"an"ın fotoğrafı. rengi de uyumlu hem.

eşşek sıpaları.

şarkıcı, müzisyen ve şair orpheus'un, sevgilisi eurydice'i yeryüzüne geri getirmek için ölüler diyarına yolculuğunu konu alan yunan miti.

sarhoş bir satyrden kaçarken yılan sokması sonucu ölen ağaç perisi eurydice olmadan yaşayamayacağına karar veren orpheus, yeraltına inip hades'ten sevgilisini geri istemeye karar verir. orpheus'un müziğinden etkilenen hades, eurydice'i geri vermeyi kabul eder ancak tek bir şartla: orpheus, yeryüzüne dönene dek arkasını dönüp kendisini takip edecek olan eurydice'in yüzüne bakmayacaktır ve bakarsa, onu bırakıp yeryüzüne tek başına dönmek zorundadır. hades'in kendisini kandırdığından şüphelenen orpheus, yeryüzüne neredeyse ulaşmışken dayanamayıp arkasını döner ve eurydice'in yeraltına çekilişine dehşetle tanık olur. ne var ki hades'le anlaşması gereği yeraltına dönemez ve sevgilisinin peşinden gidemez. bir anlık şüphenin ona kaybettirdiği sevgilisini unutamayan, yaşama sevincini yitiren, bir kayanın üstünde ölümü bekleyen orpheus'u ve onun eurydice'e bağlılığını kıskanan bir grup kadının onu paramparça ettiği, bedeninden ayrılan başının hala "eurydice!" diye sayıklamaya devam ettiği rivayet olunur.

//sızmak başka şeydi
dökülmek,
başka...

ve duymak,
her vakit kulaktan geçmezdi.//

d.b

duygularımı yaşamamak. hepsini içimde bir kutuya hapsediyorum. acımı, üzüntümü, sevgimi.. elbet bu kutuya biriktirdiğim duyguların acısı çıkacak bir gün biliyorum ama hala içime atmaya devam ediyorum. pişman olacağım.

cevabı terbiyesizlik tir olan sorunsal.

(bkz: ne yaptın)
(bkz: n’aptın)

bana bu iki kalıpla hal hatır soran herkesi en kısa zamanda hayatımdan çıkarıyorum. ne o öyle hesap sorar gibi.

bu arada, denemesi bedava.

o da bir şey mi? bu sabah kamyoncu amcalar korna sesiyle sohbet ederken laf lafı açtı... bütün cadde onları dinledik. belirtmeden geçemiycim gayet akıcı bir sohpetti üstelik.

willoughby yasası
birine bir makinenin çalışmadığını kanıtlamaya çalışırsanız makine o anda çalışmaya başlayacaktır.

murphy 4 numaralı ölçüt
ne zaman bir işi yapmaya karar verirseniz, o anda yapmanız gereken bir başka iş çıkacaktır.

konur sokak’a yukarıdan bakan iki gözümün çiçeği kafedir.

üniversite yıllarımda mutlaka her gün gittiğim, sakinliğine hayran olduğum mekan ilk öykü taslaklarımı da yazdığım yerdir aynı zamanda.

benim için güzelliğin de başkenti olan ankara’nın en sevdiğim kitabevi olan imge kitabevinin üst katındadır kitapça. cebimdeki paranın, yani aslında aylık harçlığımın yarısını imge kitabevinden kitap almak için harcadıktan sonra elimde üzerinde imge amblemi olan kağıt torbanın içindeki kitaplarla kitapçaya çıkar çayım gelene kadar kitaplara dokunmazdım.

sonra çayım gelince taksitle aldığım kitapları tek tek çıkarır, inceler, ardından da hangisini önce okuyacağıma karar verirdim.

kitapça’nın sıcak ve sessiz ortamında kitap okumanın zevki anlatılmaz bir şeydir. en azından o zamanlar öyleydi. çok kitap okudum kitapça’da, çok yazı yazdım ve hepsi benim için önemli, hepsi benim için özeldir hala.

arkadaki balkonda oturup imgenin arka bahçede düzenlediği yazar sohbetlerini izlemek ise ayrı bir önemli idi benim için.

velhasılı çok özledim kitapçayı, umarım hala kitapça ruhunu korumaya devam ediyordur.

islam, yaratıcıya teslim olmak, o'nun kurduğu düzenle ve emirleriyle barış içinde olmaktır. bütün herkesle ve herşeyle sulh içinde olma gibi bir iddiası yoktur ve olmamıştır. kendisine karşı düşmanlık edenlerle islam'ın da savaşması kadar doğal bir durum yoktur.

insanın olumsuz ve katlanılmaz olan tüm süreçlere göğüs gerebildiği sürenin anlamı. bu aralar bende olmayan duygu.

ligin hilesini bulmuş oyuncudur.
bu ligde böyle oyuncular her zaman iş yapar.
bu tip oyuncuların en önemli özelliği hızlı olmalarıdır ve beyni olmaması çok önemlidir.
eğer bir oyuncu hem hızlı hem beyni yoksa ligi donunda sallar.
beyni olanları zaten çok pahalı oluyorlar bizim lige gelmezler.
severiz böyle fırfır topçuları.

hay allah möh (moderatör özel harekat) ne olacak şimdi?

sanırım, kızıl öfke benjamin darbe korkusu yüzünden emekli etti kahraman moderatörümüzü.

biz burada kendisini napoli tribünleri kıvamında bekliyor olacağız.

kendini ünlü sanan ünsüzler

büyüyor günden güne iki gözümün kara çiçeği.


insanlarla ve anasıyla pek işi yok kendilerinin. kendi kendine oynuyor, yiyor, uyuyor. genelde bebekken dibimden ayrılmazlardı ama gece biraz farklı bir karakter.

canı iyi olsun, özgür çocuk olsun napalım.

giderken arkasını döndü: "may we meet again." dedi. "sorry canım, no english" dedim.

o sizi çok yakın bir dost olarak görürken siz ona farkında olmadan büsbütün aşık olduysanız ve o da bunun farkındaysa, onunla konuşmaya devam etmek değildir benim gibi... canı bu kadar yanarken niye yapar bir insan kendine bunu bilmiyorum. ya idrak yollarım tıkalı, ya ömrümde en değer verdiğim insan o , ya vazgeçemiyorum ya da allah belamı verdi....

datça/palamutbükü