dinden çıkana üzülen insan

hayretler içerisinde izliyorum böyle insanları.

neymiş, sevdiği insanın yanacağına üzülüyormuş. bu nasıl kibir? korkunç.

madem seviyorsun sen de katıl o kişiye. seven ne yapmaz?

tanrı yok. cehennem yok. bu kadar net. farkında değil ama kendi cahilliğine üzülüyor.

bu benim rahmetli babaannemdi. kafirliğe göz kırpana, küfür kıyamet eden isyankâra, allahu tealaya şirk koşana, "abooo, tövbe tövbe tövbe, sen acı yarapbi." derdi.

ateş var oğlum" hatırlatması en sık söylediği şeylerden biriydi.

üzülürdü bir inançlı kul olarak dinden uzaklaşan insana. vay canım...

bizim dinci böyleydi.
vah vah vah! allah hidayet versin. tekrar dine girmek ister misin?

ayrıca biraz ekleme yapmak istiyorum:
kendisi hem kadın hem erkek düşmanıydı. metrobüste tacize uğradığım için beni suçlamıştı. erkekler için sürekli "onlar cinsellikten başka hiçbir şey düşünmüyor" gibi saçma cümleleri vardı. kadınların çok duygusal olduğunu ve erkeklerin kalpsiz olduğunu savunuyordu. görüp görebileceğim en cinsiyetçi insandı. kendisine üzülüyorum, allah gerçekten böylelerine hidayet versin.

e siz de onun argümanlarına, mitolojik cahiliyetine, inancına üzülüyorsunuz. bu da bir çeşit kibir değil mi o zaman? herkesin aklı kendine, üzülecekseniz kendinize üzülün. bu son cümle tüm insanlık için. *

ilk tanım çok çelişkili.
farz et ateşte yanan sevdiğin var üzülmez misin?
eğer laf sokmak için diyorsa zaten ses tonundan anlaşılır. orda değişir durum.
bence sırf inanmadığın için gerçekten iyi düşünenleri kötülemek de kibir.

bu kişi benim. ben güzel bir yemek yeyince keşke kardeşim de arkadaşım da bu yemekten yiyebilse diyorum. ben mutlu olunca keşke sevdiklerim de mutlu olsalar, bu duyguyu tatsalar diyorum. ben sevdiklerimin de dinden çıkmasını, cehennem ehli olmasını istemiyorum. hal böyleyken kendim için de sürekli dua ediyorum, allahım ayaklarımı sabit kıl, beni dinden uzaklaştırma diye.

yanlış yapan insandır, inanmak veya inanmamak kişinin kendi tercihidir.

kendine üzülmeyen insana çok da üzülmem açıkçası. kendi canımızı kurtardık da elalemi çekmek kaldı.

amenos, hemen beni aforoz edin, sizi gidi engizisyoncu p********er

ehlisunniden, alavilikten, ehlişialıktan çıkana üzülmüyorum. çünkü bunlar " lâ" demişler. gerisini arayacaklar. lakin; içki, zina, yarıcılbah gezmek, filört için dinden çıkanı da kınıyorum. eğlence ve çıkar için dinden çıkanı mucize göstersen geri dine sokamazsın. çünkü o, dünyanın geçici menfağatlarını seçmiştir.

bu dünya hassas kalpler için bir azap.

neden üzüldüğünü merak ettiğim insandır. islâm dini için yazarsak.

1. kendi dini inancına bir kişinin daha yüz çevirmesine mi üzülür?
2. kendi dini inancına göre o kişinin cehennemlik olduğunu düşündüğü için mi? (kadere mi inanmıyor anlamadım ki?)
3. yoksa kendi dini inancına göre o insanın bazı hadislere göre öldürülmesi gerektiğini söylediği ve buna inananların o insana zarar verebileceğini düşündüğü için mi?

yani sadece o insanı ilgilendiren bir konuda bir başkası neden üzülür anlayamıyorum.