her sabah bu başlığa yazmak rutin haline geldi. daha önce hissetmediğim şeyler hissetmeye başladım. mani döneminden sonra ki düşüş devam ediyor. daha önce de oldu ama bu sefer gerçekten çok zorlanıyorum. sebepsiz yere acı çekiyorum. bazı ilaçların dozajı 2 katına çıktı. günlük hayatımı tam motivasyon ile devam ettirmek güçleşmeye başladı. sadece tek dert bu olsa. bipolar olmayıp bipolara benzer semptomlar ile mücadele etmek gerçekten çok zor. doktorum tekrar maniye yaklaştırmak için uğraşıyor. insanlara dert anlatmakta zor çünkü hiç bir şekilde anlamıyorlar. bütün gün rol yapmak zorundayım. sahte gülüşler insanlar ile zorla iletişim kurma çabası, ailenin üstüme zor gelmesi vs vs. bunlardan uzaklaşmak için çareyi alkol ve ot da bulmuştum ama kesin bir çözüm değil. en fazla 4 saat kafan rahat oluyor. bu yüzden tek başıma içmemeye karar verdim. sapıtan bir insan değilim ama cidden bu süreçte sınırı aşarsam yapmak istemediğim şeyleri yapabilirim. tüm yazar dostlarım gününüz dengeli ve güzel geçsin. bipolar ve borderline ile uğraşan dostlarım sizleri seviyorum. kötü hissederseniz bana ulaşın.

kemalist devrim, okuması kolay, anlaması kolay olmayan, hazmetmesi de zor bir kavramdır. hazmedemeyenler tarih boyunca bok atmaya çalışsalar da, güneş balçıkla sıvanmaz derler. atamın tabiriyle uçurumun kenarında yıkık bir ülkeyi, ilk 15 senesinde getirdiği seviye akıllara zarar bir kalkınma emsalidir. şaka değil bu değerli dostlar, hani bir gerçekten açıp baksanız dudağınız uçuklar nasıl yaptı ulan bunları diye. ülkeyi sanayi, tarım gibi üretim sektörlerinde olduğu gibi toplumsal olarak da kalkınmaya müsait bir sosyolojik altyapıyla donatması için ne gerekiyorsa yine döneminde yapılmıştır. sağı solu bir kenarıya bırakıp, kemalist devrimin teoride ve pratikteki dinamiklerini iyi anlayıp günümüze uyarlamamız gerekir. atamın hedef gösterdiği muasır medeniyetler seviyesine çıkmak türkiye gibi orta doğu bataklığında kendi göbeğini kendisinin kesmesi gereken bir ülke için tek çaredir. velhasıl kelam, ikinci atatürk diye bir şey yoktur dostlar.
tarihin en kötü sayfalarına isminizi kapkara harflerle yazdınız, gelecek nesiller bakalım sizi nasıl okuyacak.

adam gibi adamdır, yediği kaba pislemeyip türkiye cumhuriyeti kurucusuna saygısını gösteriyordur. evet, kalmadı, 4 dakikamız var an itibariyle bekliyoruz.

bireyin ısı kaybı ya da vücudunun yetersiz ısı üretmesinden kaynaklı vücut iç sıcaklığının normal değeri olan 37°c'nin, hatta 35°c'nin altına düşmesi olayıdır. hafif, orta ve şiddetli olmak üzere 3 döneme ayrılır. vücut iç sıcaklığının 30°c'nin altına düşüp hayatsal fonksiyonlarının yavaşladığı dönem, şiddetli hipotermidir. kişi koma halindedir. sıcaklığın 25'in altına düşmesi ile bilinç tamamen kapanır, kalbin durmasıyla ölüm meydana gelir.

ses aç sözlük, uçan yayın!

ateşin insana güven vermesi, bulunuşundan sonra o zamanın insanlarının yabani hayvanlardan korunmasıyla açıklanabilir. ateşin güven vermesi insanlık tarihinin ilk toplu genetik özelliğidir.

nerede yapılıyor bu kampanya, sosyal medyadan uzağım kaynak belirtebilir misiniz? dediğim başlık. şımarıklıktan başka bir şey değildir. her gün mutasyona uğrayan, bazı uzmanların çift maske daha iyi bir korunma sağlar dediği bir materyali takmaya isyan edenler ölmeyi bayılmak sananlardır veya gençliğine güvenen ama bir yakının acısını yaşamamış zibidilerdir.

masumiyet (film) filmindeki yusuf karakteriyle tanıdığım dizi sinema oyuncusu. bir de yıllar sonra baba candır dizisindeki rolüyle izlemiştim kendisini. başarılı bir oyuncudur.
edit: swh yazmazsam espri anlasilmayacak korkusuyla editlemeye geldim

kalbi kendinden de esmer
kandırmacaymış meğer!

küçükken birisi lan dediğinde başka birisi de bunu derdi. komikti o zamanlar.

bahar dalları.

keşke doğmasaydım...

lisenin her günü.

pide 4 tl olmuş.

(sanırım hatları karıştırdım.)

sagopa kajmerin ayakkabısını çözmüştüm en ünlü etkileşimimdir.
ayrıca sagopa kajmerin ayakkabısı ile çiğnediği sigarayı içmiştim.
beyinsizdim.

hakkında bilinen çoğu şeyin bilinenin aksine olduğu üstün insan. hadi bu tanımı bir kerre daha okuyalım.

hâlâ tek bir küfür görmemiş olmak.
hayret ve hayranlık hisleri...

bu düzen içinde erkeklerin nerdeyse tamamı çalışan kadın ile evlenmek istiyor. son derece hak veriyorum. mesela diyelim biri benimle evlendi. ya kirayı benim odememi isteyecek ya da faturalar ve mutfak masrafını yüklenmem beklenecek.

benden diğer beklentilerini tek tek yazıyorum.

- sabah kahvaltı hazırlamam beklenecek. o da ben de sabah saatlerinde işe gidiyor olacağız ama kahvaltıyı ben hazırlayacağım. allah korusun beyimiz işe gidip poğaça yemek zorunda kalırsa hem iş arkadaşları hem de ailesi benim kadınlığım konusunda çok katı yorumlar yaparlar.

- akşam eve gelince sıcak yemek bekliyor olacak. çünkü bu da ona göre benim görevim olacak. kendisi erken gelirse 2 gün yemek yapar, sonra kadınlığımı sorgulamaya başlar. hele kendini inandırırsa aldatmak konusunda sıfır vicdan azabı yaşar.

- eve gelince temiz bir ortam görmek ister. ütüsü falan çok düzgün yapılmalıdır. ev temiz olmazsa eline bir süpürge alıp kendisi asla bir şeyler yapmaz, benden bekler.

- tüm bu yoğunluk içinde kusursuz genlerini aktarmaya çalışmayı da asla bırakmaz. çocuk ister. zaten genetik sorunlu bir tipim, daha önce bunu düşündüm, çocuğum en az ikiz oluyor. üçüz bile olabilir. korkunç bir şey. ailemde her evde ikizler ve ölmüş olsalar bile üçüz var. bi de ikizlerim olur. onlara mükemmel anne olmaya çalışırım. her yere işerler.

- hem çalışıp, hem ev işlerini yapıp yemek yaptıktan sonra eşimin bize gelen ailesini çok iyi ağırlamak, el üstünde tutmak zorundayım. daha önemlisi eşimin aldatma bahanesi bulmaması için gece gönlünü hoş etmeliyim.

- 6 7 bin kazanmak için mesaiye kalırsam ve farklı şirketlere toplantılara gidersem, haliyle şirket telefonu susmazsa bi de o kim, bu kim, neredesin, neden geç kaldın sorularına cevap vermek ve bi de onu sakinleştirmek zorundayım.

oldu da ben yetişemiyorum mu dedim, 3 ay sonra ben bu kirayı faturaları tek ödemek zorunda değilim der. inat edip çalışmaya devam edersem benden her şeyi en iyi şekilde beklemeye devam eder.

ki konuştuğum çoğu erkeğin evlilik konusunda önceliği öğretmen. kız kardeşlerim öğretmen, onlar yine bu durumun farkında. yarım gün çalışan bir kadın erkeklere çok çekici geliyor. çünkü kafasındaki düşünce şu. eşim öğleden sonra eve gelir, yemeği yapar, çocuklar ile ilgilenir, zamanı bol olur. çünkü evlilik konusunda kafasında düşünce bu şekilde şekillenmiş durumda. erkeğin korkunç bir hizmet beklentisi var. ama hizmet eden eve aynı zamanda çok para getirsin diye ayrıca düşünüyor.

hadi diyelim temizlik ve çocuk bakımı konusunda bir yardımcı hanım ile anlaşıyorum. bir arkadaşım yapıyor bunu, maaşından yardımcı hanıma para verdikten sonra 1.500 tl falan kalıyor. kadın 1.500 lira için çalışıyor. çünkü çalışmazsa koca parası yiyen olarak etkilenecek ve eşi de saygı duymayacak. bir diğerinin en fazla 2000 kalıyor, onu da yine çocuklarına harcıyor. çocuklarına bir başkası baksın diye para saçıyor, elinde kalan son parayı çocuklarına harcıyor. hakkat korkunç bir mevzu.

bazi kadınları görüyorum, çalışmıyor, çocuğu ile ilgileniyor, resmen bizden özür diler halde çalışmadığı için. koca parası yiyen kadın etiketi yüklenmiş çünkü. bize karşı müthiş mahcup. bir başkasının iki küçük çocuğu var, ortamda çalışan kadınlar onun arkasından korkunç şeyler söylüyor mesele. ise yaramaz bir kadın haline getiriliyor o.

sonra tüm bu kadınlar evleniyor, çalışıyor, çocuklarına başka bir kadın baksın diye para veriyor, eve geliyor sürekli bir toparlama bir şeyler yapmak zorunda. o zaman diğer kadınlar gibi olmuyor. çünkü çalışıyor.

valla biz ne ettiysek kendimize ettik. onu görüyorum. kendi içimizde birini işe yaramaz, diğerini koca parası yiyen, bir diğerini çalışıp evine bakmayan kadın ilan ederken erkeklerin beklentisini yükseltik. şimdi hem en az 6 bin maaş, hem temiz çamaşır, hem 3 kap sıcak yemek, hem seks, hem aileye hizmet hem de dahi çocuklar bekliyorlar.

daha evlenmeden yoruluyorum. bitmiş tükenmiş haldeyim. bıhtım.

valiz hazırlamak ne kadar zevkliyse bu da o kadar sinir eden işlemdir.

belirsizlik... çok yoruldum, bıktım ve şimdilik elimden hiçbir şey gelmiyor. sessizce bekliyorum.
stefan zweig'in kitabında kurduğu bu cümleyim sanki:
"her günüm birbirinin aynı gibi geçiyordu. ağacın yaprakları gibi yan yana dizilip yeşeriyor, sonra da solarak dökülüp gidiyorlardı."