bu aşkın efkarı şarkılarda
hüzün bende solacak
bizi zaman yenecek
ve anılar kalacak.

insanın, ufkunu genişleten, hayatla bağlarını sağlamlaştıran, edebi ve zarif bir uğraştır.

nitekim, bir kitapta şöyle okumuştum:
hayatınıza her girene şiir yazıyorsanız, siz insanları değil; şiir yazmayı seviyorsunuz.

kir atma terapisinin mekanı.
çok ilginç bir ortamı bulunur hakikaten.
çırılçıplak teyzeler, mayolu küçük kızlar, evlilik çağındaki çıtırlar, hunharca kese attırıp renk değiştiren ablalar.
dolmalar, börekler, meyvesuları havada uçuşur. yıkanır yorulur yemek yersin, sıcak taşa oturup kemiklerine kadar ısınırsın.
tam o anda bağırışmalar başlar. çıplak teyzeler küfürlerle, kayan yalbır yalbır etleriyle saldırma çabalarına girerler.
bir keresinde teyzenin biri kendisine hunharca bağıran kadının kafasına hamam tasını sakince öyle bir indirmişti ki hamam tası sekmişti kafasından. epey gülmüştüm. polis çağıracaklarını söylemişlerdi en son. *
of bir de hamam otu denen bir zıkkım var her yerlerine sürüyorlar, tüy döküyormuş, lağım gibi kokuyor.

çünkü ses çıkarırsa nerede olacağı bellidir. çok da durumu yoksa ve ailesini düşünüyorsa ses çıkartmamak durumunda kalır. elbetteki yanlıştır fakat günümüzde gelinen yer bundan ibarettir. tabii bir de öğrenilmiş çaresizlik durumu vardır ki ailesi ona böyle öğretmiştir. çevresinden hep böyle görmüştür ve o da yaşamını böyle idame ettirir.

depresyonu yendim *

dijital dünya her tarafımızı kuşattı. ne kadar çok teknoloji ile iç içeyiz öyle değil mi? buna rağmen maziden ansızın zihnimize düşen bir an, dalgın dalgın geçtiğimiz bir sokak, gördüğümüz bir hayal bizi romantik bir halin içerisine çekiyor. itiraf edelim, ruhumuz hâlâ analog. ve hatta ihtiyacımız olmasa bir saniye teknolojiyi yanımızda tutmayız. ihtiyacımız var. ama ruhumuz analog. durup durup dalmalarımıza, içinden çıkılmaz sorunlarımıza, sarmalanmayan ruh yaralarımıza derman olmaya teknolojinin gücü yetmeyecek. çok boş avuntu.

olumsuz düşünmeyi kendisinden uzaklaştırması gerekir. olumsuz düşünerek negatif enerjiyi kendine çeker çünkü.

çaylagin azmidir. ımdb 9

hiç bilmesinler seni.
sendeki gerçeği.
kimse görmesin senin,
gülüşünde gizli , cenneti.
çıkma sen dışarı geceleri.
görmesinler seni.
kıskanır asar yıldızlar,
ay'a kendilerini.
güneşe hiç görünme zâten.
görürse o da kıskanır,
ısıtmaz hiç kimseyi.

anlatamıyorum ki seni.
ki sadece ben değilim,
ne âsaf yazabilir ne de süreya , seni.
nâzım hikmet görse eğer,
sevebilir miydi hiç
celileyi , pirâyeyi yâhut münevveri.
olabilir miydi vera , nâzımın son eşi.

seni betimlemek benim işim
ilk konum, kirpiklerinin
göz kapaklarındaki dizilişi.
benzetiyorum tıpkı
papatya yaprakları gibi.
hem âhenk içindeler,
hemde anlamı gibi.
(saf ve temiz sevgi)
insanoğlu riyâkardır,
sever ama kopartır çiçekleri.
o yüzden kirlenmiş bu dünyada,
hiç bilmesinler seni.

bir ferrari performansına sahip olan
bir başka italyan olur kendisi.
arada bana porcshe gibi geldiği de oluyor.

iç karartan haberlerden biri daha.

çocukları için tek gerçeğimsiniz yazmış baba kılıklı yaratık. sen o çocuklar için sadece bir katilsin artık. yardıma gidiyorsun öldürülüyorsun. vay arkadaş ya.

çocuk eylemek-eğlendirmek için üretilmiş-yapılmış nesnelerin bütünü.
küçükken orta halli bir ailenin çocuğu olmama rağmen dönemin ulaşılabilir oyuncaklarının tamamına sahiptim. çünkü babam benim olmadı, ben doya doya çocukluğumu yaşayamadım ama bari kızlarım yaşasın deyip elinden geleni ardına koymamıştır. ve barbie bebeğinden, atarisine her şeyi almıştır. bu yüzden minnetle hatırlıyorum o günleri. ama beni asıl mutlu eden oyuncaklar ya da yeni bir şeyi keşfetmek değil. onların tamamında oyunu paylaşmak idi. şöyle düşünün bir bebeğe kıyafet dikerken-örerken annemle birer modacı oluyorduk, çay takımlarımla hayali çaylarımı aileme sunarken de gururlu bir aşçı - evet çay yapabiliyorsam o zaman aşçı sayılabiliyordum. * - ya da ataride mortal combat oynarken çığlıklar eşliğinde ben eğlenirken babam da yaşayamadığı çocukluğuna dönüyordu. bir sürü nesne var aklımda ama beni mutlu edenler o nesnelerden çok onları paylaştığım insanların duyguları.
ve şimdi de en güzeli benim için bu mirası devam ettirebilmek. bir oyuncak hediye etmek ve de oyuncaktan hevesimizi alana dek saatlerce oyun oynamak.

gün içinde sayısız kez açıp kapatırız elimizde olmayan bir şekilde ve böyle olması da göz sağlığı için çok önemlidir. ancak görmek istemediğimiz durumlarda ve uyurken kapatabiliriz.

tüm kitaplarını satın aldığım tek yazar / şair / kadın / insan.

bir de meşhur bir fotoğrafı vardır ya, o fotoğraftaki kadının bakışlarına aşığım ben, ilk gördüğüm andan beri.
ne çok şey anlatan ama hiç duyulmamış bakışlar. insana cümle kurmayı unutturan satırları var, yumuşak ve masalsı dokunan, sonra çok kızgın bakan cümleler.

mahallendeyiz biz hâlâ, geleceğiz ama arkandan merak etme olur mu?

"ah hemşerim, ah maviş, ah kadın."

https://i.ibb.co/5kmv1ps/ımg-20210415-032940.jpg

stefan zweig satranç - tavla

sadist kitabını okuduğum zaman 3 gün tuvalete giderken koşarak gidip geldiğim yazardır . ne mükemmel bir yazıştır sanki beni esir aldın adam yaşadım kitabı resmen ..

sorun sahibi olmak ile sorunlu olmak çok farklı olmakla beraber sorun sahibi bir insana yardım edilebilirken, sorunlu kişinin uzman yardımına ihtiyacı vardır. sorunlu bir kişi ile karşılaşırsam topuklayarak kaçıyorum çünkü onunla uğraşmaya ne zamanım, ne gücüm ne de isteğim var.

t: sadece işgüzarların işi.

geçmişle bugün arasında neler vardı! işe yaramaz çalışmalar, hayal kırıklığı, büyük fedakarlıklarla kazanılmış şöhret, peşinden tutkuyla koşulan ve sonra yitirilen mal mülk, ağır ağır tükenen aşk ve tutku, bir sürü buluşma ve zor ayrılık, genel ve özel her şeyle mücadele etme, bulanık sulara sürüklenen berrak hedefler, yalnızca çaresiz ve kör bir mahkumiyetle son bulan özgürlük ve kendini bulma mücadelesi.

insanların ruh sağlığı , zaten iyi değildi; bu kapanma, yasaklar, evde aynı kişiler, aynı yüzler, ve geçmişte yaşananlar ile hesaplaşma için uygun zaman olması, cinnet için uygun koşullar oluşturdu.
bu kadın hasta , hasta olmasa mümkün değil öyle bir cinayeti işlemesi.
allah akıl sağlığımızı korusun, artık normal hayata bir önce dönmemiz lazım.

(bkz: vay anam vay neler dönmüş serhat ya)