1.
“her şey olan” yalnızlıktan bahseden yazar hasan ali toptaş, son dönemde türk dilinin yetiştirdiği en büyük yazar.
alçakgönüllü oluşu kendisiyle yapılan her konuşmada kendini göstermekte ve yazar tevazuu ölçüsünde devleşmekte, büyüdükçe okurların gözünde o kadar saklamakta kendini ama bunu yapma amacı bir kendini beğenmişlik duygusu değil bir inanmazlık.
çünkü aldığı ödüllerden sonra şaşkınlığa düşen bir dev, bu yazar. daha önce hiç şiir kitabı tanımı yazmamıştım, aslında bu satırların yazarına göre de okuduğu kitap bir şiir kitabı değil bir öykü kitabıdır.
ancak her karşılıştığım yerde kitaba şiir kitanı dendiği için ben de bunu sizinle paylaşmak istedim. ben bu kitabı bir öykü kitabı olarak okudum, kitap kapağında da aksi bir uyarı bulunmadığı için haklı olduğumu varsayıyorum. kitabı okuyanlar bana bu konuda yardımcı olabilirler sanırım.
hasan ali toptaş, yalnızlıklarını anlatmış kitabında ve yalnızlığın var olduğunu kabul etmiş. yalnızlıkların ne kadar büyük yer tuttuğunu da anlatmış hayatımızda. daha önce hiç yapmadığım şeylerde birini daha yapıyor ve buraya ondan uzun sayılacak bir alıntı kopyalıyorum:
“yazmak bence bir yalnızlıktan bir yalnızlığa yolculuk. okuru hesaba katsan da böyle bu, katmasan da. başka bir deyişle, bir öyküye, bir şiire, bir romana başlarken yalnızsın; bitirdiğinde daha da yalnızsın. metinlerimdeki mahşeri kalabalıkları da ben yalnızlığın başka bir biçimi olarak görüyorum. içinde bulundukları metnin vazgeçilmez bir malzemesi ya da kurgunun temel bir parçası gibi gözükseler de (ki öyledirler, öyle kılınmışlardır), bu mahşeri kalabalıkların, ruhsal yapımdan kaynaklanan, benim bile farkına varmadığım çok daha başka nedenleri de olabilir tabii. çocukluğumdan bu yana bir türlü yenemediğim kalabalık fobim olabilir sözgelimi. sonsuzluğa nokta’nın kahramanında da vardır bu fobi; otobüs terminalinin kalabalığından bile korkar o, dehşet verici sahneler hayal eder. ben fobimi kahramana yükleyerek başımdan defetmeye kalkışmış değilim tabii, o fobi o kahramanın kılındı. bir anlamda, hem beyhude bir defetme çabası gerçekleştirildi, hem de o fobi o kahramanın yapısını oluşturan bir malzemeye dönüştürüldü. kalabalıkla yazmanın ilişkisi bana pek açıklanabilir gibi görünmüyor. yazmak, belki de kalabalık bir tenhalık hali.”
kitabın ilk sayfası aslında kitap hakkında önemli bir ipucu veriyor bize, hatta onun için bir özet ya da bir önsöz diyebiliriz. “insana en yakın yalnızlıktır insan.” en yakınımızdaki yalnızlıklara ulaşabilmek için okuyunuz bu kitabı.
alçakgönüllü oluşu kendisiyle yapılan her konuşmada kendini göstermekte ve yazar tevazuu ölçüsünde devleşmekte, büyüdükçe okurların gözünde o kadar saklamakta kendini ama bunu yapma amacı bir kendini beğenmişlik duygusu değil bir inanmazlık.
çünkü aldığı ödüllerden sonra şaşkınlığa düşen bir dev, bu yazar. daha önce hiç şiir kitabı tanımı yazmamıştım, aslında bu satırların yazarına göre de okuduğu kitap bir şiir kitabı değil bir öykü kitabıdır.
ancak her karşılıştığım yerde kitaba şiir kitanı dendiği için ben de bunu sizinle paylaşmak istedim. ben bu kitabı bir öykü kitabı olarak okudum, kitap kapağında da aksi bir uyarı bulunmadığı için haklı olduğumu varsayıyorum. kitabı okuyanlar bana bu konuda yardımcı olabilirler sanırım.
hasan ali toptaş, yalnızlıklarını anlatmış kitabında ve yalnızlığın var olduğunu kabul etmiş. yalnızlıkların ne kadar büyük yer tuttuğunu da anlatmış hayatımızda. daha önce hiç yapmadığım şeylerde birini daha yapıyor ve buraya ondan uzun sayılacak bir alıntı kopyalıyorum:
“yazmak bence bir yalnızlıktan bir yalnızlığa yolculuk. okuru hesaba katsan da böyle bu, katmasan da. başka bir deyişle, bir öyküye, bir şiire, bir romana başlarken yalnızsın; bitirdiğinde daha da yalnızsın. metinlerimdeki mahşeri kalabalıkları da ben yalnızlığın başka bir biçimi olarak görüyorum. içinde bulundukları metnin vazgeçilmez bir malzemesi ya da kurgunun temel bir parçası gibi gözükseler de (ki öyledirler, öyle kılınmışlardır), bu mahşeri kalabalıkların, ruhsal yapımdan kaynaklanan, benim bile farkına varmadığım çok daha başka nedenleri de olabilir tabii. çocukluğumdan bu yana bir türlü yenemediğim kalabalık fobim olabilir sözgelimi. sonsuzluğa nokta’nın kahramanında da vardır bu fobi; otobüs terminalinin kalabalığından bile korkar o, dehşet verici sahneler hayal eder. ben fobimi kahramana yükleyerek başımdan defetmeye kalkışmış değilim tabii, o fobi o kahramanın kılındı. bir anlamda, hem beyhude bir defetme çabası gerçekleştirildi, hem de o fobi o kahramanın yapısını oluşturan bir malzemeye dönüştürüldü. kalabalıkla yazmanın ilişkisi bana pek açıklanabilir gibi görünmüyor. yazmak, belki de kalabalık bir tenhalık hali.”
kitabın ilk sayfası aslında kitap hakkında önemli bir ipucu veriyor bize, hatta onun için bir özet ya da bir önsöz diyebiliriz. “insana en yakın yalnızlıktır insan.” en yakınımızdaki yalnızlıklara ulaşabilmek için okuyunuz bu kitabı.
devamını gör...
2.
doğunun kafkası olarak anılan hasan ali toptaş imzalı 114 sayfalık eser olup şairin yalnızlıkla ilgili şiirlerinden oluşuyor; kitap 1993 yılında yayınlanmıştır.
kitabımı biraz önce bitirdim ve şiirleri hakkında konuşmak gerekirse; son derece felsefik buldum, şairin yalnızlık kavramına yüklediği anlamı kendi metaforlarıyla, kendi bakış açısıyla kendi perspektifinden bu kadar lirik ve etkileyici yansıtması şiirleri daha güçlü kılmış.
yalnızlığın kutsallık emâresi olması veya bilgeliğe giden yol olma ihtimâli şiirlerin belki de ana teması; sanki insan yalnızsa kaybedecek kimsesi yoktur ve bu yüzden en güçlüsü kendisidir diye düşündürüyor.
yalnızlığın bir bedenin eksikliğinden ziyâde aslında her şeyi bilmenin anahtarı olduğunu belirtiyor.
bir şiirde ise yalnızlık onun dönmeyeceğini bilmektir diyor; ki bu dize bence kitabın en etkileyici dizesiydi.
yalnızlığın en sevilen insandan ayrılmak olduğu ise söylenebilir.
şair salt yalnızlıktan bahsetmiyor kitapta, ölümden ve unutmak eyleminden de yer yer söz açıyor;
bir insanın ölmeye ne zaman başladığını düşündürüyor, hele ki unutulmanın ölümle eşdeğer olduğunu hissettiren dizeler de mevcut.
kitabımı severek okudum ve epey düşündürücü dizeleri vardı, bu yüzden okuduğuma pişman değilim, çünkü bazı kitaplar hayal kırıklığı yaratır, bu yaratmadı.
birkaç dize bırakıp yalnızlıklara dair başka kitaplar da okumak üzere tanımı bitiriyorum. ^^
yalnızlık, uçurumları giyinmektir biraz da.
bilinmesin;
yalnızlık biraz da, her şeyi bilmenin ta kendisidir.
ansızın ölümü istemektir yalnızlık;
kendimizin kendimize sağırlığıdır.
üstelik, ölümü biraz daha gerçek kılmak için gazetelere ilan vermişizdir.
yalnızlık onun dönmeyeceğini bilmekti.
kitabımı biraz önce bitirdim ve şiirleri hakkında konuşmak gerekirse; son derece felsefik buldum, şairin yalnızlık kavramına yüklediği anlamı kendi metaforlarıyla, kendi bakış açısıyla kendi perspektifinden bu kadar lirik ve etkileyici yansıtması şiirleri daha güçlü kılmış.
yalnızlığın kutsallık emâresi olması veya bilgeliğe giden yol olma ihtimâli şiirlerin belki de ana teması; sanki insan yalnızsa kaybedecek kimsesi yoktur ve bu yüzden en güçlüsü kendisidir diye düşündürüyor.
yalnızlığın bir bedenin eksikliğinden ziyâde aslında her şeyi bilmenin anahtarı olduğunu belirtiyor.
bir şiirde ise yalnızlık onun dönmeyeceğini bilmektir diyor; ki bu dize bence kitabın en etkileyici dizesiydi.
yalnızlığın en sevilen insandan ayrılmak olduğu ise söylenebilir.
şair salt yalnızlıktan bahsetmiyor kitapta, ölümden ve unutmak eyleminden de yer yer söz açıyor;
bir insanın ölmeye ne zaman başladığını düşündürüyor, hele ki unutulmanın ölümle eşdeğer olduğunu hissettiren dizeler de mevcut.
kitabımı severek okudum ve epey düşündürücü dizeleri vardı, bu yüzden okuduğuma pişman değilim, çünkü bazı kitaplar hayal kırıklığı yaratır, bu yaratmadı.
birkaç dize bırakıp yalnızlıklara dair başka kitaplar da okumak üzere tanımı bitiriyorum. ^^
yalnızlık, uçurumları giyinmektir biraz da.
bilinmesin;
yalnızlık biraz da, her şeyi bilmenin ta kendisidir.
ansızın ölümü istemektir yalnızlık;
kendimizin kendimize sağırlığıdır.
üstelik, ölümü biraz daha gerçek kılmak için gazetelere ilan vermişizdir.
yalnızlık onun dönmeyeceğini bilmekti.
devamını gör...