kimseye demeden, kimseye değmeden, kimseden olmadan, kimseden ummadan, kimsenin saçına ak sırtına yük olmadan, kalbine iz bırakmadan, sıyrılıp gitsem bu hayattan!

lenin’in ölümünden sonra iktidarı ele geçiren sovyetler birliği diktatörü stalin, bir yemekte yanındakilere şöyle der:

"halkın yönetime baş eğmesi, kayıtsız şartsız itaat etmesi için yöneticiler ne yapmalı? "

her kafadan bir ses çıkar, herkes asalım, keselim de dahil olmak üzere bir şey söyler. stalin hiçbirini beğenmez ve hizmetkárlardan birini çağırıp emreder:

"çabuk bana bir tavuk getirin!"

aceleyle bir tavuk getirirler.stalin, herkesin gözleri önünde tavuğun tüylerini canlı canlı yolmaya başlar. hayvan bağırır çağırır ama nafile.

stalin bütün tüyleri yolunup çırılçıplak kalan tavuğu odanın ortasına salıverir:

"şimdi izleyin bakalım nereye gidecek?"

zavallı tavuk önce aralık kapıdan dışarı kaçar, soğuktan tir tir titrer, dönüp masaların altına girer, köşeli masa ayakları canını yakar, duvar diplerine koşar, tüysüz kanatları yara bere içinde kalır, şömineye yaklaşır, tüysüz derisi kavrulur...

sonunda çaresiz, tüylerini yolan stalin’in bacakları arasına sığınıp saklanır.

o zaman stalin, cebinden bir avuç yem çıkarıp yolunmuş tavuğun önüne tane tane atar. tavuk bundan sonra, stalin nereye yönelse peşinden koşar!

stalin, alaycı bir gülüşle odada olanlara şöyle der:

"gördünüz mü? halk aynı bu tavuk gibidir. tüylerini yol, sonra onu serbest bırak. o zaman onları yönetmek çok kolay olur."