insan bilmeden, bilmediği birisine mevsimler biriktirirmiş içinde,
başka nasıl açıklanır ki normalde durgun bir insanken sen,
o dünyanın bütün renklerini senin gördüğün gibi görsün diye ona anlatma çabanı...
"mavi bir gökyüzü" demiyorsun mesela, "muhteşem" diyorsun, "bak bulutlar ne güzel!"
ya da sonbahar o kadar da hüzünlü gelmiyor, dökülen yapraklar güzel bir fotoğrafın aksesuarı oluveriyor bir anda.
hatta çocuksu bir sevinç kaplıyor içini, o yapraklara basıyorsun onunla yürürken belki.
yani sen de ona doğuyorsun, batıyorsun, yağıyorsun ve esiyorsun...
sadece ona!
sadece onun yaptıkları önemli oluyor gözünde,
sadece onun ağzından seninle ilgili çıkan kelimeler...
sadece onun nasıl olduğu ilgilendiriyor seni; hasta mı, üşümüş mü, keyfi yerinde mi yoksa münasebetsizin birisi canını mı sıktı?
eve gidebildi mi? yolda fena bir şey oldu mu acaba diye kendinden önce onu düşünüyorsun, gereksiz evhamlar yapıyorsun.
deli bir merak ile hani çocuklar her şeyi öğrenmek ister ya onu bilmek istiyorsun...

turgut uyar "o çiçek açmamışsa mevsimi sen değilsindir. " diyor ya hani çok haklı!
ve cahit zarifoğlu ne güzel söylüyor; "onca sevgiye rağmen kalbi filizlenmemişse, toprağı sen değilsindir."

çok kısa iki benzer söz ama özettir bunlar lafın gediğine konduğu, üstüne başka söz gerektirmeyen ve de canını yakan muhatabının...

bazen olamıyorsunuz çünkü! bazen olamazsınız.
olamadığınızı bildiniz mi sessiz sessiz gidiniz efendim. herkes için en doğrusudur...

vazgeçtim... *

her gün 18 yaşına giren insanlar var. e bu insanlar mal değilse olanı biteni görüyordur. kazanamaz yani sanmıyorum.

içimde bir merak öyle bir merak
ölümümden bir ay sonra bir güncük yaşamak
ve dostu düşmanı
suçüstü yakalamak..

merak adlı şiir'inden.

"siparişiniz gün içerisinde teslim edilmek üzere şubemize ulaşmıştır."

yaşar usta: bak beyim, sana iki çift lafım var.

(bkz: bizim aile)

benimdir. bir aydır bugünü bekliyorum. sözlük sözlük indirim kovalıyorum burda indirim var dediler ne varsa aldık kardeşim var da harcıyoruz yani.*

bulutların kızıllığı duruyor hala..

23-24 yaşlarında bir kadının neden işsiz olduğundan ziyade aile evinden neden ayrıldığını sorgulayan bir zihniyet mevcut.

sorunlarına çözüm önerisi getirmek yerine manipüle ajitasyon diyen bir ilkellik, halden anlamama mevcut.

bugünlerimizin mimarı bu zihniyettir arkadaşlar önce bu zihniyetin evcilleştirilmesi gerekir.

insanın ders çalışma şevkini arşa çıkaran mekandır ama belirli bir saatten sonra insanın uykusunu getiriyor.

hayata dar pencereden bakan insanlarla yapılan her muhabbet aynı böyledir. hiçbir düşüncesinden kuşku duymaz, her zaman haklıdır. konuyu hep istediği konuya getirir, farklı konulara da farklı fikirler gibi ön yargılıdır.

ne de olsa insan, öğrendikçe olgunlaşır. olgunlaştıkça cahilliğinin farkına varır. neyi bilmediğini bilemezsen, kendini çok bilgili zannetme yanılgısına düşersin.

gözlerin dudakların alev alev çağırıyor yangınlara. öyle bir şey var ki sende çözemediğim insanı çılgınlıklara sürüklüyor.

öyle duruma düşerseniz telefonunuzu kulağa dayayın, öyle gülün. hiç olmazsa sizi gören telefonla konuşuyor, bir espriye gülüyor zannetsin. aksi halde deli demeleri olası.
not : yalnız telefonun sesini kısmayı unutmayın, kulağınızda çalarsa madara olursunuz.

tamam.

ya cinsiyetsiz tuvalet tamam olur ama, biz türkiyede neden böyle kıl tüy işlerle uğraşıyoruz ya. arkadaşlar biraz da doğudaki gelenekçi düzenle mi uğraşsak, kadın cinayetleri üzerine mi konuşsak, istanbul sözleşmesini mi savunsak ya da ne bileyim fakirliği mi önlemeye çalışsak? daha işe yarar şeylere yönledirelim enerjimizi, yoksa böyle bacak kılımdı cinsiyetsiz tuvaletimdi derken bize welcome to şeriat diyecekler bilginiz olsun.

sözlük güzellerine şarkı armağan etmiş yazar.
(bkz: güzel hamle delikanlı)
bu arada tanımlar güzel bozma hocam.

işten eve geldiğin andır.

bu yazıyı belki dün yazdım, belki de bugündü. tam hatırlamıyorum. önemi var mı onu da bilmiyorum. muhtemelen yoktur ama yine de içimde tuhaf bir uzaklaşma duygusuyla oturdum bekliyorum.

albert camus’un anlatmak her zaman zordur zaten. anlatmaya başlamamak için binbir neden bulur insan ama kaçınılmaz son her zaman gelir. o yüzden onunla ilgili yazıların ne zaman yazıldığı da hiçbir zaman mühim olmamıştır ve muhtemelen de hiçbir zaman olmayacaktır.

albert camus bir röportaj esnasında kendisine bir muhabir tarafından en absürt ölüm şeklinin ne olduğu sorulduğunda trafik kazasında ölmek olduğunu söylemiştir. ve bilin bakalım ne oldu? camus bir imza töreninden dönerken trafik kazasında öldü. absürtlük camus’yü ölürken bile yalnız bırakmadı. var oluşunun anlamlanması için ihtiyaç duyduğu şey belki de buydu zaten.

romanın kahramanı mersault da bir absürtlük denizinde yüzmektedir. belki bu yüzden onu ilk deniz kenarında görürüz. mersault her şeyi aynı kayıtsızlık karşılar. doğal bir ölümle giden annesini de, cinayete kurban giden arap’ı da, yaşadığı ilişkiyi de...

mersault doğal olmayan bir inziva içinde çok doğal bir şekilde yaşayan ve kayıtsızlıkla kaplanmış bir yaşayan ölüdür.

okunmaya değer mi bilmiyorum ama okumazsanız eksik kalacaksınız. yine de siz bilirsiniz.

yıkıldığım başlık.
siz bizi nasıl insanlar olarak görüyorsunuz?*

ben bu arkadaştan umutluydum ama olmadı. yine kaldık ermolettinle lucifere. sözlükte adam gibi troll yetiştiremiyoruz. alt yapıya daha mı fazla eğilmek lazım? ne yapsak bilemedim.

bu insan benimdir. mavi tik, son görülme beni geriyor. takip ediliyor gibi hissedip, geriliyorum. allah ın verdiği bu gözler istediği zaman görür kardeşim size ne...