maceracı, zeki, çevik ve o kadar da ahlaklı olmayan bir dehanın kvothe’nin hikayesinin ilk günü; bunların hepsinden elini eteğini çekmiş, gözünün feri sönmüş eskinin manyağı bugünün hancısı kothe tarafından anlatılır. kvothe-kothe benzerliği dikkatinizi çekmiştir. bu bir sır değil evet bu ikisi aslında aynı kişi. adam da haklı maceracılık, kadınların peşinde nehirler boyu kayık sürmek , uyuşturucu müptelası ejderuslarla uğraşmak kolay değil. ne mayışı var ne sigortası. maceracılık zor iş ve hayatın her alanında olduğu gibi eğer zekiyseniz çok daha zor.

görsel veya yazınsal herhangi bir hikayeyi tüketirken beni en çok çeken şeylerden biri o ürün veya eserin bunu nasıl anlattığı kısacası hikaye anlatıcılığı. bu kitap bu konuda çığır açıyor. tamam o kadar da çığır açmıyor ama sonuçta her güzel hikaye biraz abartıyı hak eder.* otobiyografik bir anlatım tekniği var. kothe hikayesini bir tarihçiye değil “o” tarihçiye üç günde anlatacaktır. rüzgarın adı o üç günün ilk günüdür. kısacası bu kitapta kvothe’nin hazırlık aşamasını yola çıkışını ve kendini buluşunu görürüz. edema ruh olarak ne yaparlardı, nerelerdeydiler onu görürüz. edema ruh ne diye soracak olursanız akademik olarak da yaptıkları işe çok yoğunlaşan çingenelerden “esinlenilmiş” bir halkı düşünebilirsiniz. kısaca hikaye anlatıcılığını neden beğendiğimi açıklayayım.

çok fazla arketipve klişe kullanılıyor. mutlu ve eğlenceli bir yaşam süren sirk çocuğunun “seçilmiş kişi” olduğuna dair ufak tefek olaylar yaşamasını görürüz ve birdenbire bütün ailesi “saf kötü gibi görünen” yaratıklar tarafından katledilir ve sadece o hayatta kalır. her gece intikam yeminleri eder artık bıçak kemiğe dayanmıştır. çocuğumuz zor bela hayatta kalır ve artık dışarıyı “kaosu” da öğrenir. elde edemeyeceği bir kadına aşık olur vs.. aynı yüzler aynı sesler. biz bu senaryoyu elli bin defa okuduk, izledik ama hâlâ bizi etkiliyor çünkü yazar bunu edebi anlamda ustalıkla kelime seçimleriyle kör göze parmak sokmadan yapıyor. her anlatı gibi rüzgarın adı da gerçekmiş gibi yapıyor bizi inandırmaya çalışıyor ve bunu en eski yöntemlerden birini kullanarak yani arketiplerle kolektif bilinçaltımıza gönderme yaparak başarıyor.*

karakter yaratımı en azından kadın olmayan karakterlerde başarılı. tabi bunda otobiyografik hikaye anlatımının da göz boyamacılığı var. biz karakterleri tanımıyoruz biz karakterleri kvothe’nin tanımasına tanıklık ediyoruz sadece. bast’ı ayrı övmek gerektiğini düşünüyorum ama onu şimdilik yapmayacağım. kitabı okumaya başladığımda oynattığım frp karakterinin adının da bast olması benim için özel bir anı oluşturdu.

evren tasarımı çok özgün değil. büyü tasarımı çok özgün değil. bilim çok özgün değil, dünya çok özgün değil anlayacağınız. peki sorarsanız yarizen yarizen madem özgün değil neden bunları olumlu bir şeymiş gibi yazıyorsun diye sebebi yukarıdaki ile aynı. o dünyaya inanıyoruz. o üniversitenin harç paralarının her dönem başı her öğrenci için ayrı ayrı belirlendiğine inanıyoruz. “boynuza gelmek” deyimini artık kullanacak kadar özümsüyoruz. yarın bir gün bir iblis ile karşılaşırsak yanımızda ne bulundurmamız gerektiğine dair bir fikrimiz var artık.*doğru bildiniz saf demir. burada fantastik edebiyatın gücü devreye giriyor. var olmayan bir evreni var olan evren ile anlatıyor yazar. başka türlüsü mümkün olmazdı zaten. üniversitedeki gıcık hocalar diyorsunuz a burada da var. peki ya hınzır esnaf, e o da burada. çabuk sarhoş olan koca yürekli arkadaş o da tabi burada.