800 tanıma kitap kampanyası.

bir psikolog olarak hatalı bulduğum önerme.

sigmund freud insanın doğuştan kötü olduğunu savunur, abraham maslow doğuştan iyi olduğunu, john locke ise insan zihninin boş bir levha olduğunu söyler.

üçü de hem haklı hem haksızdır; insan birazcık kötülük, birazcık iyilik, birazcık da boşlukla gelir dünyaya.

içinde tek tek isimlerin açıkça yazıldığı bir mektup yazmak istiyorum. her isme ayrı bir görev atfedilmiş olacak. herkes ayrı bir şeyden sorumlu tutulacak. öyle şeyler yazacağım ki en derin uykularından bile kabuslarla uyanıp saatlerce duvara boş boş bakacaklar. öyle şeyler yazacağım ki son nefeslerini verene dek en mutlu oldukları anda bile kalplerinde bir sızı gibi akıp geçeceğim. yaşıyorsam bir sebebi var, nefes alıyorsam hiçbiri plansız değil. bir gün gelecek, işte o zaman dünyada kafalarını vuracak taş bulamayacaklar, öyle kötü ve öyle felaket. bir mektup yazacağım ve onlarca hayata dokunacak, onları yakıp yıkacak. onları harap etmek istiyorum çünkü.

bir mektup yazacağım ve bu da son olacak.

sahaf olmak.. düşünsenize okumanın gerekliliğine inanan bi sahaf olmak. dostlarınız sizin gibi okuyanlardan, kitaplardan fırlamış karakterler gibi.. sonra üzerinize kitap kokusu siner belki. belki küçük notlar iliştirirsiniz kitapların arasına. mis gibi meslek ohh..

belli olsun diye yapılan çentik, iz.

çirkeflik diye tabir ettiğini kendi uyguluyor, etik bulamadım. zira bana da #739105 aynısını yapan yazardır. başlık açıp kendini açıklama/yüceltmeye çalışıp, beklemediği tepkilere maruz kalınca tanımın yarısından çoğunu silen, üstelik linç kültüründen nemalanmakla itham edip, eleştiriyi kaldıramayan, burayı twitter, instagram, tumblr şeklinde kullanan şahıstır.

edit: millete laf atıp, içimize dert olan yazarmış, aynen. her şey etkiye tepkidir.

son dönemlerde herkes aptalca ve kabul edilmesi mümkün olamayan fikirlerini belirtip ama bu kara mizah der oldu . bilakis kara mizah çok ince bir çizgide ve zeka isteyen birşeydir. dümdüz aşağılamak değildir. bu tipler kadar her mizah unsuruna aşırı duyar kasanlardanda nefret ediyorum .

uzun süre mentollü sigara içen birisiydim ama yasaklandı ve tüm sigaraların tadı aynı olmaya başlayınca tütüne geçtim ve bugün tütüncümde gördüğüm mentollü filtreyi aldım ve denedim şuan bayıla bayıla içiyorum, bi çekiyosun makata kadar ferahlık hissi tavsiye ederim.

kendinizi, kendinizle zaman geçirmeyi yalnızlık sanmayacağınız şekilde yetiştirin.

android telefonlarda reklamsız ve arka planda youtube kullanmaya yarayan harikulade program.

kadıköy'ün de içine etmişler. her taraf yabancı dolu. vapurda, metroda, marmarayda her yerdeler... sanırım beylikdüzünden çıkmayacağım artık. bu el de veda demek.

not: el, sözlükten gelen istek üzerine çekildi.

oldukça gereksiz fanlara sahip kişi.

bunu yaptığı için zengin olan insandır.

sanat eserimiz, bence yaşadığımız döneme çok uygun ve yine bir buhran döneminde doğmuş olan etkileyici ve ödüllü bir resim:
korkunun şekilleri- maynard dixon.

oldukça etkileyici ve ürkütücü değil mi?
resimde pelerinler, korkuyla felç olmuş yüzleri gizleyen kefenler gibi görünür. dört şekilden sadece biri, yüzün olması gereken yerde sadece bir yüz deliği ile izleyiciye bakıyor. dördünün geri kalanı burada herhangi bir yüze sahip olmayabilir veya hiç yüzüne sahip olmayabilir. korku, kişiyi tehlike karşısında çok yüzsüz kılar. yüzlerin görünmemesinin aksine ayakları oldukça görünürdür, çünkü korku durumunda yani "savaş veya kaç" durumunda, yüzler kaybolsa bile ayaklar önemlidir.

peki ressam bu resmi nasıl bir motivasyonla resmetti? bu resim, 1930’larda yani büyük buhranın sancıları ile ortaya çıktı. günümüzdeki duruma benzer olarak, herkes kadar ressamlar da bu buhranda ekonomik olarak kötü durumdaydı. ressam dixon, bu eseri ile 1931'de, san francisco sanat derneği'nin yıllık sergisine girer ve oldukça önemli ressamları yenerek en popüler resim ödülünü alır. ödül 1500 dolardır ve ve dixon bu para için “hayatımı kurtardı” der ve o dönemki ruh halini anlatmak için şu cümleleri kurar; “hala belirsiz, uğursuz, tetdit edici formlarla çevrili olma hissim vardı. kendimi ondan özgürleştirme, onu dışsallaştırma, sistemimden çıkarma ihtiyacımdan korkunun şekillerini üretme fikri doğdu.” dixon, eserindeki figürler için “çok uğursuz cübbeli figürler” ifadesini kullanır.

bir robert seethaler romanıdır.

daha sonra kendisi hakkında bir tanım yazmayan düşündüğüm için uzun uzun yazarı anlatmayacağım ama hızlı okunan ve etkileyiciliği üst düzey romanlar okumak istiyorsanız bence robert seethaler’in toprak, bütün bir ömür, tütüncü çırağı romanlarına bir göz atın.

bu kitap bir besteci ve orkestra şefi olan gustav mahler’in son seyahatini yani belki de son senfonisini anlatıyor. gustav mahler 14 kardeşinin sekizini çok küçük yaşta kaybedip ölümle erken tanışan, ilk konserini 14 yaşında veren, kendinden 20 yaş küçük eşinden olan kızlarından birini difteri yüzünden kaybeden bir müzisyen. ve yaşadığı bunca şeyi müzikle tedavi etmeye çalışan bir dahi.

kitap büyük müzik dahisinin son gemi seyahatini anlatırken geri dönüşlerle müzisyenin hayatına da derin bakışlar atıyor. gemide büyük saygı gören müzisyeni ise ara ara gemide çalışan ve onun hizmetine tahsis edilen bir çocuk ile sohbet ederken görüyoruz. bu bir tesadüf olmasa gerek.

mahler öldüğünde sadece elli yaşındaydı ama sanki yüzyıllar boyunca bu dünya üzerinde kalmış gibi yaşadı ve eserler bıraktı. nasıl bir müzik tutkusu olduğunu anlamak için hayatına bakmak yeterlidir belki ama ölmeden önce söylediği son sözler de bize bir ipucu verecektir:

“ mozart, mozart.”

her şeyimizi paylaşır olmamızdan mütevellit normal karşılanması gereken durum. ayıp, kötü bir tarafı yok ama umuma ilan etmenin de mantığı yok.

allah'tan anavatan kan ağlıyor diye de eklememiş.

dayım git alkol al gel demişti, öyle almıştım işte(tabii ben içmedim dayım içti). sözlüklerdeki yazarların yarısından çoğu alkolik zaten, dilekolay ben alkolik değilim. azınlıktanım ben.

not: bu arada tdk bile cevap veremedi "dilek olay mı dile kolay mı" sorusuna. fakat ben cevabı buldum, dilekolay beyler. ne dilek olay diyenlerin dediği olsun ne de dile kolay diyenlerin. kısa ve net "dilekolay".

1077 yılında süleyman şah tarafından kurulan, bizanslıların zayıf durumundan yararlanarak anadolunun büyük çoğunluğunu egemenliği altına alan, yıkıldığı 1308 tarihine kadar hem bizans hem de haçlılar ile başarılı savaşlar vererek anadolunun türkleşmesini sağlayan devlettir. yıkılışının ardından anadoluda osmanlı hakimiyetine kadar birlik sağlanamamış, küçük beylikler hüküm sürmüştür.

sizi tarihimize nasıl sahip çıktığımızı gösteren ibretlik bir olayı anlatan "selçuklu sultanlarının kemiklerini köpekler yedi" başlıklı murat bardakçı yazısı ile başbaşa bırakıyorum. bu konuda yorum nasıl yapılabilir ki.

--- alıntı ---

türkiye'de bugüne kadar birçok tarihi eser yerle bir edildi, tahribe uğradı, taşınabilenleri yurtdışına kaçırıldı, ama konya'da bundan on yıl önce yaşanan ve ayrıntıları ancak şimdi ortaya çıkan bir rezaletin eşi-benzeri görülmedi.

vakıflar bölge müdürlüğü'nün aláeddin camii'nin türbe kısmında başlattığı bir onarım sırasında türbeleri camide bulunan anadolu selçuklu devleti'nin önde gelen sekiz hükümdarının láhidleri de bakım maksadıyla açıldı ama láhidlerden çıkartılanlar açıkta unutulunca gece türbeye üşüşen köpekler, selçuklu sultanlarının kemiklerini kapıp gittiler. kemiklerden artakalanlar ertesi sabah üzerinde camiin de yeraldığı aláeddin tepesi'nin dört bir yanından toplandı, sekiz láhde gözkararı yerleştirildi.

--- alıntı ---

ilgilenenler için yazının devamı

"var mısın ki yok olmaktan korkuyorsun?"