2014 yılında yolcuları ve mürettebatıyla sırra kadem basan malezya uçağı .bence boyut değiştirdiler. dark dizisi misali yanlış değişkenler sonucu bir kapı açıldı ve bum yok oldular.

dün ışıklarda beklerken beline kadar saçları olan adamın saçlarını savurması geldi aklıma,kimilerinin saçı benimkinden uzun olunca moralim bozuluyor.
uzatmayın*.
bir kere de arkadan gördüm ayyy ne güzel saçları var demiştim,bir döndü önünü sakallı adam* temkinli olmak lazım tabi.

aydilge ile uzun saçlı kocası geldi aklıma istemsizce.

yok ya ben yakıştırmıyorum(çok uzununu tabii).

her daim yer, mekan isimlerinin nereden
geldiğini çok merak ederim.kum tefrikaları kitabında okuyup internette teyit ettiğim bilgiye göre ;
cumhuriyetinn kurulmasıyla beraber muğla iline bağlanan ilçenin ismi meğri iken, 1934 yılında;(1913 yılında şam'dan havalanarak bir süre sonra teberiye yakınlarında uçağı düşürülerek şehit olan ilk pilotlarımızdan fethi bey'in ismi anısına) fethiye olarak değiştirilmiştir.

hepimiz aynı gökyüzüne bakıyoruz ama o hepimize başka başka şeyler fısıldıyor...
kimisine işte “onunla ilgili hiçbir şeyi unutturmam ” diyor ve insan onunla ilgili her şeyi özlerken buluyor kendini...

kuzey iskandinavyaya yerleşerek temelli kurtulunabilir.

an itibariyle güzel bir gol. geçmiş olsun fenevbahce.*

"bana göre sen benim olmalısın
içime nefes gibi dolmalısın."

harun kolçak-vermem seni ellere

deborah levy kitabıdır.

bilmek istemediğimiz şeyler var hepimizin: mesela artık sizi sevmediğini bildiğiniz insanların şu anda ne yapıyor olduğunu bilmek istemeyebilirsiniz. bir savaşta kaç kişinin öldüğü merakınızı uyandırabilirken nasıl öldüklerini, ölürken çektikleri acıları bilmek istemez kimse. heyecanla sorduğunuz bir sorunun yanıtının olumsuz olacağını hissettiğinizde o cevabı bilmek istemezsiniz artık. bir kadının güzelliğini izlemek herkese keyif verir ama onun size baktığında ne gördüğünü bilmek istemezsiniz. bir insanın hele de ünlüyse intiharı herkes için merak konusu olabilir ama intihara kadar giden o bunalım anlarını kimse bilmek istemez. ve bunlar gibi bir sürü şey. hepsi sizin bilme isteğiniz ya da isteksizliğiniz ile ilgili.

deborah levy bir kadın yazarak olarak kendi deneyimini bize denemelerle anlatmış. sanki virginia woolf yeniden bizim aramızda. kendine ait bir odada yazmış sanki anlatmak istediklerini. neden yazdığını, nasıl yazdığını anlamamız için ipuçları vermiş bize yazar.

bilmek istemediğiniz şeyleri öğrenmek için ideal bir motivasyon kaynağı ve yol gösterici bir kitap olacak sizin için. bilmek istemediklerinizi bilmek için mutlaka okuyun.

yönetimin, yazarların 23 nisanını kutlama jesti. sabah sabah çok mutlu olduk teşekkürler yoldaş!

kendimi ittihatçılar gibi hissettim, ekşi imparatorluğunun son demlerini görmüş..

düşülen zor durumlarda, en başta verilen tavizin, olayları getirdiği son noktayı nasıl belirlediğini göstermek amacıyla anlatılan hikâye.

özetle şöyle:
ormanda aslanlar toplanmış. arada bir saldırmayı denedikleri ama bir türlü, içlerinden birini ele geçirmeyi başaramadıkları öküz sürüsü için bir çare düşünmeye başlamışlar. zira içlerinden birini yemezlerse açlıktan öleceklermiş.

bir tanesi uyanıklık yaparak ökzülere beyaz bayrakla gitmiş ve bir teklifte bulunmuş:
- saygıdeğer öküz arkadaşlar! biz aslında kötü niyetli değiliz de, şu sarı olan öküz arkadaş çok gözümüze batıyor, size ondan saldırıyoruz. eğer onu bize verirseniz, hepimiz rahat ederiz, sizi de rahat bırakırız.

tartışmalar, görüşmeler derken öküzler kabul etmişler ve sarı öküzü ne yazık ki feda etmişler.

bir süre huzur içinde yaşamışlar ama aslanlar acıkınca yine gelmişler:
- aslında sizinle derdimiz yok da, şu kuyruğu uzun olanınız bizi rahatsız ediyor. verin, kurtulun...

öküzler buna da razı olmuş. aslanlar birkaç günde bir "şu şişmanı verin", "şu arkadaki iri olanı verin" diye diye öküz nüfusunu epey azaltmışlar. tabii bu arada da iyice semirmişler. bir gün işler "hanginizi seçersek vereceksiniz. itiraz istemiyoruz"a kadar gelmiş.

sürünün liderleri oturmuş düşünmeye başlamış. bir tanesi sormuş:
- biz neden bu hâle geldik? bu savaşı neden kaybettik?
içlerinden biri yanıtlamış:
- biz bu savaşı sarı öküzü verdiğimizde kaybettik.

çay demledim.. yanında da kek var.. gelsene!!

bu nasıl bir yakarıştır, nasıl sevmektir?


kurusa fidanın güllerin solsa
göynümde solmayan gülümsün benim, gülümsün benim
yaprakların gazel olsa dökülse
daha taze fidan dalımsın benim, dalımsın benim
saçların ağarsa belin bükülse
birer birer hep dişlerin dökülse, canım dökülse
vücudun kurusa kanın çekilse
yine şu gönlümün yarisin benim, yarisin benim

4 saat. ne kadar dayanabilirim diye ir bakmak istemiştim. 4 saat dayandım.

bu da benim amatör çekim çiçek fotoğrafım;

gece tam bu saatlerde ışıkları kapatıp kulaklıkla son ses müzik dinlemek.
tabi sonrasında uzun bir uyku. sahi uyku her şeyin ilacı değil mi?

pazar akşamı, yapılmamış ödevler ve banyo zamanı sıkıntısı, bizimkiler dizisi, parliement pazar sineması, önlüklerin ütülenmesi, çanta hazırlama…

mükremin çıtır, laz bakkal, tirbişon, feriştah yenge ve en önemlisi saldıray abi ("çıkar şu üstündekileri ne dediğin anlaşılmıyor!" gibi replikleri olan) gibi kült karakterlerin hayat bulduğu güzel bir tiyatro/dizi konseptiydi.

şimdi bkm nin geldiği duruma bakıyorum da nereden nereye.

beni kör kuyularda merdivensiz bırakan şair.