evet, saçma bir versus olduğunu ben de düşünüyorum ama uğruna güzelim memleketimizde kavgaların da çıkmasına sebebiyet verebilen bir versus kendisi.
benim seçeceğim tercih (her ne kadar zor bir tercih olsa da) dostoyevski olacak. belirtmeden edemeyeceğim, iki yazara ait kitaplardan en çok beğendiğim (bkz: savaş ve barış)'tır. sadece bir kitapla sınırlandırılacak olsaydım savaş ve barış'ın karamazov kardeşlerden çok daha iyi olduğunu belirterek tercihimi tolstoy'dan yana kullanırdım.
gelelim neden dostoyevski'yi seçtiğime:
karamazov kardeşlerde din unsuru her ne kadar yoğun bir şekilde ön planda olsa da tolstoy'un neredeyse bütün eserlerinde din unsuru kendini gerçek anlamda hissettiriyor, bu benim ilgimi çok da çekmeyen bir durum olmasının yanında karamazov kardeşlerdeki yansıtılan din (bence) ahlaktan, iyi insan olmaktan yana geri planda kalıyor. oysa tolstoy hıristiyanlığı gözümüze soka soka işliyor.
dostoyevski'nin insan psikolojisi tahlillerini daha çok beğeniyor, her ne kadar karakterlerinin neredeyse hepsinin psikolojik sıkıntıları olsa da gerçeği daha çok yansıttığını düşünüyorum. (dostoyevski'nin buradaki averajı, daha sefil bir hayat yaşadığı için olduğunu düşünenlerdenim)
dostoyevski'nin romanlarında karakterlerin analizi çok başarılı yapıldığı için ( burada tolstoy başarısızdır demiyorum) roman boyunca karakterleri birbiriyle karıştırmıyoruz, kimden bahsettiğini derhal hatırlıyoruz. oysa tolstoy'da ( (bkz: savaş ve barış), (bkz: anna karenina) ) karakterlerin birbirine girdiğini, hikayenin sonunda bazılarının hatırlanmadığını görüyoruz. romanlarının kurgusunda dostoyevski tolztoy'un eline su dökemez, o bir gerçek.
daha fazla uzatmak da istemiyorum. her ikisine de okuyun, her ikisi de dünya edebiyatında yerleri doldurulamayacak büyük üstadlardır. saygıyla, selamlar.

herkes üzerine gelip haksız yere seni suçlarken haklı olduğunun bir anda ortaya çıkması ve onların senin yüzüne dahi bakamaması.
belki dünya'nın en huzurlu şeyi değildir ama huzur vericidir yine de.

ilk göz ağrım olan, most cool olan oğlumun adı.*

anayasayı bir kere delmekle bir şey olmaz - turgut özal.

hiç demedim.
ne mi farkım var sizden ?
6 sene fem dersanesine gittim, abilerde kaldım.
himmet toplayanlarla oturup kalktım.
hepsinin allah belasını versin.

başlığı "ilk işime girdim" diye okudum, "ayıp bir şey değil" yazısını da, "bu işsizlikte nispet yapar gibi, ne paylaşıyorsun"'a savunma sandım.

ah, masum ben.

çok yordun beni.
sana koşan, çabalayan, hatam olmadığı halde özür dileyen, alttan alan hep ben oldum. seni sevdiğim için zoruma gitmezdi bunların hepsi. ta ki sen nankörlük edip gidene kadar. gerçi ne yazsam boş.
ne yazarsam yazayım beni kafanda sekillendirdiğin gibi bileceksin.
tükendim seninle. konuşacak, derdimi anlatacak, kendimi ifade edecek güç bırakmadın. daha fazla susmayı öğrettin.
anlamak istemeyene en manalı sözler bile bos ya neyse.

son olarak, bana yaşattığın o kötü anların aynısını yasamanı, benim döktüğüm gözyaşı kadar ağlamanı diliyorum ve bunları yaşarken aklına ilk gelen ben olayım. başka türlü beni anlayacağın yok.

umarım kıyafetin içini düşünmüyordur dediğim insandır.

bazı tür savaşlardaki sorun (ve emin olun ki tiran bunu biliyordu, çünkü onun dersinden anlaşılan budur) bunların bazı zayıf tiplerin tüm ahlaksal değerlerini yıkmasıdır. bu tür savaşlar, sağ kalan yıkılmış insanları, geri dönen askerlerin neler yapabileceğini düşünmekten bile aciz, cahil bir kitle durumuna düşürür.

harika bir yiğit özgür karikatürü.

#1000000 tüh kaçırdım.

edit: ama ben 8 rakamını çok severim. 1000008. tanımı yaptığım için mutluyum.
(bkz: küçük şeylerle mutlu olmak).

canım bilir misin? ahmed arif leylâ'sına mektubu ulaşsın diye 25 kuruşluk posta pulu için hamallık yapmış, o kadar yoksulmuş arif. leylâ böyle bir aşka ikâmet ediyordu. n' için bu kadar ahmed arif dinlerim, okurum sanırsın? içimden sana akan o aşkı biraz olsun tarif etmek için ders alırım ahmed arif'ten.

böyle mukaddes bir sevdaya nail olmak.. benim aşık olduğum tek şairdir arif'im, öyle böyle değil.. arif'in leylâ'sı olmak........ ölüyorum bu sevdaya ya..... :(

buradan

izleyin ve izletin dostlar. doğruluğuna inanmak ya da inanmamak size kalmış.

makarna*.

kaynımda da var. nedense cem yılmaz sesiyle okudum bunu.

teknoloji tasarım dersinde öğrendiğim ve “yenilik” anlamına gelen kelimedir.

vaktini gereksiz ve boş şeyler için harcayan insanlar için kullanılan tanımlamadır.

(bkz: boş işler memuru).

tanıştırayım papağanım müdür.

iyiyi-kötüyü, zararlıyı-faydalıyı ayırt etmek için dinin emirlerine ihtiyacı olmayan insandır.

birincisi kurallı, ikincisi devrik cümledir.