düşün ki sen bunu okuyorsun

oradasın, biliyorum. bu satırları okuyorsun.

şimdi bu satıra geçtin, kaşların çatıldı. kafan karıştı. kimle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun. ben bu satırları sana yazıyorum. ona, buna, şuna değil. sana yazıyorum. dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. bir otobüste misin, trende misin, saat orada kaç? bilmiyorum.. ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum. ve inan bana, bunların hiçbirinin önemi yok. saçlarının renginin, saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun, saatinin kaç olduğunun.

tek önemli olan sensin. bu satırları okuyor olman. tek önemli olan şimdi bu cümleye geçmiş olman. neler yaşadın, neleri atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. tek bir bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. sonuna geldiğini düşündüğün her yolda, o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. belki mahvolmuş bir haldesin, belki pes ettin, belki çaresizsin, belki artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun.

bu satıra geçti isen, hala umut var demektir. çünkü bu satırları okumaya devam ediyorsan bu satırlardan bir kurtuluş yolu, bir cevap arıyorsun demektir.
derin bir nefes al. bir nefes daha. ve bil ki, “vardır elbet bir çıkılacak yol.” yeter ki o yola adımını at. o telefonu eline al, kendini tuttuğun o mesajı at. aynanın karşısına geç, kendine bir bak. o kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara. bir özür dile kendinden. kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için, kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. bu dünyadaki en önemli insan sensin. bu dünyadaki en değerli insan sensin. başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer, şimdi bir kez daha özür dile kendinden. ve bir kez daha. unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak..

senin en yakın arkadaşın, en daimi ailen sensin.

okudum ve iyi ki varım.*

senlik bir durum yok ilvıs. öylesine, adiliğine, vaktini çalmak için yazdım. bu arada şu lanet duvarı teslim et artık, bir daha ihale falan alamayacaksın bu gidişle. o benzinlikleri olan adamdan da uzak dur, tehlikeli biri.

canım kendim, seni seviyorum.

madem okuyorum o halde yazıyorum. madem yazıyorum bunları biliyorum. o zaman bildiğim şeyi niye okuyorum. çünkü ben benimle benim aramda olan benin üzerindeki tüy tanesiyim.

aaa bana degilmis arkadaslar baskasinin mektubunu okumusum.

içindekğ o korkuyu at ve biraz olsun cesur ol. korkma her şeyden. kendine güven. hiçbir şey bilmeyenler bile kendine o kadar güveniyor. haksızlık etme kendine. şok üstüne gidiyprsun, hatalarını abartıyorsun, suçluyorsun.. yapma be. olduğun halinle sev kendini. sen sevmezsen kim sevecek söylesene. bir hata yaparsan da düzeltebilirsin. kimse mükemmel değil. az rahat olsan, az cesur her şey daha kolay olacak.

düşündüm cidden okuyorum. paranoyak oldum lan.

düşün ki philippe,

"1909 yılının mayıs ayında, floransa'da başka bir otele indin. ömrün oldukça, odile malet'in varlığından haberin bile olmayacaktı. ama, yine de yaşayacaktın, mesut olacaktın. niçin, tam şu anda, onun var olmadığını düşünerek yeniden başlamamalı yanı? "

(bkz: andre maurois)
(bkz: iklimler (kitap))

naber kız.
neyse, ben bunu eski tanımlarımı beğenen bir ç yazar kardeş sayesinde yapıyorum.
lan diyorum ne güzel yazmışın be.
sanırım sadece kendim için yazıyorum.
her tanımımda kendimi daha çok seviyorum.
mikemmelim ya, mikemmel kız, seviyorum seni.

kendini düşün ve arkana bakmadan yoluna devam et.zor zamanında yanında olmayıp seni zor durumda bırakanı asla affetme.