mino'nun siyah gülü

hüsnü arkan’a ait bir eserdir. (kendisi bir zamanlar ezginin günlüğü isimli grubun solistliğini yapmıştır.)
1960’lı yıllarda bir ege kasabasında başlayan bir yasak aşk ve eylül darbesi ardından yaşanan bir aşk arasında flashbackler yapılarak, bir ailenin iki kadınına ait iki hikaye anlatılmaktadır. bu dönemlerde filizlenen ve yeşillenen aşklar, ama yarım kalan umutlar anlatılıyor. hikayelerin içiçe geçmiş olması, yıllar ve olaylar arasında çok fazla flashback olması nedeniyle başta olayları, insanları karıştırabiliyorsunuz ama okudukça yavaş da olsa kavrayabiliyorsunuz. kitabı okurken de sanki hüsnü arkan o rahatlatan sesiyle arka fonda "nereye uçar turnalar" şarkısını söylemeye devam ediyor.
kitaba ait bir-iki alıntı;
“insan, sonuna kadar umutlu olabiliyor. umut bir çare değil ama galiba çareden daha büyük bir şey.”
“insan beyni mükemmel bir çiftçi; durmadan ekip biçiyor. sonunda olan biten her şeyi anlıyorsun. anlamak çok tehlikeli bir şey."

edit:imla

çok sevdiğim kitaplar arasına girmese de sade anlatımı ve bir çırpıda okunması nedeniyle beğendiğim bir kitaptı diye hatırlıyorum. defterime şöyle bir alıntı düşmüşüm:
"bundan sonra bana ait olmayan her şeye hayır diyeceğim. cennete, cehenneme, topuklu iskarpinlere, gece elbislerine, erken uyanmaya hayır! bütün abilere hayır cahit adamı!
cahit adamı! bu sabah uyanır uyanmaz sizi düşündüm ama sanmayın ki, özel bir adamsınız. arzunun kapısı açık kaldığında, içeri mutlaka biri girer."