her cümleye biz diye başlayan çiftler

birbirinin kötü bir kopyası haline gelmiş çiftlerdir. birey olarak varlıklarını unutmuş, ancak biz olarak var olabilen insanlara dönüşmüşlerdir. kendilerine ait düşünceleri, yaşamları, alanları, hobileri kalmamıştır. kişisel seçimin kişisel olma özelliği unutulmuştur.
biz a partisine oy veririz, biz mavi renkten hoşlanmayız, biz bu tür insanlardan nefret ederiz, biz tavla oynamayı sevmeyiz, biz birbirimizden habersiz bir şey yapmayız, biz, biz, biz.
bu biz kavramı muhteşem uyumdan değildir. kendilerine ait hobilerinin olmamasından, kendilerine özel bir şeyin kalmamasından bunalırlar. biz olan gruptan biri evden ayrıldığında diğeri en yakın arkadaşına şikayet eder, öteki bunalmış halde söylenir.
birbirlerinin telefonlarına bakarlar, bilgisayarlarını kurcalarlar. toplumsal anlamda oynanan biz rolünde kimlikleriyle birlikte öz güvenlerini kaybederler.
çiftler birbirlerine nefes aldırmayacak noktaya gelip, birbirlerini boğma isteğini zor durdururken, toplumdan güzel bir alkışı hakkederler.
anneler, babalar, henüz çift olamayanlar, yeni flört etmeye başlayanlar övünçle, gururla, imrenerek işaret ederler.
-aaaa, ne kadar da uyumlu ve mutlu bir çift. allah bozmasın. biz diyen dillerinizden aşk eksik olmasın...

somut olarak ortada iki kişi var gibi görünsede içi boş tek bir kişi haline gelmiş çifttir. ayrıldıktan sonra ne yaptıklarını çok merak ediyorum böyle insanların.

bir türlü anlayamadığım çift varyasyonu. ne ara nasıl biz oluyorlar anlamıyorum. yiyecek içecek bir şey hazırlarken bile ben hiçbir ilişkide bize yapıyorum dememişimdir. hep sana şunu yaptım bunu yapayım vs derim. karşımdaki "bize" diye düzeltince garipsiyorum. bence ne kadar seversen sev biz olamazsın. ortak zevklerimiz veya ortak düşüncelerimiz olamaz ki kimseyle. tamamen bütünleşmek mümkün değil. bu ilk günden karşındaki insanın anne babasına hemen anne baba demek gibi bir şey. tek başına bir birey olamayan insanların biz kimliği altında birey olma çabası gibi geliyor. ben merkezli bir insan olarak zihnim bunu algılamıyor.

yaptıklarını pek tasvip etmediğim insan grubu. birey olmadınız mı yahu siz yıllar önce!

arada bir elbette kullanılır şu kelime ama sürekliyse orada bir i*nelik vardır bence.

bunun bir başka versiyonu da çocuklu kadınların "babamız" kelimesinde görülüyor. uyuz oluyorum o kelimeye. "baban" ya da "babası" kelimesi kalkıveriyor ortadan bunlar evlenince. babamız ne ya! senin nereden baban oluyor dağ gibi kocan?