an itibarıyla işsiz kalmam

öncelikle tüm bunları yazmamın sebebi artık içimde tutamıyor olmak. kimsenin acımasını istemiyorum yada sempatisini kazanmak istemiyorum.
ben ankarada yaşayan 20 li yaşların ortasında spor salonunda çalışan bir kadınım. 4 yıl fizyoterapi ve rehabilitasyon bölümü okudum(gayet güzel bir üniversitede) ama mezun olduktan sonra iş bulamadım. araya pandemi de girince mecburen aile evinde kalmak zorunda kaldım. uzun bir zaman iş bulamadım. sonra bir salonda pilates eğitmenliği yapmaya başladım. sigorta yok, öğrenci sayısına göre maaş alınıyor, asgari ücretin altında kazanıyordum.zaten pandemi nedeniyle çok fazla öğrenci gelmiyordu. evde kalıyorum, ev arkadaşım var bir tane, oda öğrenci cafede garsonluk yapıyor. 1 aydır kombimiz kapalı doğal gaz faturası ödememek için, ki bu bir ay birkaç gün dışında çok soğuk geçti. gece uyurken kat kat giyinerek uyuyoruz. yaklaşık 1 yıldır dışarıdan hiç yemek yemedim. 1 yıldır üzerime bir tane bile kıyafet almadım çünkü kazandığım para kira, doğalgaz, elektrik, internet, ulaşım vs gidiyor. ailemden de isteyemiyorum çünkü mezunum işe başladım ve başka kardeşlerim de var, ailemin de borcu var kısacası hem gururuma yediremiyorum hem de onları zorlamak istemiyorum. ilk okula giden kardeşime eğer işe başlarsam ona hediye göndereceğimi söylemiştim telefonda konuştuğumuzda abla hediyem hazır mı diye soruyor her seferinde daha hazır değil merak etme çok yakında göndereceğim diyorum bilmiyor ki ben burada ne zorluk çekiyorum, aileme hep iyiyim param var siz beni merak etmeyin diyorum. şimdi yeni kısıtlamalar gereği spor salonları kapandı kısacası gelir kaynağım ortadan yok oldu, hastanelere iş başvurusu yapıyorum ama ses seda çıkmıyor. sigortam olmadığı için herhangi bir yardım da alamıyorum.
türkiye şartlarında para kazanmak için illaki utanç duyacağım işler mi yapmamak zorundayım. gerçekten artık dayanacak gücüm kalmadı, bu ayı nadıl çıkaracağımı bilmiyorum.
sadece sormak istiyorum ben bunu hak ediyor muyum?
düzenleme : tüm destek mesajlarınız için çok teşekkür ederim. neyine güvendin de aile evinden ayrıldın yazan yazarlar için açıklama : kendimi yük gibi hissettiğim için ayrıldım. ne kadar ailem de olsalar okulum bitmişti, ve ayaklarımın üzerinde durmak istedim. ilk cümlelerde yazdığım gibi amacım acıtasyon vs değil sadece gerçekten çok doldum, susmaktan yoruldum. derdimi anlatmak istedim.
destek olmak isteyen yazarlar oldu hepsine çok teşekkür ederim. anahtarlık yapıyorum örgüyle. almak isterseniz lütfen iletişime geçin.

ne yazık ki türkiye'nin gerçeği bu, mezun olduktan seneler sonra kendini doğru dürüst bir işe atabiliyorsun. umarım her şey iyiye gider.

bir çok restoran, kafe, bar, eğlence vs sektörleri çalışanları gibi bu süreçten etkilenmiş bir yazarın içinde bulunduğu koşula karşı haykırışının başlığıdır.

haketmiyorsun, kimse haketmiyor.

zordur. o vaziyetleri bilirim. ama dahası dikkat edin dikişler yeni yeni patlamaya başladı. ülkede ekonomi falan kalmadı.

evet işsizlik zordur, tecrübe ile sabittir, biraz da pr dedikleri olay ile profesyonel bir şekilde mesleğinizi pazarlayıp kendinize alan açmaya çalışınız, sosyal medya etkin kullanımı ile pilates konusunda iyi paralar kazanan kimseleri görüyoruz, en azından deneyiniz, bazı şeyler düzelmeye başlayacaktır, genele değil özele hitap etmeniz gerekiyor.

çok üzgünüm gerçekten. en güzel yaşlar işsizlik sıkıntısıyla harcanıyor keşke böyle olmasa. kimse haketmiyor bunu.

tavsiyem ailenin yanına dön.

üzgünüm dost. keşke elimizden bir şey gelse.

haklı bir isyana sebep olan, türkiye'de artık şaşırtmayan ve sevgili yazarımızın hak etmediği bir olaydır.
göz göre göre insanlar fakirliğe, çaresizliğe mahkum ediliyor. ne yazık ki yazar arkadaşımızın durumunda olan milyonlar var. ve hatta ne yazık ki, bu durumda olmayı kendi durumlarında olmaya tercih edecek binlerce insan da var bu ülkede.
ve maalesef elden hiçbir şey gelmiyor. bugünler de geçsin daha iyi olur bir şeyler diyemiyoruz, her geçen günün bir öncekini aratacağını biliyoruz. korkunç bir yaşama mahkum edilmek isteniyoruz.
ama yine de, ne olursa olsun, umudu kaybetmemek gerek. bir şekilde hayatta kalmaya devam ediyorsak çıkış yolu aramak, umut etmeye çalışmak gerek.
umarım en kısa zamanda bu durumdaki herkes bir iş bulur mucizevi bir şekilde.

benim de içinde bulunduğum durum. ailesiyle kalana ayrı sabır, ayrı evde yaşayıp geçinmek zorunda kalana apayrı sabır diliyorum. ülkemi seviyorum ama terketmeme çok az kaldı. uçağım kalkıyor arkadaşlar bakın uçağım benim uçağım

ülkede genç bir mezun olmak zaten çok zorken bir de devletin pandeminin kucağına attığı genç mezun olmak çok daha zor. çok üzülerek okudum, umarım başlığı açan yazar ve benzer durumdaki diğer genç mezunlar için güzel günler gecikmeden gelir.

ben de bir süre kötü bir dönemden geçtim. gerçekten kolay değil. maalesef atamaları da çok yüksek değil. umarım tez zamanda kurtulursun bu durumdan.

sen de hak etmiyorsun, ben de, hiç kimse de. 2 diplomamla 1 yıldan fazladır iş arıyorum. ışsiz kalmam pandemi dönemine denk geldi diye işler iyice zorlaştı. zaten hakkıyla bir iş bulmak zorken, artık imkansız hale geldi. insanın kendisini işe yaramaz hissetmesi, maddi anlamda kendi kazancının olmaması insanı alaşağı ediyor. umuyorum iş arayan ve ihtiyacı olan herkes hakettiği işe kavuşur. şu dönemde, iş bulunca da bitmiyor dert o ayrı da, hiç olmaması daha büyük dert. umuyorum son bulur.

allah kolaylık versin hanfendi. bunları kesinlikle hak etmiyorsunuz. umarım en kısa zamanda bu zor durumdan kurtulursunuz.

çok üzücü.

üzülmeyin ben 3 yıldır işsizim hiçbir şeyin düzeleceği yok

eleştirmek istemem zor bir durum ama kardeşim çok da iyi bir eğitim geçmişin olmamış, iş hayatında bir kariyerin yok, birikimin, ek gelirin yok... evli değilsin, ailen sağ... neye güvenip bu yaşlarda ayrı evlere çıkıyorsunuz. spor salonları kapanmasa bile özgür bir hayat için erken değil miydi?

edit: kimsenin kendi ayakları üzerinde durma çabasına lafım yok. ancak gerçeklik diye bir şey var. iş hayatına süper bir eğitim sonrası başlangıç yapmıyorsan biraz kendini bilip, deneyim kazanıp, uzmanlaşmadan hayatta attığın adımlara dikkat etmek zorundasın. yoksa çok üzülürsün. bu her yerde böyledir.

bu gidişle yakında tıp mezunları da böyle başlıklar açacak hükumet bunu bilerek yapıyor. sadece bizim 400 kişilik fakültede en az 60 tane yabancı var. hepsi bilinçli olarak alınıyor. çevrenizdeki aile doktorlarına uzmanlara bakın hep pakistanlı somalili falan. afrika 'daki bir doktor bile 2300 dolar maaş alırken türkiyede bir pratisyen 900 dolarla çalışıyor. çin' den bile ucuz iş gücüne çalışıyoruz. 4 yıl sonra mezun olacağım ama umarım bu işsizlik sırası bana gelmeden defolur giderim buradan. ben de aşırı doldum, bıktım, öfkeliyim. sırf bir yerlerde dayısı var diye porscheye binip kokain çeken insanları gördükçe ne ders çalışma hevesim ne meslek aşkım kalıyor. onların yaşam standartlarının yanına ulaşamayacağımı bilmek mahvediyor beni. dünyada onca ülke varken doktorun tek maaşıyla iphone ya da ps5 gibi bir cihazı alamadağı tek ülke olmak, 1000 dolar etmeyen maaş için 6 yıl çalışmak enerjimi tüketiyor. keşke elimden bir şey gelse ama gelmiyor da çok üzüldüm senin için de malesef. tek önerebileceğim şey bankalar pandemi dönemine özel faizsiz ya da düşük faizle 6 ay ödemesiz kredi veriyor
kendine iyi bak umudunu kaybetme.

23-24 yaşlarında bir kadının neden işsiz olduğundan ziyade aile evinden neden ayrıldığını sorgulayan bir zihniyet mevcut.

sorunlarına çözüm önerisi getirmek yerine manipüle ajitasyon diyen bir ilkellik, halden anlamama mevcut.

bugünlerimizin mimarı bu zihniyettir arkadaşlar önce bu zihniyetin evcilleştirilmesi gerekir.

#736223 yukardaki bi arkadaşa göre kendi ayaklarımızın üzerinde durabilmemiz için doktora falan yapmamız lazım sanırım. yazar orda derdini anlatıyor kalkmış bu duruma kılıf uyduruyor yok niye ayrı eve çıktın eğitimin iyi değil diye. ekonominin kötü olmasında bir suç bulmuyor da işsiz kalmış mağdur birinde suç arıyor. ayrıca elinde bir mesleği var daha ne olsun? bu gibi insanlar utanmasa ülkedeki işsizliğin ekonominin durumunu halkın suçu ilan edecek. değişik.