artık çok geç dediğin şeyler

ıkinci üniversite harcımı ödedikten sonra finallerimin çakıştığını fark ettiğim o an.

hayal etmek, umut beslemek, yeniden başlamak, mutluluğa inanmak, gönül bunları sandığa kaldıralı çok oldu. anahtarı kayıp, defalarca kilitlenmiş olan sandık.

baba'yı sevmek...

daha böyle bir halt olmadı ama hadi hayırlısı diyip ters teptirme oranımı %100 artırıyorum.

kendimi bazen her şeye çok geç kalmış hissetsem de şimdilik artık çok geç dediğim bir şey gelmedi aklıma.
hiçbir şey için geç değildir diye karşılık verilen başlık.

ölümü kaçırmışım, geri kalan her şeye de öyle geç kalmış hissediyorum.
bedenimle ruhum aynı orantıda büyümemiş ve aynı orantıda kullanılmamış gibi. birine daha vakit varken diğeri sanki son kırıntısıyla dayanmaya çalışıyor. bu orantısızlığı çözemiyorum.
ruhumun güzel şeyleri yaşamaya bile mecali yokmuş gibi. o kadar bitik ve yorgun ki ben o kadar şey yapmak isterken kılını kıpırdatmıyor. dostoyevski" 20 yıldır başıboş bir insanım. insan hiç o kadar başıboş kalır mı?" gibi bir söz söylemişti ya o kalabalık duygularının yalnızlığında, hiçbir şey yapmadan yaşayıp gittiğinde "bir insan asla o kadar ev hapsi almış bir hayatı tercih edemez. ölür veya en son kendini öldürür. deli olsa belki anlamaz ama normal insan bu kadar dar'a ve kafese o kadar boyun eğemez." diye düşünmüştüm geçen yıl okuduğumda.
şu an ise hiçte aynı düşünmüyorum. o yaşantıyı tercih edebilir ama tutsaklığı da edebilir mi? o yaşantıyı tercih ettiğinde görünür tutsaklığı kabul etmiş olmuyor.
hayattan zevk ve tad alamadığımız sürece biz nerede olursak olalım veya hayata ne kadar geniş açılırsak açılalım biz kafesini içindeyken kendisiyle birlikte taşıyan bir kuştan farksız olmayacağız. bu şekilde kafeslendiğimiz zaman kafesi kıracak ya da kiliti açacak tek bir şey var...

insanları önemsediğin vakit geride kalıyor ya "umrumda olduğunuz zamanı kaçırmasaydınız keşke" diyesin geliyor.