"doymuyorum.
ne fiziksel olarak ne de psikolojik olarak.
içimdeki derin bir boşluğu yemekle ve ilgiyle doyurmak istiyorum ama dolmuyor.
sanki bir karadelik var içimde ve sömürüyor beni.
ne sevildiğimi tam hissediyorum,
ne de değerli olduğumu...
ne huzuru hissediyorum,
ne de sakinliği...
ne güvende hissedebiliyorum,
ne de güvenebiliyorum.
içimi kemiren derin bir boşluk ve huzursuzluk hali beni esir almış durumda.
sürekli onun istediğini yapmama rağmen bir türlü doyum sağlamayan biri gibi beni ele geçirmiş durumda.
ona karşı koyamıyorum.
o hissi hissetmektense, onun istediğini vermek daha kolay geliyor.
sürekli bir kontrol halinde olmama neden oluyor.
ve her an kaybedilmeye yakın bir kontrol hali. aniden öfkelenebiliyorum.
istediğim gibi olmayan şeyler karşısında bocalıyorum.
küçücük şeylere bile orantısız anlamlar yükleyip, orantısız tepkiler verebiliyorum.
bunun adı boşluk hissi imiş.
duygusal olarak doyurulamayan çocuğun, oluşan o boşlukla baş etmek için yaptığı şeylermiş yaptıklarım.
geçmişim boşlukları, geçmişin eksiklikleri bugününün rotasını belirler diye boşa demiyorlarmış.
bugün hissetmekten korktuğum o derin boşluktan kaçmak için yaptıklarıma dur demem gerektiğini anladım.
durup o duygumla başetmem gerektiğini anladım.
sürekli ona kulak verip, onun kontrolüne girmemem gerektiğini anladım.
ve o boşlukla baş etmeyi öğrendikçe, o boşluk karşısında güçlendikçe, o boşluğu oluşturanların eksik bıraktıklarını kendime vermeyi öğrendikçe daha az ihtiyaç duyar oldum hem yemeğe hem de diğer insanlara.
şimdi daha huzurluyum.
şimdi daha farkındayım."
psikoterapist ziya ünlütürk

dilek budak-aşka yürek gerek

ee yani? o ergenlik döneminde ise sen de başka gelişimsel dönemdesin. bunun bir hakaret olarak kullanmak nasıl bir cehaletin ürünü?

2020- iş çıkışı iyi akşamlar bakışı...

ailelerin cenaze törenindeki ağlayan ve perişan durumları, tabutun arkasından yürüyen eşleri, tabuta dokunan, öpüp koklayan çocuklarının görüntüleri, insanın içini cız ettiriyor. burada istediğimizi söylesek ve yazsak da boş. giden geri gelmiyor, ateş düştüğü ocakları yakıyor. şurada 4 gün sonra biz başka gündemlerle döneceğiz ama o ailelerin o hüznü, acısı, özlemi sürüp gidecek.

tuttu.

30'lu yaşlardasın.

kendi yaptığım sos ile tatlandırdığım makarnayı seviyorum. belki garip gelebilir ama insan kendi yapınca bi başka oluyor doğrusu.

80'lerde dünyayı kasıp kavuran kiss dalgasını eleştirmek için kurulan anti-kiss rock grubudur.

kiss grubu kendilerini glam rock * olarak tanıttığı için, twisted sister grubu da "biz de öyleyse hide rock * olarak tanımlıyoruz kendimizi" demiştir.

her ne kadar kiss'i tiye almak için çıkmış olsa da çirkin makyaj konusunda ortaya çok da yeni bir şey koyamamıştır.

en beğenilen şarkıları we're not gonna take it ve i wanna rock'tır.

biri bunun gerçek olmadığını söylesin...
dikkatli açın logo içerir

sen anlaşılmadığını zannederek çırpınıp dururken aslında anlaşılmak istenmediğini fark edersin, işte o an.

“her insanın bir öyküsü vardır, ama her insanın bir şiiri yoktur.'’

jeneriği yeter.dosta güven,düşmana korku veren karizma.

izahı olmayan şeyin mizahı olur. fena halde güldürmüştür.

buradan

merhabalar sevgili dostlar

bu geceki yayınımızda acı çekmeyi neden severiz isimli başlıktan konuşacağız.

yazdıklarınızı yayında okuyup üzerine fikirlerimizi paylaşacağız.

saat 24:00 da sözlük radyosundayız. radyo.kafasozluk.com/

iki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması neyi değiştirir
son istasyonun.

çoğumuzun muzdarip olduğu kara humma gibi bulaşıcı olan bir hastalık.
insan başkasıyla mutlu olmaktan umudunu kesip; kendi kendine de mutluluğu keşfedince yolun sonunda aşık olacak yerleri falan ağrıyor.

ünlü bilim mercii grup vitamin'nin de belirttiği gibi;

"kader defterimin kabı yırtıldı
hayret ettim inanmadım gözüme
yüreğimin sol kapağı burkuldu
al aşkını sok, sok gözüne gözüne"

cyrano de bergerac’tan, “istemem eksik olsun” isimli bir tirattır.
rüştü asyalı (a.k.a. keloğlan) çok güzel seslendirmiştir.

ne yapmak gerek peki?
sağlam bir arka mı bulmalıyım?
onu mu bellemeliyim?
bir ağaç gövdesine dolanan sarmaşık gibi
önünde eğilerek efendimiz sanmak mı?
bilek gücü yerine dolanla tırmanmak mı?
istemem!
herkesin yaptığı şeyleri mi yapmalıyım le bret?
sonradan görmelere övgüler mi yazmalıyım?
bir bakanın yüzünü güldürmek için biraz şaklabanlık edip,
taklalar mı atmalıyım?
istemem! eksik olsun!
her sabah kahvaltıda kurbağa mı yemeli?
sabah akşam dolaşıp pabuç mu eskitmeli?
onun bunun önünde hep boyun mu eğmeli?
istemem! eksik olsun böyle bir şöhret!
eksik olsun!
ciğeri beş para etmezlere mi “yetenekli” demeli?
eleştiriden mi çekinmeli?
“adım mercuré dergisinde geçse” diye mi sayıklamalı?
istemem!
istemem! eksik olsun!
korkmak, tükenmek, bitmek…
şiir yazacak yerde eşe dosta gitmek.
dilekçeler yazarak içini ortaya dökmek?
istemem! eksik olsun!
istemem! eksik olsun!
ama şarkı söylemek, düşlemek, gülmek, yürümek…
tek başına…
özgür olmak…
dünyaya kendi gözlerinle bakmak…
sesini çınlatmak, aklına esince şapkanı yan yatırmak…
bir hiç uğruna kılıcına ya da kalemine sarılmak…
ne ün peşinde olmak, para pul düşünmek,
isteyince ay’a bile gidebilmek.
başarıyı alnının teriyle elde edebilmek.

demek istediğim asalak bir sarmaşık olma sakın.
varsın boyun olmasın bir söğütünki kadar.
yaprakların bulutlara erişmezse bir zararın mı var?

– dök içindeki öfkeyi dostum. ama saklama benden seni sevmediğini.
– sus… ”
edit:alıntıdır.

bir kitapta bu lambayla ilgili harika bir kısım vardı bulunca mutlaka ekleyeceğim.
buldum emrah serbes erken kaybedenler kitabındaymış.
“apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın bülent?”
“hangisini?”
“otomatik yanan, sensörlü lamba.”
“hayır.”
“komşu görmüş, yalan söyleme. süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.”
önüme baktım.
“neden kırdın?”
cevap yok.
“hasta mısın evladım? söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle…”
“kırdımsa kırdım, ne olacak! çok mu değerliymiş?”
“lamba senden değerli mi evladım, lambanın a***** k******, lamba kim? yöneticiye de dedim. lambanızı s****, kaç paraysa veririz. sen değerlisin benim için.”
“beni görünce yanmıyordu baba.”
“nasıl ya?”
“görmezden geliyordu, yanmıyordu. kaç sefer yok saydı beni.”
“e beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.”
“hadi ya! sahiden mi?”
“evet. ucuzundan takmışlar. bizimle bir alakası yok.”
babama sarıldım yıllar sonra.”