en dibe düşüldüğünde ve yukarıları kaplayan bütün o aşılamaz tepeler görülüğünde gelir çaresizlik.

dibi görmüşler iyi bilir ki o koca tepeleri tek seferde aşmak mümkün değildir.

ancak zaman ile birlikte, sabır ile birlikte, teker teker aşılır tepeler.

su akar yolunu bulur, sabır ve irade ile bir çaresi elbet bulunur.

annem öğretmendi ve küçükken bazen beni yanında okula götürürdü. işte o zamanlar öğretmenlerin ve öğrencilerinin ilgi odağı olurdum. çikolatalar , minik hediyeler, benle şakalaşmalar . ben de pek yüz vermez, annemin yanına gider hıh mıh yapardım. * bu çok küçükken .

ortaokul ve lise yıllarında ise çok aktif ve sosyal biri olduğumdan:

basketbol maçlarına çıktığım da
tiyatro gösterileri yaptığım da
dans gösterileri yaptığım da ve
uzun mesafe koşuculuğu yaptığım da

kendimi havalı hissederdim.

diyarbakır'da 50 kuruşluk çubuk krakerin fişini kesmediği için işten çıkartılan yücel korkutan, 35 bin 888 lira 490 kuruş tazminat almaya hak kazandı.

www.gazeteduvar.com.tr/50-k...

çin: korankorana
türkiye: masayaçıktepinistersen
azerbeycan: hamınızüçünaldım

biraz daha zorlarsa olacak gibi * pozların geliştirilmesi lazım. daha profesyonel bir fotoğrafçı ile çalışmalı. aşağıya bir kaç örnek bırakıyorum;





genelde kendisi sandalyeden düşerdi ama bu sefer sandalye ile birlikte düşmüş gibi gözüküyor.

yaptığı açıklamalar şunu anımsatmıştır.

askerde iken günlük değil de önemli olayları ve duygu-düşüncelerimi yazdığım bir defterim var. ne olursa olsun o defteri yakmam. sonuçta acısıyla tatlısıyla koskoca altı ayın birikimi ve gözlemi var orada. acı hatıraları zaman zaman gözden geçiriyorum ve bazı yerlere gülüp geçiyorum efendim. yıllar geçtikçe değerlenir onlar yakmayın, benden söylemesi.

gidene kal demek kitabımızda yok.

mezara kadar sizinle gelen kalıtsal rahatsızlık. maalesef bir tedavisi yok. anca atağı azaltıcı haplar mevcut bildiğim kadarıyla. bu sebeple çocuk sahibi olmaktan imtina ediyorum. bahsedildiği gibi, iyi bir doktora denk gelmek gerek. aksi halde yine söylendiği gibi apandisitten olabilirsiniz.

nasıl anlaşılır lan bu diyenler için... herhangi bir dahiliye bölümüne gidiyorsunuz romatoloji bölümüne yönlendirilmek istediğinizi söylüyorsunuz. onlar da sizi başından atıp yönlendiriyorlar.

hissedince sana vurulduğumu
anladım ne kadar yorulduğumu
sakinleştiğimi durulduğumu
denize dökülen bir pınar gibi

buradan

(bkz: sana boncuktan kuş yaptım konacak pencerene)

doğum dersindeyken, "hamilelik resmen hastalık ya" demiştim. tebrik ediyorum kendimi, hayatımda yaptığım en isabetli tespit çıktı. anneliğin ve hamileliğin minnoş pembe bir şey olmadığını düşünüyorum ama neden kadınların bunu çok sevdiğini ya da neden böyle göstermeye çalıştığını algılayamıyorum. bakın haftalardır kusuyorum, yediğim hiçbir şey midemde durmuyor. hem fiziken hem ruhen çöktüm. sürekli tuvalete gidiyor, gece iki defa çişim geliyor. müthiş bir susuzluk çekiyorum. organlarımın yavaşça sıkışarak bir bölgeye kaydığını hissediyorum. hayatım boyunca kabızlık çekmeyen ben kabız oluyorum. ben tüm bunları yaşarken instagram familyasından "annelik çok güzel bir duygu, kucağına alınca unutacaksın, bu günleri özleyeceksin" mesajları geliyor. aynada ödemden şişmiş surat ve ayaklarıyla bilmem kaçıncı weeks paylaşımı yapan annelerden gına geldi. hiçbir şeyi olduğu gibi yaşayamıyoruz. hamilelik güzel bir şey değil. deeeğil. anne olacaksak çekeceğiz mecbur ama güzelleme yapmak zorunda mıyım ya ben? erkeklerin de söyleyeceği bir şeyler vardır muhakkak. zira eşimin beni bazı zamanlar boğmak istediğine eminim. instamom tayfasına kinimi kustum. gidiyorum.

cikarlarim icin kimseye minnet etmedim, kimseye yaranmaya calismadim. bu ugurda cok da kaybettim aslinda ama gram pisman degilim...

her sene, tam nefsimin ve midemin ramazana alıştığı, böyle de yaşanabilirmiş dediğim sıra, iki günü aynı olan ziyandadır hadisini hatırlayıp insanın sürekli kendine format atması gerektiğine kanaat edip vazgeçtiğim, kadir gecesinin arandığını hafta.

gökkuşaĝı renklerinden oluşan bir giysi giymek.
okula gitmek. ( üniversite).
hakkını aramak.
birini öldürürseniz gitmezsiniz rahat olun.

“bak bunlar ellerin senin bunlar ayakların
bunlar o kadar güzel ki artık o kadar olur
bunlar da saçların işte akşamdan çözülü
bak bu sensin çocuğum enine boyuna
bu da yatak olduğuna göre altımızdaki
sabaha kadar koynumda yatmışsın
bak bende yalan yok vallahi billahi
sen o kadar güzelsin ki artık o kadar olur

işe bak sen gözlerinde burda
gözlerinin ucu da burda yaşamaya alışık
iyi ki burda yoksa ben ne yapardım
bak çocuğum kolların işte çıplak işte
bak gizlisi saklısı kalmadı günümüzün
gözlerin sabahın sekizinde bana açık
ne günah işlediysek yarı yarıya

sen asıl bunlara bak bunlar dudakların
bunların konuşması olur öpmesi olur
seni usulca öpmüştüm ilk öptüğümde
vapurdaydık vapur kıyıdan gidiyordu
üç kulaç öteden istanbul gidiyordu
uzanmış seni usulca öpmüştüm
hemen yanımızda balıklar gidiyordu.”

bir cemal süreya şiiri.

kimine göre doyumsuzluk, kimine göre ise kendini bulma, kendinle barışma. eğer bu değişimler çok nadir veya bir defalık ise kendini bulma oluyor sanırım. dinlediğim müziklerden izlediğim dizilere, okuduğum kitaplardan giyime, yaşama, dine bakış açısından ideolojik değişimlere kadar çok geniş bir alanı kapsar. en azından benim içimde olduğum süreç böyle. gerçi kötü yerlere varabiliyormuş bazen işi sonu ama şöyle bir şey var, sonunu düşünen kahraman olamaz. zaten kahraman olmaya falan da çalıştığını sanmıyorum ben değişim içerisinde olan insanın.

bu sabah tüm çalışma masamı dağıtan tatlı ve şeytan hayvan