adımı yazarım ilk sonra da bulut ya da yıldızları falan çizmeye çalışırım hep tuhaf da olsa alışkanlık oldu her seferinde aynı şeyleri karalıyorum gerçekten de .

son kaşık bu.

yazmayı değil de okumayı, fikir almayı seviyorum. öyle her başlığa yazmam. benden daha farklı ne düşünceler var onlara bakarım. değişik fikirler beni geliştiriyormuş gibi, seviyorum.

yabancılık.
yirmili yaşlarımın başından beri derealizasyon hastalığıyla uğraşıyorum. bu öyle bir illet ki bazen kim olduğunu, neden hayatta olduğunu ve gördüğün her şeyin gerçek olup olmadığını sorgulatıyor. sokakta yürürken yüksek binalara baktığında, sonra kafanı eğip aşağıdaki kaldırıma baktığım zaman kendimi rüyada sanıp, gördüklerimin gerçek olmadığını düşündüğüm çok zaman oldu. öyle bir illet ki, kendi evime girdiğim zaman buraya daha önce çok defa geldim ancak bu gördüğüm hakikat değil, aslında başka bir yerde ve başka bir zamandayım diye düşünüyorum. arkadaşlarımla buluştuğum zaman aslında onların gerçek olmadığını, bütün olan bitenin benim sadece kafamda yaşandığını, gerçek olmadığını düşünüyorum. uzun yolda araba kullanırken belirli zamanlarda ''ya aslında kaza yaptıysam ve şu an komadaysam ama araba kullandığımı düşünüyorsam'' gibi saçma sapan düşüncelerle boğuşup, arabayı ilk mola yerinde durdurup gözlerimi kapatıp kendime gelmeyi beklediğim için 5 saatlik yolu 10 saatte geldiğim oluyor.
şu anda da bir yabancı gibi hissediyorum, sanki olduğum ana ait değilim, başka bir zamanda ve başka bir yerdeyim, gördüklerim hastalıklı birer halüsinasyonlardan ibaret.
''hayatta kalabilmek için savaşıyorum
hakikat ışığım söndü
kendimle savaşıyorum
bu hayali cehennemimle yapmış olduğum bir savaş
kendi zihnimde bir yabancıyım
ve kılıcım çift taraflı''

çok başarılı bir besteci ve aynı zamanda bir iç mimar. daha çok minimal tarzda eserler üretiyor ve bestelediği eserlerden bazıları new york theatre ballet dans okulunda kullanılmaya başlandı. kendisiyle gurur duyduğumuz ve eserlerini severek dinlediğimiz bir sanatçıdır. en sevdiğim eseri:buradan

anlatmadan anlaşılmak istemeyi beraberinde getirir.

ankara cumhuriyet başsavcılığı'nca yürütülmekte olan soruşturma kapsamında suç örgütü lideri sedat peker hakkında yakalama kararı çıkarılmış.

pazar gününe kadar dayan reis son bir şarkı söyle bize.

buradan

diyardan diyara sürükleyen, iron maiden şarkısıdır. geceleyin hiç yalnız kaldın mı? arkanda ayak sesleri duyduğunu düşünüp, arkanı dönüp kimsenin olmadığını anlayarak. ve hızla başını çevirirsin, bir daha dönüp bakmak zor gelir. çünkü eminsindir. orada biri var. *

ben borç verdiğim parayı geri istemeye utanıyorum, borcu alan zamanında ödemeyince nasıl oluyor da utanmıyor diye düşünüyorum.
ben böyle durumlarda geri istemek yerine bu tür insanlarla alakayı kesmeyi veya arama mesafe koymayı tercih ediyorum. bir insanın borcuna, verdiği sözlere vesaire sadık kalması bana göre onun karakteri hakkında çok önemli detaylardır çünkü.

'çen büyümeyi mi unuttun aman da aman' diyeceğim erkek.

annenize koşun efem bu kafadaysanız gidin sizi az daha pışpışlasın. kadın orda içinde insan çıkarmış bu hala 'doğğoomm yopon kodon orkoğo omorsomoyor' diye ağlanıyor.

enseye samimi merhametle sempati ile şaplağı atıp naber leyn çaylak diyesim var.

bir zamanlar çok sevdiğim ama artık sözlükte olmayan bir yazarı anımsatan yazar.

tanımlarını keyifle okuyorum. bu kadar kısa bir zamanda sözlük halkının sevgisini kazandığı içinde ayriyaten tebrik ediyorum*

illüstrasyonlarına ölüp ölüp bittiğim, içinde reklamın eser miktarda olduğu, kapak ve konu seçimlerinde türlerine göre daha orijinal olan, severek okuduğum edebiyat dergisi.

denizleri yoktu ama, kaleleri vardı.

10 yaşındaydım. farkında olarak izlediğim ilk dünya kupasıydı. dünya kupaları 1 ay sürer ama sanki o dünya kupası bütün yaz sürmüştü. çok garip bir biçimde ben almanyayı tutuyordum maradona değil rummenige hastasıydım. unutamadığım maç ise yine herkesin aksine brezilya fransa maçıydı. uzatmalarda brezilya elenmişti çok dramatik gelmişti o maç bana, çok üzülmüştüm brezilyaya. yine unutamadığım birşey maç aralarında tom selleck in magnum dizisi yayınlanırdı. o kırmızı ferrari ye aşıktım. o dünya kupası galiba hayatımın en mutlu dönemini ifade ediyor benim için. çocukluğun son evreleri, birşeylerin farkındasın ama hiç bir sorumluluğun yok. sorumluluk yok hayatında gördüğün en adaletsiz olay brezilya fransa maçı, daha sonra yaşayacaklarının yanında hiç birşey değil bu adaletsizlik. şu an 45 yaşımdayım 7...8 sene öncesine kadar gunde sıkılmadan 3...4 maç izleyebilen ben 7...8 senedir bir maç dahi izlemedim. bırakın tuttuğum takımları bir çok takımın ilk 11 ini sayabilecek olan ben kimseyi tanımıyorum ve futbol diyince aklıma artık sadece o tertemiz duygularla izlediğim 1986 meksikadan başka hiç birşey gelmiyor, ne uefa kupası, ne 2002 yarı finali.

beynin alın lobunun akmaddesindeki sinir lifleri kesilerek uygulanan cerrahi girişim.

ayaz 2,5 yaşında ve kardeşi deniz doğalı daha 2 ay olmuştu. bizde birlikte dolaşmaya çıkmıştık.

-ayaz bak deniz görünüyor burdan. çook güzel demi? kuşlarda uçuyor bissürüü.
-teyseee, denis evde.

kaynak

bayatlamış ekmekleri değerlendirmenin en güzel yolu. olsa keşke, yerdik.