ağır dökülür. komşu düşmanlar,
eğrilmiş resimler, eyvallah, yüz binlerce gözün girer olduğu
üç kapılı kapılar pencere eskizleri, eyvallah, kepenkleri yaşamın,
tahta yahu tahta, birtakım sesleri iç içe bitiriyordu ki,
ömrüne müstefâ ilen bürhân biçiliyordu hepsinin kendiliğinden." / hulki aktunç

çokta güzel ölmüştüm, bitmiyor ölmek. yaşamakta bitmiyor. ta ki soluğum toprağın altına serilsin, o zaman.
amin.

çok emin olamasam da ilk gittiğim konserlerden biriydi onunki . en yakın arkadaşlarımla beraber gitmiştik ve gerçekten unutulmazdı benim için . konserden önce seviyodum ve biliyodum şarkılarını ama konserdeki hallerinden , o anı yaşadıktan , sesini canlı duyduktan sonra çok daha fazla değerli oldu benim için . ezbere bi sürü şarkısını bildiğim , sürekli dinlediğim , gerçekten çok ama çok sevdiğim şarkıcıdır kendisi .