palyaço

hepimizin bildiği o ağzı burnu boyalı kırmızı burunlu bonus kafa! çocukları eğlendirmek için türlü şapşiklikler yapar.

ekran karşısında, protokol peşinde palyaçoluk yapanlardan daha onurlu, karakterli kişidir.

turgut uyar'a ait olunduğu düşünülen şiirdir. düşünülen diyorum çünkü uyar'ın oğlu hayri turgut verdiği bir demeçte şiirin babasına ait olmadığını tanımadığı ve bilinmeyen bir şairin olduğunu söylemiş.
şiir şu şekilde:


palyaço

kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının

belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize

kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi

bunu palyaço söyledi,
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım, yazmasam ağlayacaktım

herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım
sırf bu yüzden mi ağladım
alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz

biraz birazdım her şeyden
dün biraz sinirlenmiştim mesela
yarın bir kadını seveceğim biraz
biraz biraz kör oldum bügünlerde

ama rakı kadehlerini boşaltmayın
eksilmesin hiçbir şey
hiçbir şeyden dahi olsa
kalsın biraz

umursamıyorum yılgınlığımı filan
çünkü sessizce yaşanmalı her şey
bir devrim sesszce olmalı mesela
ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun

bir palyaço neden yalan söylesin ki
ben palyaço olsaydım söylemezdim
marangoz olsaydım da söylemezdim
ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını
kaç kilo çeker ki bir palyaço
hem neden yüzüme vuruyorsunuz
bir çirkin ördek yavrusu olduğumu

gocunmam ki ben, ben gocunmam
bir palyaço ne kara gocunmazsa
o kadar, o kadar gocunmam işte

rakı doldurun! eksilmesin

bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz

hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik
her sokakta biraz daha eksilirdik
bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen
bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu
”duyamadım”, derdim, “tekrar et!”
sessizliğe bürünürdü o vakit her şey
sokaklar daha bir puslu
palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu
ve ben daha bir alçak olurdum
ağlardım biraz

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum
hatta kuyruğuma basma diyorum
acıyor, tırmalarım,-
diyorum

kahrol, kahrol!
diyorum

geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz

”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim

örneğin;

geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim

ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz

kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi, ben yazdım
yazmasam, alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz

bazen diyorum ki, palyaço,
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi

biraz biraz anlıyorum ki,
yüzler eller, o terli vücutlar filan
her şey plastikmiş biraz

haydi sirtaki yapalım palyaço
rakı doldur, yine eksildik biraz.

osman sonant abimizin yorumuyla dinlemenin tadı başkadır. buradan

izleyicilerini eğlendirmeyi görev edinen, aşırı ve rengarenk makyajlı birey.
en ünlüleri en tehlikeli olanlarıdır...

aslinda bir korku ogesidir.

böylesine denk gelinmemesi gereken tipler.

etimolojide saman kafa manasına gelir.
malum o yıllarda imkanlar oldukça sınırıııydı, ilk palyaçolar bol bir elbise giyiyor, samandan saçlar yapıyor, üstüne de bir şapka giyerek gösteri yapıyorlardı.
palyaço daki saman kafa benzetmesi oradan gelmektedir.

bir tek o * gerisi yalan.

kızım çok korkardı. resmini görse çığlığı basardı. literatürde palyaço korkusu diye bir şey varmış, koulrofobi.

(bkz: pantomim)

tiyatro sansürünün varolmasında, dolaylı bir rolü vardır.

palyaço, patron tarafından da sirkten çıkarılmıştır.

yalnızlığı somutlaştırmaya yönelik atılımda bulunan şiirdir

kıvırcık peruksuz, kırmızı burunsuz, rakılı bir şiirdir. zamanında çok okuduk, unuttuk. bir palyaço ne kadar unutursa o kadar unuttuk işte.

eski italyanca da saman saçlı anlamına gelen bileşik bir isim.
eskiden bir şapkanın altına sıkıştırılmış sarı samanlardan saç yapıp, yanısıra tuhaf hareketler yaparak meydanda toplanan insanları güldürmeye çalışan ardından şapkasını gezdirerek bahşiş toplamak suretiyle köy köy gezerek geçimini sağlayan komedyenlere bu ad veriliyordu.

keyifle koleksiyonunu yaptığım porselen, bez ve ahşap olarak özellikle eski tarihlerde üretilmiş palyaço ların hastasıyımdır.

mesela bu en sevdiklerimden bir tanesi.

şiir olanı üzer.

”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim

ben dahil tanıdığım insanların %90 ını küçükken korkutmuş olan, sözde çocukları eğlendiren yaratık. tipinin insanlara böyle itici geldiği bariz iken neden hala çocuk organizasyonlarında sürekli boy gösterirler bilinmez.

1 ara yaptigim mesleki faaliyet.

amerika ya da avrupa'daysanız korkunuz oluşabilir de... türkiye'de kaç tane palyanço gördünüz de korkunuz gelişti acaba?

pek bir güzel mutrib şarkısı.